Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Otwocku w Wydziale II Karnym w składzie :

Przewodniczący: SSR Agnieszka Maszner

Protokolant: Marzena Kwiatek

Bez udziału- Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku

po rozpoznaniu w dniach 17 stycznia 2017 r., 3 marca 2017 roku, 17 marca 2017 roku i 26 maja 2017 roku

sprawy

1. I. G. , c. R. i I. z d. K., ur. (...) w W.

2. A. K. , s. J. i D. z d. L., ur. (...) w O.

oskarżonego o to, że:

I.  w bliżej nieustalonym dniu, w okresie od 5 maja 2013 roku do 19 maja 2013 roku w O. województwa (...), przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali uszkodzenia drzwi tylnych barakowozu poprzez wyrwanie i uszkodzenie zasuwy, uszkodzenie skobla, oraz wyszczypanie drewna na powierzchni drzwi, w wyniku czego powstały straty w łącznej kwocie 500 złotych na szkodę B. B. (1), przy czym I. G. czynu tego dopuściła się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne to jest o czyn z art. 288 § 1 k.k. wobec A. K. i o czyn z art. 288§1 kk w zw z art. 64§1 kk wobec I. G.

II.  w nocy z 16 na 17 maja 2013 roku w O. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu, wybijając szybę w drzwiach, włamali się do wnętrza sklepu nr 29 przy ulicy (...) (...)nr 6, skąd zabrali w celu przywłaszczenia papierosy różnych marek i ilości, i alkoholu o łącznej wartości 4258,66 złotych na szkodę (...) (...), przy czym I. G. czynu tego dopuściła się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k wobec A. K. i o czyn z art. 279§1 kk w zw z art. 64§1 kk wobec I. G.

III.  w nocy z 18 na 19 maja 2013 roku w O. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, wybijając szybę w drzwiach, włamali się do wnętrza sklepu nr 29 przy ulicy (...) (...) nr 6, skąd dokonali zaboru w celu przywłaszczenia alkoholu o łącznej wartości 271,45 złotych na szkodę (...) (...), przy czym I. G. czynu tego dopuściła się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślna przestępstwo podobne tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k wobec A. K. i o czyn z art. 279§1 kk w zw z art. 64§1 kk wobec I. G.

a ponadto I. G. oskarżonej o to że:

IV.  dniu 19 maja 2013 roku w O. województwa (...), wdarła się na teren posesji przy ulicy (...), a następnie do usytuowanego na tej posesji barakowozu, bez wiedzy i zgody B. B. (1) będącej osobą uprawnioną do rozporządzenia tym obiektami tj o czyn z art. 193 kk

a ponadto A. K. oskarżonego o to że:

V.  dniu 19 maja 2013 roku w O. województwa (...), wdarł się na teren posesji przy ulicy (...), a następnie do usytuowanego na tej posesji barakowozu, bez wiedzy i zgody B. B. (1) będącej osobą uprawnioną do rozporządzenia tym obiektami tj o czyn z art. 193 kk

ORZEKA

I.  na podstawie art. 5 § 1 pkt. 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umarza postępowanie karne wobec oskarżonych I. G. i A. K. w zakresie czynu z pkt I przy czym ustala, iż czyn oskarżonych polegał na tym że: w bliżej nieustalonym dniu, w okresie od 5 maja 2013 roku do 19 maja 2013 roku w O. województwa (...), przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), dokonali uszkodzenia drzwi tylnych barakowozu poprzez wyrwanie i uszkodzenie zasuwy, uszkodzenie skobla, oraz wyszczypanie drewna na powierzchni drzwi, w wyniku czego powstały straty w łącznej kwocie 500 złotych na szkodę B. B. (1) i czyn ten kwalifikuje jako wykroczenie z art. 124 § 1 k.w. w zw z art. 4§1 kk

II.  oskarżoną I. G. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej w pkt (...) czynu z art. 279 § 1 kk w zw z art. 64§1 kk, przy czym ustala iż dokonała go działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. i M. W. (2) i na tej podstawie skazuje ją , a na podstawie art. 279§1 kk wymierza jej karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33§ 1, 2 i 3 kk karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych w wysokości po 10 zł. (dziesięć złotych) każda stawka;

III.  oskarżonego A. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego jemu w pkt (...) czynu z art. 279 § 1 kk, przy czym ustala iż dokonał go działając wspólnie i w porozumieniu z I. G. i M. W. (2) i na tej podstawie wymierza jemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33§ 1, 2 i 3 kk karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych w wysokości po 10 zł. (dziesięć złotych) każda stawka;

IV.  oskarżoną I. G. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej w pkt III czynu z art. 279 § 1 kk w zw z art. 64§1 kk, przy czym ustala, iż dokonała go działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. i M. W. (2) i na tej podstawie skazuje ją , a na podstawie art. 279§1 kk wymierza jej karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33§ 1, 2 i 3 kk karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych w wysokości po 10 zł. (dziesięć złotych) każda stawka;

V.  oskarżonego A. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego jemu w pkt III czynu z art. 279 § 1 kk, przy czym ustala, iż dokonał go działając wspólnie i w porozumieniu z I. G. i M. W. (2) i na tej podstawie wymierza jemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33§ 1, 2 i 3 kk karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych w wysokości po 10 zł. (dziesięć złotych) każda stawka;

VI.  oskarżoną I. G. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej w pkt IV czynu z art. 193 kk, i na tej podstawie wymierza jej karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  oskarżonego A. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego jemu w pkt V czynu z art. 193kk, i na tej podstawie wymierza jemu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonej kary i wymierza oskarżonej I. G. karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz łączną karę grzywny w rozmiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

