Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki (spr.)

Sędziowie SSO Ewa Kilczewska

SSR del. do SO Marta Minkisiewicz-Kasprzak

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale Marka Janczyńskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2013r.

sprawy J. Ż.

oskarżonej o przestępstwo z art.13§1 kk. w zw. z art.286§1 kk. i art.286§1 kk. i art.270§1 kk. w zw. z art.11§2 kk. w zw. z art.12 kk.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 24 stycznia 2013 roku sygn. akt V K 1104/10

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  uznaje iż popełnione przez oskarżoną J. Ż. przestępstwo stanowi wypadek mniejszej wagi z art.13§1 kk. w zw. z art.286§3 kk. oraz z art.286§3 kk. i art.270§2a kk. w zw. z art.11§2 kk. i art.12 kk. i na podstawie art.66§1 kk. w zw. z art.67§1 kk. postępowanie karne przeciwko oskarżonej warunkowo umarza na okres próby 2 (dwóch) lat;

b)  na podstawie art.67§3 kk. zobowiązuje oskarżoną J. Ż. do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz B. sp. z o.o we W. kwoty 1770,84 złotych;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza jej opłatę w kwocie 100 złotych za obie instancje.

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy dla Wrocławia – Stare Miasto oskarżył J. B. o to, że: w okresie od stycznia 2009 roku do maja 2009r. we W., działając w warunkach czynu ciągłego, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła, oraz usiłowała doprowadzić (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzeniem własnym mieniem w postaci artykułów firm (...) o łącznej wartości (...).40 zł w ten sposób, że jako przedstawiciel handlowy tej spółki przedstawiała swojej przełożonej A. F. fikcyjne mailowe zamówienia, oraz uprzednio sfałszowane protokoły przekazania tych artykułów od kontrahentów tej spółki, przy czym otrzymywane od A. F. wyroby nie przekazywała rzekomym zamawiającym, a w tym:

- w styczniu 2009r. przekazała uprzednio sfałszowany protokół przekazania nagrody z dnia 02.01.2009r. na kwotę 92,30 zł mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. kosmetyki zatrzymując sobie,

- w dniu 07 stycznia 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 250,90 zł mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 07 stycznia 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 280,20 zł mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 09 stycznia 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 135,80zł, a następnie uprzednio sfałszowany protokół przekazania nagrody mające pochodzić z Urzędu Kontroli Skarbowej we W. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 09 stycznia 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 162,80zł a następnie uprzednio sfałszowany protokół mające pochodzić z Radia (...) S.A. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w marcu 2009r. przekazała uprzednio sfałszowane zamówienie na kwotę 40,80 zł mające pochodzić z Zespołu Szkół (...) a po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 17 marca 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 49,40 zł, a następnie uprzednio sfałszowany protokół przekazania nagrody mające pochodzić Radia (...) S.A. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 17 marca 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 250,90 zł, a następnie uprzednio sfałszowany protokół przekazania nagrody mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 17 marca 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 123,70 zł mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 17 marca 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 216,40 zł mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 11 maja 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 303,30 zł mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 19 maja 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 66,90 zł mające pochodzić z apteki (...) i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

-w dniu 21 maja 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 43,60 zł mające pochodzić z Radia (...) S.A. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 21 maja 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 250,90 zł mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 22 maja 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 55.30zł mające pochodzić z K. Sp. z o. o i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w dniu 22 maja 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 47.70 zł mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie,

- w maju 2009 przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę (...).80 zł mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. lecz zamówionych kosmetyków nie otrzymała ze względy na postawę pracowników (...) Sp. z o.o.

- w maju 2009 r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 131,70 zł mające pochodzić z (...)Liceum Ogólnokształcącego we W. lecz zamówionych kosmetyków nie otrzymała ze względy na postawę pracowników (...) Sp. z o.o.;

tj. o czyn z art.13§1 kk. w zw. z art.286§1 kk. i art.286§1 kk. i art.270§1 kk. w zw. z art.11§2 kk. w zw. z art.12 kk.

Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2013 r. sygn. akt V K 1104/10 Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia:

I.  uznał oskarżoną J. Ż. za winną popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art.13§1 kk. w zw. z art.286§1 kk. i art.286§1 kk. i art.270§1 kk. w zw. z art.11§2 kk. w zw. z art.12 kk., przy czym wyeliminował z jego opisu działanie polegające na tym, że w dniu 22 maja 2009r. przekazała fikcyjne zamówienie na kwotę 47,70 zł mające pochodzić z (...) Sp. z o.o. i po otrzymaniu kosmetyki zatrzymała sobie oraz przyjał, iż w wyniku opisanych wyżej działań pokrzywdzony (...) Spółka z o.o. we W. poniósł szkodę w wysokości nie mniejszej niż 1770,84 zł i za to na podstawie art.286§1 kk. w zw. z art.11§3 kk. wymierzyła jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art.69§1 i 2 kk. i art.70§1 pkt.1 kk. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III.  na podstawie art.46§1 kk. orzekł od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonego (...) sp. z.o.o. we W. kwotę 1770,84 zł tytułem naprawienia szkody;

IV.  na podstawie art.44§2 kk. orzekł przepadek dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych na k.153 akt pod poz. Drz (...)- (...) poprzez pozostawienie ich w aktach sprawy;

V.  na podstawie art.626§1 kpk i art.627 kpk zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 2075,61 zł, zaś na podstawie art.1 i art.2 ust.1 pkt 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzył jej opłatę w kwocie 180 zł.

Wskazany wyżej wyrok w całości zaskarżył obrońca oskarżonej, zarzucając:

I.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to:

- naruszenie przepisu art.4 kpk – poprzez pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej, a polegające na nieuwzględnieniu zeznań świadka obrony P. P., które w swej treści przeczą, aby oskarżona działała celem osiągnięcia korzyści majątkowej, podczas gdy sąd jako organ prowadzący postępowanie jest obowiązany badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonej;

- naruszenie przepisu art.5§2 kpk poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonej nie dających się usunąć wątpliwości, a polegające na ustaleniu rzekomego sprawstwa oskarżonej w oparciu o niekorzystne domniemania dokonane na podstawie niekategorycznej opinii biegłego Sądu Rejonowego – stanowiącej podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji, podczas gdy dowód ten jako zawierający w swej treści liczne nie dające się usunąć wątpliwości – wręcz przeciwnie, należy rozstrzygnąć na korzyć oskarżonej;

- naruszenie przepisu art.7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, polegający na uznaniu przez Sąd I instancji za wiarygodną – niekompletną i nie zawierającą dokumentów kluczowych dla sprawy z okresu objętego zarzutem – dokumentacje przedstawioną przez oskarżyciela posiłkowego, ponadto przyznanie pełnej wiarygodności świadkom będącym przedstawicielami pokrzywdzonej, którzy z uwagi na zaangażowanie w sprawę po stronie B. nie są świadkami obiektywnymi, a w kluczowych dla sprawy kwestiach zeznają niespójnie i labilnie (w szczególności G. K.) oraz odmówieniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej, podczas gdy były one w pełni zbieżne z zeznaniami świadków obrony J. S. i L. M., które Sąd ocenił jako wiarygodne i przekonujące;

- naruszenie przepisu art.410 kpk, poprzez dokonanie wybiórczej oceny zeznań świadków i fragmentaryczne ich dopasowanie do błędnie ustalonego stanu faktycznego (D. R., R. K., L. B. – O.), podczas gdy podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, który to błąd wyraża się w przyjęciu tez, że:

- oskarżona w okresie objętym zarzutem przedstawiała fikcyjne zamówienia przełożonej, a kosmetyki zatrzymywała sobie;

- oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej;

- stopień społecznej szkodliwości czynu jest znaczny;

podczas gdy prawidłowa i całościowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosków całkowicie przeciwnych i w żaden sposób nie potwierdza wyżej wskazanych tez.

Podnosząc przytoczone zarzuty, obrońca oskarżonej wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie J. B. od popełnienia zarzucanego jej czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. Jednocześnie apelujący wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonej uzasadnionych kosztów obrony za I i II instancję.

Sąd Okręgowy zważy, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonej co do istoty nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy uznając jednak, iż występek, którego dopuściła się J. Ż. stanowi wypadek mniejszej wagi, warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonej na 2 lata okresu próby.

