Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 grudnia 2016 r. (data nadania przesyłki w placówce operatora pocztowego) strona powodowa (...) W. wniosła o nakazanie pozwanym T. G., E. G. i U. Ś. opuszczenie, opróżnienie i wydanie garażu nr (...) położonego w W. przy ulicy (...) oraz o zasądzenie kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając pozew wskazała, że najemczynią garażu nr (...) przy ulicy (...) w W. była J. S. (1), która zmarła w dniu 11 sierpnia 2011 r. Po zmarłej najemczyni w stosunek najmu wstąpili jej spadkobiercy - pozwani E. G. i T. G.. Strona powodowa wyjaśniła następnie, że występowała do E. G. i T. G. z zapytaniem, czy są zainteresowani najmem garażu, ale nie uzyskała odpowiedzi. Natomiast od trzeciego z pozwanych – U. Ś. nadeszło pismo, z którego wynikało, że bez zgody strony powodowej został mu udostępniony garaż do korzystania przez E. G. i T. G.. Kolejno strona powodowa wyjaśniła, że z powodu zaległości czynszowych wypowiedziała umowę najmu pismami z dnia 23 września 2016 r. Mimo to pozwani nadal zajmują garaż, a w dniu wyznaczonego terminu na wydanie garażu nie stawili się i nie doszło do przejęcia garażu przez powoda.

W odpowiedzi na pozew pozwani E. i T. G. wnieśli o oddalenie powództwa. Podnieśli, że 16 maja 2013 roku wystosowali pismo do (...) W. o przekazanie najmu U. Ś., jedynemu użytkownikowi tego garażu, na co nie dostali odpowiedzi. Odpowiedź została zaś przesłana U. Ś., o czym ich nie powiadomił. Następnie w marcu 2015 roku dostali zawiadomienie o dużym zadłużeniu związanym z garażem, co było dla nich zaskakujące, ponieważ myśleli, że sprawa garażu już ich nie dotyczy. Zaznaczyli, że nie korzystają z garażu, nie posiadają w tym garażu żadnych rzeczy oraz nie mają do niego kluczy (odpowiedź na pozew – k. 44).

Pismem przygotowawczym datowanym na dzień 22 sierpnia 2017 roku U. Ś. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, a nadto przyznanie ustanowionemu dla pozwanego pełnomocnikowi z urzędu kosztów pomocy prawnej, które to koszty nie zostały pokryte przez pozwanego w całości ani w części.

Argumentując swoje stanowisko wskazał, że po zawarciu umowy najmu z J. S. (1), faktycznie pozwany U. Ś. korzystał z garażu i ponosił koszty związane z jego utrzymaniem. Po zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej przez J. S. (1) udała się ona wraz z pozwanym do ZGN w celu dokonania cesji praw na pozwanego. Pracownik ZGN wskazała, że brak jest możliwości dokonania cesji, a wypowiedzenie dotychczasowej umowy i zawarcie nowej umowy z U. Ś. wiąże się z koniecznością zorganizowania przetargu, którego wynik jest niepewny. Zasugerowała, iż korzystniejsze dla stron będzie utrzymanie istniejącego stanu rzeczy, przy formalnym pozostawaniu przez J. S. (1) stroną umowy najmu. U. Ś. przekazywał więc dalej J. S. (1) środki na opłaty, a od 2006 roku sam już dokonywał przelewów z własnego rachunku bankowego, w tytule wpisując imię i nazwisko siostry J. S. (1) oraz jej numer identyfikacyjny. Wobec powyższego doszło do zawarcia umowy najmu z U. Ś. w sposób dorozumiany. Po śmierci J. S. (1) pracownik ZGN skontaktował się z U. Ś. i uzgodniono, że będzie on nadal korzystał z garażu na dotychczasowych warunkach określonych w umowie z J. S. (1). Niezależnie od powyższej kwestii pozwany wniósł o zawieszenie postępowania do czasu zakończenia postępowania dekretowego (pismo – k. 63 – 66).

