Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 grudnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonemu G. L. od dnia 1 grudnia 2012 roku dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS ( Dz. U. z 2009 roku nr 153, poz. 1227)

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczony został uznany za zdolnego do pracy zarobkowej.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony G. L. , który wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, iż aktualny stan jego zdrowia nie pozwala na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonego,organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony G. L. (- bez zawodu, ostatnio zatrudniony jako plastyk, malarz, od 1999 rok uprawniony do świadczenia rentowego z tytułu częściowej niezdolności do pracy. ) do dnia 30 listopada 2012 roku był uprawniony do renty z tytułu częściowej, okresowej niezdolności do pracy. W dniu 25 października 2012 roku złożył w pozwanym organie rentowym wniosek o przyznanie prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy poddał go badaniu przez lekarza orzecznika ZUS i komisję lekarską ZUS, którzy w wydanych orzeczeniach nie uznali ubezpieczonego za osobę niezdolną do wykonywania zatrudnienia.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania orzeczeń wydanych przez lekarza orzecznika i komisję lekarską ZUS, Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: psychiatry, psychologa, internisty.

Biegli w wydanej opinii w dniu 9 maja 2013 roku rozpoznali u ubezpieczonego zaburzenia depresyjne nawracające.

W ocenie biegłych, na podstawie przeprowadzonego badania, schorzenie zdiagnozowane u ubezpieczonego skutkuje częściową okresową niezdolnością do pracy od dnia 1 grudnia 2012 roku do dnia 30 listopada 2013 roku. W stanie jego zdrowia nie nastąpiła poprawa skutkująca odzyskaniem zdolności do pracy. Przeciwwskazana jest praca wymagająca pełnej sprawności psychofizycznej, dyspozycyjności, bieżącej, systematycznej oceny, możliwe jest wykonywanie pracy w warunkach pracy chronionej.

Wobec powyższego biegli nie podzielili orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, podstawą wydanej opinii przez biegłych były te same dowody, którymi dysponował pozwany organ rentowy.

-dowód; opinia biegłych k. 15-16 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, pozwany zgłosił do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż dokumentacja z leczenia w PZP nie potwierdza tak dużego nasilenia objawów, jak wskazują biegli. Ocena oparta jest na nieobiektywnym wywiadzie i nie może być dowodem na istnienie przeciwwskazań do zatrudnienia. Ponadto stanowisko pracownika reklamowego, na jakim pracował ubezpieczony, nie zawiera takich narażeń, jak zawartych w sentencji opinii.

Wobec powyższego, pozwany organ rentowy wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii drugiego zespołu biegłych, lub oddalenie odwołania.

W opinii uzupełniającej wydanej w związku z zastrzeżeniami pozwanego organu rentowego, biegli w całości podtrzymali wcześniej wydane orzeczenie, nadto wskazali, iż przebieg zaburzeń depresyjnych u ubezpieczonego ma charakter przewlekły, w czasie ulegało natomiast zmianie nasilenie poszczególnych objawów. Biorąc pod uwagę obraz kliniczny zaburzeń u ubezpieczonego- nasilenie i częstotliwość objawów, dotychczasowy przebieg choroby, obecny stan zdrowia- biegli stwierdzili, iż pomimo systematycznego leczenia- brak stabilnej poprawy stanu zdrowia. Przyczyną częściowej niezdolności do pracy są występujące u badanego zaburzenia depresyjne, które spowodowały stopniowo narastającą dezadaaptację społeczną. Ubezpieczony jest systematycznie leczony od 1999 roku i od tego czasu przebywał na rencie, przy czym był hospitalizowany psychiatrycznie 6 razy. Pomimo systematycznego leczenia nie osiągnięto trwałej poprawy stanu zdrowia. U badanego stwierdzono zmiany nastroju, zaburzenia napędu, lęk, niepokój, trudności w skupieniu uwagi i w zapamiętywaniu, myśli rezygnacyjne, które powodują znaczne trudności w organizowaniu codziennego toku zajęć, w zakresie współpracy, motywacji oraz w wykonywaniu i wydajności pracy.

- dowód: opinia uzupełniająca k. 29 akt sądowych

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią uzupełniającą, organ rentowy wniósł do niej ponownie zastrzeżenia w których wskazał, iż prowadzona przez lekarza leczącego dokumentacja potwierdza długotrwałe okresy remisji objawów po hospitalizacji, zatrudnienie może być formą rehabilitacji psychosocjalnej. Wobec powyższego wniesiono o przeprowadzenie dowodu z opinii drugiego zespołu biegłych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd uwzględnił wydaną przez biegłych opinię i uznał ją za wyczerpującą, poddającą wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych.

Opinia biegłych została szczegółowo uzasadniona, a ponadto wnioski w niej zawarte nie nasuwały wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadały schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu stosowanego badania ubezpieczonego. Stanowisko swoje fachowo, logicznie i wyczerpująco uzasadnili, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego w tym przeprowadzenia dowodu z opinii uzupełniającej biegłych.

Sąd nie podziela zastrzeżeń sformułowanych przez pozwany organ rentowy, bowiem nie wykazał on na czym miałaby polegać poprawa w stanie zdrowia ubezpieczonego, do czego był zobowiązany w świetle przepisu art. 6 kc i 232 kpc. Mając na uwadze charakter schorzeń psychicznych ubezpieczonego, jak również fakt kolejnej hospitalizacji psychiatrycznej ubezpieczonego w okresie od dnia 20 czerwca 2013 roku do dnia 29 lipca 2013 roku, zastrzeżenia organu rentowego odnośnie długotrwałych okresów remisji występujących u ubezpieczonego należy uznać za gołosłowne.

Wobec powyższego, Sąd uznał opinię biegłych za miarodajną dla aktualnej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego.

Przedmiotem niniejszego postępowania jest prawo ubezpieczonego do renty z tytułu niezdolności do pracy. Spór stron w tej kwestii należy więc rozstrzygać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych / t.j. Dz. U. z 2009 roku nr 153 poz. 1227/,a ściślej rzecz ujmując m.in. o treść art. 57 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresie składkowym lub nieskładkowym albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Podstawą przyznania renty jest ustalenie, że osoba dochodząca tego świadczenia jest niezdolna do pracy, a więc jest częściowo lub całkowicie niezdolna do wykonywania zatrudnienia, a po przesądzeniu tej przesłanki, czy posiada ona wymagany okres zatrudnienia i czy niezdolność do pracy powstała w odpowiednim okresie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest zgodnie z ust. 3 cytowanego przepisu osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienionej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonego przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że występujące u ubezpieczonego schorzenia stanowią podstawę orzeczenia o niezdolności do pracy na dalszy okres wskazany w opinii biegłych.

Jak z powyższego wynika ubezpieczony spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie prawa do renty wymienione w art. 57 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem biegli lekarze sądowi w wyniku przeprowadzonego badania orzekli, iż ubezpieczony jest nadal częściowo niezdolny do pracy.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w wyroku.

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy emerytalno- rentowej FUS z urzędu orzekał w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w okolicznościach przedmiotowej sprawy wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, bowiem dowody zaprezentowane w trakcie postępowania sądowego były tożsame z dowodami, którymi dysponował pozwany organ rentowy w trakcie prowadzonego postępowania orzeczniczego. Oznacza to, że przyczyną, dla której ubezpieczony uzyskał prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie postępowania sądowego nie były dowody, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować a jedynie sama odmienna ocena stanu jego zdrowia dokonana przez biegłych sądowych, wobec czego wystąpiły podstawy do stwierdzenia odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Karolina Chudzinska- Koczorowicz