Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Mrągowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2018 roku w Mrągowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.

przeciwko Z. J.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Z. J. na rzecz powoda (...)
sp. z o.o. z siedzibą w G. kwotę 915 zł (dziewięćset piętnaście złotych)
z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, lecz nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 895 zł (osiemset dziewięćdziesiąt pięć złotych) od dnia 11 października 2014 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 47,30 zł (czterdzieści siedem złotych i trzydzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 689/17

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego Z. J. kwoty 915 złotych z odsetkami i kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że strony łączyła umowa pożyczki kwoty 995 złotych. Pozwany spłacił jedynie 100 złotych, w związku z czym do zapłaty pozostała mu kwota
895 złotych oraz kwota 20 złotych tytułem kosztów korespondencji.

W odpowiedzi na pozew pozwany Z. J. wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, błędów przedstawiciela,
a także braku korespondencji. Przyznał, że zawarł umowę pożyczki z powodem, jednakże umowa została zawarta w zakładzie fryzjerskim bez sprawdzenia adresu. Zarzucił, że nie dostał całej kwoty tylko 150 złotych mniej. Zarzucił również, że jego wpłaty nie były nigdzie odznaczane.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 3 czerwca 2014 roku Z. J. zawarł z (...) sp. z o.o.
z siedzibą w G. umowę pożyczki nr (...) opiewającą łącznie na kwotę 995 złotych. Czas spłaty całkowitej pożyczki został przez strony określony na dzień
28 października 2014 roku. Z. J. w umowie wskazał jako swój adres:
(...)-(...) N., ul. (...).

(bezsporne, a nadto dowód: umowa pożyczki nr (...) z dnia 3 czerwca
2014 roku – k. 12)

Z. J. spłacił 100 złotych tytułem należności z umowy pożyczki,
a następnie zaprzestał spłacania zadłużenia. W związku z tym (...) sp. z o.o. z siedzibą
w G. wzywała go do zapłaty zaległości, a następnie pismem z dnia 2 września
2014 roku wypowiedziała mu umowę pożyczki. Pismo zostało wysłane na adres (...)-(...) N., ul. (...).

(dowód: wezwania do zapłaty – k. 13, k. 16-17, wypowiedzenie umowy pożyczki – k. 14-15)

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone powództwo jest zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Na wstępie wskazać należy, iż spór stron skupiał się na odmiennej ocenie prawnej zaistniałych zdarzeń związanych z zawartą przez pozwanego umową pożyczki
nr (...) z dnia 3 czerwca 2014 roku, w tym przede wszystkim na tym, czy pozwany skutecznie podniósł zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem, a także czy powód skutecznie wypowiedział tę umowę.

Strona pozwana nie podważyła skutecznie prawdziwości dokumentów złożonych przez stronę powodową i nie przedłożyła żadnych przeciwdowodów, które mogłyby świadczyć o tym, iż treść tych dokumentów jest niezgodna z rzeczywistym stanem faktycznym.

Pozwany nie kwestionował samego istnienia wierzytelności, w tym samego faktu zawarcia umowy pożyczki załączonej do pozwu. Podkreślić należy, że pozwany kwestionując skuteczność wypowiedzenia umowy pożyczki nie przedłożył żadnych dowodów na poparcie słuszności swojego stanowiska. Jednocześnie nie zaprzeczył, że zaprzestał spłacania rat pożyczki, co stało się przyczyną jej wypowiedzenia. Nie przedłożył też żadnych dowodów, które potwierdzać by miały poinformowanie powoda o zmianie jego adresu. Nie ulega zatem wątpliwości, że powód słusznie przyjmował jako aktualny adres wskazany przez pozwanego w umowie pożyczki i na ten właśnie adres kierował korespondencję związaną z umową.

Pozwany powoływał się również na fakt spłacenia większej części pożyczki, aniżeli podał to powód, a nadto oświadczył, że przy wypłacie pożyczki otrzymał mniejsze środki pieniężne niż wskazane w treści umowy. Na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2018 roku pozwany został pouczony o treści art. 6 kc i art. 232 kpc, a tym samym o obowiązku przedkładania dowodów na poparcie swoich racji, jednakże żadnych wniosków dowodowych na podnoszone przez siebie okoliczności nie przedłożył.

W tej sytuacji dalszej analizie Sądu podlegał wyłącznie zarzut strony pozwanej dotyczący przedawnienia dochodzonego roszczenia.

Zgodnie z treścią art. 118 kc, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Natomiast art. 125 § 1 kc stanowi, że roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy.

Niewątpliwie roszczenia firmy pożyczkowej związane z dochodzeniem należności
z tytułu udzielonej pożyczki są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i ogólny termin ich przedawnienia – zgodnie z przedstawionymi powyżej regułami – wynosi trzy lata.

W niniejszej sprawie przedłożony do akt materiał dowodowy pozwala na ustalenie,
że datą wymagalności roszczeń wynikających z umowy pożyczki nr (...) z dnia 3 czerwca 2014 roku jest dzień wypowiedzenia umowy pożyczki, co miało miejsce w dniu
2 września 2014 roku ( vide: wypowiedzenie umowy – k. 14-15). Gdyby jednak przyjąć korzystniejszą dla pozwanego wersję braku skuteczności wypowiedzenia umowy, to za datę wymagalności pożyczki uznać należałoby ustalony przez strony czas spłaty całkowitej pożyczki, tj. dzień 28 października 2014 roku.

Kwestia ta pozostała jednak bez wpływu dla oceny podstaw przedawnienia roszczenia objętego powództwem zgłoszonym w niniejszym postępowaniu. Otóż bowiem pozew inicjujący niniejsze postępowanie wpłynął do Sądu w dniu 31 maja 2017 roku, a zatem jeszcze przed upływem 3-letniego terminu od obu wskazanych powyżej potencjalnych dat wymagalności roszczenia objętego żądaniem pozwu.

W świetle powyższych wywodów zarzuty pozwanego okazały się być nieuzasadnione, a – wobec przedłożonych przez stronę powodową dowodów – zgłoszone powództwo uznać należało za uzasadnione w całości.

Mając zatem powyższe na uwadze – na podstawie art. 720 § 1 kc – orzeczono jak
w punkcie I wyroku.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 kc, akceptując wskazaną w pozwie datę wymagalności roszczenia.

O kosztach procesu orzeczono – stosownie do jego wyniku – w oparciu o ogólną regułę z art. 98 § 1 kpc, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 47,30 złotych,
na którą składały się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 30 złotych, opłata skarbowa
od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz kwota 0,30 złotych tytułem prowizji bankowej od przelewu (pkt II wyroku).

/-/ SSR Krzysztof Połomski