Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Adam Bednarczyk

Protokolant p.o. protokolant sądowy Eryk Nersisyan

po rozpoznaniu dnia 14 maja 2018 r.

sprawy obwiniony J. W. o.W. m.M. ur. (...) W. obwinionemu z art. 92a KW w zw. z § 31 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393), art. 97 KW w zw. z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo

o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r. poz. 951), art. 97 KW w zw. z art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012r. poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012r. poz. 951)

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe IV Wydział Karny

z dnia 22 maja 2017 r. sygn. akt IV W 175/17

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł. (pięćdziesiąt złotych).

VI Ka 874/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 22 maja 2017 r. w sprawie IV W 175/17 J. W. uznał winnym popełnienia wykroczeń z art. 92a kw. i art. 97 kw. opisanych w części dyspozytywnej wyroku i na podstawie art. 92a kw. w zw. z art. 9§2 kw. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 1100 zł.; na podstawie art. 119 kpsw. Zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 210 zł.

Wyrok ten zaskarżył w całości osobista apelacją obwiniony.

Jak wynika z jej treści skarżący zarzucił wyrokowi przede wszystkim błędy w ustaleniach faktycznych polegające na mało wnikliwej analizie wymagań, co do urządzeń do pomiaru prędkości, braku udokumentowania przekroczenia przez niego prędkości jak też braku udokumentowania przeszkolenia funkcjonariuszy policji w obsłudze miernika prędkości, co w konsekwencji doprowadziło do jego skazania.

W konkluzji autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie go od popełnienia przypisanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie jest zasadna i przez to nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd rejonowy w sposób prawidłowy zebrał i przeprowadził wszelkie dostępne mu w tej sprawie dowody. Oceny ich dokonał nie wychodząc poza ramy art. 7 jak też i 5§2 kpk. Na podstawie zaś tak ocenionych dowodów trafnie zrekonstruował stan faktyczny w sprawie.

Jak wskazano wyżej kluczowym elementem argumentacji apelacji jest fakt braku dokumentacji legalizacji urządzenia pomiarowego, a nadto braku dokumentacji przeszkolenia funkcjonariuszy policji w posługiwaniu się nim. Kwestionowanie zaś przez niego w momencie zatrzymania faktu przekroczenia prędkości spowodowało jego zdaniem fałszywe obciążenie go przez funkcjonariuszy kolejnymi zarzutami a mianowicie jazdy bez zapiętych pasów bezpieczeństwa oraz rozmowy przez telefon komórkowy bez urządzenia głośnomówiącego.

Sąd jak wynika z treści uzasadnienia wyroku do obydwu tych elementów odniósł się w obszerny sposób. Po pierwsze stwierdzić trzeba, iż jak trafnie sąd orzekający wskazuje w aktach sprawy znajduje się świadectwo legalizacji konkretnego urządzenia pomiarowego użytego w tej konkretnej sprawie. Odnośnie kwestii znajomości posługiwania się nim przez funkcjonariuszy policji sąd rejonowy w sposób obszerny przesłuchał świadka M. S., który w sposób szczegółowy wyjaśnił nie tylko jak doszło do pomiaru prędkości w tej sprawie, lecz także w sposób równie szczegółowy wyjaśnił sposób działania tego konkretnego urządzenia sposobu jego testowania przed objęciem służby, a nadto w aspekcie możliwości błędnego pomiaru, także dotyczącego ewentualnie mylnego pomiaru dotyczącego innego pojazdu jak zatrzymywany. Sąd słusznie dał wiarę tym zeznaniom w całości.

Odnośnie zarzutu braku dokumentacji faktu przekroczenia prędkości zwłaszcza zdjęcia pojazdu, Sąd słusznie odwołał się do Rozporządzenia Ministra Gospodarki z 17 lutego 2014 r. a mianowicie do §8 tego rozporządzenia określającego dane, jakie winny być rejestrowane i pokazywane na urządzeniu pomiarowym.

Sąd też trafnie i konsekwentnie dał wiarę zeznaniom funkcjonariusza Policji odnośnie faktu rozmowy przez telefon i oraz nie zapięcia pasów bezpieczeństwa przez obwinionego. Przy czym wziął pod uwagę wyjaśnienia obwinionego w tym zakresie, a także prezentowaną linię obrony i w sposób logiczny wskazał, dlaczego nie daje jej wiary.

W tej sytuacji zarówno zarzuty jak i argumentacja apelacji nie mogły spowodować zmiany zaskarżonego wyroku w kierunku postulowanym przez jej autora.

Odnośnie kary wymierzonej przez Sąd I instancji stwierdzić należy, iż choć jest ona stosunkowo surowa, to jednak nie sposób uznać, iż jest rażąco niewspółmiernie surowa w rozumieniu art. 438 pkt.4 kpk., zwłaszcza zaś jest dostosowana do możliwości finansowych obwinionego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 118 kpsw.