Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Robert Kuczyński (ref.)

S ę d z i o w i e: SSO Wacława Macińska

SSO Ryszard Kozłowski

Protokolant : Małgorzata Miodońska

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2014 r. we Wrocławiu - na rozprawie

sprawy z powództwa N. P. i B. Z.

przeciwko Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powódek: N. P. i B. Z.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 18 września 2013 r. sygn. akt X P 1021/12

I. oddala apelację,

II. zasądza od powódek N. P. i B. Z. na rzecz strony pozwanej kwotę po 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Powódki N. P. i B. Z. wniosły ostatecznie przeciwko stronie pozwanej ad.1 ) - Ministrowi Obrony Narodowej oraz ad.2 ) Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W. ( (...)) o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę wręczonego jej w dniu 27 września 2012 r. lub orzeczenie odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowanie według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniosły, iż były zatrudnione w Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W.na czas nieokreślony. W dniu 27 września 2012 r. strona pozwana (...)wypowiedziała każdej z powódek umowę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, jako podstawę wypowiedzenia wskazując likwidację pracodawcy na podstawie Rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 sierpnia 2012 r. w sprawie wojskowych komisji lekarskich oraz określenia ich siedzib, zasięgu działania i właściwości (Dz. U. z 12 września 2012 r., poz. 1013). W ocenie powódek wypowiedzenia umowy zostały dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy, ponieważ w wypowiedzeniach nie została podana dokładna postawa prawna. W ocenie powódek wskazane przez pozwanego rozporządzenie wskazuje że w niniejszej sprawie nie doszło do likwidacją, a do przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, w rozumieniu art. 23 ¹ k. p.

W odpowiedzi na pozew pozwany Minister Obrony Narodowej wniósł o odrzucenie pozwu stosunku do Ministra Obrony Narodowej, a ewentualnie oddalenie powództwa w całości oraz o zasadzenie od powódek kosztów procesu według norm przepisanych. Zarzucił, że pracodawcą powódek w rozumieniu art. 3 k.p. była Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska we W.. Powódki nie były zatrudnione w strukturach Ministerstwa Obrony Narodowej.

Wyrokiem z dnia 18.09.2013 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo zarówno wobec Ministra Obrony Narodowej jak i Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W.. Nie obciążył powódek kosztami zastępstwa procesowego, a pozostałe koszty postępowania zaliczył na rachunek Skarbu Państwa.

Wyrok swój oparł Sąd Rejonowy na następującym stanie faktycznym:

