Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 grudnia 2017 roku (znak: E/15/053104373) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. w Z., na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11-10-2011r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz. U z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 06-11-2017 r. odmówił E. K. prawa do przeliczenia emerytury.

W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że w myśl wyżej wymienionego rozporządzenia dokumentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia w celu ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno - rentowych jest zaświadczenie wystawione przez pracodawcę na druku (...) lub legitymacja ubezpieczeniowa, zawierająca odpowiednie wpisy o okresach zatrudnienia i osiąganych w tych okresach wynagrodzeniach. Zaświadczenie powinno być wystawione przez pracodawcę (lub następcę prawnego pracodawcy) na podstawie dokumentacji płacowej. Jeżeli jednak dokumentacja taka nie istnieje - zaświadczenie o wysokości osiągniętych wynagrodzeń może być wydane na podstawie akt osobowych pracownika w oparciu o dane zawarte na przykład w umowie o pracę, pismach o powołaniu, mianowaniu oraz innych pismach określających wynagrodzenie danej osoby.

W przypadku, gdy wynagrodzenie określone jest stawką godzinową - dopuszczalne jest ustalenie wynagrodzenia, stanowiącego podstawę wymiaru świadczenia tylko wówczas, jeżeli zachowały się dane dotyczące liczby godzin jaką pracownik faktycznie przepracował w danym okresie na określonym stanowisku (dziennie, tygodniowo lub miesięcznie).

Wobec powyższego brak jest podstaw do przeliczenia świadczenia, gdyż przedłożone kserokopie angaży zawierają stawkę godzinową, ale brak jest informacji o liczbie przepracowanych godzin w danym miesiącu.

/decyzja z dnia 4 grudnia 2017 roku k. 87 akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji złożył w dniu 21 grudnia 2017 roku pełnomocnik wnioskodawcy E. K. wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przeliczenie wnioskodawcy świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem wynagrodzenia osiągniętego od dnia 20 kwietnia 1967 r. do 31 grudnia 1976 r. w (...) Zakładach (...) w P.. Odwołujący wniósł nadto o zasądzenie od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska skarżący podniósł, iż w (...) Zakładach (...) w P. wnioskodawca byt zatrudniony od 20 kwietnia 1967 roku do 31 maja 1978 roku. Osiągał wówczas wynagrodzenie znacznie przekraczające minimalne wynagrodzenie w gospodarce narodowej. Niestety, za okres do 31 grudnia 1976 roku nie zachowały się dokumenty płacowe. Z powodu braku dokumentacji płacowej za lata 1967 - 1976 ZUS przyjął wynagrodzenie w wysokości minimalnego wynagrodzenia, które w powyższym okresie stanowiło od 28,03 do 42,41% przeciętnego rocznego wynagrodzenia. Tymczasem wynagrodzenie wnioskodawcy udokumentowane za 1977 rok wynosiło 65.872 zł i stanowiło 119,44 % przeciętnego rocznego wynagrodzenia. Skarżący wskazał, iż w oparciu o uzyskaną z archiwum kopię pełnych akt osobowych wnioskodawcy zawierających umowy o pracę, przeszeregowania, angaże i inne dokumenty na można wyliczyć, przy uwzględnieniu obowiązującego wymiaru godzin do przepracowania w danym miesiącu i roku, hipotetyczne wynagrodzenia wnioskodawcy osiągnięte w nieudokumentowanym okresie.

/odwołanie z dnia 21 grudnia 2017 roku k. 3 -5/.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 3 – 4/.

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

E. K. urodził się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna/

W dniu 10 kwietnia 2018 roku wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek o emeryturę z dnia 10 kwietnia 2008 roku k. 1 – 6 plik III akt ZUS/

Decyzją z dnia 16 maja 2008 roku (znak: (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 10 kwietnia 2018 roku, przyznał E. K. prawo do emerytury od dnia 7 maja 2008 r. tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wynagrodzenie , które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych tj od stycznia 1992 r. do grudnia 2001 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 25.01 %. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 25.01% przez 2275,37 zł, tj. kwotę bazowa – wynosi 569.07 zł.

