Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Wieluniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Justyna Tęcza

Protokolant: staż. urzęd. Izabela Majtyka

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wieluniu A. S. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 15 lutego 2018 r. oraz 12 marca 2018 r.

sprawy A. S. (2)

ur. (...) w B.

syna A. i H. z d. J.

oskarżonego o to, że:

w dniu 13 września 2017 r. około godz. 12.00 w miejscowości G. na ulicy (...), gminy W., powiatu (...), województwa (...), kierując na drodze krajowej nr (...) zestawem pojazdów w postaci ciągnika siodłowego marki S. o nr. rej. (...) wraz z naczepą marki W. o nr. rej. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że jadąc w terenie zabudowanym z nadmierną prędkością rzędu 83 km/h, przy maksymalnie dopuszczalnej administracyjnie prędkość 50 km/h i zbliżając się do skrzyżowania, nie zachował szczególnej ostrożności, a zwłaszcza zaniechał redukcji prędkości, przez co pozbawił się możliwości uniknięcia wypadku i zderzył się z samochodem osobowym marki F. (...) o nr. rej (...) kierowanym przez M. K., który wykonując manewr włączania się do ruchu oraz zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa nadjeżdżającemu z jego lewej strony zespołowi pojazdów, przez co przyczynił się do powstania wypadku drogowego, w wyniku którego kierujący samochodem osobowym marki F. (...) o nr. rej (...) M. K. doznał obrażeń ciała skutkujących jego śmiercią na miejscu zdarzenia,

tj. o czyn z art. 177 § 2 kk

1.  oskarżonego A. S. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wypełniającego dyspozycję art. 177 § 2 kk i za to na podstawie art. 177 § 2 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 1 (jednego) roku;

3.  na podstawie art. 71 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 15 (piętnastu) złotych;

4.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek informowania Sądu o przebiegu okresu próby;

5.  na podstawie art. 42 § 1 kk i art. 43 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 (jednego) roku;

6.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 405 (czterystu pięciu) złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 10.078,92 (dziesięciu tysięcy siedemdziesięciu ośmiu i 92/100) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt II K 894/17

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2017 roku oskarżony A. S. (2) poruszał się drogą publiczną relacji W. – P., kierując zestawem pojazdów w postaci ciągnika siodłowego marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą marki W. o nr rej. (...). Około godziny 12:00 przejeżdżał przez miejscowość G., gmina W., województwa (...), poruszając się z prędkością co najmniej 83 km/h w terenie zabudowanym. Kiedy oskarżony znajdował się na ulicy (...), w pewnym momencie do ruchu włączył się samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...) kierowany przez M. K., który – nie upewniając się uprzednio, czy taki manewr będzie bezpieczny – wyjechał spod sklepu usytuowanego po prawej stronie ulicy – z punktu widzenia oskarżonego – zmienił natychmiastowo pas ruchu i w efekcie przeciął tor jazdy ciągnika siodłowego marki S.. Oskarżony wykonał manewr hamowania, lecz z uwagi na nadmierną prędkość nie zdołał zatrzymać zestawu pojazdów, nim doszło do kolizji. Tuż przed zderzeniem skręcił w lewo, przez co uderzył ostatecznie w lewy bok samochodu osobowego marki F. (...), taranując go i spychając z drogi. W wyniku obrażeń odniesionych w wypadku, kierujący samochodem osobowym M. K. zmarł na miejscu zdarzenia.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 258v;

zeznania świadka A. S. (3) k. 15v-16, 260-260v;

zeznania świadka P. S. k. 18v-19, 259-260;

protokół oględzin miejsca wypadku k. 5-7v;

tarcza tachografu k. 8;

protokoły oględzin pojazdów k. 23-28v;

dokumentacja fotograficzna k. 78-84v, 108-119;

plan sytuacyjny k. 120;

protokół oględzin zewnętrznych i otwarcia zwłok k. 98-104;

opinia biegłego S. K. k. 132-156, 264v-265v)

Oskarżony A. S. (2) ma 51 lat, wykształcenie zawodowe – kierowca, jest zatrudniony w firmie (...) w T., z czego deklaruje miesięczny dochód w wysokości 2.100 złotych netto. W 2016 roku jego dochód wyniósł 27.134,68 złotych, a w 2015 roku – 25.793,66 złotych. Jest żonaty, ma jedno dorosłe dziecko. Oskarżony jest właścicielem gruntów rolnych o powierzchni 4 ha, samochodu osobowego m-ki C. (...) rok produkcji 2004 oraz samochodu osobowego m-ki D. (...) rok produkcji 2000.