Ustosunkowując się do powyższego pisma strona powodowa zakwestionowała by doszło do zawarcia umowy najmu w sposób dorozumiany. Podkreślono, że zdawał sobie z tego sprawę sam pozwany U. Ś., skoro wystąpił po śmierci J. S. (1) o nawiązanie z nim umowy najmu (pismo – k. 138 – 139).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Garaż nr (...) przy ulicy (...) w W. stanowiący własność (...) W. został wynajęty dnia 6 marca 1989 roku J. S. (1). Zgodnie z § 14 ust. 3 umowy wynajmujący może wypowiedzieć najem garażu bez zachowania obowiązujących terminów wypowiedzenia, gdy najemca spóźnia się z opłatą czynszu lub innych opłat co najmniej za dwa miesiące. J. S. (1) zmarła dnia 11 lutego 2011 roku. Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla W. M.w W. z dnia 28 marca 2013 roku (prawomocnego z dniem 19 kwietnia 2013 roku – sygn. akt I Ns 65/12) spadek po niej nabyli E. G. i T. G. w częściach po ½ każde z nich, a w konsekwencji wstąpili w prawo najmu garażu.

Okoliczność bezsporna, a nadto – kopia umowy najmu – k. 4 – 7, kopia odpisu skróconego aktu zgonu – k. 8, kopia postanowienia – k. 9.

Pismem z dnia 15 lutego 2012 roku skierowanym do ZGN (...) W. U. Ś. poinformował o śmierci najemcy garażu J. S. (1). Do czasu zakończenia postępowania spadkowego zobowiązał się do regulowania należności związanych z garażem. Wskazał, że jest zainteresowany zawarciem umowy najmu na w/w garaż.

Dowód: pismo z dnia 15 lutego 2012 roku – w aktach lokalowych.

U. Ś. faktycznie korzystał z przedmiotowego garażu za zgodą najemcy - siostry J. S. (1), a po jej śmierci za wiedzą E. G. i T. G.. Dokonywał płatności na rzecz (...) W. związanych czynszem za garaż wpisując w tytułach przelewów: „J. S. (1), (...) (…)”. Rozmawiał z pracownikami (...) zgłaszając zainteresowanie przejęciem umowy najmu. Informował, że tylko on użytkuje faktycznie ten garaż.

Dowód: potwierdzenia wpłat – k. 69 – 131, zeznania pozwanego U. Ś. – k. 208v – 209.

Pismem z dnia 16 maja 2013 roku E. i T. G. skierowali do (...) W. oświadczenie, że przekazują garaż na rzecz brata J. S. (1), U. Ś.. Nie uzyskali żadnej odpowiedzi na to pismo.

Okoliczność bezsporna, a nadto kopia pisma – k. 45, zeznania pozwanego T. G. – k. 209 – 209v.

Pismem datowanym na ten sam dzień tj. 16 maja 2013 roku U. Ś. zwrócił się do (...) W. o zawarcie z nim umowy najmu garażu, którego dotychczasowym najemcą była jego zmarła siostra J. S. (1).

Okoliczność bezsporna, a nadto kopia pisma – k. 141.

W odpowiedzi na to pismo, skierowanej tylko do U. Ś. (...) W. wskazało, że w chwili obecnej nie ma podstaw prawnych do zawarcia z U. Ś. umowy najmu na przedmiotowy garaż. U. Ś. nie jest spadkobiercą J. S. (1), w związku z czym nie nabył prawa do wstąpienia w istniejący stosunek najmu łączący zmarłą z (...) W.. Wyjaśniono, że zarządzenie nr (...) Prezydenta (...) W. z dnia 14 lipca 2009 r. w sprawie zasad najmu lokali użytkowych w domach wielolokalowych na okres do lat 3 oraz szczegółowego trybu oddawania w najem lokali użytkowych w domach wielolokalowych na okres dłuższy niż 3 lata i nie dłuższy niż 10 lat (z późniejszymi zmianami) nie przewiduje możliwości przeniesienia przez najemcę na osobę trzecią praw i obowiązków wynikających z umowy najmu.

Okoliczność bezsporna, a nadto kopia pisma – k. 46.