Do ustalenia wysokości emerytury zakład uwzględnił:

- 19 lat 10 miesięcy okresów składkowych , tj. 238 miesięcy,

- 6 lat 5 miesięcy okresów nieskładkowych (nie więcej niż 1/3 składkowych) tj. 77 miesięcy,

- 21 lat 3 miesiące okresów pracy w gospodarstwie rolnym tj. 255 miesięcy

Wliczona kwota emerytury wyniosła 569,07 zł.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał również, że emeryturę podwyższono do kwoty najniższej emerytury tj. 636,29 zł.

/decyzja z dnia 16 maja 2008 roku k. 39 akt ZUS/.

Decyzją z dnia 26 lutego 2009 r. – decyzją przeliczającą emeryturę do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego wnioskodawcy przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego z 20 lat kalendarzowych tj. od stycznia 1962 do grudnia 2001 r. ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru wynoszącym 42,84 %

/decyzja z dnia 26 lutego 2009 roku k. 63 akt ZUS/.

Za okresy zatrudnienia od 3.04.1962r. do 5.01.1963r., od 26.02.1963r. do 22.10.1963r, 16.10.1965r. do 2.07.1966r., od 27.07.1966r. do 14.04.1967r. i od 20.04.1967r. do 31.12.1976; przyjęto, zgodnie z art. 15 ust. 2a w/w ustawy minimalne wynagrodzenie w j.g.u.

/załączniki do decyzji z dnia 26 lutego 2009 roku k.51-61 akt ZUS. /

Świadczenie emerytalne przyznane E. K. było następnie waloryzowane i ostatecznie wyniosło 1.341,67 zł

/bezsporne/

Wnioskiem z dnia 6 listopada 2017 r. pełnomocnik E. K. wniósł ponownie o przeliczenie świadczenia emerytalnego z uwzględnieniem przedłożonych dokumentów w szczególności angaży z okresu 1967 -1976 tj. okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) „P. w P.”.

W okresie od 20 kwietnia 1967 do 31 maja 1978 roku E. K. był zatrudniony w (...) Zakładach (...) „P. w P. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego.

/świadectwo pracy z dnia 11 lipca 2006 r. k.73 akt ZUS/

Ubezpieczony podczas zatrudnienia w w/w zakładzie pracy otrzymywał wynagrodzenie w następującej wysokości:

- od dnia 20 kwietnia 1967 roku – 4,80 zł na godzinę + premia regulaminowa;

- od dnia 1 marca 1968 roku – 5,20 zł na godzinę + premia i dodatki regulaminowe;

- od dnia 1 maja 1969 roku – 6,20 zł na godzinę + premia i dodatki regulaminowe;

- od dnia 16 sierpnia 1971 roku – 6,70 zł na godzinę + premia i dodatki regulaminowe;

- od dnia 1 kwietnia 1974 roku – 7,50 zł na godzinę + premia 5% płacy zasadniczej, dodatek 1,50 zł za godzinę za rodzaj prowadzonego pojazdu i dodatki regulaminowe;

- od dnia 1 czerwca 1974 roku – 8,00 zł na godzinę+ premia 10% płacy zasadniczej, dodatek 2,00 zł za godzinę za rodzaj prowadzonego pojazdu i dodatki regulaminowe;

- od dnia 1 czerwca 1976 roku – 8,50 zł na godzinę

- od dnia 1 lipca 1976 roku – 8,50 zł na godzinę + 5% płacy zasadniczej dodatku stażowego,

- od dnia 1 lipca 1976 roku – 8,50 zł na godzinę + 5% płacy zasadniczej dodatku stażowego,

-od dnia 20 kwietnia 1977 roku – 8,50 zł na godzinę + 10% płacy zasadniczej dodatku stażowego,

/angaż z dnia 26 kwietnia 1967 roku akta osobowe koperta k.21, angaż z dnia 2 marca 1968 roku akta osobowe koperta k.21, angaż z dnia 19 sierpnia 1969 roku akta osobowe koperta k.2, angaż z dnia 23 sierpnia 1971 roku akta osobowe koperta k.21, angaż z dnia 12 kwietnia 1974 roku akta osobowe koperta k.21 angaż z dnia 4 lipca 1974 roku akta osobowe koperta k.21, angaż z dnia 1 czerwca 1976 roku akta osobowe koperta k.21, angaż z dnia 27 lipca 1976 roku akta osobowe koperta k.21, angaż z dnia 20 kwietnia 1977 roku akta osobowe koperta k.21/

Zgodnie z zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wynagrodzenie wnioskodawcy we wskazanym zakładzie pracy wyniosło:

- w 1977 r. – 65.872 zł

- w 1978 r. – 11.341 zł

/zaświadczenie RP -7 (...) Spółka Akcyjna w upadłości z dnia 11 lipca 2006 r. k. 14 – 14 v. plik I akt ZUS/.

