Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 27 listopada 2017 r. w sprawie z powództwa Miasta Ł. przeciwko E. S., Z. S., A. S. i J. S. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi:

1)  zasądził od E. S., Z. S., A. S. i J. S. na rzecz Miasta Ł.-Zarządu Lokali Miejskich w Ł. kwotę 2.851, 47 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 8 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

2)  oddalił powództwo w pozostałej części;

3)  ustalił, że w zakresie obowiązku zapłaty należności określonych w pkt. 1 pozwani E. S., Z. S., A. S. i J. S. odpowiadają w ten sposób, że spełnienie świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego od obowiązku zapłaty do wysokości uiszczonych kwot;

4)  nadał wyrokowi w pkt. 1 rygor natychmiastowej wykonalności;

5)  zasądził od Miasta Ł.-Zarządu Lokali Miejskich w Ł. na rzecz E. S., Z. S., A. S. i J. S. solidarnie kwotę 182, 89 zł tytułem stosunkowej części kosztów procesu;

6)  nakazał pobrać od Miasta Ł.-Zarządu Lokali Miejskich w Ł. na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 1.748, 73 zł tytułem stosunkowej części nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył powód zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo i orzekającej o kosztach i zarzucając:

1.  naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na jego treść tj. art. 328 § 2 kpc poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku podstawy prawnej oddalenia powództwa;

2.  naruszenie prawa materialnego:

a/ poprzez niezastosowanie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1610) w sytuacji, gdy powodowie bezumownie korzystali z nieruchomości przy ul. (...) w Ł. w okresie 1 listopada 2013 r. do 31 sierpnia 2015 r.;

b/ poprzez zastosowanie art. 18 ust. 1 u.o.p.l.w zw. z art. 5 kc i oddalenie powództwa w zakresie odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości w zakresie stawki przewyższającej należność, jakiej powodowie nie musieliby opłacać, gdyby lokal nr (...) został zakwalifikowany jako lokal socjalny;

c/ poprzez zastosowanie art. 664 § 1 kc i oddalenie powództwa w zakresie odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości w zakresie stawki przewyższającej należność , jakiej powodowie nie musieliby opłacać, gdyby lokal nr (...) został zakwalifikowany jako lokal socjalny.

W związku z tym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanych in solidum na rzecz powoda dodatkowej kwoty 4879,93 złote z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwani wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Wbrew zapatrywaniom apelującej, zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w całości w treści niniejszego uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., jako że ewentualne wady uzasadnienia mogą utrudnić w stopniu znacznym, lub też wręcz zniweczyć możliwość prześledzenia toku rozumowania sądu a quo, a tym samym, zbędne byłoby odnoszenie się do pozostałych zarzutów apelacji. Zarzut ten nie mógł odnieść zamierzonego skutku. Przede wszystkim przepis art. 328 § 2 k.p.c. określa wymagania konstrukcyjne uzasadnienia orzeczenia. W świetle treści tego przepisu należy rozróżnić brak wskazania w treści uzasadnienia zastosowanych przepisów prawa od wskazania tych podstaw, lecz merytorycznie błędnych. Rozróżnienie wymienionych sytuacji opiera się na założeniu, że czym innym jest techniczna strona uzasadnienia, (której dotyczy wymieniony przepis), a czym innym jest jego merytoryczna zawartość, choćby nawet błędna. Tylko do pierwszej
z wymienionych sytuacji odnosi się art. 328 § 2 k.p.c. Wytknięcie wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia może okazać się zasadne wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych w art. 328 § 2 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli kasacyjnej. Nie stanowi on, więc właściwej płaszczyzny do krytyki trafności przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku ustaleń faktycznych, ani ich oceny prawnej (zob. wyroki SN z dnia: 17 marca 2006 r., I CSK 63/2005, Lex Polonica nr 1344014; 20 lutego 2008 r., II CSK 449/07, LEX nr 442515). W szczególności przepis ten nie obejmuje sytuacji, gdy Sąd, wskazał podstawy prawne wydania wyroku w sposób umożliwiający dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania wyroku, pomijając jedynie przepis istotny zdaniem skarżącego dla prawidłowego rozstrzygnięcia. Uzasadnienie orzeczenia w niniejszej sprawie nie budzi żadnych zastrzeżeń Sądu Okręgowego, a zwłaszcza pozwala na prześledzenie toku rozumowania Sądu I instancji.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł również naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1610) w sytuacji, gdy powodowie bezumownie korzystali z nieruchomości przy ul. (...) w Ł. w okresie 1 listopada 2013 r. do 31 sierpnia 2015 r. oraz przez zastosowanie do obliczenia należnego od pozwanych czynszu stawek obowiązujących w lokalach socjalnych.

Według bezspornych ustaleń Sądu Rejonowego budynek mieszkalny przy ul. (...) w Ł., w którym znajdował się lokal zajmowany przez powodów został zakwalifikowany do rozbiórki, budynek był niestabilny, a mieszkanie powodów było zawilgocone i zagrzybione, powodowie byli zmuszeni wieszać fragmenty tkanin w oknach z uwagi na ich nieszczelność, bowiem ściany były tak popękane, że powodowały prześwity na zewnątrz. Dlatego pogląd Sądu I instancji, że jakkolwiek stronie powodowej przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z lokalu od pozwanych, to biorąc pod uwagę stan lokalu, zasadnym było ustalenie wysokości tego odszkodowania według stawek obowiązujących w lokalach socjalnych, które na marginesie są w lepszym stanie niż lokal zajmowany przez pozwanego, bo przynajmniej nie zagrażają bezpieczeństwu korzystających z niego mieszkańców.

Nie ma racji skarżący, że wysokość należnego powodowi odszkodowania została ustalona przez biegłego, a zatem wyrok Sądu Rejonowego narusza przepisy prawa, bowiem opinia biegłego wskazuje pewną wartość hipotetyczną, aktualną w sytuacji, gdyby skarżący wykazał, że wynająłby sporny lokal za tę kwotę innej osobie. Wówczas należałoby przyjąć, że wysokość tego spodziewanego czynszu stanowiłaby szkodę powoda. Powód jednak nie przeprowadził dowodu na tę okoliczność. Podkreślenia wymaga fakt, że trudno byłoby mówić o możliwości wynajęcia spornego lokalu, skoro w grudniu 2012 r. wydano orzeczenie o stanie technicznym budynku, na podstawie którego stwierdzono, że stopień zużycia technicznego budynku wynosi 74, 81%, a ściany i strop są w końcowej fazie ich technicznej trwałości, co spowodowało zakwalifikowanie budynku do rozbiórki i stanowiło podstawę do wykwaterowania najemców.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, że orzeczenie Sądu Rejonowego jest prawidłowe i znajduje oparcie w obowiązujących przepisach, a argumenty zawarte w apelacji nie mogą spowodować jego zmiany.

Dlatego na podstawie art. 385 kpc Sąd Okręgowy oddalił apelację orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 kpc.