Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie IV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2017 r. na rozprawie w Warszawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko D. Z.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego D. Z. na rzecz strony powodowej (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 141.583,98 zł (sto czterdzieści jeden tysięcy pięćset osiemdziesiąt trzy złote i dziewięćdziesiąt osiem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości równej sumie referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 pkt procentowych liczonymi od dnia 8 lipca 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  Zasądza od pozwanego D. Z. na rzecz strony powodowej (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1.770 zł (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania oraz kwotę 7.217 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

IV C 948/16

Uzasadnienie wyroku z dnia 22 marca 2017r.

W pozwie z dnia 8 lipca 2016 r. strona powodowa (...) S.A. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego D. Z. kwoty 141 583,98 zł z ustawowymi odsetkami w wysokości równej stopy NBP i 5,5 punktów procentowych liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Strona powodowa wniosła także o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W ramach uzasadnienia pozwu wskazano, że zobowiązanie wobec powoda powstało wobec nieterminowej realizacji zobowiązania wynikającego z czynności bankowej tj. umowy kredytu w rachunku bieżącym jaka została zawarta pomiędzy stronami. Wobec nie wywiązywania się z tego przez pozwanego powód (...) S.A. dokonał wypowiedzenia tej umowy i jednocześnie wystawił wyciąg z ksiąg bankowych. Po dokonanym wypowiedzeniu umowy pozwany wielokrotnie kontaktował się z powodowym bankiem, składając przy tym propozycje rozłożenia zadłużenia na raty. W tej sytuacji doszło po tej stronie do czynności uznania długu. Podano, że pozwany dokonywał po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych kilku wpłat, co znalazło odzwierciedlenie do ograniczenia roszczenia do wysokości kwoty ujętej w tych księgach. Wpłaty te zostały jednak zaliczone na poczet kolejno naliczonych i wskazanych w wyciągu z ksiąg bankowych odsetek umownych, odsetek karnych i opłat oraz częściowo niespłaconego kapitału. Korespondencja jaką kierował pozwany do strony powodowej powodowała to, że liczono na polubowne zakończenie sporu i nastąpi dobrowolna spłaty całości zobowiązania przez niego. O wysokości kwoty pozostałej do zapłaty oraz o sposobie rozliczania dokonywanych wpłat przez pozwanego powód informował pozwanego między innymi pismem z dnia 29.02.2016 r. Aktualnie więc na dzień wniesienia pozwu wysokość niespełnionego zobowiązania pieniężnego pozwanego stanowi łącznie kwota 141 583,98 zł, na co składa się niespłacony kapitał kredytu w kwocie 91030,81 zł, naliczane odsetki ustawowe w wielkości 50553,09 zł liczone od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku tj. od dnia 23.03.2012r do dnia wystąpienia z pozwem, od pozostałej do spłaty kwoty zobowiązania i sukcesywnie pomniejszanej o dokonywane przez pozwanego wpłaty na poczet zadłużenia.

W pisemnej odpowiedzi na pozew pozwany D. Z. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W pierwszej kolejności zgłoszono zarzut, że dokument w postaci wyciągu ksiąg rachunkowych nie na charakteru dokumentu urzędowego, a jedynie jest przykładem dokumentu prywatnego, którego ocena wynika z treści art. 245 k.c. Wszystkie pozostałe również dokumenty jak umowa kredytu nie stanowi oryginału, wobec tego też nie ma żadnej mocy dowodowej. Także nie przedstawienie całej umowy o kredyt powoduje, że w takiej sytuacji wątpliwym jest zasadność całego żądania. To samo zdaniem pozwanego należy odnieść do występującego braku regulaminu udzielania kredytu w rachunku bieżącym. Dlatego też dowodem na istnienie roszczenia powoda jest wyłącznie kompletna dokumentacja kredytowa. Zarzucono również, że strona powodowa nie wskazała, w jaki sposób wyliczyła kwotę sprecyzowaną w dochodzonym roszczeniu i zarówno co do należności głównej jak i odsetek. Zdaniem pozwanego istotne znaczenie ma brak przedłożonych innych ważnych dokumentów jak tabeli stóp procentowych banku, taryfy prowizji i opłat bankowych. Brak tych dokumentów powoduje, że nie jest możliwe zweryfikowanie czy wysokość dochodzonego roszczenia została ustalona w sposób prawidłowy.