Powódki była zatrudnione na pełny etat jako pracownice cywilny Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W.na czas nieokreślony na stanowisku starszego referenta. Obejmował je Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy Dla Pracowników Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej z dnia 8 czerwca 1988 r. z późn. zm. Do zadań powódki B. Z.na stanowisku starszego referenta należało m.in. archiwizowanie dokumentów wytwarzanych w komórce organizacyjnej, pisanie orzeczeń opracowanych przez lekarzy orzeczników (...), prowadzenie uprzedzeń ewidencyjnych oraz udostępnianie dokumentów. Średnie miesięczne wynagrodzenie tej powódki wynosiło 2726, 15 zł brutto. Powódka N. P.była zatrudniona na stanowisku specjalisty. Do zakresu jej obowiązków należało kierowanie i kontrolowanie systemu obiegu dokumentów i informacji oraz nadzór nad przestrzeganiem przepisów o ochronie pracowników, nadzór nad pracą pracowników Kancelarii (...)we W., gospodarowanie składnikami majątkowymi oraz ich odpowiednie zabezpieczenie przed kradzieżą lub zniszczeniem miejsca pracy, archiwizacja dokumentów oraz nadzór nad prowadzeniem urządzeń ewidencyjnych. Jej średnie miesięczne wynagrodzenie wynosiło 3606,70 zł brutto. Bezpośrednim przełożonym obu powódek był ppłkA. P.- Przewodniczący (...)we W.. (...)we W.została utworzona na podstawie paragrafu 2 pkt 8 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 25 czerwca 2004 r. w sprawie utworzenia wojskowych komisji lekarskich oraz określenia ich siedzib, zasięgu działania i właściwości (Dz. U. nr 151, poz. 1594 z poź. zm.) Stanowiła państwową jednostkę organizacyjną i nie posiadała osobowości prawnej. Nie miała własnego numeru w Krajowym Rejestrze Urzędowym Podmiotów Gospodarki Narodowej (REGON). Działała w ramach struktury trzystopniowej. Pierwszy szczebel wskazanej struktury stanowiły (...)Wojskowe Komisje Lekarskie, drugi Rejonowe Wojskowe Komisje Lekarskie, trzeci zaś Centralna Wojskowa Komisja Lekarska. (...)we W.stanowiła drugą instancję względem Terenowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W.. W ograniczonym zakresie wydawała również decyzje I instancji, mianowicie w sprawach dotyczących pułkowników. Od decyzji (...)we W.wydanej w I instancji służyło odwołanie do Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej. Umowy o pracę z powódkami zawarł P. (...), w umowie o odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie zawarta z powódką N. P.w dniu 27 października 2012 r. jako pracodawca wskazywany był Przewodniczący (...). Przewodniczący (...)składał oświadczenia dotyczące zmiany wysokości wynagrodzenia oraz udzielał powódkom urlopu. Akta osobowe powódek były prowadzone od 2008 r. przez kadrową zatrudnioną przez (...). Powódki obowiązywał regulamin pracy wydany przez Przewodniczącego (...)we W.. Wynagrodzenie powódek było wypłacane ze środków budżetowych przez Centrum Reagowania Epidemiologicznego Sił Zbrojnych. Przewodniczący (...)przekazywał do (...)zwolnienia lekarskie powódek. Orzecznictwo wojskowo – lekarskie uległo restrukturyzacji na podstawie rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 sierpnia 2012 r. w sprawie wojskowych komisji lekarskich oraz określenia ich siedzib, zasięgu działania i właściwości (Dz. U. z 2012 r. poz 1013). Struktury reorganizacji zostały określone w zatwierdzonej przez Szefa Sztabu Generalnego WP „Koncepcji restrukturyzacji orzecznictwa wojskowo – lekarskiego” z dnia 24 sierpnia 2012 r. W wyniku restrukturyzacji wprowadzono ujednolicony system dwustopniowego orzecznictwa, w ramach, którego funkcjonować miało 11 wojskowych komisji lekarskich stopnia podstawowego oraz Centralna Wojskowa Komisja Lekarska, jako komisja stopnia wyższego. (...)zostały zniesione z dniem 31 grudnia 2012 r. na podstawie paragrafu 12 pkt 8 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 sierpnia 2012 r. w sprawie wojskowych komisji lekarskich oraz określenia ich siedzib, zasięgu działania i właściwości (Dz. U. z 2012 r. poz 1013). Równocześnie paragrafem 2 pkt. 4 tego rozporządzenia dniem 1 stycznia 2013 r. utworzono Rejonowe Wojskowe Komisje Lekarskie z siedzibą w B., E., K. L., Ł., S., W., W.i Ż., które miały realizować w części zadania dotychczasowych Terenowych Wojskowych Komisji Lekarskich oraz Rejonowych Wojskowych Komisji Lekarskich. Nowe Komisje miały orzekać w pierwszej instancji, zatem zakres ich kompetencji w większości obejmował dotychczasowe kompetencje pierwszo instancyjnych Terenowych Wojskowych Komisji Lekarskich. W związku z powyższym pracownikom Terenowych Wojskowych Komisji Lekarskich oraz (...)wypowiedziano umowy o pracę. Powódki otrzymały w dniu 27 września 2012 r. wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy wskazano likwidację pracodawcy na podstawie Rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 sierpnia 2012 r. w sprawie wojskowych komisji lekarskich oraz określenia ich zasięgu działania i właściwości. Część ze zwolnionych pracowników dostała następnie propozycję zatrudnienia w nowoutworzonych Rejonowych Wojskowych Komisji Lekarskich. W nowej (...)we W.zatrudniono byłych pracowników Terenowej Wojskowych Komisji Lekarskiej, natomiast nie zatrudniono żadnego ze zwolnionych pracowników byłej (...)we W.. W dniu 1 stycznia 2012 r. (...)we W.dysponowała 8 pełnymi etatami, z których dwa zajmowali żołnierze zawodowi oraz 4 niepełnymi, natomiast (...)we W.dysponowała 8 pełnymi etatami, z których 4 zajmowali żołnierze, oraz 6 niepełnymi. W dniu 1 stycznia 2013 r. nowa (...)we W.dysponowała 10 etatami w pełnym wymiarze z czego dwa zajmowali żołnierze zawodowi oraz 5 w wymiarze niepełnym. W dniu 20 sierpnia 2013 r. nowa (...)we W.dysponowała 11 etatami w pełnym wymiarze z czego 3 zajmowali żołnierze zawodowi oraz 3 w wymiarze niepełnym oraz zawarła umowę zlecenia z radcą prawnym.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że pracodawcą powódek w myśl art. 3 k.p. i licznego orzecznictwa Sądu Najwyższego była (...)we W.. Jako państwowa jednostka organizacyjna była wyodrębniona finansowo – organizacyjnie, choć wynagrodzenia pracowników były wypłacane przez inny podmiot. Ponadto Przewodniczący (...)zawarł z powódkami umowy o pracę, był wskazywany jako pracodawca w dokumentach związanych z zatrudnieniem powódek. On też udzielał powódkom urlopu i składał oświadczenia dotyczące zmiany wysokości wynagrodzenia. W związku z powyższym zarzut braku biernej legitymacji procesowej po stronie Ministra Obrony Narodowej okazał się zasadny.

