Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział II Cywilny w następującym składzie:

Przewodnicząca : SSR A. M.

Protokolant : sekr. sąd. W. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2018 roku w Łodzi na rozprawie sprawy

z powództwa A. Z.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o odszkodowanie

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda A. Z. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w S. kwotę 3.423,00 zł (trzy tysiące czterysta dwadzieścia trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  obciąża powoda A. Z. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotą 301,43 zł (trzysta jeden złotych czterdzieści trzy grosze), tytułem tymczasowo wyłożonych wydatków;

4.  nakazuje zwrócić na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 25,00 zł (dwadzieścia pięć złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej
w dniu 16 marca 2016 roku, pod pozycją (...)/ (...);

5.  nakazuje zwrócić na rzecz powoda A. Z. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 9,57 zł (dziewięć złotych pięćdziesiąt siedem groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w dniu 9 kwietnia 2018 roku, pod pozycją 500029472942.

Sygn. akt II C 919/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 9 listopada 2015 roku A. Z. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w S. kwoty 11.000,00 złotych tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty, a także zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w sprawie.

Na uzasadnienie swego roszczenia pełnomocnik powoda wskazał, iż w dniu 10 marca 2012 roku, miała miejsce kolizja drogowa w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki N. (...), stanowiący własność powoda, zaś strona pozwana – ubezpieczyciel sprawcy szkody odmówił wypłaty odszkodowania (pozew k. 2-3).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Na uzasadnienie swego stanowiska pełnomocnik pozwanego wskazał, iż uszkodzenia pojazdu powoda nie powstały w wyniku zdarzenia z dnia 10 marca 2012 roku (odpowiedź na pozew k. 28-29).

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie (okoliczność bezsporna).

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

A. Z. była właścicielem pojazdu marki N. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (okoliczność bezsporna).

W pojeździe N. (...) doszło do uszkodzenia prawych przednich drzwi, listwy ozdobnej prawych przednich drzwi, zamka prawych przednich drzwi, tapicerki drzwi przednich prawych, tylnych prawych drzwi, listwy ozdobnej tylnych prawych drzwi, tapicerki drzwi tylnych prawych wzmocnienia słupka A prawego, wzmocnienia prawego progu, belki progu prawego, listwy ozdobnej progu prawego, wzmocnienia słupka B prawego, podłogi, słupka B. poduszko gazowej bocznej prawej ( okoliczność bezsporna).

Wyżej wskazane uszkodzenia nie powstały w wyniku kolizji pojazdu N. (...) z pojazdem M. w dniu 10 marca 2012 roku (opinia biegłego k. 92 – 107, ustana opinia biegłego – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 30 października 2017 roku czas elektroniczny 00:03:17 – 00:41:28 k. 143 – 145, pisemna uzupełniająca opinia biegłego k. 160 – 165).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie kserokopii dokumentów, które Sąd ocenił z uwzględnieniem dyspozycji art. 308 kpc, a których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony.

Sąd odmówił wiarygodności tak zeznaniom przesłuchanego w sprawie świadka J. S. jak i zeznaniom powoda. Wskazać przy tym należy, iż zarówno zeznania świadka jak i zeznania powoda są sprzeczne ze złożoną do akt sprawy opinią, której kategoryczne wnioski wykluczają możliwość powstania uszkodzeń w pojeździe powoda na skutek kolizji z pojazdem kierowanym przez świadka J. M.. Nadto zważyć należy, iż przesłuchany w sprawie powód nie potrafił opisać miejsca, przebiegu zdarzenia z dnia 10 marca 2012 roku. Dopiero po okazaniu przez Sąd dokumentacji fotograficznej zawartej w aktach szkody, powód był w stanie określić tak zakres uszkodzeń pojazdu N. (...), jak i stronę pojazdu, która uległa uszkodzeniu.

Kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie miała opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji zdarzeń, która jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię, tak podstawową pisemną
jak i ustną uzupełniającą oraz pisemną uzupełniającą, za w pełni miarodajną. Biegły w wyczerpujący sposób, po przeanalizowaniu akt sprawy, zdjęć z miejsca zdarzenia wyjaśnił, iż w podawanych przez powoda i świadka okolicznościach zdarzenia z dnia 10 marca 2012 roku nie mogło dojść do powstania uszkodzeń pojazdu powoda, brak jest bowiem kompatybilności położenia uszkodzeń, charakteru ich powstania oraz wartości sił działających na nadwozia obu aut. Mając na uwadze powyższe ustalenia biegłego, Sąd pominął opinię biegłego w tym zakresie w jakim odnosiła się do uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu powoda, oraz wartości tegoż pojazdu przed powstaniem uszkodzeń jak i wartości pojazdu z uszkodzeniami.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz przepis art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej w niniejszej sprawie jest także ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152).

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 436§2 kc w razie zderzenia się pojazdów mechanicznych odpowiedzialność za spowodowaną tym szkodę sprawca wypadku ponosi na zasadach ogólnych. Zakład ubezpieczeń odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku i ograniczona jest kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c.).

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013r., poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1powołanej ustawy). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1powołanej ustawy).

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody (odszkodowanie) w tych granicach winno obejmować wszystkie straty, poniesione wskutek zaistnienia szkody, stanowiące normalne następstwo działania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 2 kc)
i następuje, według wyboru poszkodowanego: przez restytucję stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Odszkodowanie ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, ale przy zastrzeżeniu, że nie powoduje jednocześnie nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Naprawienie szkody przez ubezpieczyciela następuje poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej – sumy niezbędnej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego (art. 363 § 1 kc). Naprawienie szkody może polegać na przywróceniu stanu poprzedniego lub na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Wybór jednego ze sposobów naprawienia szkody ustawodawca pozostawił poszkodowanemu (art. 363 § 1 k.c.). Zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie podkreśla się, że ubezpieczyciel
w istocie jest zobowiązany tylko do odszkodowania pieniężnego, zarówno przy restytucji dokonanej przez osobę trzecią na zlecenie poszkodowanego lub przez samego poszkodowanego, jak i przy spełnieniu roszczenia o treści pieniężnej (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 29.01.2002r, V CKN 682/00, LEX nr 54343).

Transponując powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż do uszkodzeń pojazdu N. (...) o restytucję, których ubiegał się powód w toku niniejszego postępowania, nie doszło na skutek kolizji z pojazdem M., którego strona pozwana była ubezpieczycielem, w dniu 10 marca 2012 roku. Tym samym wobec braku kompatybilności uszkodzeń pojazdu powoda z pojazdem M., nie została w sprawie wykazana legitymacja bierna strony pozwanej, co skutkuje oddaleniem powództwa w przedmiotowej sprawie.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, zgodnie
z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Powództwo zostało oddalone w całości, co skutkuje obciążeniem strony powodowej kosztami poniesionymi przez stronę pozwaną w wysokości 3.423,00 zł, na co złożyła się kwota 2.400,00 zł tytułem kosztów wynagrodzenia pełnomocnika, kwotą 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, kwotą 1.000,00 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego sądowego i kwota 6,00 zł uiszczona tytułem opłaty za wydanie kopii protokołu. W zakresie wynagrodzenia pełnomocnika powoda Sąd orzekł na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz.490).

Na nieuiszczone koszty sądowe złożyła się kwota 301,43 zł obejmujące wydatki związane z wydaniem przez biegłego opinii w sprawie. Na podstawie art.113 ust.1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 98 k.p.c., Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od powoda kwotę 301,43 zł.

W punkcie 4 orzeczenia Sąd zamieścił rozstrzygnięcie w przedmiocie niewykorzystanej zaliczki uiszczonej przez stronę pozwaną w dniu 16 marca 2016 roku w wysokości 25,00 zł, procedując na podstawie art. 84 ust 2 w zw. z art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz.U. z 2014 roku, poz. 1025).

Z kolei w punkcie 5 wyroku Sąd zamieścił rozstrzygnięcie w przedmiocie rozliczenia kosztów wynagrodzenia biegłego. Mając na względzie, iż także strona powodowa wpłaciła w dniu 9 kwietnia 2018 roku kwotę 200 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego, z której w toku postępowania wydatkowana została jedynie kwota 190,43 zł, Sąd, na podstawie art. 84 ust 2 w zw. z art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz.U. z 2014 roku, poz. 1025), nakazał zwrócić na rzecz powoda różnicę pomiędzy wskazanymi kwotami w wysokości 9,57 złotych.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.