(...) W. ma uregulowany tryb zawierania umów najmu garażu w procedurze konkursowej, dopiero jeśli garaż nie zostałby wynajęty w tej procedurze, można by go wynająć osobie zgłaszającej się.

Dowód: zeznania świadka J. S. (2) – k. 194v.

W 2014 roku U. Ś. utracił wszystkie dochody i od około 2015 roku zaczęły się pojawiać zaległości w płatnościach opłat za garaż. Dopóki nie było zaległości w płatnościach za garaż (...) W. nie podejmowało żadnych kroków prawnych ani faktycznych dotyczących najmu tej nieruchomości.

Dowód: zeznania pozwanego U. Ś. – k. 208 – 209.

Pismami z dnia 24 marca 2016 roku, (...) W. zwróciło się do E. G. i T. G. z prośbą o udzielenie informacji, czy są zainteresowani najmem garażu nr (...) przy ul. (...) w W., którego najemcą była J. S. (1). W wypadku braku udzielenia odpowiedzi wezwano ich do opróżnienia garażu i przekazania do dyspozycji wynajmującego. Na pisma te odpowiedział U. Ś., pismem z dnia 26 kwietnia 2016 roku wskazując, że jest okolicznością znaną pracownikom (...), że po śmierci J. S. (1), za zgodą jej spadkobierców on korzysta z garażu i ponosi z tego tytułu koszty, w tym czynsz. Zobowiązał się uregulować powstałe zaległości w płatnościach, wnosząc o niepodejmowanie żadnych działań, które zmierzałyby do zmiany aktualnej sytuacji prawnej i faktycznej. Wskazał, że zainwestował w remont garażu kwotę 11 500 zł. Zaznaczył, że przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym toczy się postępowanie zmierzające do przywrócenie jego prawa własności do tej nieruchomości.

Okoliczność bezsporna, a nadto odpisy pism – k. 10 – 15, k. 16.

Pismami z dnia 23 września 2016 roku doręczonymi dnia 28 września 2016 roku, (...) W. wypowiedziało E. G. i T. G. umowę najmu bez zachowania terminu wypowiedzenia powołując się na treść art. 672 k.c. w zw. z § 14 ust. 3 umowy najmu garażu z uwagi na zaległości czynszowe przekraczające dwumiesięczny przypis. Wyznaczono termin przekazania garażu na dzień 28 października 2016 roku, na który E. i T. G. nie przybyli.

Okoliczność bezsporna, a nadto odpisy pism wraz z potwierdzeniem doręczenia – k. 18 – 23, odpis notatki – k. 24

Pismem złożonym w ZGN (...) W. dnia 28 sierpnia 2018 roku T. G. i E. G. poinformowali, że w całości uregulowali zadłużenie oraz że chcą przekazać garaż w jak najszybszym terminie. W odpowiedzi zostali poinformowani, że przekazanie garażu będzie mogło nastąpić dopiero jak wystąpią do U. Ś. z pismem, aby on opróżnił garaż, ewentualnie po wezwaniu w tym celu Policji. T. G. odpowiedział, że jego rękoma tego nie będą robić.

Dowód: odpis pisma – k. 154, notatka – k. 156, zeznania pozwanego T. G. – k. 209 – 209v.

Obecnie garaż faktycznie zajmuje U. Ś.. Trzyma tam niesprawny samochód. T. G. i E. G. nigdy faktycznie nie posiadali tego garażu, nie trzymali w nim żadnych rzeczy, nie mieli do niego kluczy, nie chcieli z niego korzystać. Kierując do (...) W. pismo z dnia 16 maja 2013 roku chcieli pozbyć się garażu na rzecz U. Ś., a nie jedynie poinformować o jego podnajęciu.

Dowód: zeznania pozwanego T. G. – k. 209 – 209v, zeznania E. G. – k. 209v.

Na mocy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 24 listopada 2016 roku stwierdzono nieważność decyzji Prezydium Rady Narodowej w (...) W. z dnia 15 kwietnia 1969 roku znak: (...), mocą której odmówiono poprzednikom prawnym U. Ś., E. G. i T. G. ustanowienia użytkowania wieczystego gruntu na którym m.in. położony jest sporny garaż. Postępowanie w przedmiocie wniosku o przyznanie prawa użytkowania wieczystego jest w toku.