W zakresie oceny prawidłowości wypowiedzenia powódkom umowy o pracę przez (...) we W. SD Rejonowy powołując art. 45 § 1 k.p. i 30 § pkt.2 kp uznał, iż podana przez pozwanego pracodawcę przyczyna obu wypowiedzeń była rzeczywista i prawdziwa. W stosunku do powódek nie miała zastosowania instytucja art. 23 ¹ k. p. Powołując szeroko liczne orzeczenia SN oraz dyrektywę unijną 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (Dz. Urz. WE L 2001.82.16) wskazał, że na nowoutworzone (...) nie przeszedł zakład pracy powódek w rozumieniu 23 ¹ § 1 k. p. Nowopowstała (...) we W. przejęła przede wszystkim kompetencje oraz kadrę (...) we W.. W ocenie Sądu Rejonowego przeprowadzona reorganizacja polegająca na zniesieniu jednego szczebla orzecznictwa w istocie miała na celu ograniczenie zatrudnienia w tej sferze publicznej, a nie odtworzenie dotychczasowych placówek zatrudnienia w ramach nowej struktury. W związku z tym nie ma podstaw do uznania, że po przejęciu zadań i kompetencji zachowana została tożsamość placówki zatrudnienia powódek. Nie doszło więc do przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę, które usprawiedliwiałoby podstawową tezę powódek, że w świetle art. 45 § 1 k.p. nie można uznać za uzasadnione wypowiedzenie umowy pracę ze względu na okoliczność, z którą ustawodawca wprost powiązał inny skutek prawny niż rozwiązanie stosunku pracy. Za nietrafny uznał Sąd I instancji zarzut powódek naruszenia Decyzji Ministra Obrony Narodowej nr 88 z dnia 24 marca 2010 r.. według którego przy podejmowaniu decyzji w zakresie zmniejszenia zatrudnienia pracodawcy uwzględnią: przedsięwzięcia organizacyjne określone w § 5 ust. 3 decyzji; konieczność zabezpieczenia właściwego funkcjonowania jednostki organizacyjnej i realizacji określonych dla niej zadań; umiejętności i doświadczenie zatrudnionych pracowników, dotychczasowy przebieg ich zatrudnienia raz wyniki i jakość ich pracy; zasady współżycia społecznego, w tym sytuację materialną, rodzinną i osobistą pracowników; możliwość zmniejszenia zatrudnienia wśród grupy pracowników: posiadających dodatkowe, stałe źródło utrzymania, zatrudnionych na podstawie umowy o pracę na okres próbny i czas określony (w tym poprzez nie zawieranie kolejnych umów o pracę), posiadających uprawnienia do przejścia na emeryturę. Ponieważ wszyscy pracownicy (...) we W. otrzymali wypowiedzenia ze względu na likwidację zakładu pracy i żaden z nich nie został zatrudniony w nowoutworzonym podmiocie bezprzedmiotowym byłoby dobieranie ich do zwolnienia zgodnie z kluczem zawartym we wskazanej decyzji. Nie dopatrzył się także Sąd Rejonowych osobistych przyczyn nienawiązania z powódką P. stosunku pracy przez nowoutworzoną (...) we W.. Zarówno powódki jak również reprezentujący stronę pozwaną (...) P. zgodnie przyznali, że żaden z pracowników starej (...) we W. nie został zatrudniony w nowoutworzonej (...) we W., zaś P. Komisji w ocenie Sądu Rejonowego wiarygodnie i przekonywująco wyjaśnił okoliczności chronologii porządku i organizacji obowiązującej przy przekształceniach organizacyjnych wojskowego orzecznictwa lekarskiego, likwidacji dotychczasowych struktur, tworzenia nowych, a w szczególności w jaki sposób i według jakiego klucza zatrudnieni zostali nowi pracownicy (...).

