Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział II Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca : SSR A. M.

Protokolant : sekr. sąd. W. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2018 roku w Łodzi na rozprawie sprawy

z powództwa T. B.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda T. B.:

a)  kwotę 1.510,00 zł (jeden tysiąc pięćset dziesięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 grudnia 2016 do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania;

b)  kwotę 1.793,00 zł (jeden tysiąc siedemset dziewięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nakazuje zwrócić na rzecz pozwanego Towarzystwa (...)
i (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 800,00 zł (osiemset złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, uiszczonej w dniu 1 roku, lutego 2018 roku, zaksięgowanej pod pozycją 500026621241;

4.  obciąża pozwanego Towarzystwo (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 85,00 zł (osiemdziesiąt pięć złotych) tytułem tymczasowo wyłożonych wydatków.

Sygn. akt II C 698/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 26 września 2017 roku T. B. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 1.510 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie swego roszczenia strona powodowa wskazała, iż w dniu 21 listopada 2016 roku w wyniku kolizji drogowej uległ uszkodzeniu samochód osobowy marki M. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca kolizji drogowej, posiadał zawartą z pozwanym umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC w związku z ruchem pojazdów mechanicznych. W toku postępowania likwidacyjnego, strona pozwana przyznała i wypłaciła odszkodowanie w kwocie 4.274,82 złotych. Powód zakwestionował wycenę dokonaną przez pozwanego (pozew k. 3-5).

W odpowiedzi na pozew pozwana zakwestionowała powództwo zarówno co do zasady jak i co do wysokości i wniosła o jego oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Na uzasadnienie swego stanowiska pełnomocnik pozwanej wskazał, iż kwota wypłaconego już odszkodowania w pełni pokryła koszty naprawy pojazdu, co czyni powództwo bezzasadnym. Pozwana zakwestionowała prywatną kalkulację kosztów naprawy przedłożoną przez powoda, jako zawyżoną i nieodzwierciedlającą stanu faktycznego (odpowiedź na pozew k. 27-30, pełnomocnictwo k. 31).

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie (okoliczność bezsporna).

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

W wyniku kolizji drogowej z dnia 21 listopada 2016 roku uszkodzeniu uległ samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność K. S.. Sprawca szkody w dniu zdarzenia ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w Towarzystwie (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. (okoliczność bezsporna).

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu 23 listopada 2016 roku. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, decyzją z dnia 10 sierpnia 2017 roku pozwana przyznała i wypłaciła na rzecz K. S. kwotę 4.274,82 zł tytułem odszkodowania za szkodę komunikacyjną z dnia 21 listopada 2016 roku

(zgłoszenie szkody – załączone akta szkody k. 26, decyzja o wypłacie odszkodowania – załączone akta szkody k. 26).

Umową cesji wierzytelności z dnia 30 sierpnia 2017 roku K. S. przeniosła na (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wierzytelność przysługującą jej wobec Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z tytułu uszkodzeń pojazdu M. o numerze rejestracyjnym (...). Sprecyzowano, iż szkoda zarejestrowana jest pod numerem 100- (...) (umowa przelewu wierzytelności k. 7).

Umową cesji wierzytelności z dnia 31 sierpnia 2017 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. przeniosła na (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością spółkę komandytową z siedzibą
w P. wierzytelność przysługującą jej wobec Towarzystwa (...)
i (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z tytułu uszkodzeń pojazdu M. o numerze rejestracyjnym (...). Sprecyzowano, iż szkoda zarejestrowana jest pod numerem 100- (...) (umowa przelewu wierzytelności k. 8).

Umową cesji wierzytelności z dnia 31 sierpnia 2017 roku B. Spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytową z siedzibą w P. przeniosła na T. B. wierzytelność przysługującą jej wobec Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.
z tytułu uszkodzeń pojazdu M. o numerze rejestracyjnym (...). Sprecyzowano, iż szkoda zarejestrowana jest pod numerem (...) (umowa przelewu wierzytelności k. 9).

Koszty naprawy pojazdu M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przy użyciu nowych oryginalnych części ( wobec braku dostępnych zamienników), stosując technologię naprawy jaka pozwoli przywrócić mu wszystkie funkcje techniczne i estetyczne (oraz udzielić gwarancji na taką naprawę) przy stawce za roboczogodzinę 100 zł netto jaka obowiązywała w rejonie województwa (...) w 2016 r., zamykały się kwotą 18.730,48 zł. Tak wykonana naprawa pojazdu dokonana przy użyciu części nowych nie spowoduje wzrostu jego wartości (opinia biegłego k. 41-61).