IX.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego kary i wymierza oskarżonemu A. K. karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz łączną karę grzywny w rozmiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

X.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonych kary łącznych pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonym I. G. i A. K. na okres prób po 5 (pięć) lat w stosunku do każdego z oskarżonych,

XI.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. oddaje oskarżonych I. G. i A. K. okresie próby pod dozór kuratora;

XII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonej I. G. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19 maja 2013 roku godzina 6:15 do dnia 20 maja 2013 roku godzina 19:25 oraz od dnia 27 maja 2013 roku godzina 10:30 do dnia 28 maja 2013 roku godzina 17:40 i uznaje iż kara grzywny została wykonana w wymiarze 8 dni,

XIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu A. K. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19 maja 2013 roku godzina 6:15 do dnia 20 maja 2013 roku godzina 17:15 oraz od dnia 27 maja 2013 roku godzina 10:30 do dnia 28 maja 2013 roku godzina 17:40 i uznaje iż kara grzywny została wykonana w wymiarze 8 dni,

XIV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych I. G. i A. K. od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 372/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W O. przy ulicy (...) przy stacji PKP Ś. Spółdzielnia (...) ma usytuowany sklep spożywczy nr 29. Kierownikiem sklepu w 2013 roku była E. K., zaś jej zastępcą M. C..

W dniu 16 maja 2013 roku sklep zamykała M. C. i w chwili jego zamknięcia wszystko było w porządku.

W nocy z 16 maja 2013 roku na 17 maja 2013 roku M. W. (3), I. G. i A. K. spędzali czas na stacji PKP w Ś.. Na stacji spędzili kilka godzin a następnie postanowili dokonać włamania do sklepu przy ulicy (...). Wspólnie we trójkę udali się pod sklep. Tam dokonali podziału ról w planowanym włamaniu. Wspólnie ustalili, iż do sklepu wejdą I. G. i A. K. zaś M. W. (2) zostanie na czatach. I. G. i A. K. znali ten sklep ponieważ wcześniej w nim byli i zostali zauważeni przez M. C..

Oskarżeni wybili szybę w drzwiach wejściowych do sklepu, a następnie dokonali kradzieży z jego wnętrza papierosy różnych marek w tym M. i LM oraz alkoholu w tym wódek różnych marek o łącznej wartości 4258,66 zł, a następnie oddalili się z miejsca przestępstwa.

W chwili wybicia szyby w sklepie włączył się alarm. Na miejsce zdarzenia udał się A. S. pracownik Agencji Ochrony (...), który miał wtedy dyżur. A. S. na miejscu zdarzenia był po upływie 3 minut od otrzymania zgłoszenia jednak na miejscu nie było już nikogo. A. S. o zdarzeniu zawiadomił policję. O godzinie 1.25 o włamaniu została powiadomiona kierowniczka sklepu (...), która przybyła na miejsce. Po przybyciu E. K. wraz z policjantami weszła do sklepu. Policjanci dokonali oględzin miejsca kradzieży.

Po oględzinach w drzwiach wejściowych w miejsce zbitej szyby została wstawiona dykta.

W dniu 18 maja 2013 roku E. K. była w sklepie przy ulicy (...) do godziny 17.00 o tej porze zamknęła sklep i włączyła alarm.

W dniu 18 maja 2013 roku oskarżeni oraz M. W. (2) ponownie spotkali się na stacji PKP Ś. i ponownie postanowili dokonać włamania do tego samego sklepu co w dniu 17 maja 2013 roku. Wyżej opisani odczekali do zmroku i wspólnie udali się do sklepu, usiłowali wejść przez płytę zabezpieczającą umocowaną w miejscu gdzie wybili szybę poprzednim razem jednak im to się nie udało. Wtedy sprawcy wybili szybę w drugich wąskich drzwiach i wspólnie weszli do środka sklepu. Następnie oskarżeni wraz z M. W. (2) w czasie kiedy był już włączony alarm dokonali kradzieży alkoholu o wartości 271,45 zł i uciekli z miejsca zdarzenia. W tym dniu służbę w (...) pełnił D. P. po otrzymaniu informacji z bazy natychmiast udał się na miejsce jednak nie było tam już żadnego ze sprawców. Widział jak wzdłuż torów biegło dwóch mężczyzn jednak ich nie zatrzymał. Na miejsce została wezwana Policja która również nie zatrzymała sprawców zdarzenia. O włamaniu została również zawiadomiona E. K. która przyjechała do sklepu.

B. B. (1) jest właścicielką działki rekreacyjnej położonej w O. przy ulicy (...). Na działce usytuowany jest wóz cygański do którego są dwa wejścia. Tylne wejście jest zamykane na skobel i zasuwę zaś wejście główne jest zamykane od zewnątrz na dużą kłódkę. B. B. (1) na działce była w dniu 5 maja 2013 roku. W tym dniu zamknęła barakowóz z obu stron.

Po tym dniu M. W. (2), I. G. i A. K. postanowili skorzystać z barakowozu. Nie mieli pozwolenia od pokrzywdzonej na korzystanie z działki. Wobec tego weszli do niego przez tylne drzwi barakowozu które wyłamali co spowodowało uszkodzenie zabezpieczających drzwi zasuwy i skobla oraz wyszczypanie drewna w drzwiach. Później oskarżeni oraz M. W. (2) korzystali z barakowozu oraz przedmiotów w nim pozostawionych.