Okoliczność bezsporna, a nadto odpis decyzji – k. 47 – 50, kopia pisma – k. 132

Powyższe fakty zostały ustalone w oparciu o dokumenty i ich odpisy złożone do akt sprawy, których rzetelności i autentyczności w sporządzeniu nie kwestionowała żadna ze stron postępowania, a co do których wątpliwości nie powziął również Sąd. Większość stanu faktycznego, była przy tym w sprawie bezsporna, nie wymagała więc dalszego dowodu (art. 229 i 230 k.p.c.). Strony nie kwestionowały też faktów wynikających ze złożonych do akt sprawy kopii dokumentów, stąd zostały one także przywołane jako podstawa ustaleń faktycznych, przy przyjęciu, że są to okoliczności bezsporne.

Jako wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków J. S. (2) i I. P.. Przy czym zeznania świadka J. S. (2) nie wniosły wiele do sprawy. Świadek nie pamiętał kwestii dotyczących spornego garażu. Potwierdził przy tym ogólnie istnienie procedury konkursowej dotyczącej wynajmowania garażu, która obowiązywała u strony powodowej. Sąd nie oparł natomiast ustaleń faktycznych na zeznaniach świadka I. P. (k. 159v – 160), jako że świadek potwierdziła jedynie okoliczności jakie w spawie były bezsporne, a nadto wynikające z dokumentów przytoczonych powyżej, tj. że U. Ś. starał się wejść w prawo najmu po zmarłej siostrze, ale mu odmówiono, gdyż nie był jej spadkobiercą. Świadek nie pamiętała natomiast rozmów, o których twierdził pozwany, że się odbyły, że będzie on płacił w dalszym ciągu czynsz, za co będzie mógł korzystać z garażu na niezmienionych zasadach i by została z nim zawarta taka umowa.

Odnosząc się do zeznań stron, Sąd uznał je za wiarygodne jedynie w takim zakresie w jakim znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy, lub nie zostały zakwestionowane przez stronę pozwaną. Należy bowiem przypomnieć, iż dowód z zeznań stron (art. 299 k.p.c.) ma charakter subsydiarny i winien być dopuszczany tylko w sytuacji gdy w sprawie nie zostały do końca wyjaśnione okoliczności faktyczne za pomocą innych środków dowodowych. Jednocześnie brak było podstaw by przyznać w sprawie niniejszej którejkolwiek ze stron wyższy walor wiarygodności jej twierdzeniom i zeznaniom. Tym samym Sąd przyjął, iż same zeznania pozwanego U. Ś. w zakresie w jakim podnosił, iż zawarł porozumienie z pracownikiem ZGN (...) W. I. P., co do nawiązania umowy najmu, chociażby w sposób dorozumiany, nie mogły być wystarczające dla przyjęcia tego twierdzenia za udowodnione. Świadek I. P. takiej okoliczności nie potwierdziła, zaś strona powodowa konsekwentnie kwestionowała tak fakt zawarcia takiego porozumienia jak i w ogóle dopuszczalność nawiązania umowy w takim trybie. W pozostałym zakresie w jakim pozwani zeznawali, że to wyłącznie U. Ś. faktycznie korzystał z garażu, dokonywał opłat oraz czynił starania o zawarcie z nim umowy najmu, Sąd uznał te zeznania za wiarygodne, jako że znalazły swoje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Przeprowadzanie dowodów z dokumentów dotyczących postępowania dekretowego, zgłaszanych przez pozwanego U. Ś. przy piśmie z dnia 22 stycznia 2018 roku było zbędne (k. 179 – 183), gdyż fakt toczenia się tego postępowania oraz stwierdzenia nieważności pierwotnej decyzji nie był sporny. Mając zaś na uwadze, iż postępowanie dekretowe w chwili wydawania orzeczenia nie było zakończone, przebieg tego postępowania nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej. Jednocześnie zauważyć należy, iż Sąd zakreślił pełnomocnikowi pozwanego termin na złożenie dodatkowych wniosków dowodowych w oparciu o księgę wieczystą nieruchomości, tylko wobec jego twierdzeń podniesionych na rozprawie, jakoby (...) W. mogło nie być właścicielem spornej nieruchomości. Ostatecznie pozwany U. Ś. przyznał, że tytuł własności przysługuje obecnie stronie powodowej (k. 194).

