Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2018 r. w P.

sprawy z powództwa (...) Ltd z siedzibą na Malcie

przeciwko N. L.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powoda (...) Ltd z siedzibą na Malcie na rzecz pozwanego N. L. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

(...) Ltd z siedzibą na Malcie wytoczyła powództwo przeciwko N. L. o zapłatę kwoty 2 548,00 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 2 000,00 złotych od dnia 30 listopada 2016 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 18 sierpnia 2016 roku pozwany dokonał rejestracji w systemie informatycznym (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością będącej pośrednikiem świadczącym usługi kredytowe na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Po dokonaniu rejestracji, w dniu 18 sierpnia 2018 roku pozwany złożył wniosek o pożyczkę za pośrednictwem formularza zamieszczonego na stronie internetowej (...) pl. (...) wygenerowaniu profilu klienta, spółka (...) wysłała pozwanemu Ramową Umowę P. regulującą zasady udzielania pożyczek przez (...) Sp. z o.o. Warunkiem potwierdzenia Ramowej Umowy Pożyczki było zalogowanie się pozwanego – za pośrednictwem strony internetowej pożyczkodawcy – do rachunku bankowego pozwanego prowadzonego w systemie bankowości elektronicznej, co też pozwany uczynił 18 sierpnia 2016 roku, potwierdzając tym samym swoją tożsamość i wolę zawarcia Ramowej Umowy Pożyczki. W dniu 30 października 2018 roku, w związku z zaakceptowaniem przez (...) Sp. z o.o. wniosku o udzielenie pożyczki oraz spełnieniem przez pozwanego potwierdzenia woli zawarcia umowy pożyczki, spółka (...) zawarła z pozwanym umowę pożyczki nr (...) i dokonała przelewu kwoty pożyczki w wysokości 2 000,00 złotych na rachunek bankowy pozwanego. Dzień spłaty pożyczki został określony na 29 listopada 2016 roku, a całkowita kwota do spłaty, wobec braku terminowej spłaty, wyniosła wraz z kosztami 2 548,00 złotych.

Powódka wskazała nadto, że podjęła liczne próby kontaktu z pozwanym. W związku z brakiem reakcji pozwanego, spółka (...) podjęła działania windykacyjne opisane w § 14 ust. 3 Ramowej Umowy Pożyczki, które zostały odnotowane w (...) Sp. z o.o. oraz na profilu klienta – pozwanego. W związku z tym, że działania windykacyjne nie przyniosły żadnego rezultatu, spółka (...) w dniu 1 lutego 2017 roku dokonała cesji wierzytelności przysługującej jej względem pozwanego na rzecz powódki. Niezwłocznie po zawarciu umowy cesji powódka wystosowała do pozwanego pisemne zawiadomienie o nabyciu wierzytelności i pisemne wezwanie do zapłaty. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 30 sierpnia 2017 roku wydanym w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania. (k. 30)

Pozwany N. L. wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. W uzasadnieniu zakwestionował istnienie roszczenia tak co do zasady, jak i wysokości. Zakwestionował fakt posiadania jakiegokolwiek zadłużenia wobec powódki. Zaprzeczył, że zawierał przedmiotową umowę pożyczki i że z tego tytułu otrzymał kwotę 2000 złotych. Podniósł ponadto zarzut nienależytego udokumentowania roszczenia oraz zarzut braku legitymacji czynnej i biernej.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Żądania powódki nie można było uznać za zasadne.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tak więc w niniejszej sprawie na powódce spoczywał obowiązek udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie, a ponadto w myśl art. 232 kpc ciążył na niej obowiązek wskazywania dowodów, z których wywodziła skutki prawne.

Odnośnie inicjatywy dowodowej Sąd Rejonowy w Piszu w pełni podziela utarte orzecznictwo Sądu Najwyższego wyrażające się w tezie: „Rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).” (vide wyrok Sądu Najwyższego z 17.12.1996r. w sprawie I CKU 45/96; podobnie również wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 21.10.2003r. w sprawie I ACa 516/03; wyrok Sądu Najwyższego z 07.10.1998r. w sprawie II UKN 244/98).

Zdaniem Sądu przedstawione przez powódkę dowody, wobec kwestionowania istnienia roszczenia przez pozwanego, były niewystarczające dla wykazania zasadności żądania pozwu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż poza umową cesji wierzytelności i załącznikiem do tej umowy, wszystkie pozostałe przedłożone pod ocenę Sądowi dokumenty nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika powódki, a tym samym nie są dokumentami w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Art. 129 § 2 k.p.c. pozwala na złożenie zamiast oryginału odpisu dokumentu, ale poświadczonego za zgodność z oryginałem przez osoby w nim wskazane.