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na powołanych dokumentach, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, oraz w oparciu o opinię biegłego w zakresie naprawy i eksploatacji pojazdów samochodowych, kalkulacji kosztów napraw oraz wyceny wartości pojazdów, z tym zastrzeżeniem, iż czyniąc ustalenia na podstawie kopii dokumentów Sąd miał na względzie dyspozycję art. 308 k.p.c.

Pełnowartościowym dowodem w sprawie jest opinia biegłego K. K.. Przywołana opinia jest rzetelna, spójna, jasna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą. Opinia ta nie była kwestionowana przez żądną ze stron postępowania. Biegły w sposób wyczerpujący wyjaśnił powody zastosowania do sporządzonej kalkulacji nowych części oryginalnych z logo producenta, wskazując, iż w pierwszej kolejności na rynku brak jest dostępnych zamienników, a po wtóre w przedmiotowej sprawie nie udokumentowano aby pojazd był wcześniej naprawiany w sposób nietechnologiczny (dotyczy części zakwalifikowanych do wymiany) lub wymieniane części nosiły cechy części wcześniej uszkodzonych i nienaprawionych do czasu przedmiotowej kolizji. Biegły zasygnalizował przy tym, iż drzwi tylne lewe noszą ślady niewielkiej naprawy blacharskiej. W operacji wymiany tych drzwi został uwzględniony ubytek ich wartości rynkowej z tytułu wcześniejszej naprawy, więc operacja ta uwzględnia przywrócenie stanu poprzedniego (z ekonomicznego punktu widzenia), co nie może powodować wzrostu wartości po naprawie.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

W rozpatrywanej sprawie bezsporne są zarówno okoliczności, w jakich doszło do wypadku z dnia 21 listopada 2016 roku, jego przebieg, jak i zakres uszkodzeń powstałych w jego wyniku w samochodzie marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pełnomocnik strony pozwanej podnosił, że w toku postępowania likwidacyjnego poszkodowanej zostało wypłacone odszkodowanie
w kwocie 4.274,82 zł, które w pełni odpowiada wysokości szkody.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz przepis art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania
za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej w niniejszej sprawie jest także ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152).

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 436§2 k.c. w razie zderzenia się pojazdów mechanicznych odpowiedzialność za spowodowaną tym szkodę sprawca wypadku ponosi na zasadach ogólnych. Zakład ubezpieczeń odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku
i ograniczona jest kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.).

Należy wskazać, iż w toku przedmiotowego postępowania strona pozwana nie kwestionowała podstaw swojej odpowiedzialności.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013., poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku
z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1 powołanej ustawy). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 cytowanej ustawy).

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody (odszkodowanie) w tych granicach winno obejmować wszystkie straty, poniesione wskutek zaistnienia szkody, stanowiące normalne następstwo działania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 2 kc) i następuje, według wyboru poszkodowanego: przez restytucję stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Odszkodowanie ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, ale przy zastrzeżeniu, że nie powoduje jednocześnie nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Naprawienie szkody przez ubezpieczyciela następuje poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej – sumy niezbędnej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego (art. 363 § 1 kc). Naprawienie szkody może polegać na przywróceniu stanu poprzedniego lub na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Wybór jednego ze sposobów naprawienia szkody ustawodawca pozostawił poszkodowanemu (art. 363 § 1 k.c.). Zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie podkreśla się, że ubezpieczyciel w istocie jest zobowiązany tylko do odszkodowania pieniężnego, zarówno przy restytucji dokonanej przez osobę trzecią na zlecenie poszkodowanego lub przez samego poszkodowanego, jak i przy spełnieniu roszczenia o treści pieniężnej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29.01.2002r, V CKN 682/00, LEX nr 54343). Powód takiego wyboru dokonał, żądając od pozwanego wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się właściwie do ustalenia, jaka jest odpowiednia, kompensująca szkodę, suma pieniężna, którą powinien wypłacić powodowi pozwany zakład ubezpieczeń.

W wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, tj., gdy wysokość kosztów naprawy pojazdu nie przekracza jego wartości, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515). Nie ulega przy tym wątpliwości, że funkcja kompensacyjna odszkodowania musi być realizowana przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji poszkodowanego. Aby odszkodowanie odpowiadało wymaganiu pełnego naprawienia szkody, musi uwzględniać realia konkretnej sprawy i nie powinno prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego. Za ugruntowane w orzecznictwie można uznać stanowisko, stosownie, do którego odszkodowanie może ulec stosownemu obniżeniu, gdyby okazało się, że użycie nowych części i materiałów do naprawy uszkodzonego pojazdu prowadziłoby do wzrostu jego wartości (tak Sąd Najwyższy: w uchwale z 12.04.2012r, III CZP 80/11, opubl. (...) w postanowieniu z 24.02.2006r, III CZP 91/05, opubl. L.; w wyroku z 11.06.2003r, V CKN 308/01, opubl. L.).