W dniu 14 lub 15 maja 2013 roku pokrzywdzona przyjechała na działkę zobaczyła, iż ktoś dostał się do środka barakowozu oraz z niego korzystał. Na miejscu nie zastała nikogo. Nie zamykała barakowozu. Postanowiła złapać sprawców dlatego wraz z W. K. przyjechała na działkę w dniu 19 maja 2013 roku o godzinie 6.00. Na miejscu zastała śpiących na łóżku I. G. oraz A. K.. Nie wchodząc do barakowozu B. B. (1) zawiadomiła policję. Policja na miejscu o godzinie 6.30 zatrzymała oskarżonych. W chwili zatrzymania I. G. była trzeźwa. Natomiast oskarżony A. K. został poddany badaniu urządzeniem typu alkomat na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. W wyniku tego badania uzyskano następujące wyniki: o godzinie 7.21 – 1,87 promila, o godzinie 7.22 – 1,88 promila w wydychanym powietrzu.

W chwili zatrzymania oskarżeni nie mieli skradzionych wcześniej przedmiotów. Z barakowozu nic nie zostało nic skradzione wartość szkód wyrządzona przez oskarżonych wynosiła 500 zł.

Oboje oskarżeni byli wcześniej wielokrotnie karani.

I. G. została skazana między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi P. z dnia 17 czerwca 2008 roku, sygn. akt III K 337/08 za czyn z art. 279 §1 k.k., na karę 1 roku pozbawienia wolności oskarżona orzeczoną karę odbywała w okresie od 20 listopada 2010 roku do 30 listopada 2011 roku.

w postępowaniu przygotowawczym ujawnionym na podstawie art. 387 § 4 k.p.k.:

⚫

częściowych wyjaśnień I. G. (k. 94) oraz A. K. (k 94);

⚫

zeznań świadków: B. B. (1) (k 94-95), W. K. (k 95), B. B. (2) (k95), H. K. (k 95), M. C. (115-116), A. S. (k 116), D. P. (k 116) i E. K. (k 116);

⚫

częściowych zeznań świadka M. W. (2) (k 114-115)

⚫

innych dowodów: z akt sprawy II K 675/13protokołów użycia alkomatu (K 8, 12), protokołów przeszukania (k9-10, 13-14, 129-130, 134-135, 137-138) protokołów zatrzymania (k 11, 15, 17-19, 132, 140-141), świadectwo wzorcowania (k 16), protokołów oględzin miejsca (k 20 -22, 95-97, 149-151), wyroków (k 83-87, 309-313, 532) notatki użycia psa (k 98, 163) dokumentacji fotograficzna (k 152) dokumentacji szkody - (...) (...) (k 210 – 303) oraz z akt sprawy II K 372/16 dane o karalności (k 22-25)

Przesłuchiwana po raz pierwszy w toku postępowania przygotowawczego I. G. przyznała się do zarzucanych jej czynów z art. 288§1 kk i 193kk. Składając wyjaśnienia w dniu 20 maja 2013 oświadczyła że kilka dni wcześniej ona i A. K. spotkali się z M. W. (2) na stacji PKP Ś. potem pili alkohol w pobliskim lesie przy ulicy (...). Nie pamięta w jaki sposób dostała się do barakowozu usytuowanego na tej ulicy pamięta jedynie jak siedziała następnego dnia przed barakowozem i wygoniła ich z działki. Potem była w różnych miejscach. W sobotę spotkała się z A. K. wypili wspólnie cztery piwa i udali się przespać do barakowozu następnego dnia obudzili ich policjanci. Oskarżona wyjaśniła, iż nie prosiła właścicieli barakowozu o pozwolenie na korzystanie z działki i korzystała z barakowozu i posesji bez ich wiedzy i zgody. Oskarżona w wyjaśnieniach złożyła wniosek w trybie art. 335 kpk.

Przesłuchiwana ponownie oskarżona podtrzymała złożone wyjaśnienia.

Przesłuchiwana po raz trzeci w czasie postępowania przygotowawczego oskarżona nie przyznała się do czynów z art. 279§1 kk w zw z art. 64§1 kk. Oskarżona wyjaśniła iż nie dokonała włamania do sklepu przy ul (...) (...)chociaż wie gdzie jest ten sklep. Wyjaśniła iż całe dnie spędzała nad rzeką Ś. wraz z A. K.. Przesłuchiwana po raz czwarty oskarżona nie przyznała się do czynów z art. 279§1 kk w zw z art. 64§1 kk i odmówiła składania wyjaśnień.

Na rozprawie Sąd ujawnił wyjaśnienia oskarżonej w trybie art. 479§2 kpk. Oskarżona, która stawiła się na kolejną z rozpraw oświadczyła iż nie chce składać wyjaśnień.

Oskarżony A. K. przesłuchiwany po raz pierwszy w trakcie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do zarzucanych mu czynów z art. 288§1 kk i 193 kk. Wyjaśnił, iż w dniu 18 maja 2013 roku udał się z I. G. na spacer po ulicy (...) potrzebowała skorzystać z toalety więc udali się na posesję przy ulicy (...). W tym czasie A. K. stwierdził, iż drzwi do barakowozu są otwarte, wtedy odeszli z tego miejsca. Jednak następnego dnia postanowili się przespać w barakowozie. Oskarżony znalazł siatkę z czterema piwami które wypił w barakowozie. Oskarżony wyjaśnił iż nie prosił właścicieli barakowozu o pozwolenie na korzystanie z działki i korzystał z barakowozu i posesji bez ich wiedzy i zgody.