Brak jest regulaminów pracy i wewnętrznych regulacji płacowych (...) Zakładów (...) „P. w P. pozwalających na ustalenie wysokości premii i dodatków regulaminowych np. za prowadzenie samochodu i dodatkowe czynności, nie wynikających wprost z indywidualnej dokumentacji osobowej pracownika.

/bezsporne/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał hipotetycznego wyliczenia emerytury wnioskodawcy przyjmując do ustalenia jej wysokości 46 godzinny tydzień pracy oraz angaże za okres od 20 kwietnia 1967 do 31 grudnia 1976 r. oraz zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 11 lipca 2006 r. za lata 1977 – 1978.

Zarobki wnioskodawcy wyniosły za cały rok:

-1967 – 7833,60 zł,

-1968 -12.032,00 zł,

-1969- 13.721,60 zł,

-1970 -14.545,20 zł,

- 1971 -15.007,60 zł,

-1972 -15.664,60 zł,

-1973 -15,704,80 zł,

- 1974 - 22.284,00 zł,

- 1975 – 25176,80 zł,

- 1976 -22.771,95 zł,

- 1977 r. – 65.872 zł,

- 1978 r. – 11.341 zł,

Najkorzystniejsze zarobki a co za tym idzie wskaźniki, przy uwzględnieniu zarobków uzyskanych w okresie od 20 kwietnia 1967 do 31 maja 1978 roku w (...) Zakładach (...) „P. w P., wnioskodawca uzyskał:

- w 1962 r. – podstawa wymiaru 6.254,- zł; wskaźnik 31,02 %;

- w 1963 r. – podstawa wymiaru 5.921,- zł; wskaźnik 27,99 %;

- w 1966 r. – podstawa wymiaru 8.920,- zł; wskaźnik 38,44 %;

- w 1967 r. – podstawa wymiaru 10.780,60 zł; wskaźnik 44,56 %;

- w 1968 r. – podstawa wymiaru 12.032,- zł; wskaźnik 47,61 %;

- w 1969 r. – podstawa wymiaru 13.721,60 zł; wskaźnik 52,60 %;

- w 1970 r. – podstawa wymiaru 14.545,20 zł; wskaźnik 54,23 %;

- w 1971 r. – podstawa wymiaru 15.007,60 zł; wskaźnik 53,04 %;

- w 1972 r. – podstawa wymiaru 15.664,60 zł; wskaźnik 52,03 %;

- w 1973 r. – podstawa wymiaru 15.704,80 zł; wskaźnik 46,77 %;

- w 1974 r. – podstawa wymiaru 22.284 zł; wskaźnik 58,30 %;

- w 1975 r. – podstawa wymiaru 25.176,80 zł; wskaźnik 53,62 %;

- w 1976 r. – podstawa wymiaru 22.771,85 zł; wskaźnik 44,33 %;

- w 1977 r. – podstawa wymiaru 65.872,- zł; wskaźnik 119,44 %;

- w 1978 r. – podstawa wymiaru 11.341,- zł; wskaźnik 19,34 %;

- w 1997 r. – podstawa wymiaru 1.344,76 zł; wskaźnik 10,55 %;

- w 1998 r. – podstawa wymiaru 4.963,37 zł; wskaźnik 33,37 %;

- w 1999 r. – podstawa wymiaru 12.855,81 zł; wskaźnik 62,77 %;

- w 2000 r. – podstawa wymiaru 17.337,40 zł; wskaźnik 75,10 %;

- w 2001 r. – podstawa wymiaru 16.909,12 zł; wskaźnik 68,34 %.

Hipotetyczna wysokość emerytury według najkorzystniejszego wariantu tj. wskaźnika z 20 lat wynoszącego 49,67% wyniosła 1361,83 zł (od 1.11.2017 r.) oraz 1402,41 zł (od 01.03.2018 r.). Do wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przyjęto lata 1962-1963, 1966 -1978, 1997-2001.

/pismo z dnia 18 maja 2018 roku wraz z hipotetycznymi wyliczeniami k. 41-49, pismo z dnia 22 czerwca 2018 r. k. 54/.