Za chybione uznać należy twierdzenia apelującego, jakoby Sąd Rejonowy popełnił błąd w ustaleniach faktycznych, albowiem ustalenia te znajdują podstawę w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach osób reprezentujących pokrzywdzoną spółkę oraz świadków – pracowników podmiotów zamawiających materiały biurowe w (...) sp. z o.o. Brak w sprawie również wątpliwości, które po myśli art.5§2 kpk należałoby tłumaczyć na korzyść oskarżonej.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy poprawnie przeprowadził postępowanie dowodowe i w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dokonał właściwej, a przy tym logicznej oceny dowodów, zgodnie z dyspozycją art.7 kpk.

Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, iż podniesiony przez obrońcę oskarżonej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia stanowi jedynie, opartą na własnej ocenie materiału dowodowego, polemikę z ustaleniami Sądu Rejonowego, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia i nie zasługuje na akceptację.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd orzekający w toku rozprawy mogłyby być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, jeśli w procedurze dochodzenia do nich, Sąd uchybiłby dyrektywom art.7 kpk, pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wewnętrznie niespójne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Tego rodzaju uchybień w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy się nie dopuścił.

Twierdzenia apelującego, iż Sąd I instancji naruszył dyspozycję art.7 kpk również uznać należy za chybione. Istota swobodnej oceny dowodów nakazuje bowiem, aby Sąd oceniał znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania, z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związany żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. W tym duchu wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28.04.1997 r. (IV KKN 58/97). Należy podkreślić, iż to właśnie wersja wydarzeń ustalona przez Sąd I instancji, a wynikająca w głównej mierze z zeznań A. F., B. W., A. M., B. C., R. K. (2), D. M., W. K., D. R., A. D., M. J. (2), A. Z. (1), L. O. i A. O., w powiązaniu z opinią biegłego z zakresu klasycznych badań dokumentów (k. 110-124 tom I) układa się w spójną i logiczną całość.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że jakkolwiek wskazana opinia nie zawiera wniosków o charakterze kategorycznym, to w powiązaniu z zeznaniami wyszczególnionych świadków pozwala na niewątpliwe ustalenia faktyczne w sprawie, w takim zakresie, w jakim uczynił to Sąd I instancji. Nadto przekonanie Sądu Rejonowego o sprawstwie i winie oskarżonej oraz niewiarygodności znacznej części wyjaśnień J. Ż. pozostaje pod swoistą ochroną art.7 kpk, gdyż poprzedzone zostało ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i zgodne jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało logicznie i poprawnie uargumentowane w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Rozważając zarzut naruszenia przepisów wynikających z treści art.5§2 kpk i art.7 kpk, zasadnym jest nadto wskazanie za Sądem Najwyższym, iż wynikające z materiału dowodowego sprawy różne wersje wydarzeń nie są równoznaczne z istnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art.5§2 kpk. W takim wypadku Sąd orzekający zobowiązany jest bowiem do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów i dopiero wówczas, gdy wątpliwości nie zostaną usunięte, to należy tłumaczyć je na korzyść oskarżonego (por. postanowienie SN z dnia 16 czerwca 2005r., sygn. akt II KK 257/04, OSNwSK 2005/1/1184). Zasada in dubio pro reo nie ogranicza jednocześnie utrzymanej w granicach racjonalności swobody oceny dowodów (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 14 grudnia 2006r., sygn. akt AKa 326/06, KZS 2007/5/74). Wyrażona w art.5§2 kpk zasada nie nakłada również na Sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, stanowi ona natomiast o zakazie czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów (por. postanowienie SN z dnia 19 października 2006 r., sygn. akt II K 80/06, Lex nr 202117).

Naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest natomiast tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie Sąd rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia, rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem, jeśli pewne ustalenia faktyczne zależne są np. od dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego, nie można przyjąć naruszenia zasady in dubio pro reo. Ewentualne zastrzeżenia odnoszące się do wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez Sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art.7 kpk (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 9 listopada 2006 r., sygn. akt II AKa 339/06, KZS 2007/1/70).