Przesłuchiwany po raz drugi w postępowaniu przygotowawczym oskarżony przyznał się do zarzucanych mu czynów z art. 279§1 kk. Wyjaśnił iż spotkali z I. G. M. W. (1) wspólnie spacerowali po Ś.. Oskarżony wraz z M. W. (1) wpadli na pomysł włamania do sklepu (...) koło stacji PKP Ś.. I. G. oświadczyła że nie chce mieć z tym nic wspólnego i odeszła. Oskarżony z M. W. (1) udał się do sklepu wspólnie wybili szybę w drzwiach i weszli do środka. A. K. ukradł 3 butelki wódki zaś M. W. (2) 7-10 paczek papierosów oraz 2 l coca coli więcej nic nie zabrali a w sklepie byli do jednej minuty. W tym czasie cały czas był włączony alarm. Po włamaniu udali się na polankę za sklepem (...) gdzie wypili skradzioną wódkę. Następnego dnia ponownie udali się z M. W. (1) do sklepu również i tym razem nie było z nimi I. G.. Oskarżony kopał w dyktę która była przykręcona w miejscu wybitej poprzednio szyby jednak nie udało mu się jej usunąć. Wtedy M. W. (2) wybił szybę w okienku na prawo od drzwi. Oskarżony zabrał 4 butelki wódki zaś M. W. (2) 3 butelki. Nic więcej nie ukradli. Po włamaniu udali się również na polankę gdy M. W. (2) zasnął oskarżony z I. G. odeszli z polanki. Oskarżony oświadczył iż wartość obu kradzieży jest wielokrotnie zawyżona.

Przesłuchany po raz trzeci w postępowaniu przygotowawczym oskarżony ponownie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 279§1 kk i złożył wniosek w trybie art. 335 kpk.

Przesłuchany po raz ostatni w postępowaniu przygotowawczym oskarżony oświadczył iż przyznaje się do wszystkich zarzucanych mu czynów jednak nie chce korzystać z prawa do dobrowolnego poddania się karze. Oskarżony podkreślił iż wartość skradzionych przedmiotów została znacznie zawyżona gdyż skradli tylko kilka butelek wódki

Na rozprawie Sąd ujawnił wyjaśnienia oskarżonego w trybie art. 479§2 kpk. Oskarżony zawiadomiony o terminie rozprawy w trybie art. 374§1 kpk nie wniósł o doprowadzenie na rozprawę.

Sąd zważył, co następuje:

W opinii Sądu wyjaśnienia I. G. w zakresie czynów z art. 288§1 kk i 193 kk złożone w postępowaniu przygotowawczym zasługują na atrybut wiarygodności. W ocenie Sądu oskarżona relacjonując okoliczności powyższych zdarzeń mówiła prawdę wyjaśnienia te są spójne z pozostałym zebranym w sprawie a uznanym za wiarygodny. Wyjaśnienia oskarżonej w tej części stały się podstawą ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej kiedy nie przyznała się do popełnienia czynów z art. 279§1 kk i opisała iż nie brała w nich udziału spędzając cały czas z A. K. nad Ś. W tej części wyjaśnienia te są sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w szczególności w postaci części zeznań M. W. (1) oraz częściowych wyjaśnień A. K., który przyznał się do popełnienia czynu z art. 279§1 kk, które Sąd uznał za wiarygodne. W ocenie Sadu wyjaśnienia w tej części były przyjętą przez oskarżoną i konsekwentnie realizowaną przez nią linią obrony. W ocenie Sądu oskarżona która już odbywała karę pozbawienia wolności dążyła do uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione czyny.

W opinii Sądu wyjaśnienia A. K. w zakresie czynów z art. 279§1 kk złożone w postępowaniu przygotowawczym zasługują na atrybut wiarygodności w części. Sąd dał wiarę oskarżonemu kiedy przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz wskazał iż czyn ten popełnił wraz z M. W. (2). W ocenie Sądu oskarżony składając powyższe wyjaśnienia mówił prawdę, wyjaśnienia te są spójne z pozostałym zebranym w sprawie a uznanym za wiarygodny zwłaszcza z wiarygodną częścią zeznań M. W. (1). Wyjaśnienia oskarżonego w tej części stały się podstawą ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd. Sąd nie dał wiary oskarżonemu kiedy oświadczył iż we włamaniu nie brała udziału I. G.. W ocenie Sądu wiarygodne w tym zakresie są pierwsze zeznania M. W. (2) który wiarygodnie wskazał iż we włamaniach brała udział oskarżona. Sąd zważył iż same wyjaśnienia oskarżonego są wewnętrznie sprzeczne gdyż wskazał iż oskarżona oddaliła się kiedy dokonywali drugiego włamania a potem z nimi już była nie wskazując jednocześnie aby się gdzieś spotkali. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonemu kiedy nie przyznała się do popełnienia czynów z art. 288§1 kk i 193 kk opisał iż do barakowozu wszedł gdyż był otwarty. W tej części wyjaśnienia te są sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym w szczególności w postaci części zeznań M. W. (1) oraz częściowych wyjaśnień I. G., która przyznała się do popełnienia czynu z art. 288§1 kk i 193 kk, a które Sąd uznał za wiarygodne. W ocenie Sadu wyjaśnienia w tej części były przyjętą przez oskarżonego i konsekwentnie realizowaną przez niego linią obrony oraz pomocą linii obrony przyjętej przez oskarżoną.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków: B. B. (1), W. K., B. B. (2), H. K., M. C., A. S., D. P. i E. K. albowiem te są konsekwentne, logiczne a dodatkowo znajdują potwierdzenie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym. Świadkowie zrelacjonowali jedynie to, co sami zaobserwowali nie uzupełniając swych zeznań zbędnymi konfabulacjami. Zeznania te nie noszą cech braku obiektywizmu bądź też zatajania prawdy. Wobec powyższego Sąd uznał, iż zeznania te mogą służyć za podstawę ustalonego stanu faktycznego.