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd Rejonowy dał wiarę przedstawionym w sprawie dowodom z dokumentów jako że żadna ze stron w toku postępowania nie podważyła skutecznie ich autentyczności i wiarygodności. Zeznania powódek oraz przedstawiciela strony pozwanej ad. 2, były w większości jasne, logiczne i zbieżne ze sobą, wzajemnie się pokrywały i uzupełniały zgromadzone w sprawie dowody w postaci dokumentów. Okoliczności faktyczne sprawy w dużej części były pomiędzy stronami bezsporne, a spór pomiędzy stronami w ocenie Sądu Rejonowego sprowadzał się do odmiennego znaczenia prawnego przydawanego tym okolicznościom.

Apelację od powyższego wyroku wniosły powódki, zaskarżając wyrok w części co do punktu II., tj. co do oddalenia powództwa przeciwko Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W., zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 23 ¹ k.p., poprzez błędne niezastosowanie tego przepisu, kiedy to z okoliczności faktycznych wynika, że Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska podała błędną podstawę wypowiedzenia umowy o pracę powódkom, tj. likwidację pracodawcy, natomiast w rzeczywistości doszło do przejęcia zakładu pracy przez innego pracodawcę, albowiem dotychczasowa Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska w dniu wypowiedzenia umów o pracę powódkom nie posiadała własnych zasobów kadrowych, a na miejsce powódek zatrudniła innych pracowników. Natomiast brak własnych zasobów kadrowych, tzw. brak czynnika ludzkiego przy przekazaniu zadań jednostki organizacyjnej innej jednostce, jest elementem uzasadniającym to, że doszło w przedmiotowej sprawie do przejęcia zakładu pracy przez innego pracodawcę, a nie do likwidacji zakładu pracy; błąd w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że zwrot użyty w Rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 12.09.2012 r. poz. 1013 w jego § 1 punkt 1 „rozporządzenie (…) znosi wojskowe komisje lekarskie (…)” oznacza, że niniejsza Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska została zlikwidowana, kiedy to przedmiotowy stan faktyczny w świetle art. 23 ¹ k.p. wskazuje, że nie ma tu zastosowania instytucja likwidacji pracodawcy, lecz instytucja prawna przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę. Powódki zarzuciły także naruszenie prawa materialnego, tj. art. 45 § 1 k.p. poprzez nieuznanie przez Sąd I instancji tego, że pozwany dokonał wypowiedzenia umowy o pracę z powódkami z przyczyn nieuzasadnionych i w sposób naruszający przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę, podając za przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę likwidację pracodawcy, albowiem w przedmiotowej sprawie nie doszło do likwidacji pracodawcy, lecz w rzeczywistości doszło do przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę, a w konsekwencji Sąd I. instancji naruszył prawo materialne, tj. art. 45 § 1 k.p. w ten sposób, że nie zasądził na rzecz powódek odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę z przyczyn nieuzasadnionych i w sposób niezgodny z prawem.