Oprócz tych zarzutów pozwany uważał, że całe dochodzone roszczenie jest bezzasadne i powinno ulec oddaleniu ze względu na zaistniały skutek w postaci jego przedawnienia. Na uzasadnienie tego zarzutu podniósł, że w niniejszym przypadku przedmiot świadczenia związany jest z prowadzoną działalnością gospodarczą i wobec tego ulega ono przedawnieniu w terminie trzech lat.

Według niego strona powodowa nie udowodniła zdarzeń, które mogłyby przerwać bieg rozpoczętego przedawnienia, dlatego też w całości ten zarzut podlega w tym postępowaniu uwzględnieniu. Na pewno jego zdaniem zdarzeniem wywołującym ten skutek nie jest to, że pozwany wobec banku dokonywał wpłat. W żadnym razie przedstawiona tabela tych wpłat nie stanowi żadnego wiarygodnego dowodu na tę okoliczność. Wskazano więc, że wykazanie tych okoliczności stosownie do reguły art. 6 k.c. powinno obciążać wyłącznie stronę powodową

Odnosząc się do przedstawionego stanowiska w pisemnej odpowiedzi na pozew, strona powodowa w piśmie z dnia 14.10.2016 r. podniosła, że dochodzona przez nią w pozwie kwota wynika z nieterminowej realizacji zobowiązań pozwanego wynikającej z czynności bankowej jaką była zawarta przez strony umowy kredytu w rachunku bieżącym podpisanej w dniu 12.05 2008r W ramach je udzielono pozwanemu na jego wniosek kredytu w ramach posiadanego w tym banku rachunku kwoty 82000 zł z na cel prowadzonej osobiście działalności gospodarczej. Pozwany zgodnie z umową miał obowiązek spłaty tego kredytu w terminie 12 miesięcy od dnia postawienia kredytu do jego dyspozycji. Spłata kredytu więc miała następować w tym terminie i jednocześnie wraz z należnościami ubocznymi. Zaprzeczono jakoby przedłożona dokumentacja nie mogła stanowić źródła istotnych dowodów dla sprawy. Wskazano, że zarówno umowa jak i też umowa o korzystanie z kart płatniczych (...) opatrzona jest w każdym przypadku podpisem pozwanego.

Podniesiono, że wskutek braku zapłaty zadłużenia po dokonanym wezwaniu, pozwany nie spełnił tego świadczenia, co skutkowało wypowiedzeniem umowy po okresie biegi 30 – dniowego wypowiedzenia. Odnosząc się z kolei do zarzutu przedawnienia wskazano, że jest on nieuzasadniony.

Wskazano, że pozwany w dniu 25.10.2013r dokonał wobec banku przelewu w kwocie 15000 zł tytułem występującego zadłużenia, co jednoznacznie świadczy o uznaniu tego długu.

Co do zarzutu odnoszącego się do błędnego wyliczenia kwoty objętej pozwem wyjaśniono, że wpłaty dokonane przez pozwanego na poczet wymagalnego zadłużenia zostały zarachowane w kolejności na poczet odsetek bankowych, odsetek karnych i opłat oraz częściowo kapitału. Zaznaczono, że sposób w jaki bank dokonuje zaliczenia wpłacanych przez niego kwot został mu przedstawiony w odrębnym piśmie z dnia 29.02.2016 r.

W ten sposób zaprezentowane stanowiska obie strony postępowania podtrzymały aż do zakończenia postępowania. Strona powodowa w całości podtrzymywała sformułowane wcześniej wnioski o przeprowadzenie zawnioskowanych dowodów, w tym też przedstawionych później dowodów z dokumentów.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 12.05.2008 r. pomiędzy (...) S.A z siedzibą w Ł. a D. Z. doszło do zawarcia umowy o kredyt w rachunku bieżącym. W ramach tej umowy (...) S.A. udzielił temu kredytobiorcy kredytu w jego rachunku bieżącym w kwocie 82 000 zł z przeznaczeniem na finansowanie działalności gospodarczej. Strony w umowie oznaczyły termin spłaty udzielonego kredytu na czas 12 miesięcy od dnia postawienia kredytu do dyspozycji kredytobiorcy.