W świetle powyższych konstatacji oraz rozważeniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stwierdzić należy, że ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy dotyczące sprawstwa i winy w zakresie czynu przypisanego oskarżonej J. Ż. nie nasuwają zastrzeżeń. Ustalenia Sądu I instancji są bowiem wynikiem wnikliwej i wszechstronnej oceny materiału dowodowego, oceny, która w żadnej mierze nie wykracza poza granice zakreślone treścią art.7 kpk i nie może być uznana, jak podnosił obrońca oskarżonej za nieobiektywną czy pozbawioną waloru bezstronności. Ocena przeprowadzonych dowodów jest w pełni zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a z treści pisemnych motywów wynika, na jakich to przesłankach prawnych i faktycznych Sąd oparł swoje przekonanie o tych dowodach, które włączył do faktycznej podstawy wyroku.

Mając na względzie powyższe zarzuty apelacji stwierdzić należy, iż trafnie Sąd Rejonowy odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonej. Jej twierdzenia, jakoby postawiony jej zarzut był wynikiem wyłącznie chęci dokuczenia jej przez byłego pracodawcę, na skutek wyrażonych przez nią planów zmiany zatrudnienia, są naiwne i pozostają w sprzeczności z zeznaniami wyżej wymienionych świadków. Przesłuchani w sprawie pracownicy firm i instytucji zamawiających materiały biurowe w spółce (...), tj. A. M. (k.52, 337-339), B. C. (k.56, 324), R. K. (2) (k.78, 329-331), D. M. (k.79, 339-341), W. K. (k.80, 336-337), D. R. (k.81, 341-343), A. D. (k.82, 326-328), M. J. (2) (k.83, 328-329), A. Z. (1) (k.104, 343-344) i L. O. (k.129, 322-324) stanowczo zaprzeczyli, by oni bądź ich pracodawcy w związku z zakupem materiałów biurowych złożyli zamówienia na mające stanowić nagrodę dla klientów kosmetyki marki A. czy też O., a wskazane w zarzucie aktu oskarżenia. Zakwestionowali oni przy tym autentyczność adresów mailowych, z których wysłana została część zamówień. Wykluczyli także, by inny ich współpracownik mógł tego rodzaju zamówienie złożyć. Nie ulega przy tym wątpliwości, że J. Ż. przejęła wymienione kosmetyki w oparciu o przedłożone przez siebie A. F. fikcyjne zamówienia i protokoły przekazania nagród. O sprawstwie oskarżonej dobitnie świadczą również zeznania A. D., która zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i przed Sądem jednoznacznie i pewnie stwierdziła, że oskarżona przyznała się jej w rozmowie, że wzięła dla siebie kosmetyki przeznaczone dla klienta spółki (...).

Trafnych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Rejonowy, wbrew sugestiom autora apelacji, nie podważają zeznania innych przedstawicieli handlowych spółki (...), skonfliktowanych z pokrzywdzoną, ani A. Z. (2) czy P. P.. Nie kwestionując bowiem faktu, że część z osób zamawiających dla swojego pracodawcy materiały biurowe mogła mieć zamiar zachowania w dyskrecji przed przełożonymi, że otrzymuje od spółki (...) kosmetyki, znamiennym jest, że wszyscy wyszczególnieni wyżej świadkowie jednoznacznie i stanowczo zaprzeczali zamawianiu i pobieraniu tychże kosmetyków w zakresie objętym zarzutem aktu oskarżenia. Podawane zatem przez przedstawicieli handlowych pokrzywdzonej okoliczności i charakter premiowania osób składających zamówienia na materiały biurowe, nie neguje sprawstwa oskarżonej. Jednocześnie zeznania świadka A. Z. (2), współlokatorki oskarżonej w krytycznym czasie, nie mogły wykluczyć popełnienia przez J. Ż. zarzucanego jej przestępstwa. Choć bowiem świadek ta wskazał, że oskarżona w owym czasie posiadała taką ilość kosmetyków jaka była jej potrzebna (k.380-381), nie była nieprzerwanie obecna w mieszkaniu zajmowanym razem z oskarżoną (jak wskazała pracowała w godzinach od 7-17) i nie mogła mieć pewnej wiedzy, co do tego jakie kosmetyki, w jakim czasie i z jakiego źródła oskarżona posiadała.