Sąd dał wiarę zeznaniom B. B. (1), która wiarygodnie opisała okoliczności w jakich dokonała wykrycia przestępstwa z art. 288§1 kk oraz z art. 193 kk. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka kiedy wskazała, iż wartość szkody jaką wyrządzili oskarżeni wraz z M. W. (1) wynosiła 500 zł.

W ocenie Sądu świadkowie W. K., B. B. (2) i H. K. spójnie i jasno opisali okoliczności w jakich doszło do ujawnienia zniszczeń na działce B. B. (1) i okoliczności zatrzymania na niej oskarżonych

Sąd nie kwestionował zeznań M. C., A. S., D. P. i E. K.. Na podstawie zeznań świadków Sąd ustalił okoliczności obu włamań, podejmowanych przez świadków czynności po ich wykryciu. Wskazania przedmiotów jakie zostały skradzione oraz faktu iż oskarżeni zbiegli z miejsca zdarzenia. Sąd zważył, iż mężczyźni dostrzeżeni przez D. P. nie musieli być sprawcami włamania zwłaszcza, iż świadek nie zauważył aby coś nieśli w rękach.

Sąd da wiarę zeznaniom świadka M. W. (1) w części. Sąd zważył, iż świadek był współsprawcą czynów przypisanych oskarżonym i został za nie wcześniej prawomocnie skazany. Sąd dał wiarę świadkowi kiedy opisał okoliczności w jakich doszło do uszkodzenia mienia B. B. (1) zeznania w tej części są spójne z wyjaśnieniami I. G.. W ocenie Sądu odnośnie czynów z art. 279§1 kk wiarygodne są jedynie pierwsze dwa wyjaśnienia świadka złożone w charakterze podejrzanego kiedy opisał dokładnie okoliczności obu włamań wskazał, iż dokonali ich I. G. i A. K. oraz on. Sąd uznał, iż wyjaśnienia te są zgodne spójne i jasne oraz stały się podstawą ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd. Sąd uznał iż wyjaśnienia te były złożone zanim M. W. (2) ustalił z oskarżonymi linię obrony I. G., której jako działającej w warunkach art. 64§1 kk groziła największa kara. Wobec powyższych ustaleń Sąd dał wiarę jedynie pierwszym wyjaśnieniom złożonym w postępowaniu przygotowawczym pozostałym odmawiając wiary. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka złożonym w niniejszym postępowaniu. W ocenie Sądu świadek nie pamiętał zdarzeń na okoliczność , których miał zeznawać co znalazło odzwierciedlenie w jego zachowaniu na sali Sądowej oraz temu iż nie potrafił wskazać jednej wersji zdarzenia potwierdzając sprzeczne ze sobą wyjaśnienia złożone wcześniej.

Sąd dał wiarę wszystkim ujawnionym dowodom z dokumentów, albowiem nie były one kwestionowane przez żadną ze stron nie budziły wątpliwości Sądu a w połączeniu z osobowymi źródłami dowodowymi pozwalały na pełne odtworzenie obrazy czynu popełnionego przez oskarżonego. Sąd dał wiarę zwłaszcza dokumentom potwierdzającym wartość przedmiotów jaka została skradziona przez oskarżonych i M. W. (2).

I. G. oraz A. K. zostali oskarżeni o to że:

VI.  w bliżej nieustalonym dniu, w okresie od 5 maja 2013 roku do 19 maja 2013 roku w O. województwa (...), przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali uszkodzenia drzwi tylnych barakowozu poprzez wyrwanie i uszkodzenie zasuwy, uszkodzenie skobla, oraz wyszczypanie drewna na powierzchni drzwi, w wyniku czego powstały straty w łącznej kwocie 500 złotych na szkodę B. B. (1), przy czym I. G. czynu tego dopuściła się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne to jest o czyn z art. 288 § 1 k.k. wobec A. K. i o czyn z art. 288§1 kk w zw z art. 64§1 kk wobec I. G.

VII.  w nocy z 16 na 17 maja 2013 roku w O. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu, wybijając szybę w drzwiach, włamali się do wnętrza sklepu nr 29 przy ulicy (...) (...) nr 6, skąd zabrali w celu przywłaszczenia papierosy różnych marek i ilości, i alkoholu o łącznej wartości 4258,66 złotych na szkodę (...) (...), przy czym I. G. czynu tego dopuściła się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k wobec A. K. i o czyn z art. 279§1 kk w zw z art. 64§1 kk wobec I. G.

VIII.  w nocy z 18 na 19 maja 2013 roku w O. województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami, wybijając szybę w drzwiach, włamali się do wnętrza sklepu nr 29 przy ulicy (...) (...) nr 6, skąd dokonali zaboru w celu przywłaszczenia alkoholu o łącznej wartości 271,45 złotych na szkodę (...) (...), przy czym I. G. czynu tego dopuściła się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślna przestępstwo podobne tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k wobec A. K. i o czyn z art. 279§1 kk w zw z art. 64§1 kk wobec I. G.

a ponadto I. G. została oskarżona o to że:

IX.  dniu 19 maja 2013 roku w O. województwa (...), wdarła się na teren posesji przy ulicy (...), a następnie do usytuowanego na tej posesji barakowozu, bez wiedzy i zgody B. B. (1) będącej osobą uprawnioną do rozporządzenia tym obiektami tj o czyn z art. 193 kk

a ponadto A. K. został oskarżony o to że:

X.  dniu 19 maja 2013 roku w O. województwa (...), wdarł się na teren posesji przy ulicy (...), a następnie do usytuowanego na tej posesji barakowozu, bez wiedzy i zgody B. B. (1) będącej osobą uprawnioną do rozporządzenia tym obiektami tj o czyn z art. 193 kk

Przestępstwa uregulowane w art. 279 kk – kradzież z włamaniem i w art. 278 kk kradzież zwykła należą do najczęstszych a nawet nagminnych przestępstw przeciwko mieniu. Kradzież zwykła polega na zaborze w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej. Przez zabór należy rozumieć wyjęcie spod władztwa osoby nią władającej i objęcie we własne posiadanie. Kradzież z włamaniem jest kwalifikowanym typem kradzieży. Kradzież z włamaniem zachodzi wtedy, gdy jej sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zamknięciem tego pomieszczenia, utrudniającym dostęp do jego wnętrza. (25 czerwca 1980 roku uchwała SN VII KZP 48/78 OSNKW 1980/8/65). Włamanie oznacza zachowanie polegające na usunięciu przeszkody chroniącej dostęp do przedmiotu kradzieży. Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego, że „kradzież z włamaniem zachodzi wtedy, gdy jej sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zamknięciem tego pomieszczenia, utrudniającym dostęp do jego wnętrza.” (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2002 r., III KKN 423/00 LEX nr 75463). Przedmiotowe przestępstwo można popełnić jedynie umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. polega na tym, iż sprawca niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku cudzą rzecz. Przedmiotowy czyn może być popełniony jedynie umyślnie zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym. Istotną cechą omawianego przestępstwa jest również konieczność wykazania związku przyczynowo skutkowego pomiędzy zachowaniem sprawcy a zniszczeniem, uszkodzeniem lub uczynieniem danej rzeczy niezdatną do użytku. Art 288§1 kpk należy do tzw czynów przepołowionych i w przypadku, gdy wartość wyrządzonej szkody stanowi kwotę 500 zł i poniżej tej kwoty czy ten należy zakwalifikować jako wykroczenie z art. 124 § 1 k.k.

Przestępstwo z art. 193 KK polega na naruszeniu miru domowego poprzez wdarcie się do cudzego obiektu lub jego nieopuszczenia pomimo żądania osoby uprawnionej. Poprzez „mir domowy” należy rozumieć prawo niezakłóconego korzystania z domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia lub ogrodzonego terenu, a więc czynienia w tych miejscach tego, co dysponent dobrem zażyczy i nie będzie stanowiło to naruszenie norm prawnych. Oprócz tego, tylko on jest uprawniony do podejmowania decyzji o tym, jakie osoby postronne, kiedy i na jakich warunkach mogą w tych pomieszczeniach przebywać Przestępstwo naruszenia miru domowego ma charakter powszechny. Sprawca tego przestępstwa może być każdy, z tym jednak ograniczeniem, że nie może to być osoba uprawniona do przebywania w danym miejscu, także wbrew woli innej osoby uprawnionej. Do istoty tego czynu należy wkroczenie do miejsca chronionego w perspektywie prawa do prywatności, wbrew woli osoby uprawnionej do przebywania w tym miejscu "Wdarcie" oznacza każdy dowolny sposób ingerencji fizycznej w cudze miejsce chronione tymże przepisem, z pogwałceniem wyraźnie wyartykułowanej lub domniemanej woli osoby uprawnionej. Stronę przedmiotową występku wyczerpywało będzie każde zachowanie się sprawcy polegające na przedostaniu się do miejsca określonego w tym przepisie (cudzego domu, mieszkania, lokalu) wbrew wyraźnej lub dorozumianej woli gospodarza tego miejsca (post. SN z 14.8.2001 r., V KKN 338/98, Legalis). W tej części opisu strony przedmiotowej typ czynu zabronionego wymaga realizacji znamion przez działanie. Do istoty tej czynności sprawczej należy przełamanie przede wszystkim innych niż fizyczne barier przed wkroczeniem do miejsca objętego ochroną wynikającą z prawa to prywatności. Pojęcie to należy wykładać w kontekście zamachu na wolność korzystającego z mieszkania, a nie jako zamach na mienie lub wolność od przymusu lub innych postaci naruszenia dóbr wolnościowych pokrzywdzonego (ten pogląd sięga aż do poglądu J. Makarewicza: tegoż, Kodeks karny, 1935, s. 430; wyr. SN z 15.4.1935 r., III K 196/35, OSNK 1935, Nr 12, poz. 500). W przypadku pokonania zapory o charakterze fizycznym (np. zabezpieczeń przed wtargnięciem) mamy do czynienia z "włamaniem", w znaczeniu, jakie nadaje się temu znamieniu w art. 279 Kodeksu karnego. Nie zmienia to jednak faktu, że jednocześnie, także w tym przypadku będziemy mieli do czynienia ze szczególną postacią "wdarcia się" osoby do cudzego pomieszczenia, jeżeli sens czynności sprawczej i treść zamiaru finalizują się jedynie w tym akcie sprawczym. Ta forma ingerencji w prawo nietykalności mieszkania w swym założeniu wyraża się wyłącznie w działaniu zmierzającym do sforsowania wszelkich przeszkód uniemożliwiających osobom postronnym wkroczenie do określonych pomieszczeń wbrew woli i bez zgody ich gospodarza. Przy czym wchodzą tu w grę wszelkie sposoby przedostania się do miejsca określonego w treści art. 193 KPK bez chociażby zgody domniemanej, a więc gwałtem, podstępem, pod fałszywym pozorem, groźbą. Zatem w przypadku „wdarcia się”, w przeciwieństwie do „włamania się”, nie chodzi jedynie o pokonanie czy przełamanie przeszkody fizycznej, lecz pogwałcenie czyjejś woli, powodujące przedostanie się do określonego miejsca bez podstawy prawnej.

Zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, iż I. G., A. K. oraz M. W. (2) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali w nocy z 16 na 17 maja 2013 roku oraz w nocy z 18 na 19 maja 2013 r dwóch włamań do sklepu należącego do (...) (...) położonego w O. przy ulicy (...) (...). W pierwszym włamaniu sprawcy dokonali kradzieży papierosów oraz alkoholu o łącznej wartości 4258,66 zł zaś w drugim włamaniu oskarżeni skradli alkohol o wartości 271,45 zł. Sąd nie miał również wątpliwości, iż w okresie od 5 maja 2013 do 19 maja 2013 roku wyżej opisane osoby wchodząc do barakowozu należącego do B. B. (1) uszkodziły go wywołując szkody na kwotę 500 zł. Sąd uznał również, iż wchodząc na teren posesji B. B. (1) a następnie wdzierając się do usytuowanego na niej barakowozu bez zgody i wiedzy właścicielki popełnili czyn z art. 193 kk.

Biorąc powyższe ustalenia pod uwagę Sąd przypisując oskarżonym popełnienie czynów z art. 279§1 kk zmienił opis czynów zarzucanych oskarżonym w ten sposób że ustalił iż dokonali ich działając wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1), który został wcześniej skazany za te czyny.

Oskarżona I. G. zarzucanych jej czynów z art. 279§1 kk dopuściła się działając w ramach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64 § 1 k.k. Recydywa zwykła ma miejsce wówczas, gdy sprawca popełnił przestępstwo umyślne, został za nie skazany na karę pozbawienia wolności, odbył co najmniej sześć miesięcy orzeczonej kary, popełnił przestępstwo umyślne podobne do tego, za które został skazany, a także popełnił je w ciągu pięciu lat od odbycia kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Przestępstwo podobne zostało określone w art. 115 § 3 k.k. przy użyciu trzech kryteriów: tożsamości rodzajowej dobra prawnego; popełnienie przestępstwa z użyciem przemocy lub groźby jej użycia; popełnienie przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Podobieństwo przestępstw należy ustalać in concreto.

Sąd przypisał oskarżonym popełnienia czynów z art. 193 kk nie dokonując w ich opisie żadnej zmiany.

Sąd umorzył postępowanie w zakresie dotyczącym czynu z art. 288§1 kk, bowiem jak wynika z zeznań pokrzywdzonej B. B. (1), wartość zniszczonego przez oskarżonych mienia wynosiła 500 złotych. Zgodnie zaś z obowiązującymi przepisami, aby móc przypisać w tym zakresie oskarżonym przestępstwo zniszczenia mienia kwota ta powinna przekraczać wartość 500,00 złotych. Wobec powyższego Sąd uznał, iż w tym zakresie czyn ten stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. Zgodnie z przepisem art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność ustaje z upływem 2 lat od popełnienie czynu. Mając na uwadze, iż czyn ten miał miejsce w okresie od 5 maja 2013 do 19 maja 2013 roku, przedawnienie karalności nastąpiło w dniu 19 maja 2015 roku. Z tych też względów Sąd zgodnie z przepisem art. 4§1 k.k. zastosował aktualnie obowiązującą ustawę i w tym zakresie umorzył postępowanie co do tego czynu. Sąd zważył, iż wymierzając oskarżonym kary za poszczególne czyny orzekał na podstawie przepisów obowiązujących w chwili popełnienia zarzucanych oskarżonym czynów jednak w ocenie Sądu nie zachodzi w tym wypadku sprzeczność w wyroku. Sąd uznał iż w sytuacji kiedy czyn stanowi wykroczenie w stosunku do tego czynu stosuje się przepisy kodeksu wykroczeń a nie przepisu kodeksu karnego. Przepis art. 2a§1 kw nakłada na Sąd obowiązek dokonywania stałej kontrawercjonalizacji czynów przepołowionych co do których został już wydany wyroku skazujący. Wobec tego Sąd uznał iż przepis ten uniemożliwia stosowanie wobec oskarżonych przepisów kranych obowiązujących w chwili popełnienia przez nich czynów nawet bowiem skazanie w niniejszym procesie powodowałoby konieczność zastosowania art. 2a§1 kk

Biorąc pod uwagę postać zamiaru, jaki towarzyszył sprawcom w momencie popełnienia czynów – zamiar bezpośredni, jego motywację, rodzaj i charakter naruszonych dóbr prawnie chronionych oraz wysokość wyrządzonej szkody, Sąd uznał, że czyny, który popełnili oskarżeni, były czynami o stopniu szkodliwości społecznej większym niż niski.

Uznając winę oskarżonej I. G. Sąd wymierzył jej za poszczególne czyny kary:



za czyn z pkt. (...) na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych



za czyn z pkt. III na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych



za czyn z pkt. IV na podstawie art. 193 k.k. karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności

Na podstawie art. 85 §1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. Sąd wymierzył oskarżonej I. G. karę łączną 2 (dwóch) lat oraz karę łączną grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu)

Uznając winę oskarżonego A. K. Sąd wymierzył jej za poszczególne czyny kary:



za czyn z pkt. (...) na podstawie art. 279 § 1 k.k. karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych



za czyn z pkt. III na podstawie art. 279 § 1 k.k. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych



za czyn z pkt. V na podstawie art. 193 k.k. karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności

Na podstawie art. 85 §1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu A. K. karę łączną 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu)

Rozpatrując niniejszą sprawę Sąd miał na względzie treść art. 4 § 1 k.k. zgodnie z którą jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Sąd uznał, że przepisy obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015 roku były względniejsze dla oskarżonych z uwagi na to, iż przepisy obowiązujące w chwili popełniania przez oskarżonych zarzucanych im czynów przewidywały możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary wobec oskarżonego uprzednio karanego na karę pozbawienia wolności. Wobec powyższych ustaleń Sąd orzekając w przedmiocie przestępstw przypisanych oskarżonym, zgodnie z dyspozycją art. 4 § 1 k.k. zastosował wobec nich przepisy obowiązujące w dniu popełnienia przez niego przestępstw to jest w dniu 19 maja 2013 roku albowiem były one względniejsze dla oskarżonych.