Sąd oddalił wniosek o zawieszenie postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt 3 k.p.c. (k. 136v) ponieważ przebieg postępowania dotyczącego rozpoznania wniosku pozwanych o ustanowienie użytkowania wieczystego tego terenu na ich rzecz, nie mógł mieć wpływu na niniejszą sprawę.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne, Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu jedynie w części dotyczącej pozwanego U. Ś..

Podstawę prawną roszczenia wobec pozwanych T. G. i E. G. stanowił art. 675 § 1 k.c. w zw. z art. 222 § 1 k.c. W sprawie nie było bowiem sporne, że J. S. (1) zawarła ze stroną powodową umowę najmu garażu, które to prawo – jako dziedziczne – przeszło po jej śmierci na jej spadkobierców testamentowych czyli E. G. i T. G.. Następnie w sprawie nie było sporne, że umowa ta uległa rozwiązaniu. Nastąpiło to zaś najpóźniej z dniem wskazanym w wypowiedzeniu umowy najmu wystosowanym przez stronę powodową dnia 23 września 2016 roku. Jako że było to wypowiedzenie bez zachowania terminów wypowiedzenia przewidzianych w umowie najmu, gdyż jego podstawą były zaległości w płatnościach, skutek rozwiązania umowy najmu nastąpił z chwilą doręczenia oświadczenia woli pozwanym tj. dnia 28 września 2016 roku. Jedynie na marginesie wskazać należy, iż z punktu widzenia niniejszego postępowania kluczowe było ustalenie, czy umowa najmu wygasła w dniu orzekania, nie zaś stwierdzenie czy skutek ten nastąpił dopiero dnia 28 września 2016 roku, czy też może wcześniej, wobec doręczenia stronie powodowej oświadczeń złożonych przez pozwanych G., iż przekazują najem garażu na rzecz U. Ś.. Ustalenie dokładnej daty rozwiązania umowy najmu może mieć znaczenie dla rozliczeń finansowych między stronami, nie ma zaś żadnego znaczenia z punktu widzenia niniejszego postępowania, toteż zagadnienie to nie było dalej przez Sąd badane.

Uznawszy, że w chwili orzekania T. G. i E. G. nie łączyła już z (...) W. umowa najmu, ani nie dysponowali oni żadnym innym tytułem do garażu, można było przejść do rozważenia zasadności zgłoszonego przeciwko nim żądania o nakazanie opuszczenia, opróżnienia i wydania garażu stronie powodowej.

Rozpatrując to żądanie z punktu widzenia art. 222 § 1 k.c., stwierdzić należało, iż żądanie wydania rzeczy może być skierowane jedynie przeciwko osobie, która rzeczą faktycznie włada. Jak wynika zaś z ustaleń stanu faktycznego pozwani G. ani nigdy faktycznie nie władali przedmiotowym garażem, ani także nie mieli woli nim władać. Zajmowanie garażu przez pozwanego U. Ś. odbywało się za ich wiedzą, lecz nie na zasadzie podnajmu czy użyczenia. Pozwani uznawali prawo U. Ś. do korzystania z garażu, co czynił jeszcze przed odziedziczeniem przez nich tego prawa, a nadto komunikowali (...) W. wolę przekazania tego prawa U. Ś., które to pismo pozostało bez odpowiedzi. Pozwani G. uznali więc, że temat garażu jest wobec nich zamknięty. W oparciu o powyższe okoliczności powództwo windykacyjne, jako skierowane nie przeciwko faktycznym posiadaczom, w stosunku do pozwanych G. musiało podlegać oddaleniu. Zdaniem Sądu, identycznie kształtuje się sytuacja gdyby analizować ją z punktu widzenia normy art. 675 § 1 k.c. (dochodzi tu bowiem do sytuacji zbiegu roszczeń) zgodnie z którym po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym (…). W sytuacji, w której pozwani faktycznie nie władali garażem, nie oddali go w podnajem ani w użyczenie, a nadto informowali właściciela o woli oddania garażu, uznać należy, że nie jest możliwe wymaganie od nich zaoferowanie zwrotu rzeczy w jakikolwiek inny sposób niż przez zwykłe wskazanie, że nie roszczą sobie żadnych praw do garażu. Garaż zajmowany jest bowiem przez osobę trzecią – pozwanego U. Ś. – który swojego prawa do jego zajmowania nie wywodzi od pozwanych G..