Transponując powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż uzasadnione koszty naprawy pojazdu powoda zostały, przez biegłego sądowego wydającego opinię w przedmiotowej sprawie, oszacowane na kwotę 18.730,48 zł przy wykorzystaniu nowych oryginalnych części zamiennych. Biegły wyjaśnił, przy tym, iż brak jest obecnie dostępnych części zamiennych do tego pojazdu. Nie wykazano także aby części uszkodzone a kwalifikowane do wymiany nosiły cechy inne niż oryginalne, zaś wśród części zakwalifikowanych do wymiany na skutek zdarzenia z dnia 21 listopada 2016 roku były tylko części oryginalne. Nadto zgodnie z opinią biegłego naprawa pojazdu dokonana przy użyciu części nowych nie spowoduje wzrostu jego wartości ponieważ nie udokumentowano aby pojazd był wcześniej naprawiany w sposób nietechnologiczny lub wymieniane części nosiły cechy części wcześniej uszkodzonych i nienaprawionych do czasu przedmiotowej kolizji. Nie wykazano więc aby użycie powyższych części prowadziło do wzrostu wartości pojazdu, a tym samym do bezpodstawnego wzbogacenia powoda, w tym zakresie onus probandi spoczywał na stronie pozwanej, która nie zgłaszała na powyższa okoliczność żadnych wniosków dowodowych, nie wnosiła również o wydanie opinii uzupełniającej w tym zakresie. Tym samym Sąd podziela zapatrywania Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 czerwca 2012 roku (sygn. akt III CZP 85/11), iż w sytuacji gdy uszkodzeniu uległy części oryginalne pochodzące bezpośrednio od producenta, zachodzą przesłanki do ustalenia, iż takimi częściami pojazd winien zostać naprawiony. Powód był zatem uprawniony do domagania się zwrotu poniesionych kosztów naprawy w kwocie 18.730,48 złotych, pomniejszonych o już wypłacone odszkodowanie w kwocie 4.274,82 złotych.

Wobec powyższego, żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) kwoty 1.510 zł było zasadne i Sąd jako takie je uwzględnił, mając przy tym na względzie zakaz wyrażony normą art. 321 k.p.c., orzekając jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powodowi odszkodowania zapadło na podstawie art. 817 § 1 k.c. i 481 § 1 k.c. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. W niniejszej sprawie szkoda została zgłoszona stronie pozwanej w dniu 23 listopada 2016 roku. Biorąc to pod uwagę należało uznać, że w zakresie zasądzonej kwoty odsetki należne są powodowi dopiero od dnia 24 grudnia 2016 roku, tj. po upływie 30 dni od zgłoszenia szkody stronie pozwanej. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.510 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty, tym samym oddalając powództwo w tym zakresie w jakim powód żądał zasądzenia odsetek za opóźnienie od dnia 22 grudnia 2016 roku, co znalazło swoje odzwierciedlenie w punkcie 2 orzeczenia.

O kosztach orzeczonych w punkcie pierwszym wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 §1 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Strona pozwana przegrała proces w całości, a zatem jest zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda kwoty 1.793 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tą składają się: kwota 76 zł, poniesiona tytułem opłata sądowej od pozwu, kwota 800 zł poniesiona tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i kwota 900 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego. W zakresie wynagrodzenia pełnomocnika powoda Sąd orzekł na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

Jednocześnie w punkcie trzecim wyroku Sąd zamieścił rozstrzygnięcie w przedmiocie rozliczenia kosztów wynagrodzenia biegłego. Na podstawie art. 84 ust 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd zwrócił stronie pozwanej ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 800 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

O kosztach sądowych tymczasowo wyłożonych w toku procesu przez Skarb Państwa Sąd orzekł w punkcie czwartym orzeczenia. Na powyższe koszty złożyły się koszty wynagrodzenia biegłego, nie pokryte z zaliczek uiszczonych przez strony, w kwocie 85 złotych. W oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku Sąd obciążył nimi stronę pozwaną stosownie do wskazanego wyżej wyniku postępowania, na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa kosztów sądowych.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.