Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Radojewska

Protokolant: sekr. sądowy Aleksandra Błachowicz - Dróżdż

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Częstochowa – Północ w Częstochowie Pawła Andreckiego

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2018r.

sprawy A. S. s. W. i H. ur. (...) w C.

oskarżonego o czyn z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 22 marca 2018 r. , sygn. akt XVI K 82/18

orzeka:

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. A. P. – Kancelaria Radcy Prawnego w C., kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego A. S. w postępowaniu odwoławczym, przy czym kwota ta obejmuje również należny podatek VAT;

Sygn. akt VII Ka 557/18

UZASADNIENIE

A. S. został oskarżony o to, że: w dniu 17 stycznia 2017 roku, w C. przy ul. (...), kierował w ruchu lądowym po drodze publicznej pojazdem mechanicznym marki J. o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości z wynikiem: I badanie 0,34 mg/l, II badanie 0,32 mg/l, III badanie 0,32 mg/l i IV badanie 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, to jest o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowy w Częstochowie z dnia 22 marca 2018r w sprawie sygn.. akt XVI K 82/18 A. S. został uznany winnym zarzucanego mu czynu, stanowiącego występek z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzono mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych; na podstawie art. 42 § 2 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat, na podstawie art. 43a § 2 k.k. w zw. z art. 39 pkt. 7 k.k. orzeczono na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 ( pięciu tysięcy) złotych, na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 17 stycznia 2017 roku do dnia 22 marca 2018 roku; na mocy art. 22 ³ ustawy o radcach prawnych zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego A. P. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych plus należny podatek VAT, tytułem obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu przed Sądem Rejonowym oraz kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych plus należny podatek VAT, tytułem obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu przed Sądem Okręgowym; na podstawie art. 627 kpk, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 50 (pięćdziesięciu) złotych, a na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono go od obowiązku uiszczenia wydatków, którymi obciążono Skarb Państwa.

Apelację od wyroku wywiódł na korzyść oskarżonego jego obrońca zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu przez Sąd, że stopień winy oskarżonego jest wysoki, ustaleniu i zaprzeczeniu prawdziwości wyjaśnień oskarżonego, w których twierdził, że udał się samochodem w celu zakupu lekarstw dla schorowanej matki, ustaleniu, że oddalił się z miejsca kolizji na skutek świadomości zawartości alkoholu we krwi oraz ustaleniu, że stopień szkodliwości czynu jest znaczny. Obrońca podniósł zarzut obrazy przepisów prawa materialnego polegający na błędnej interpretacji art. 115 § 2 kk i nie uwzględnieniu wszystkich wskazanych w tym przepisie przesłanek .

W konkluzji apelujący wniósł o zmianę wyroku i warunkowe umorzenie postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy, dokonując analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego słusznie doszedł do przekonania, iż pozwala on na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 kk. Sąd pierwszej instancji dokonał wnikliwej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji nie budzi zastrzeżeń, jest zgodna z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego i nie przekracza granic zasady swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 k.p.k.

W realiach niniejszej sprawy brak było podstaw do zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania, dla której konieczne jest by wina sprawcy i społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu nie były znaczne.

W momencie przeprowadzenia badania zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu w godz. 19.23-19.58 przez oskarżonego wynosiła od 0,34 do 0, 31 mg/l czyli przekraczała granicę określoną w przepisie art. 115 §16 pkt 2 k.k. Oskarżony będąc w stanie nietrzeźwości poruszał się samochodem osobowym w godzinach szczytu, w jednym z najbardziej ruchliwych miejsc w C.. Jego zachowanie stanowiło realne i znaczne zagrożenie dla innych uczestników ruchu, o czym najdobitniej świadczy fakt, że spowodował kolizję z autobusem MPK. Dodatkowo po zdarzeniu, po oczekiwaniu na Policję, oddalił się z miejsca zdarzenia, wracając po około półtorej godziny ( kolizja zaistniała o 17.55).

O tym, że jego funkcje psychofizyczne były ograniczone świadczy fakt spowodowania kolizji drogowej. Oskarżony musiał być świadomy swego stanu, musiał czuć skutki wypitego alkoholu, a mimo to po wypiciu alkoholu zdecydował się na prowadzenie pojazdu. Ponadto oskarżony jako kierowca miał świadomość, że policja rutynowo na każdym miejscu wypadku/ kolizji drogowej przeprowadza badanie trzeźwości jej uczestników.