Wymierzając oskarżonym kary za popełnione przestępstwa Sąd kierował się zasadami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. i uwzględnił całokształt okoliczności zarówno obciążających jak i łagodzących.

Wśród okoliczności obciążających oskarżonych Sąd miał na uwadze szkodliwość społeczną popełnionych przez nich czynów, fakt iż popełnili je będąc pod wpływem alkoholu oraz ich wcześniejszą wielokrotną karalność, w tym fakt iż I. G. działała w granicach art. 64§1 kk.

Jako okoliczności łagodzące Sąd poczytał fakt, iż oskarżeni przyznawali się do części zarzucanych im czynów zaś od ich popełnienia upłynął okres 4 lat w którym oskarżeni nie popełnili nowych przestępstw – późniejsze skazania dotyczą bowiem tego samego okresu co czyny będące podstawą niniejszego postępowania.

Dodatkowo wymierzając kary grzywny oskarżonym Sąd baczył, by ich wysokość odpowiadała stopniowi zawinienia oskarżonych oraz nie przekraczała ich zdolności zarobkowych.

Podstawową kwestią podlegającą analizie przy wymiarze kary łącznej,
w szczególności decydującą o zastosowaniu zasady absorpcji, asperacji lub kumulacji, jest istnienie ścisłego, odległego bądź też brak związku przedmiotowego pomiędzy czynami objętymi wyrokiem. Sąd rozważając w niniejszej sprawie kwestię bliskości podmiotowo-przedmiotowej pomiędzy poszczególnymi przestępstwami stwierdził, że jedność czasu i miejsca popełnienia przestępstw, przemawia za istnieniem ścisłego związku pomiędzy nimi. Jednak związek ten nie przemawia sam przez się za stosowaniem pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej. Należy podkreślić, iż nawet podobny sposób działania i podobna kwalifikacji czynów, nie przemawiają za stosowaniem pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej, jeżeli każdy z przypisanych czynów odznacza się znacznym stopniem społecznej szkodliwości (wyrok SN z dnia 7 stycznia 1974 r., III KR 339/73, OSNKW 1974, nr 5, poz. 89). W niniejszej sprawie oskarżenia popełnił przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. i art. 193 § 1 k.k., każde z nich, z opisanych wyżej względów charakteryzowało się znacznym stopniem szkodliwości społecznej, zaś oskarżona I. G. działała w ramach recydywy stąd też w ocenie Sądu zastosowanie wobec I. G. absorpcji w stopniu większym ponad tą, która pozwala na wymierzenie kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności zaś wobec A. K. kary łącznej 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności nie znajdywałoby żadnego uzasadnienia.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż wymierzone oskarżonym kary spełnią swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze jak również w zakresie społecznego oddziaływania. Pozwoli oskarżonym w pełni zrozumieć naganność ich zachowania, jak również wrócić na drogę postępowania zgodnego z prawem. W ocenie Sądu kara ta jest adekwatna zarówno do stopnia winy oskarżonych jak również społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów.

W ocenie Sądu w przypadku istnieją przesłanki określone w art. 69 § 1 i 2 k.k. pozwalające na warunkowe zawieszenie wykonania wobec oskarżonych orzeczonych wobec nich kar pozbawienia wolności. Sąd uznał iż wobec faktu iż czyny popełnienie których Sąd przypisał oskarżonym miały miejsce 4 lata przed wydaniem wyroku zaś oskarżeni od tego czasu nie popełniali innych przestępstw w ocenie Sądu można postawić wobec oskarżonych pozytywną prognozę kryminologiczną. Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych kary łącznych pozbawienia wolności na okres próby wynoszący po 5 lat w stosunku do każdego z nich. W ocenie Sądu najdłuższy przewidziany przez ustawę okres próby pozwoli na weryfikację zachowania oskarżonych w tym przyjętej pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Zgodnie z przepisem art. 73 § 1 k.k. Sąd oddał oskarżonych w okresie próby pod dozór kuratora. W ocenie Sądu kurator sprawując nadzór nad oskarżonymi nie tylko będzie służył im pomocą i weryfikował ich zachowanie w zakresie przestrzegania porządku prawnego, ale także będzie kontrolował, czy oskarżeni przestrzegają ogólnie przyjętych norm społecznych i prawnych.

Będąc zobligowanym treścią art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonych kar grzywny okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie oskarżonej I. G. od dnia 19 maja 2013 roku godzina 6:15 do dnia 20 maja 2013 roku godzina 19:25 oraz od dnia 27 maja 2013 roku godzina 10:30 do dnia 28 maja 2013 roku godzina 17:40 zaś A. K. od dnia 19 maja 2013 roku godzina 6:15 do dnia 20 maja 2013 roku godzina 17:15 oraz od dnia 27 maja 2013 roku godzina 10:30 do dnia 28 maja 2013 roku godzina 17:40 i uznał iż kary grzywny orzeczone wobec oskarżonych zostały wykonane w wymiarze 8 dni,

Analizując sytuację majątkową i rodzinną oskarżonych Sąd uznał, iż nie są oni w stanie pokryć kosztów sądowych bez pociągania zbyt ciężkich skutków. Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych w całości od kosztów sądowych, obciążając wydatkami Skarb Państwa.