Oskarżony nie był dotychczas karany za przestępstwa. Był karany za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k. 258v;

karta karna k. 180;

informacja o dochodach k. 164,165;

informacja o wpisach w ewidencji kierowców k. 179)

Oskarżony zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i na rozprawie, nie przyznał się do zarzucanego mu czynu.

W postępowaniu jurysdykcyjnym oskarżony wyjaśnił, że w dniu zdarzenia jechał z W. w stronę P.. Za zakrętem, w bliżej nieokreślonej odległości, na drogę wyjechał przed nim z prawej strony samochód osobowy. Hamował gwałtownie, lecz pomimo tego doszło do wypadku. Oskarżony podał, że w owym czasie poruszał się z prędkością około 60 km/h, przypuszczalnie poniżej tej wartości. W jego ocenie, nie był możliwe zatrzymanie kierowanego przezeń pojazdu z uwagi na zbyt małą odległość. Odpowiadając na pytania prokuratora, oskarżony wyjaśnił, że dopuszczalną prędkością w miejscu zdarzenia było 50 km/h. Nie był w stanie dokładnie określić szybkości, z jaką się wówczas poruszał, ale wskazał ją w przedziale od 55 do 58 km/h. Podał, że często przemierzał tę trasę. Odpowiadając na pytania biegłego oskarżony wyjaśnił ponadto, że sprawdzał tarczę tachografu po tym, jak doszło do wypadku. Odczytana przez niego prędkość oscylowała między podanymi powyżej wartościami.

Rozstrzygając w kwestii wiarygodności materiału dowodowego Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim nie przyznaje się on do winy, albowiem stoją w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, uznanym za wiarygodny. Twierdzenia oskarżonego w części dotyczącej prędkości, z jaką poruszał się w dniu zdarzenia, dyskredytuje w szczególności opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji przebiegu wypadków drogowych mgr inż. S. K. (2), która stanowiła główną podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Opinia ta jest jasna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna, a nadto naukowo i logicznie uzasadniona. Biegły w sposób wyczerpujący przeanalizował zgromadzony materiał dowodowy oraz porównawczy i objaśnił okoliczności, jakie legły u podstaw sformułowanych przezeń wniosków. Należy w tym miejscu wskazać, iż Sąd odmówił przyznania wiary opinii rzeczoznawcy mgr M. D., sporządzonej na zlecenie oskarżonego. Biegły mgr inż. S. K. (2) odniósł się do niej w sposób szczegółowy w wygłoszonej na rozprawie ustnej opinii uzupełniającej i w ocenie Sądu skutecznie podważył wnioski zeń płynące. W szczególności należy zwrócić uwagę na analizę odczytu z tarczy tachografu, podczas której biegły S. K. (2) korzystał ze specjalistycznego sprzętu, co pozwoliło mu na przeprowadzenie dokładnej i wnikliwej obserwacji. Tymczasem oskarżony oraz działający na jego zlecenie rzeczoznawca dokonali jedynie pobieżnych oględzin tarczy tachografu – przy tym M. D. nie analizował nawet oryginalnego odczytu tarczy, a jedynie kserokopię dokumentu. Tak pobieżna obserwacja nie pozwala na wyciągnięcie trafnych wniosków. Najistotniejszą sporną kwestią jest tutaj szybkość, z jaką poruszał się oskarżony w czasie zdarzenia. Rzeczoznawca działający na zlecenie A. S. (2) wskazuje w tym względzie na wartość widniejącą na odczycie z tarczy tachografu w chwili wypadku – pomimo faktu, że oskarżony wykonywał wówczas manewr hamowania, co wiązało się z redukcją prędkości względem tej, z jaką poruszał się przed zderzeniem. Biegły S. K. (2) podkreślił ponadto w tej kwestii, iż gdyby oskarżony istotnie poruszał się z prędkością podawaną przez samego siebie lub przez mgr M. D., zdołałby zatrzymać kierowany zespół pojazdów przed kolizją z samochodem pokrzywdzonego, albowiem droga hamowania byłaby wówczas krótsza, niż dystans dzielący oba pojazdy. Na marginesie warto poczynić spostrzeżenie, iż S. K. (2) jest biegłym z wieloletnim stażem w opiniowaniu i jego wiedza bezspornie dla Sądu stanowi niepodważalny dowód. Nadto należy stwierdzić, iż jego opinia została wydana na potrzeby postępowania na zlecenie organu procesowego, jest on osobą obcą dla stron, a zatem jego obiektywizm nie został zdaniem Sądu w żaden sposób zaburzony. Inaczej w tym względzie ma się prywatny dokument przedstawiony przez obronę. Nie ulega w ocenie Sądu wątpliwości, iż poglądy wyrażone przez autora tego dokumentu zostały wyartykułowane na gruncie konkretnego zapotrzebowania wystosowanego przez stronę w ramach usług specjalistycznych świadczonych przez M. D.. Ze wszystkich powyższych względów, Sąd nie przyznał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, które zdaniem Sądu stanowią nieudolną próbę obrony.