Niezrozumiałym jest zarzut apelującego, jakoby zeznania P. P. miały przeczyć faktowi, że w ramach zarzucanego czynu oskarżona działała celem osiągnięcia korzyści majątkowej. W istocie bowiem świadek ta, jako konsultantka marki A., zeznawała na okoliczność kto może zostać takim konsultantem oraz że oskarżona nabywała od niej w 2009 r. kosmetyki. Twierdzenia te jednak w żadnej mierze nie przeczą ustaleniom, że J. Ż., wprowadzając w błąd swojego ówczesnego pracodawcę, zagarnęła część kosmetyków przeznaczonych dla klientów pokrzywdzonej spółki. Oczywistym jest przy tym fakt, że pozyskując dla siebie przedmiotowe kosmetyki oskarżona działała w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bez względu na to, jak dalej z nimi postępowała, czy zostawiała je dla siebie, odsprzedawała, bądź rozdawała.

Aprobując stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej, Sąd Okręgowy uznał jednakże, iż przypisany J. Ż. występek stanowi wypadek mniejszej wagi z art.13§1 kk. w zw. z art.286§3 kk. oraz z art.286§3 kk. i art.270§2a kk. w zw. z art.11§2 kk. i art.12 kk.

Decydujące znaczenie w tym zakresie miały przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie w rozpoznawanym przypadku miały w szczególności charakter i niewielki rozmiar szkody wyrządzonej i grożącej dobru chronionemu prawem oraz krótki okres czasu w jakim działała oskarżona. Dla elementów strony podmiotowej istotne są motywy, dla jakich działała oskarżona. Choć kierowała się ona niską pobudką uzyskania łatwej korzyści majątkowej, to jej celem nie było wyrządzenie szkody pokrzywdzonej. Nie bez znaczenia są przy tym okoliczności w jakich oskarżona, zgodnie z przyjętą u pracodawcy praktyką miała dokonywać premiowania klientów pokrzywdzonej spółki. Czynności te bowiem nie były sformalizowane i miały odbywać się w dyskrecji przed pozostałymi pracownikami klientów spółki (...).

Uwzględniając powyższe, tj. fakt, iż stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną nie były znaczne, a także mając na uwadze właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia J. Ż. Sąd Okręgowy stwierdził, że spełnione zostały w rozpoznawanej sprawie przesłanki warunkowego umorzenia postępowania.

W myśl art.66§1 kk. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Należy przy tym zaznaczyć, że wskazany przepis formułuje wymóg, aby stopień społecznej szkodliwości danego czynu nie był znaczny, co nie jest tożsame ze znikomym stopniem tej szkodliwości ani też stopniem, który jest nieznaczny. Tym samym uznać należy, iż dyspozycja art.66§1 kk. obejmuje swoim zakresem przypadki o „średnim” stopniu szkodliwości, do których zaliczyć należy czyn oskarżonej ( por. wyrok SA w Krakowie z dnia 30 marca 2005 r., sygn. akt II Aka 50/05, KZS 2005/5/33).

Podkreślenia wymaga, iż zarówno dotychczasowa postawa oskarżonej, jak i jej właściwości i warunki osobiste w pełni uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie ona przestrzegać porządku prawnego, a w szczególności nie popełni kolejnego przestępstwa. Nie bez znaczenia jest tu fakt, iż oskarżona jest młodą matką, a zatem potrzeba osobistego, właściwego i niezakłóconego wykonywania obowiązków macierzyński będzie motywować oskarżoną do poszanowania norm prawnych i nie wchodzenia w konflikt z prawem. Warunkowe umorzenie postępowania karnego winno przy tym spełnić wobec J. Ż. swoje cele z zakresu prewencji ogólnej i szczególnej, w pełni realizując społeczne poczucie sprawiedliwości.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i na podstawie art.66§1 kk. w zw. z art.67§1 kk. postępowanie karne przeciwko oskarżonej J. Ż. warunkowo umorzył na dwuletni okres próby. Wyznaczony okres próby jest wystarczający dla osiągnięcia wobec oskarżonej celów kary, a zwłaszcza dla spełnienia jej funkcji resocjalizacyjnej i prewencyjnej.

Uwzględniając obligatoryjny charakter przepisu art.67§3 kk. Sąd Okręgowy zobowiązał oskarżoną do naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz oskarżycielki posiłkowej sp. z o.o. (...) 1.770,84 zł.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze zawarte w punkcie III wyroku Sądu Okręgowego oparto o przepisy art.627 kpk w zw. z art.629 kpk w zw. z art.634 kpk.