/dowód: umowa kredytu z dnia 2.6.2018 r.- k. nr- 9/

Strony w umowie postanowiły, że kredyt miał ulec automatycznemu przedłużeniu na dalsze 12 miesięcy, między innymi pod warunkiem dokonywania systematycznej spłaty kredytu na rachunek. Udzielony kredyt został oprocentowany według zmiennej stopy kredytowej, która w dniu jego zawarcia wynosiła 11,4 %. Przewidziano, ze stopa procentowa kredytu i wysokość prowizji mogła przez czas obowiązywania kredytu ulec zmianie. Wysokość stopy procentowej kredytu i prowizji podawana była w tzw. Tabeli Stóp procentowych (...) S.A.. Zgodnie z umową (...) S.A. naliczał odsetki od wykorzystanej kwoty kredytu za każdy dzień i w wysokości obowiązującej w czasie trwania umowy.

/dowód: umowa o kredyt- k. nr. 9-10-akta sprawy/

W umowie również postanowiono, ze nie spłacenie należności w umownym terminie powoduje, że staje się ona wymagalna i postawiona w stan natychmiastowej spłaty. Od kwoty kapitału niespłaconego terminowo, od dnia następnego po terminie spłaty, (...) S.A. nabył prawo naliczania odsetek w wysokości określonej w „Tabeli Stóp Procentowych (...)” dla należności przeterminowanych, według stopy obowiązującej w dniu popadnięcia w opóźnienie. Stopa procentowa dla należności przeterminowanych w dniu zawarcia umowy została określona na 22% w stosunku rocznym. Niespłacenie wymagalnych należności upoważniało (...) S.A. do wypowiedzenia umowy, w całości lub części.

/dowód: umowa o kredyt z dnia 2.06.2008 r./

Umowa przewidziała, że formą zabezpieczenia udzielonego na tych warunkach kredytu pieniężnego stanowi oświadczenie kredytobiorcy o poddaniu się egzekucji. Ponadto wobec wypowiedzenia umowy przez (...) S.A., bank ten miał tez prawo do odzyskania pozostałych należności wynikających z kosztów upomnień kierowanych do osoby kredytobiorcy, prowizji i innych opłat bankowych, odsetek od należności przeterminowanych i bieżących odsetek. Także w umowie zastrzeżono na korzyć kredytobiorcy jego prawo do wypowiedzenia umowy z zachowanie 30-dniowego terminu wypowiedzenia, pod warunkiem zapłaty po upływie tego terminu na rzecz kredytodawcy kapitału kredytu i innych należności ubocznych i odsetek. Postanowiono również, że integralna częścią zawieranej umowy stanowi „Regulamin udzielania kredytu w rachunku bieżącym dla posiadaczy Biznes konta”.

/dowód Umowa o kredyt/

W dniu 3.08.2010r (...) S.A. wezwał pozwanego o zapłatę w terminie 7-dni, zaległych płatności na jego rachunku, wynikających z zawartej umowy. Wezwano go o zapłatę łącznie kwoty21411,97 zł. Wezwanie to skierowano do tego podmiotu, pod rygorem wypowiedzenia całej umowy. Jednocześnie pismo to zawierało przewidziane w umowie pisemne wypowiedzenie umowy, pod warunkiem braku spełnienia przez pozwanego w/w zadłużenia. Od tej daty rozpoczął biec 30-dniowy termin wypowiedzenia. Po dokonanym wypowiedzeniu (...) S.A. w dniu 22.03.2012r wystawił wyciąg z ksiąg bankowych. Wyciąg ten stwierdzał zadłużenie łączne pozwanego na kwotę 132 209,29 zł. Kwota ta obejmowała wówczas 100 748,90 zł zadłużenia z tytułu kapitału niespłaconego kredytu, kwotę 3995,90 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od kapitału za okres od 18.11.2010r do dnia 14.06.2012 r. według stpoy 12,70 % w skali roku, 27 444,78 zł tytułem odsetek umownych karnych naliczonych za okres od 14.06.2011 r. do 22.03.2012 r, od zadłużenia przeterminowanego wg. Stopy procentowej w wysokości 21 % w skali roku i kwotę 20 zł z tytułu prowizji i opłat. Od kwoty zadłużenia w wysokości 132 209,29 zł przysługiwały Bankowi dalsze odsetki ustawowe w kwocie 13 % w stosunku rocznym od następnego dnia od wystawienia bankowego tytułu.

/dowód: pismo z dnia 3.08.2010r- k. nr 11/

Pozwany D. Z. nie dokonał spłaty tej kwoty w wyznaczonym przez (...) S.A. terminie.