Zeznania świadka P. S. Sąd uznał za w pełni wiarygodne, albowiem są one spójne, logiczne i konsekwentne. Świadek zrelacjonował przebieg wypadku adekwatnie do okoliczności, zajmowanej wówczas przez siebie pozycji oraz możliwości obserwacji, jakie wówczas posiadał. Jego zeznania dostarczają istotnych informacji co do miejsca zdarzenia drogowego, jego przebiegu oraz pozycji pojazdów – i w tym względzie korespondują z zebranym w sprawie, nieosobowym materiałem dowodowym, jak i opinią biegłego oraz wspólnie układają się w logiczną całość. Jedynie w zakresie prędkości zespołu pojazdów prowadzonego przez oskarżonego nie można było opierać się na próbach jej oceny przez tego świadka. Decydujące znaczenia ma tu bowiem opinia biegłego S. K.. Jednocześnie wskazać należy, iż po pierwsze świadek P. S. zaznaczył, że nie potrafi bliżej określić tej prędkości, a ponadto ocena taka jest obiektywnie trudna dla osoby, która nigdy nie kierowała takim pojazdem.

Sąd przyznał wiarę także zeznaniom świadka A. S. (3), jakkolwiek nie wnoszą one wiele do sprawy. Świadek jest znajomym oskarżonego i w dniu zdarzenia podążał za nim, również kierując zespołem pojazdów w postaci ciągnika siodłowego z naczepą. W chwili wystąpienia wypadku pozostawał jednak daleko z tyłu i w związku z tym nie widział przebiegu zdarzenia – dotarł na jego miejsce już po kolizji pojazdów.

Zeznania świadka J. K. nie wnoszą nic do sprawy. Świadek jest byłą żoną pokrzywdzonego, lecz od dawna nie utrzymywała z nim kontaktu i nie posiada żadnych wiadomości na temat przebiegu zdarzenia drogowego będącego przedmiotem niniejszego postępowania.

Nic nie wnoszą do sprawy także zeznania świadka E. J.. Świadek to konkubina pokrzywdzonego, jednak nie była obecna na miejscu zdarzenia, a jej zeznania nie zawierają żadnych informacji, które mogłyby być pomocne w rozstrzygnięciu sprawy.

Sąd przyznał pełną wiarę opinii biegłego mgr inż. S. K. (2) w przedmiocie stanu technicznego pojazdów, biorących udział w zdarzeniu drogowym, albowiem jest ona jasna, pełna, niesprzeczna oraz naukowo i logicznie uzasadniona, a wniosków z niej płynących nie podważyła żadna ze stron procesu. Analogicznie należy ocenić opinię biegłego lek. med. A. R. w przedmiocie określenia przyczyny zgonu pokrzywdzonego M. K..

Zebranemu w sprawie nieosobowemu materiałowi dowodowemu – w szczególności protokołom oględzin miejsca wypadku i pojazdów, dokumentacji fotograficznej, informacji z Krajowego Rejestru Karnego – Sąd w pełni dał wiarę, albowiem materiał ów został zebrany w sposób poprawny, zgodny z zasadami procedury karnej, a jego wiarygodność nie budzi wątpliwości ani też nie została podważona przez strony w toku postępowania.

Poza wszelką wątpliwością pozostaje fakt, iż oskarżony w dniu 13 września 2017 roku naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powodując nieumyślnie wypadek, którego następstwem była śmierć drugiej osoby – czym wypełnił znamiona art. 177 § 2 kk.