Wskazując na powyższe zarzuty wniosły o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I. instancji do ponownego rozpoznania.

Wskazały także, iż w pełni zgadzają się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż to Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska we W. jest dla powódek pracodawcą, a zatem jest ona prawidłowo oznaczoną w niniejszym postępowaniu stroną pozwaną i w związku z tym nie zaskarżyły wyroku w zakresie oddalonego powództwa przeciwko Ministrowi Obrony Narodowej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódek była nieuzasadniona i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy oceniając zasadność zarzutów apelacji zważył w szczególności, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które w konsekwencji skutkowały wyprowadzeniem logicznie prawidłowych, a przy tym trafnych i niesprzecznych wniosków, które to ustalenia faktyczne i wnioski Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował i przyjął jako własne.

Nie można się zgodzić ze skarżącymi, że Sąd I. instancji dokonał naruszenia przepisu art. 23 ¹ k.p. poprzez błędne niezastosowanie tego przepisu. Należy bowiem stwierdzić, iż w niniejszej sprawie przepis art. 23 ¹ k.p. rzeczywiście nie miał zastosowania. Instytucja ta dotyczy sytuacji, w której zakład pracy lub jego część przechodzi na innego pracodawcę. W piśmiennictwie przyjmuje się, że przez zakład pracy należy rozumieć wyodrębnioną jednostkę organizacyjną tworzącą pewną zorganizowaną całość i zatrudniającą pracowników (tak: K. Jaśkowski, Komentarz aktualizowany do art. 23(1) Kodeksu pracy, stan prawny 2013.10.01, wyd. LEX/el., 2013). W przypadku powódek za zakład pracy trzeba zatem uznać Rejonową Wojskową Komisję Lekarską we W., w którym to zakładzie pracy powódki świadczyły pracę na rzecz pozwanego w niniejszym procesie pracodawcy Skarbu Państwa – Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W.. Słusznie wszak Sąd I instancji wskazał, iż to właśnie Skarb Państwa – Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska we W., a nie Minister Obrony Narodowej, była pracodawcą powódek. Z ustalonych prawidłowo przez Sąd Rejonowy okoliczności sprawy wynikało, iż zakład pracy powódek, czyli Rejonowa Wojskowa Komisja Lekarska we W. została zlikwidowana (zniesiona) z dniem 31.12.2012 r. na podstawie § 12 pkt. 8 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 24.08.2012 r. w sprawie wojskowych komisji lekarskich oraz określenia ich siedzib, zasięgu działania i właściwości (Dz.U.2012.1013). Z powołanego rozporządzenia wynika, jak to słusznie zauważył Sąd I instancji, że Minister Obrony Narodowej przeprowadził reorganizację struktur orzecznictwa wojskowo – lekarskiego. Powódki zdają się nie dostrzegać w znaczeniu prawnym, że restrukturyzacja polegała na zastąpieniu struktury 3 poziomowej (Centralna Wojskowa Komisja Lekarska, rejonowe wojskowe komisje lekarskie, terenowe wojskowe komisje lekarskie) strukturą 2 poziomową (Centralna Wojskowa Komisja Lekarska, rejonowe wojskowe komisje lekarskie). Nie można zgodzić się z powódkami, iż tzw. brak czynnika ludzkiego, czyli własnych zasobów kadrowych nowoutworzonej Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej we W., stanowi o przejęciu zakładu pracy po pozwanym pracodawcy powódki. Pogląd ten bowiem nie znajduje żadnego uzasadnienia w okolicznościach utworzenia nowych struktur na miejsce starych. W związku z przeprowadzoną reorganizacją orzecznictwa wojskowo – lekarskiego zakład pracy powódek został zlikwidowany, co zostało wskazane w złożonym im przez pozwanego pracodawcę pisemnym oświadczeniu woli o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem i co było zgodne z rzeczywistością i w pełni dla powódek zrozumiałe. Należy zatem uznać, iż zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 23 ¹ k.p. był chybiony, jako że przepis ten nie znajdował w niniejszej sprawie zastosowania, a przez to niezastosowanie go nie mogło stanowić naruszenia prawa materialnego.