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych. Sąd oparł się w szczególności na zachowanych dokumentach ze spornego okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) „P. w P. – angażach wskazujących na wysokość przyznanego mu wynagrodzenia za prace a także na hipotetycznym wyliczeniu emerytury wykonanym przez ZUS, które nie było kwestionowane przez wnioskodawcę pod względem rachunkowym. Stan faktyczny w sprawie niniejszej nie budzi wątpliwości. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na ich zdyskredytowanie.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości celem wyliczenia hipotetycznego wynagrodzenia wnioskodawcy osiągniętego od dnia 20 kwietnia 1967 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku przy uwzględnieniu normatywnego czasu pracy obowiązującego we wskazanym okresie. Do dokonania wskazanych wyliczeń nie były bowiem potrzebne wiadomości specjalne jakimi dysponuje biegły. Wniosek ten zmierzał zatem wyłącznie do przewlekania postępowania.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.) podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Powołany ust. 6 stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne
i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z ust. 4 i ust. 5 art. 15 ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

Jak zaś stanowi ust. 2a art. 15 jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek
w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy emerytalnej wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Zgodnie z ust. 2 i ust. 3 powołanego przepisu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia, a podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Jak dalej stanowi art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, obejmujące analizę dostępnej dokumentacji związanej z okresami zatrudnienia wnioskodawcy, co dało Sądowi podstawę do oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji w świetle zarzutów ubezpieczonego.

Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać
w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego. Chodzi tutaj o umowy o pracę czy angaże, w których zawarte są dane dotyczące wynagrodzenia. W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).

Według § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe ( Dz. U.
z 2011 roku, nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

W myśl zaś § 22 ust ww rozporządzenia stanowi, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: legitymacja ubezpieczeniowa; legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia.

W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym dowodami z zeznań świadków (por.m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. I UK 316/08, LEX nr 707858).

Kwestią sporną w rozpoznawanej sprawie było m. in. nieuwzględnienie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, przy ustalaniu wysokości emerytury wnioskodawcy, wynagrodzenia z okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) „P. w P. od 20 kwietnia 1967 do 31 grudnia 1976 roku na podstawie stawki godzinowej wskazanej w kolejnych angażach, lecz kwoty najniższego wynagrodzenia.

Organ rentowy przy ustaleniu wysokości emerytury wnioskodawcy za okresy zatrudnienia od 3.04.1962r. do 5.01.1963r., od 26.02.1963r. do 22.10.1963r, 16.10.1965r. do 2.07.1966r., od 27.07.1966r. do 14.04.1967r. i od 20.04.1967r. do 31.12.1976; przyjął minimalne wynagrodzenie w j.g.u.

Sąd Okręgowy stoi jednak na stanowisku, że dla potrzeb obliczenia wysokości podstawy wysokości emerytury, w przypadku nieudowodnienia przez osobę ubezpieczoną (za pomocą dostępnych w postępowaniu sądowym środków dowodowych) wysokości podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych (wysokości rzeczywiście otrzymywanego wynagrodzenia) w danym roku lub w określonych latach - należy przyjmować pod warunkiem znajomości stawki godzinowej – dla niewątpliwie udowodnionego okresu ubezpieczenia w danym czasie, a więc zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy – wynagrodzenie wyliczone przez przyjęcie wysokości dziennej normy czasu pracy obowiązującej w tym okresie, przy uwzględnieniu niewątpliwie otrzymywanych dodatków i premii.

Należy zauważyć, że w objętych sporem okresach zatrudnienia, wnioskodawca pracę wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy (co jest okolicznością bezsporną), zaś normy czasu pracy określały przepisy prawa pracy.

Na mocy art. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1919 roku „o czasie pracy w przemyśle i handlu” ( tj. Dz.U.33.94.734 ) czas pracy wszystkich pracowników, zatrudnionych na mocy umowy w przemyśle, handlu, górnictwie, komunikacji i przewozie oraz innych zakładach pracy, choćby na zysk nie obliczonych, a prowadzonych w sposób przemysłowy, niezależnie od tego, czy te zakłady pracy są własnością prywatną, czy państwową, czy też organów samorządowych wynosi bez wliczenia przerw odpoczynkowych najwyżej 8 godzin na dobę, w sobotę 6 godzin na dobę i nie może przekraczać 46 godzin na tydzień.