Warunkiem odpowiedzialności karnej za przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego, penalizowane w art. 177 kk, jest zaistnienie trzech przesłanek w postaci: naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu, wystąpienia skutku oraz związku przyczynowego pomiędzy naruszeniem zasad, a skutkiem. Należy podkreślić, że sam fakt, iż uczestnik ruchu naruszył obowiązującą regułę ostrożności, np. prowadził pojazd będąc w stanie nietrzeźwości, nie wystarcza do przypisania mu spowodowania wypadku, jeżeli nie zostało ustalone, że wypadek jest następstwem naruszenia tej właśnie reguły, a nie wyniknął z innej przyczyny, np. nagłego wtargnięcia na jezdnię przez pieszego tuż przed nadjeżdżającym pojazdem. W zależności od skutków rozróżnia się zwykły i ciężki wypadek. Według art. 177 § 1 kk ze zwykłym – zwanym też średnim – wypadkiem mamy do czynienia, jeżeli jego skutkiem jest uszczerbek na zdrowiu osoby innej niż sprawca, polegający na naruszeniu czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia przez okres przekraczający 7 dni. Ciężki wypadek zachodzi, gdy jego skutkiem jest śmierć albo ciężki uszczerbek na zdrowiu innej osoby.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, należy stwierdzić, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona omawianego przestępstwa. Naruszył bowiem zasady bezpieczeństwa w komunikacji, poruszając się z nadmierną prędkością w terenie zabudowanym, co znalazło swój skutek w wypadku drogowym. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż zachodzi w tym wypadku związek przyczynowy – wnioski płynące ze sporządzonej w sprawie opinii biegłego wskazują na to w sposób jednoznaczny. Należy podkreślić, iż chociaż pokrzywdzony w przedmiotowej sprawie przyczynił się w stopniu znacznym do powstania zdarzenia drogowego, a wręcz – jak stwierdził biegły w ustnej opinii uzupełniającej – sam stworzył stan zagrożenia, przekroczenie przez oskarżonego dopuszczalnej prędkości w dalszym ciągu pozostaje warunkiem sine qua non wystąpienia wypadku. Gdyby A. S. (2) poruszał się z szybkością dozwoloną w miejscu zdarzenia, miałby możność skutecznego zatrzymania prowadzonego zespołu pojazdów, zanim doszłoby do zderzenia. Oskarżony przekroczył jednak znacznie tę prędkość, przez co pozbawił się możliwości uniknięcia zdarzenia drogowego. Z tego punktu widzenia, jego wina w przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości. Jako że następstwem przypisanego oskarżonemu czynu była śmierć drugiej osoby, należy przyjąć, iż dopuścił się on kwalifikowanej formy przestępstwa. Oskarżony naruszył umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym bowiem jechał z prędkością przekraczającą 80 km/h, a więc o ponad 30 km/h wyższą od administracyjnie dozwolonej, kierując przy tym zespołem pojazdów o ogromnej masie. Mknął nim przez obszar zabudowany, zbliżając się do skrzyżowania oraz przejścia dla pieszych.

Sąd nie stwierdził przy tym okoliczności wyłączających winę lub bezprawność czynu. Oskarżony jest osobą pełnoletnią, w pełni poczytalną i nie działał w żadnej anormalnej sytuacji motywacyjnej wyłączającej winę lub bezprawność czynu. Oskarżony zachował się sprzecznie z obowiązującymi przepisami w sytuacji gdy miał możliwość postąpić zgodnie z prawem. Przestępstwo zarzucane oskarżonemu cechuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości i znaczną dezaprobatą społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności oraz analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy, Sąd uznał A. S. (2) za winnego tego, że w dniu 13 września 2017 r. około godz. 12.00 w miejscowości G. na ulicy (...), gminy W., powiatu (...), województwa (...), kierując na drodze krajowej nr (...) zestawem pojazdów w postaci ciągnika siodłowego marki S. o nr. rej. (...) wraz z naczepą marki W. o nr. rej. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że jadąc w terenie zabudowanym z nadmierną prędkością rzędu 83 km/h, przy maksymalnie dopuszczalnej administracyjnie prędkość 50 km/h i zbliżając się do skrzyżowania, nie zachował szczególnej ostrożności, a zwłaszcza zaniechał redukcji prędkości, przez co pozbawił się możliwości uniknięcia wypadku i zderzył się z samochodem osobowym marki F. (...) o nr. rej (...) kierowanym przez M. K., który wykonując manewr włączania się do ruchu oraz zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa nadjeżdżającemu z jego lewej strony zespołowi pojazdów, przez co przyczynił się do powstania wypadku drogowego, w wyniku którego kierując samochodem osobowym marki F. (...) o nr. rej (...) M. K. doznał obrażeń ciała skutkujących jego śmiercią na miejscu zdarzenia – tj. przestępstwa z art. 177 § 2 kk, zagrożonego karą pozbawienia wolności w wymiarze od 6 miesięcy do 8 lat.