W dniu 2.03.2012r zwrócił się w formie pisemnej do wierzyciela, w którym uznał wobec niego swój dług. W ten sam sposób zwrócił się do Kredytodawcy (...) S.A. pismem z dnia 29.08.2013r. Wówczas zwracał się o umorzenie mu świadczenia odsetkowego wynikającego z umowy i rozłożenie całego świadczenia na raty.

/dowód; zeznanie pozwanego- k. nr 187/

/Dowód: korespondencja pozwanego- k. nr. 15-16/

W dniu 25.10.2013 r. D. Z. dokonał wpłaty na rachunek (...) S.A kwoty 1500 zł. Zapłaty dokonał tytułem spłaty części zadłużenia.

/dowód: elektroniczne zestawienie operacji- k. nr 55-172/

Następnie pisemnie w 2015 r. i w 2016 r. był on wzywany o zapłatę całkowitego zadłużenia z tytułu umowy o kredyt. Zadłużenia tego do obecnej chwili pozwany nie spłacił.

/dowód: korespondencja kierowana do pozwanego- k. nr.17-19/

Pozwany dokonywał jeszcze wpłat na rachunek (...) S.A. w dniach 31.07.2013r, 19.08.2013,27.08.2013, 20.09.2013, 25.10.2015, 19.12.2013 i 21.11.2014r. Od powyższych kwot naliczane były ustawowe odsetki w łącznej kwocie 50 553,09zł.

/dowód: zeznanie pozwanego/

/dowód: elektroniczne zestawienie operacji/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, które w całości przedstawiła strona powodowa. Są to dokumenty, które mają charakter dokumentów prywatnych, których ocena musi zostać dokonana poprzez pryzmat reguły wynikającej z art. 245 k.c. Wbrew temu co zarzucał pozwany do oceny charakteru łączącego strony stosunku umownego, czy też oceny wysokości zobowiązania pieniężnego wynikającego z zawartej umowy o kredyt, znaczenie pod względem dowodowym ma każdy dowód dopuszczalny poprzez przepisy kodeksu postępowania cywilnego. W żadnym razie oceny tych istotnych faktów ustawa nie uzależnia od przeprowadzania dowodów z dokumentów, które maja wyłącznie charakter urzędowy. Wobec tego sąd oparł się na dowodach z dokumentów, którymi są: umowa o kredyt bankowy zawarta między stronami, wyciąg z ksiąg powodowego banku, czy również korespondencja wzajemna stron. Strona pozwana nie zaprzeczyła skutecznie znaczenia tych dowodów ani pod kątem ich ważności lub pochodzenia. Zauważyć należy, że w sytuacji, gdy strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego, albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Strona pozwana w ogóle takiemu wymogowi nie sprostała, co powoduje, że sąd zgodnie z art. 245 k.p.c uznaje te wszystkie dowody z dokumentów za w pełni wiarygodne. Zwrócić należy uwagę, że prawdziwość ich treści potwierdza jednocześnie dowód z zeznania pozwanego, w których znajdują się depozycje potwierdzające te wszystkie istotne dla sprawy okoliczności.

Sąd rozważył co następuje:

Z okoliczności sprawy wynika, że pozwanego z bankiem łączyła z jednej strony umowa rachunku bankowego, której istota wyrażona jest w art. 725 k.c. Wedle niego obowiązkiem banku jest przechowywanie w konkretnym czasie lub bezterminowo środków pieniężnych posiadacza rachunku bankowego. Zasadniczo funkcja umowy rachunku bankowego sprowadza się po pierwsze do obowiązku banku przechowywania środków pieniężnych powierzonych mu przez posiadacza rachunku, a po drugie do dokonywania na zlecenie tego posiadacza rozliczeń pieniężnych. Jest poza tym kwestią faktu, że strony związały się odrębnym węzłem obligacyjnym w postaci umowy kredytu bankowego w ramach rachunku biężacego i z tego względu do tej sytuacji ma zastosowanie art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r- Prawo bankowe. Ratio z kolei tej umowy sprowadza się do oddania do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie środków pieniężnych i wykorzystania ich na oznaczony konkretny cel. Ponadto umowa ta zobowiązuje kredytobiorcę do korzystania z przekazanych mu pieniędzy oraz do zwrotu wykorzystanego w ten sposób kredytu wraz z odsetkami i innymi opłatami w tym prowizji od udzielonego kredytu. Jest więc oczywistym, że analizując te wszystkie przedmiotowo istotne elementy każdej z wymienionych umów- każda z nich stanowi zasadniczo różne i odrębne źródło umowne, inny jest w tym przypadku wyodrębniony ich cel i ostateczny rezultat. W analizowanym stanie rola banku sprowadzała się z jednej strony do przechowywania względem posiadacza rachunku jego środków pieniężnych oraz do przekazania mu do dyspozycji kreślonej wielkości pieniędzy. Trzeba podkreślić, że udzielenie kredytu w ramach istniejącego już rachunku bankowego nosiło w sposobie z jednej strony pragmatyczną łatwość konsumowania tej umowy, a z drugiej stwarzało bankowi jako drugiej stronie umowy możliwość szybkiego zwrotu kwoty wykorzystanego przez pozwanych kredytu. W tym stanie rzeczy prawną podstawą udzielenia pozwanemu kredytu była odrębna samodzielna umowa, zawarta obok obowiązującej umowy rachunku bankowego. Powód dochodzi w sprawie kwoty przedstawionej w pozwie i jego żądanie oparte jest właśnie na podstawie, którą była łącząca wzajemnie strony umowa o kredyt bankowy, której warunki i essentialia określa art. 69 ustawy-prawo bankowe. Definicja umowy o kredyt wskazuje, że jest ona umową dwustronnie zobowiązującą. Z jednej strony to kredytujący bank zobowiązany jest do udzielenia kredytu, a potem jest on uprawniony do uzyskania spłaty. Z drugiej strony kredytobiorca ma prawo domagać się od banku wypłaty kredytu, a następnie obciąża go obowiązek jego zwrotu. Poza tym kredytobiorca ma jeszcze inne obowiązki, w tym obowiązek zwrotu sumy kredytu wraz z odsetkami, prowizją i innymi opłatami, które konkretyzuje umowa. Tak więc zgodnie z art. 69 –ustawy prawo bankowe, wszystkie obowiązki wzajemne stron takiej umowy konkretyzuje ta umowa. W przedmiotowym przypadku wszystkie istotne tego rodzaju postanowienia essentialia negotii zostały przez strony zawarte w umowie o kredyt z dnia 12.05.2008 r. Jest też kwestią niesporną, że otrzymane świadczenie pieniężne w formie kredytu nie zostało w całości zwrócone, zgodnie z treścią tej umowy przez pozwanego jako podmiot kredytobiorcy. Jest także kwestią faktu dokonywanie w stosunku do wartości kredytu kilku wpłat przez pozwanego, co zostało przez kredytodawcę zaliczone na poczet również wymagalnego świadczenia odsetkowego. Wypowiedzenie kredytu doszło więc do skutku wobec zajścia zdarzenia określonego przez strony w umowie, którym był brak dokonywania spłaty przez kredytobiorcę kredytu. Fakt ten jest w kontekście przeprowadzonych dowodów oczywisty, a okoliczność ta została przyznana przez pozwanego. Wypowiedzenie więc wywołało skutek w postaci obowiązku zwrotu przez kredytobiorcę całego kapitału jeszcze nie spłaconego kredytu i świadczeń ubocznych, co do których zwrotu także strony umówiły się w przedmiotowej umowie. W tym więc momentem powstało w takiej wysokości roszczenie banku o zapłatę tej kwoty przez pozwanego. Przedstawia ono wobec tego wartość, na którą wskazuje dokument wyciągu z ksiąg banku. Jedocześnie na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota odpowiadająca naliczanym odsetkom ustawowym, co pozostaje w zgodności z treścią umowy. Wobec niezapłacenia tej kwoty przez kredytobiorcę, żądanie pozwu jest w całości uzasadnione na podstawie art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.- prawo bankowe. Natomiast odnosząc się do zgłoszonego przez pozwanego zarzutu przedawnienia, stwierdzić należy, że ustawa z dnia 29 sierpnia 1997r-Prawo bankowe nie zawiera szczególnej normy regulującej termin przedawnienia roszczeń wynikających z zawartej umowy kredytu bankowego. Stąd też do tej sytuacji i wynikających z niej roszczeń ma zastosowanie norma art. 118 k.c. W tym stanie oznacza to, że roszczenie powoda jako banku jest bez wątpienia związane z prowadzoną przez ten podmiot działalnością gospodarczą i podlega trzyletniemu przedawnieniu ( zob. tak SN w wyroku z dnia 10.10.2003r – sygn. II CK 113/02 i z dnia 30.01.2007r –IV CSK 356/06). Sąd rozpoznający powyższą sprawę w pełni podziela stanowisko jakie w tej kwestii zawarł w wyroku z dnia 2 października 2008 r. Sąd Najwyższy, który stwierdził, że roszczenia banku wynikające z umowy kredytu odnawialnego w rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowym, przedawniają się w terminie trzech lat ( Wyrok SN z dnia 2.10.2008 – sygn. II CSK 212/08).