Reasumując, wobec ustania stosunku najmu oraz faktu, iż pozwani G. garażu faktycznie nie posiadają, powództwo skierowane przeciwko nim podlegało oddaleniu.

Odnosząc się zaś do pozwanego U. Ś., Sąd uznał, iż powództwo jest zasadne i znajduje swoją podstawę w treści art. 222 § 1 k.c. Sąd uznał bowiem, że pozwanego U. Ś. nie łączyła ze stroną powodową umowa najmu.

Bezsporne w sprawie było, że U. Ś. nie był spadkobiercą J. S. (1), toteż nie wstąpił w stosunek najmu z mocy prawa. Sąd uznał następnie, że nie zostało w sprawie udowodnione jakoby do zawarcia umowy najmu mogło dojść w sposób dorozumiany. W tym względzie wskazać należy, iż by można było mówić o zawarciu umowy w sposób dorozumiany, niezbędne było wykazanie, że strony złożyły sobie zgodne oświadczenia woli w tym względzie. Tymczasem jak wynika z pisma z dnia 16 maja 2013 roku (k. 41) U. Ś. zwrócił się do (...) W. o zawarcie z nim umowy najmu garażu, czyli zdawał sobie sprawę, iż umowa taka nie została wcześniej zawarta. W odpowiedzi na to pismo, (...) W. jednoznacznie wskazało, iż zawarcie z U. Ś. umowy najmu poza procedurą konkursową nie jest możliwe, jako sprzeczne z wewnętrznymi regulacjami dotyczącymi tej materii. Wobec powyższego nie sposób było uznać za udowodnione, że jakikolwiek podmiot uprawniony do złożenia oświadczenia woli w imieniu (...) W., pomimo powyższego jednoznacznego pisma, jednakże wyraził wolę na zawarcie z pozwanym umowy najmu na wcześniejszych warunkach. Odróżnić należy bowiem sytuację w której stwierdza się, że strony zgodnie, nawet w sposób dorozumiany, zawierają umowę najmu, od sytuacji, w której właściciel toleruje zajmowanie jego nieruchomości bez tytułu prawnego i przyjmuje z tego tytułu opłaty, wstrzymując się jedynie z podjęciem dalszych działań mogących doprowadzić bądź do nawiązania stosunku prawnego bądź wydania nieruchomości.

Kolejno zauważyć należy, iż tytułu prawnego dla pozwanego U. Ś. do zajmowania garażu nie kreował fakt toczenia się postępowania dekretowego, na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. nr 50 poz. 279 – dalej (...)). Tytułem takim nie jest bowiem ekspektatywa uzyskania korzystnego dla pozwanego rozstrzygnięcia w toczącym się równolegle postępowaniu administracyjnym, które może ewentualnie doprowadzić do oddania mu nieruchomości w użytkowanie wieczyste. Zauważyć bowiem należy, iż żaden z przepisów Dekretu nie ustanawia dla byłych właścicieli czy ich następców żadnych obligacyjnych czy rzeczowych praw do odebranych gruntów, na czas rozpoznania ich wniosków o przyznanie „wieczystej dzierżawy”. Skutkiem tegoż postępowania może być więc jedynie przyznanie pozwanemu prawa użytkowania wieczystego gruntu w przyszłości. Obecnie jednak prawo takie nie istnieje, tytuł własności przysługuje niepodzielnie stronie powodowej, która ma prawo korzystać ze swego prawa zgodnie z własnym uznaniem, w granicach prawa. Nadto nie sposób przesądzać w niniejszym postępowaniu, iż wniosek dekretowy poprzedników prawnych pozwanych, zostanie w dającej się przewidzieć przyszłości rozpoznany, a nadto, iż rozstrzygnięcie to będzie korzystne dla pozwanego i zakończy trwający między stronami spór prawny.

