Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, w sprawie z powództwa K. S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę, sygn. akt III C 423/14: 1) zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz K. S. 8 771 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami: a) ustawowymi od 8 maja 2014 roku do 31 grudnia 2015 roku; b) ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; 2) zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz K. S. kwotę 64,90 zł tytułem odszkodowania z odsetkami: a) ustawowymi od 8 maja 2014 roku do 31 grudnia 2015 roku; b) ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; 3) zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz K. S. 1.121 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 19 lipca 2017 roku do dnia zapłaty; 4) oddalił powództwo w pozostałej części; 5) szczegółowe wyliczenie kosztów procesu pozostawił referendarzowi sądowemu, ustalając, że pozwany ponosi koszty procesu w całości, na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana, zaskarżając orzeczenie w zakresie pkt. 3 co do kwoty 855 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 lipca 2017 roku do dnia zapłaty oraz punktu 5.

Rozstrzygnięciu skarżący zarzucił naruszenie:

- art. 444 § 1 k.c. w związku z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie wyrażające się w przekroczeniu przez Sąd granic swobodnej oceny dowodów oraz uczynieniu jej dowolną poprzez zasądzenie przez Sąd odszkodowania tytułem opieki sprawowanej przez osoby trzecie w wysokości 1.121 zł w sytuacji, gdy przyjęcie w oparciu o opinie biegłych z zakresu ortopedii i rehabilitacji konieczności korzystania z pomocy innych w wymiarze 2 godzin dziennie przez okres dwóch tygodni stanowi kwotę 266 zł.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w zakresie kwoty 855 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 lipca 2017 roku do dnia zapłaty, zmianę punktu 5 wyroku i orzeczenie o powyższych kosztach z uwzględnieniem wyniku postępowania odwoławczego tj. zastosowanie w miejsce zasady wyrażonej w art. 100 zd. 2 k.p.c. zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu wyrażonej w art. 100 zd. 1 k.p.c. oraz o zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów procesu za instancję odwoławczą, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie a także o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Rozpoczynając analizę zarzutów apelacji, należy odnieść się w pierwszej kolejności do zarzutów prawa procesowego, gdyż prawidłowo ustalony i oceniony stan faktyczny determinuje kierunek dalszych rozważań w aspekcie prawa materialnego.

W pierwszej kolejności za chybiony należało uznać zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie bez ich wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki i doświadczenia życiowego oraz poprzez jego wybiórczą ocenę. W myśl powołanego wyżej przepisu ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie w treści apelacji zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Z wywiedzionej przez stronę pozwaną apelacji wynika, iż skarżący upatruje naruszenie przez Sąd Rejonowy powołanej wyżej normy prawnej poprzez, błędne jego zdaniem, ustalenia co do kosztów opieki nad powódką. Zdaniem skarżącego powódka udowodniła, że wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze dwóch godzin dziennie przez maksymalnie okres dwóch tygodni, co wynikało z opinii biegłych z zakresu rehabilitacji oraz ortopedii. Zatem należne powódce odszkodowanie powinno wynosić kwotę 266 zł, nie jak ustalił Sąd I instancji 1.121 zł.

Należy podzielić opinię skarżącego, iż z uwagi na doznane obrażenia narządów ruchu powódka potrzebowała pomocy osób trzecich przez okres dwóch tygodni po dwie godziny dziennie i w tym zakresie, słusznie określił Sąd Rejonowy, odszkodowanie wynosiło 266 zł. Jednakże uszło uwadze skarżącego, iż powódkę przez trzy miesiące od dnia zdarzenia do pracy zawoził mąż, z powodu występującego u powódki lęku przed uczestniczeniem w ruchu drogowym. Przed wypadkiem powódka była w pełni samodzielna i nie korzystała z pomocy osób trzecich w tym zakresie. Powódka zatem otrzymywała pomoc męża w wymiarze 1 godziny dziennie przez 90 dni – co daje należne odszkodowanie w wysokości 855 zł (90 dni x 1h x 9,50 zł). W takich okolicznościach Sąd Rejonowy określił prawidłowo wysokość należnego powódce odszkodowania na kwotę 1.121 zł (266 zł + 855 zł).

Korzystanie z pomocy innej osoby i związane z tym koszty stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 KC. Legitymacja czynna w zakresie żądania zwrotu tych kosztów przysługuje poszkodowanemu niezależnie od tego, kto sprawuje opiekę nad nim (osoba bliska, np. żona lub osoba inna). Renta przysługuje także w sytuacji, w której opiekę sprawowali nieodpłatnie członkowie rodziny, czy też opiekunka. Dla jej zasądzenia wystarcza samo istnienie zwiększonych potrzeb, bez względu na to, czy pokrzywdzony poniósł koszt ich pokrycia (V ACa 560/17 - wyrok SA Warszawa z dnia 17-10-2017, L.).

Z uwagi na powyższe Sąd Rejonowy prawidłowo przyznał powódce w oparciu o art. 444 § 1 k.c. odszkodowanie z tytułu sprawowanej nad nią opieki przez osoby trzecie w wysokości 1.121 zł.

Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił apelację.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 135 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania stanowiącego wynagrodzenie pełnomocnika stosownie do treści § 2 pkt. 2 w zw. z § 10 pkt. 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r, poz. 1800).