Stwierdzić należy, że roszczenie banku o zapłatę powstało i stało się wymagalne z dniem rozwiązania umowy kredytowej tj. po upływie 30 dni od dnia doręczenia pozwanemu wypowiedzenia, czyli co najmniej z dniem z dniem 4.09.2010 r. Z tym też dniem rozpoczął bieg termin przedawnienia tego roszczenia (art. 120 § 1 k.c.) Przerwanie biegu przedawnienia nastąpiło po raz pierwszy wówczas, gdy pozwany w dniu 2.03.2012 r. po raz pierwszy uznał w formie pisemnej przedmiotowe roszczenie (...) S.A.. W doktrynie przyjmuje się, że uznanie długu(roszczenia) możliwe jest w dwóch postaciach tj. uznania właściwego lub niewłaściwego. Uznanie właściwe funkcjonuje wobec tego jako umowa, na podstawie której strony ustalają istnienie stosunku prawnego, stabilizując go go w razie niepewności, np. co do bytu roszczenia ( Zob. A.Szpunar :wpływ uznania na bieg przedawnienia- Nowe prawo 1973 r. nr 7-8). Z kolei uznanie niewłaściwe rozumiane jest jako przykład oświadczenia wiedzy, do których nie stosuje się reguł właściwych do czynności prawnych. W rzeczywistości w ten sposób rozumiane uznanie niewłaściwe ogranicza się do przeświadczenia dłużnika o istnieniu roszczenia wierzyciela. W praktyce będzie to przedstawiać oświadczenie o akceptacji roszczenia co do zasady albo też co do wysokości. Może zostać ono złożone zarówno w sposób wyraźny lub dorozumiany, np. poprzez spełnienie części świadczenia lub zapłatę odsetek, lub może też wyrażać prośbę o odroczenie płatności długu, czy też rozłożenie go na raty. Z taką sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie, kiedy uwzględni się treść pisma pozwanego z dnia 2.03.2012r , w którym wprost przyznaje istnienie po jego stronie z tego tytułu długu wobec (...) S.A.. Potwierdzeniem tego stanu jest kolejne pismo tej osoby, z dnia 29.08.2013 r. w którym tym razem zawarła propozycję rozłożenia świadczenia wynikającego z kredytu na raty. Jest zatem oczywistym, że w każdym z analizowanych przykładów, złożonych w tej formie oświadczeń przez pozwanego doszło z jego strony do uznania wymagalnego długu względem wierzyciela i w efekcie do uznania całego roszczenia. Jednocześnie sam dłużnik dokonał częściowej zapłaty świadczenia w dniu 25.10.2013r, a więc jeszcze przed hipotetycznym upływem terminu przedawnienia, który rozpoczął swój bieg pierwotnie od dnia 4.09.2010r. Skutkiem takiego stanu było to, że bieg przedawnienia rozpoczął biec na nowo od dnia 25.10.2013r. na skutek kolejnego uznania roszczenia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Pozew w przedmiotowej sprawie został złożony w dniu 8.07.2016r., który został doręczony pozwanemu w dniu 26.08.2016r. Tak więc nastąpiło to w czasie jeszcze przed upływem terminu przedawnienia, który rozpoczął swój bieg na nowo od dnia 25.10.2013r. W tym także przypadku nastąpił kolejny skutek przerwania przedawnienia tego roszczenia zgodnie z art. 124 § 2 k.p.c. W całym więc tym układzie uznać należy, że zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwanego jest bezzasadny i z podanych przyczyn nie może zostać uwzględniony, skoro nie wystąpił skutek przedawnienia tego roszczenia w terminie trzechletnim.

Mając zatem to wszystko na uwadze całe powództwo strony powodowej jest uzasadnione i podlegało uwzględnieniu na podstawie art. 69 ustawy-prawo bankowe w związku z art. 353 § 1 k.c. i art. 123 Rozstrzygnięcie o kosztach postepowania oparto na regule art. 98 k.p.c.