Jednocześnie, w ocenie Sądu, ustalony stan faktyczny nie pozwalał na przyjęcie, iż zgłoszenie niniejszego powództwa stanowiło nadużycie prawa (art. 5 k.c.). W orzecznictwie i doktrynie panuje obecnie zgodny pogląd, iż przeciwstawienie żądaniu windykacyjnemu zarzutu nadużycia prawa podmiotowego, może być skuteczne jedynie w zupełnie wyjątkowych sytuacjach. Takie zaś okoliczności nie zostały w sprawie niniejszej udowodnione. Pozwany argumentując wniosek by powództwo oddalić stwierdził, że garaż jest mu potrzebny, gdyż trzyma w nim zepsuty samochód, którego nie może naprawić, gdyż go na to nie stać, zaś parkowanie na otwartej przestrzeni spowoduje korozję. Powyższe okoliczności nie mogą być uznane za wyjątkowe. Także sama kwestia braku terminowego rozpoznania wniosku dekretowego, nie może być uznana za wystarczający argument dla zahamowania praw właścicielskich. S. dotyczące gruntów podekretowych nie mają bowiem charakteru wyjątkowego. Kwestia dokonywanych przez pozwanego nakładów na remont garażu, także nie mogła mieć znaczenia z punktu widzenia roszczenia o jego wydanie. Jeżeli pozwany uznaje, że wobec zainwestowania środków w remont rzeczy cudzej może domagać się ich zwrotu, może wystąpić ze stosownym powództwem. Kwestia ta pozostaje jednak bez jakiegokolwiek znaczenia dla żądania z art. 222 § 1 k.c.

Uznając więc, iż pozwany U. Ś. korzysta bez tytułu prawnego z nieruchomości stanowiącej własność (...) W., żądanie jej wydania zasługiwało na uwzględnienie.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie odpowiedzialności za wynik sporu (art. 98 § 1 k.p.c.) nie uwzględniając żądania strony powodowej o zasądzenie zwrotu kosztów od pozwanych E. i T. G., gdyż w stosunku do nich powództwo zostało oddalone. Pozwani ci jednocześnie, nie ponieśli żadnych kosztów w sprawie, które mogłyby podlegać zwrotowi na ich rzecz. Co się zaś tyczy pozwanego U. Ś. Sąd nie obciążył go należnymi stronie powodowej kosztami postępowania w sprawie, uznając na podstawie art. 102 k.p.c. iż jego sytuacja finansowa, ujawniona w oświadczeniu o stanie majątku (k. 41 – 42) oraz fakt, iż pozostaje on zarejestrowany jako bezrobotny, nie pozwoli mu na pokrycie tych należności bez uszczerbku w koniecznym utrzymaniu. Nadto Sąd miał na względzie, iż od wielu lat toczy się postępowanie dekretowe, które może doprowadzić jednak do uzyskania przez pozwanego prawa do spornego gruntu i zakończyć spory między stronami, które to postępowanie z uwagi na nie dość sprawne procedowanie (...) W. nie zostało jak dotąd zakończone.

O kosztach związanych z wynagrodzeniem ustanowionego dla pozwanego U. Ś. pełnomocnika z urzędu, będącego adwokatem orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo o adwokaturze z dnia 26 maja 1982 r. (Dz.U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) w zw. z § 13 ust. 3 w zw. z § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714). Z tego tytułu przyznano pełnomocnikowi z sum Skarbu Państwa kwotę 180 zł (wartość sześciomiesięcznego czynszu wynosiła 692,70 zł). Na podstawie § 4 ust. 3 w/w rozporządzenia wskazaną kwotę podwyższono o należny podatek VAT.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.

Z/ (...)