Zgodnie zaś z art. 129 § 1 kp w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1975 roku czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 46 godzin na tydzień.

W ocenie Sądu Okręgowego zachowane dokumenty E. K. w szczególności angaże za okres od 20 kwietnia 1967 do 31 grudnia 1976 r., zawierające informację o przyznanym wynagrodzeniu w oparciu o stawkę godzinową zgodną z kategorią zaszeregowania, dają podstawę do ustalenia wysokości stałych składników wynagrodzenia wnioskodawcy w tym okresie. Ustalenie wysokości otrzymywanych premii i dodatków było zaś możliwe jedynie w tym zakresie, w jakim angaże wskazują wprost ich wysokość w odniesieniu do stawki za godzinę lub w procentowym udziale w wynagrodzeniu zasadniczym

Nie ma wątpliwości, że wnioskodawca był zatrudniony w spornym okresie w (...) Zakładach (...) „P. w P. w pełnym wymiarze czasu pracy – średnio 46 godzin tygodniowo, a zatem dysponując ww. dokumentacją osobową wnioskodawcy, należy uwzględnić ustalone stawki wynagrodzenia w wysokości od dnia 20 kwietnia 1967 roku – 4,80 zł na godzinę - od dnia 1 marca 1968 roku – 5,20 zł na godzinę, od dnia 1 maja 1969 roku – 6,20 zł na godzinę; - od dnia 16 sierpnia 1971 roku – 6,70 zł na godzinę; od dnia 1 kwietnia 1974 roku – 7,50 zł na godzinę + premia 5% płacy zasadniczej, dodatek 1,50 zł za godzinę za rodzaj prowadzonego pojazdu; od dnia 1 czerwca 1974 roku – 8,00 zł na godzinę+ premia 10% płacy zasadniczej, dodatek 2,00 zł za godzinę za rodzaj prowadzonego pojazdu; od dnia 1 czerwca 1976 roku – 8,50 zł na godzinę, od dnia 1 lipca 1976 roku – 8,50 zł na godzinę + 5% płacy zasadniczej dodatku stażowego, od dnia 1 lipca 1976 roku – 8,50 zł na godzinę + 5% płacy zasadniczej dodatku stażowego,

Przeprowadzone postępowanie dowodowe miało na celu ustalić taką wysokość wynagrodzenia, jakie wnioskodawca niewątpliwie otrzymywał. Sąd ma przy tym na względzie powszechnie znane trudności w dokumentowaniu nie tylko wysokości wynagrodzenia, ale nawet samego zatrudnienia w latach odległych od daty wniosku, związane z brakiem dokumentów (te podlegały bowiem niszczeniu po upływie określonego czasu), czy wręcz likwidacją zakładów pracy.

Organ rentowy dokonał stosownego hipotetycznego wyliczenia wysokości emerytury E. K., przy uwzględnieniu stawki godzinowej oraz wykazanych premii i dodatków. Zarobki wnioskodawcy wyniosły za cały rok 1967 – 7833,60 zł,1968 -12.032,00 zł, 1969- 13.721,60 zł, 1970 -14.545,20 zł, 1971 -15.007,60 zł, 1972 -15.664,60 zł, 1973 -15,704,80 zł, 1974 - 22.284,00 zł, 1975 – 25176,80 zł, 1976 -22.771,95 zł, 1977 r. – 65.872 zł, 1978 r. – 11.341 zł. Uwzględniając wskazane zarobki, hipotetyczna wysokość emerytury według najkorzystniejszego wariantu tj. wskaźnika z 20 lat wynoszącego 49,67% wyniosła 1.361,83 zł (od 1.11.2017 r.) oraz 1.402,41 zł (od 01.03.2018 r.).

Z tych też względów, zdaniem Sądu nie ma żadnych przeszkód by zaliczyć ubezpieczonemu do stażu pracy wynagrodzeń ze spornych okresów na podstawie angaży załączonych do akt sprawy.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przeliczył emeryturę wnioskodawcy E. K. od dnia 1 listopada 2017 roku, czyli od dnia złożenia wniosku, z zastosowaniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z lat 1962-1963, 1966 -1978, 1997-2001 wynoszącego 49,67%.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 kpc w zw. z §9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.) i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Ł. w Z. na rzecz wnioskodawcy kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron, w tym pełnomocnikowi ZUS z aktami rentowymi.

2 X 2018 roku.