Słusznie Sąd Rejonowy nie dał wiary twierdzeniom oskarżonego o konieczności udania się samochodem po leki do apteki. Oskarżony najechał na autobus przy ul. (...) w okolicach pętli tramwajowej, a na k. 18 wskazał trzy różne adresy - zameldowania, dłuższego pobytu i dla doręczeń, przy czym przebywając pod którymkolwiek z nich, nie miał potrzeby wsiadać w samochód, aby udać się do apteki i to w okolicach ulicy (...), gdyż te znajdują się w okolicach każdego z tych adresów.

A. S. miał pełną świadomość, iż spożywając alkohol w dniu 17 stycznia 2017 roku, a więc przed zamiarem kierowania samochodem, jego percepcja jest zaburzona, a stan psychofizyczny uniemożliwiał będzie kierowanie w sposób bezpieczny samochodem, a mimo to zdecydował się na rozpoczęcie jazdy, spowodował kolizję drogową, a po zdarzeniu oddalił się z miejsca zdarzenia, wracając za około półtorej godziny, okazując tym samym rażące lekceważenie elementarnych zasad porządku prawnego.

W celu ustalenia stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu trzeba przeanalizować okoliczności wskazane w art. 115 § 2 k.k., tj. rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, ponadto przy czynach umyślnych - postać zamiaru i motywację sprawcy, a przy czynach nieumyślnych - rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.. Przy ustalaniu stopnia winy należy wziąć pod uwagę przede wszystkim możliwość i stopień: rozpoznawalności sytuacji faktycznej i prawnej przy podejmowaniu określonego zachowania, swobodnego podejmowania decyzji co do tego zachowania, prawidłowości przebiegu procesu motywacyjnego, zdolności i możliwości przewidywania przebiegu związków przyczynowych i skutków swojego zachowania, zdolności i możliwości pokierowania swoim postępowaniem - w danym czasie, danej sytuacji i danych okolicznościach (por. P. Kardas, J. Majewski, O dwóch znaczeniach winy w prawie karnym, PiP 1993, z. 10, s. 77, oraz G. Łabuda (w:) Kodeks karny. Część ogólna..., red. J. Giezek, Warszawa 2012, s. 471).

W przedmiotowej sprawie mając na uwadze rodzaj i charakter naruszonego dobra prawnego (rażące naruszenie podstawowej zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym), rozmiary grożącej szkody ( realne niebezpieczeństwo dla innych uczestników ruchu), sposób i okoliczności popełnienia czynu (poruszanie się w stanie nietrzeźwości), postać zamiaru oraz rodzaj i stopień naruszenia reguł ostrożności (spożycie alkoholu, poruszanie się w godzinach szczytu w ruchliwym miejscu C., spowodowanie kolizji drogowej oraz oddalenie się z miejsca kolizji) uznać należy, iż czyn zarzucany oskarżonemu odznacza się znacznym stopniem społecznej szkodliwości czynu, co wyklucza możliwość zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Oskarżony swym zachowaniem naruszył podstawową zasadę bezpieczeństwa w ruchu lądowym- zasadę trzeźwości. W dniu zdarzenia w godzinach rannych pił alkohol a w godzinach popołudniowych kierował samochodem w okolicznościach, gdy było możliwe skorzystanie z komunikacji miejskiej. Zatem postępowaniem oskarżonego nie kierowała żadna okoliczność jaka mogłaby usprawiedliwić jego zachowanie.

Oskarżony prowadził samochód w mieście C., w godzinach wzmożonego popołudniowego ruchu, na jednej z głównych ulic, gdzie natężenie ruchu jest znaczne Dodatkowo doprowadził do kolizji drogowej, zdarzenie kolizji miało miejsce o godz. 17.55 a stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego ustalone na poziomie wskazanym w wyroku nastąpiło na podstawie badania z godz. 19.23-19.58.

Reasumując, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że kara orzeczona przez sąd meriti jest sprawiedliwa. W ocenie Sądu Okręgowego, kara grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, w wysokości 10 (dziesięciu) złotych za stawkę; środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat, świadczenie pieniężne w kwocie 5000 ( pięciu tysięcy) złotych, jest adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i osiągnie cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, zwalniając oskarżonego od kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze z dnia 26 maja 1982 roku w zw. z § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego A. P. kwotę 516,60 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego Z. K. w postępowaniu odwoławczym, przy czym kwota ta obejmuje również należny podatek VAT.