Nie mógł zostać uznany za trafiony także zarzut popełnienia przez Sąd Rejonowy błędu w ustaleniach faktycznych, poprzez przyjęcie, że użyte w powołanym rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej sformułowanie „znosi” oznacza tyle, co „likwiduje”. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne były bowiem prawidłowe. Zgodnie z definicją leksykalną „znosić” oznacza „zlikwidować przepis, ustawę itp. lub zlikwidować jakiś urząd” (znaczenie I., pkt. 8., w: Słownik Języka Polskiego PWN, www.sjp.pwn.pl, dostęp na dzień 21.01.2014 r.). Sąd Okręgowy nie doszukał się natomiast żadnego znaczenia czasownika „znosić”, które równałoby się, jak wywodzą powódki w apelacji, z „przechodzeniem” czy „przejmowaniem”. Powódki mianowicie próbowały wykazać, iż użyty w powołanym rozporządzeniu czasownik „znosi” w odniesieniu do ich pozwanego pracodawcy, oznaczał przejście zakładu pracy na nowego pracodawcę, a nie likwidację pozwanego pracodawcy. Z taką wykładnią nie sposób się zgodzić, skoro ani z przepisów prawa, ani z literalnego brzmienia rozporządzenia nie wynika, żeby zakład pracy powódek przeszedł na nowego pracodawcę. Wręcz przeciwnie – z powołanego rozporządzenia wynika, iż zakład pracy powódek został zlikwidowany, czyli zniesiony. Sąd Rejonowy dokonał więc prawidłowych ustaleń, a wysnuwanie odmiennych wniosków z zebranego materiału dowodowego stanowi wyłącznie polemikę z logicznym i zgodnym z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego stanowiskiem Sądu Rejonowego.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 45 § 1 k.p. należy stwierdzić, iż przepis ten nakłada na Sąd obowiązek orzeczenia przywrócenia pracownika do pracy bądź zasądzenia na jego rzecz odszkodowania w przypadku ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony było nieuzasadnione lub naruszyło przepisy o wypowiadaniu umów o pracę w tym trybie. Skoro jednak Sąd Rejonowy ustalił, iż zakład pracy powódek faktycznie został zlikwidowany na skutek powołanego rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej, a strona pozwana prawidłowo zastosowała tryb wypowiedzenia powódkom umów o pracę, to nie mogło dojść do naruszenia powołanego przepisu w taki sposób, jak zarzucają skarżące, że Sąd Rejonowy nie zasądził na ich rzecz odszkodowania. W ustalonych okolicznościach sprawy, skoro wypowiedzenie powódkom umów o pracę było zgodne z przepisami prawa pracy, to odszkodowanie powódkom nie przysługiwało i nie zasądzając go na ich rzecz Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisu art. 45 k.p.

Mając na uwadze powyższe, skoro Sąd Okręgowy uznał, iż chybione są podniesione przez apelujące powódki zarzuty naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa, to w konsekwencji, na podstawie art. 385 k.p.c., w pkt. I. wyroku oddalił apelację powódek jako bezzasadną.

W pkt. II. wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2002.163.1349 ze zm.).

Zważywszy na powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.