Ustalając wymiar kary, Sąd po stronie okoliczności obciążających wziął pod uwagę fakt, iż oskarżony był uprzednio karany za wykroczenia drogowe oraz fakt, że naruszył zasady bezpieczeństwa w sytuacji kierowania ciągnikiem siodłowym z naczepą, a zatem zestawem pojazdów, który przy nieprawidłowym prowadzeniu stwarza większe zagrożenie na drodze, niż na przykład samochód osobowy. Oskarżony jako osoba od wielu lat kierująca tego rodzaju pojazdami winien doskonale zdawać sobie sprawę z powyższej okoliczności oraz możliwych konsekwencji zeń związanych.

Po stronie okoliczności łagodzących Sąd przyjął przede wszystkim fakt, iż to pokrzywdzony wywołał stan zagrożenia wypadkowego oraz to, że oskarżony nie był dotychczas karany za przestępstwa.

Biorąc pod uwagę zarówno stopień szkodliwości czynu oskarżonego, jak i okoliczności łagodzące i obciążające Sąd uznał, że odpowiednią będzie kara 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 kk Sąd skorzystał z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, wyznaczając okres próby na 1 (jeden) rok, a więc minimalny z możliwych. Rozważając zawarte w przepisie art. 69 § 2 kk przesłanki dotyczące osoby sprawcy – właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia, Sąd doszedł do przekonania, iż zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary w stosunku do oskarżonego jest wystarczające do osiągnięcia wyżej wymienionych celów kary.

Zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności, Sąd na podstawie art. 71 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15 (piętnastu) złotych. Grzywna ta ma na celu wzmocnienie represji karnej za popełniony czyn, będzie stanowić realną dolegliwość dla A. S. (2), pozwalającą odczuć choć w sferze materialnej naganność przestępstwa.

Ponieważ Sąd zastosował wobec oskarżonego instytucję warunkowego zawieszenia wykonania kary, na mocy art. 72 § 1 kk był zobligowany do orzeczenia wobec niego jednego z obowiązków, określonych we wskazanym przepisie. Z uwagi na fakt, iż okoliczności przedmiotowej sprawy nie wskazują na konieczność obciążenia oskarżonego żadnym szczególnym zobowiązaniem, Sąd postanowił poprzestać na orzeczeniu wobec A. S. (2) obowiązku informowania Sądu o przebiegu okresu próby.

Jednocześnie Sąd na podstawie art. 42 § 1 kk i art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środka karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów. Zdaniem Sądu, z okoliczności sprawy wynika, że prowadzenie przez A. S. (2) pojazdów zagraża innym uczestnikom ruchu drogowego. Oskarżony w sposób świadomy i umyślny naruszył zasady bezpieczeństwa, poruszając się w obszarze zabudowanym z nadmierną prędkością. W dodatku uczynił to w miejscu, gdzie obowiązywała go zasada szczególnej ostrożności – zbliżał się do skrzyżowania oraz wyznaczonego przejścia dla pieszych. Było to podstawową przyczyną powstania zdarzenia drogowego, w wyniku którego śmierć poniósł inny użytkownik drogi. Nadto oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany za wykroczenia drogowe, przy czym z ustaleń Sądu wynika, że w krótkim czasie po wystąpieniu wypadku komunikacyjnego, będącego przedmiotem niniejszego postępowania, A. S. (2) został powtórnie zatrzymany w związku z przekroczeniem dozwolonej prędkości. Wskazuje to wyraźnie, że wszczęcie przeciwko niemu postępowania karnego w przedmiotowej sprawie nie wywarło nań wystarczającego wrażenia i nie skłoniło do refleksji nad własnym zachowaniem. Oskarżony w dalszym ciągu ignoruje zasady bezpieczeństwa w komunikacji i nadal stwarza zagrożenie w ruchu drogowym, mimo że takie postępowanie z jego strony przyczyniło się do śmierci człowieka. Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 1 (jednego) roku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 627 kpk. W skład kosztów przypadających na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego wchodzą:

- opłata z tytułu skazania, tj. opłata od wymierzonej kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny w łącznej kwocie 405 (czterystu pięciu) złotych stosownie do regulacji art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 ze zm.);

- poniesione przez Sąd wydatki w łącznej kwocie 10.078,92 (dziesięciu tysięcy siedemdziesięciu ośmiu i 92/100) złotych, na które złożyły się koszty pisemnych i ustnej opinii biegłego S. K., koszty holowania pojazdów i ich parkowania, koszt badania krwi, transportu zwłok, sekcji zwłok, karty karnej oraz korespondencji sądowej i prokuratorskiej.