Zwykła odbitka ksero (to jest odbitka niepotwierdzona) nie może zastąpić dokumentu, na którego bazie powstała. Kserokopia dokumentu nie poświadczona za zgodność z oryginałem w sposób wskazany art. 129 § 2 k.p.c., nie ma zatem mocy dowodowej i nie może stanowić podstawy do dokonywania ustaleń faktycznych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 07.03.2018r. w sprawie I ACa 277/17). Odpis pisma (a także i załączników) może być sporządzony dowolną techniką (kopia maszynopisu, egzemplarz wydruku komputerowego, kserokopia itp.). Powinien jednak oddawać pełną ich treść, a składający je musi poświadczyć zgodność odpisu z oryginałem (vide K. Knoppek, Wydruk komputerowy jako dowód w procesie cywilnym, PiP 1993, Nr 2, s. 54 oraz K. Knopek, Dokument w procesie cywilnym, PDW Poznań 1993, s. 122). Pośrednio można tu także - z braku wyraźnego w tej mierze unormowania - odnieść wskazania zawarte w uchwale Sądu Najwyższego z 29 marca 1994 roku w sprawie III CZP 37/94 (OSN 1994, Nr 11, poz. 206), że niepoświadczona podpisem strony kserokopia nie jest dokumentem. Mieści się ona w stosowanym w Kodeksie postępowania cywilnego pojęciu odpisu (jako odwzorowanie oryginału), jednak poświadczenie jej zgodności z takim oryginałem mieści w sobie jednocześnie oświadczenie strony o istnieniu dokumentu o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Również w wyroku z dnia 6 listopada 2002 roku w sprawie I CKN 1280/00 (niepubl.) Sąd Najwyższy odnosząc się do treści art. 128 i 129 k.p.c. ponownie uznał, że zwykła odbitka ksero, tj. odbitka niepotwierdzona, niestanowiąca dokumentu, nie może zastąpić dokumentu, na którego bazie powstała. Ustawodawca posługując się pojęciem dokumentu rozumiał przez to oryginał dokumentu. Tam gdzie oryginał może być zastąpiony przez odpis, np. odbitkę ksero, ustawodawca wyraźnie to zaznaczył.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, iż powódka nie przedłożyła żadnych dowodów na to, że:

- 18 sierpnia 2018 roku pozwany dokonał rejestracji w systemie informatycznym (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością będącej pośrednikiem świadczącym usługi kredytowe na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością,

- po dokonaniu rejestracji, pozwany złożył 18 sierpnia 2018 roku wniosek o pożyczkę za pośrednictwem formularza zamieszczonego na stronie internetowej (...)

- po wygenerowaniu profilu klienta, spółka (...) wysłała pozwanemu Ramową Umowę Pożyczki regulującą zasady udzielania pożyczek przez (...) Sp. z o.o.,

- pozwany 18 sierpnia 2016 roku zalogował się – za pośrednictwem strony internetowej pożyczkodawcy – do własnego rachunku bankowego prowadzonego w systemie bankowości elektronicznej, czym potwierdził swoją tożsamość i wyraził wolę zawarcia Ramowej Umowy Pożyczki.

Powódka nie udowodniła również, że to pozwany jest posiadaczem rachunku bankowego, na który, według załączonej do akt sprawy kserokopii wyciągu z rachunku (k. 15-16), pośrednik kredytowy powódki - (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W. - dokonał przelewu kwoty 2 000,00 złotych.

Brak jest również dowodu doręczenia pozwanemu zawiadomienia o cesji wierzytelności i wezwania do zapłaty z 14 lipca 2017 roku (k. 12-13), co uniemożliwia poczynienie ustaleń w zakresie wymagalności roszczenia.

Ponadto nie sposób pominąć, iż rzekoma rejestracja pozwanego w systemie informatycznym (...) Spółki z o.o. oraz złożenie wniosku o pożyczkę miało miejsce 18 sierpnia 2016 roku, zaś zawarcie umowy pożyczki o numerze (...) i przelew kwoty 2 000 złotych nastąpiło dopiero 30 października 2016 roku (k. 9 i 16). Powyższe odbiega, w ocenie Sądu, od przyjętych standardów szybkich umów pożyczek zawieranych przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość.

W przedmiotowej sprawie również poświadczona za zgodność z oryginałem umowa cesji wierzytelności zawarta 1 lutego 2017 roku (k. 25-27) nie może stanowić dowodu uzasadniającego uwzględnienie żądania pozwu. Zaznaczyć należy, iż umowa cesji wierzytelności jest dokumentem prywatnym stanowiącym jedynie dowód na to, że osoba, która ją podpisała złożyła oświadczenie określonej treści i w danej formie. Natomiast nie stanowi dowodu na istnienie wierzytelności nią objętych i w tym zakresie to na powodzie, który wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne spoczywał ciężar wykazania istnienia wierzytelności. Skuteczność cesji wierzytelności jest zależna od istnienia zobowiązania nią objętego.

Ponadto nie sposób pominąć, iż strona powodowa nie przedłożyła załącznika nr 1, wymienionego w § 1 pkt 2. umowy z 1 lutego 2017 roku, zawierającego wykaz przeniesionych wierzytelności. Przedłożony przez powódkę „Załącznik A” (k. 28), wobec powołanego wyżej zapisu umowy oraz wobec podniesionego przez pozwanego zarzutu braku po stronie powódki legitymacji czynnej, nie może być uznany za tożsamy z załącznikiem nr 1, o którym mowa w umowie.

W tym stanie rzeczy, uznając, iż powódka nie dowiodła swojego roszczenia, Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwota 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa.