Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 5 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie II Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Pasieka - Paczek

Protokolant: Anna Luszawska

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2018 r. S.

na rozprawie sprawy z powództwa Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko J. K.

o zapłatę

I. oddala powództwo,

II. zasądza od powoda Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz pozwanego J. K. kwotę 4817 zł (cztery tysiące osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 139/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 sierpnia 2016 r. Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. K. kwoty 23.411,80 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 1 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, iż strony w dniu 21 września 2015 r. zawarły umowę kredytu. W związku z powyższym pozwany zobowiązany był do dokonywania w okresie objętym umową spłaty rat kredytu wraz z odsetkami w miesięcznych ratach na rachunek bankowy do obsługi umowy terminach i kwotach określonych w umowie. Powódka wskazała, iż pozwany nie wywiązywał się z postanowień umowy, co uprawniało do wypowiedzenia umowy i co też uczyniła, wzywając do spłaty zadłużenia z zastrzeżeniem, iż brak zapłaty spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego. Pismo skierowane do pozwanego pozostawało bez odpowiedzi, w związku z czym powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych potwierdzający wysokość wymagalnego zadłużenia pozwanego na dzień jego wystawienia.

W dniu 8 listopada 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, uwzględniając w całości roszczenie powoda wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Powyższe orzeczenie – sprzeciwem z dnia 28 listopada 2016 r. – zaskarżył w całości pozwany. W uzasadnieniu wskazał, iż zgodnie z ustaleniami poczynionymi z (...) Banku (...) S.A. miesięczne raty zaciągniętego przez niego kredytu miały być pobierane automatycznie z jego kont bankowych. Pozwany zaprzeczył przy tym, aby nie wywiązywał się z zawartej z Bankiem umowy. Zaznaczył także, że posiada środki finansowe na spłatę zadłużenia, gdyż zgodnie z postanowieniem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. z dnia 27 lipca 2016 r. środki finansowe pozwanego w wysokości 100903,92 zł zostały zwolnione spod egzekucji administracyjnej.

Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi.

W piśmie z dnia 17 lipca 2017 r. powódka podtrzymała swoje stanowisko wskazując, iż nieprawdą jest twierdzenie pozwanego, iż zgodnie z ustaleniami poczynionymi z Dyrektorem Banku (...) miesięczne raty miały być pobierane automatycznie z jego kont bankowych. Powołała się przy tym na postanowienia § 4 pkt 2 umowy kredytowej, zgodnie z którym spłata kredytu następuje poprzez obciążenie konta osobistego kredytobiorcy prowadzonego w banku powoda do wysokości wolnych środków. W odpowiedzi wskazano także, że pozwany w żaden sposób nie wykazał, aby na koncie wskazanym w umowie znajdowały się środki potrzebne na spłatę kredytu w datach wymagalności poszczególnych rat.

Strona pozwana na rozprawie w dniu 22 marca 2018 r. podniosła, iż strona powodowa nie doręczyła dowodu nadania wypowiedzenia umowy, jak również nie zostały dołączone do akt żadne wezwania do zapłaty. W związku z powyższym kwestionuje skuteczność doręczenia wypowiedzenia umowy. Wskazała także, iż strona powodowa nie wskazała, aby była uprawniona do złożenia pozwu bowiem nie wykazała, że umowa została zawarta i była nierealizowana.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. był stałym klientem Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., oddziału w P.. Zawarł z Bankiem (...) umowę kredytu. Zgodnie z postanowieniami umowy raty kredytu miały być pobierane automatycznie z osobistego rachunku bankowego J. K..

Dowód:

- zeznania J. K. – k. 89-90

- zeznania E. K. – k. 78-79

Pozwany posiadał liczne nieuregulowane należności obejmujące zobowiązania w zryczałtowanym podatku dochodowym oraz podatku od towarów i usług. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. dokonał zajęcia wierzytelności z rachunków bankowych J. K..

Dowód:

- pismo Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w S. – k. 63

Po dokonanym zajęciu raty kredytu przestały być automatycznie pobierane z rachunku bankowego J. K..

Dowód:

- historia operacji na rachunku bankowym – k. 55-57

- zeznania J. K. – k. 89-90

W dniu 4 kwietnia 2016 r. sporządzono dokument wypowiedzenia umowy kredytu zawartej z J. K..

Dowód:

- wypowiedzenie umowy – k. 53-54

Sporządzone zostały także wydruki komputerowe historii rachunku bankowego prowadzonego na rzecz J. K. w Banku (...) S.A.

Dowód:

- wydruki historii rachunku bankowego – k. 55-57

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie w ocenie Sądu powództwo należało oddalić.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa zmierzała do wykazania, że pozwany nie wywiązał się z płatności rat wynikających z umowy kredytu oraz, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy i postawienia całej kwoty kredytu w stan wymagalności. Zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. to powódkę obciąża dowód, że łączyła ją z pozwanym umowa kredytu, z której wynikało zobowiązanie pozwanego do zapłaty określonej w pozwie kwoty pieniędzy oraz, że umowa została wypowiedziana albowiem to powódka wywodzi z tego faktu skutki prawne.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż strona powodowa dochodziła zapłaty kwoty 22.018,30 złotych (należności głównej) wynikającej z umowy kredytu. Stronie powodowej nie udało się jednak udowodnić istnienia i wysokości wierzytelności. Powódka nie przedłożyła zarówno dokumentu umowy kredytu zawartej z pozwanym, jak i innych dokumentów wskazujących na źródło zobowiązania i wysokość udzielonego kredytu. Co prawda pozwany przyznał, iż zawierał umowę kredytu, jednakże nie wskazał o jaką kwotę chodziło. O ile zatem sam fakt zawarcia umowy kredytu nie budził większych wątpliwości, o tyle powódka nie wykazała kluczowych okoliczności dotyczących umowy, w tym sumy na jaką opiewała oraz jej postanowień w zakresie wysokości poszczególnych rat oraz zasad jej wypowiedzenia. Bezspornym natomiast pozostawało to, iż zawarta umowa przewidywała płatność rat kredytu poprzez obciążanie konta osobistego pozwanego. Potwierdzają to twierdzenia pozwanego, zeznania świadka E. K. oraz stanowisko powódki (k. 52). Poza sporem także pozostawało, iż rachunek osobisty pozwanego został zajęty w administracyjnym postępowaniu egzekucyjnym (k. 63).

W tym miejscu wskazać należy, iż strona powodowa na okoliczność wykazania swojego roszczenia przedłożyła jedynie dokument wypowiedzenia umowy kredytu, niepodpisane wydruki historii rachunków bankowych oraz niepodpisaną historię zadłużenia na rachunku J. K. (poświadczoną za zgodność z oryginałem).

Dokumentem potwierdzającym istnienie wierzytelności i postawienie całego długu w stan wymagalności jest zdaniem powódki wypowiedzenie umowy kredytu (k. 53-54). W ocenie Sądu dokument ten nie jest wystarczającym dowodem na ustalenie źródła zobowiązania i wysokości kredytu. Z treści wypowiedzenia wynika bowiem jedynie stan zadłużenia wynikający z umowy kredytu ustalony na dzień 3 kwietnia 2016 r. na kwotę 22.018,30 zł tytułem kapitału głównego oraz kwoty 678,96 zł odsetek. Dokument ten nie zawiera jednak informacji o wysokości udzielonego kredytu oraz postanowień umowy w zakresie terminu płatności rat oraz ich wysokości.

Niezależnie od powyższego zauważyć także należy, iż nie wykazano, aby dokument wypowiedzenia został doręczony bądź chociażby wysłany pozwanemu. Na tę okoliczność nie przedłożono bowiem żadnych dowodów a sam pozwany zaprzecza, aby taki dokument otrzymał. W tym stanie rzeczy nie sposób uznać, iż powódka wykazała fakt skutecznego wypowiedzenia umowy i wymagalności całego roszczenia. Samo bowiem sporządzenie oświadczenia woli o wypowiedzeniu nie oznacza, iż doszło ono do drugiej strony w taki sposób, iż mogła zapoznać się z jego treścią. Nadto wobec braku źródłowego dokumentu umowy kredytu nie sposób było zweryfikować łączących strony ustaleń dotyczących zasad wypowiadania umowy. W konsekwencji powódka nie wykazała także, iż ewentualne wypowiedzenie było zasadne (przy założeniu, że dotarło do pozwanego).

Powyższe ma istotne znaczenie dla rozpoznawanej sprawy, bowiem strona powodowa dochodziła zapłaty całości kwoty kredytu w związku z wypowiedzeniem umowy i postawieniem długu w stan wymagalności. Już zatem z uwagi na niewykazanie skuteczności wypowiedzenia umowy powództwo winno podlegać oddaleniu.

Także przedłożone niepodpisane wydruki historii rachunku bankowego (k. 55-57) nie mogą stanowić podstawy do przyjęcia wysokości udzielonego kredytu, jak i postawienia długu w stan wymagalności. Nie mają bowiem waloru dokumentu urzędowego dla potrzeb postępowania cywilnego, co wyklucza art. 95 ust. 1a ustawy Prawo bankowe. Zauważyć także należy, iż tego typu dokumenty winny być oceniane nie jako dokumenty prywatne, gdyż takie ze swej istoty wymagają podpisu (art. 245 kpc), lecz jako inny rodzaj dowodu w rozumieniu art. 308 kpc i art. 309 kpc. Same zaś informacje zawarte w wydrukach obrazują jedynie wysokość naliczanych odsetek z bliżej nieokreślonego tytułu dla rachunku bankowego prowadzonego na nazwisko K. J. (k. 55-56) oraz operacji dotyczących spłaty i przeterminowania kapitału dotyczących tego samego rachunku bankowego (k. 57). Wobec jednak braku dokumentu źródłowego, wydruków i informacji z nich płynących nie można powiązać z twierdzeniami powoda co do wysokości wierzytelności oraz faktu skutecznego wypowiedzenia umowy. Wydruki te nie zawierają bowiem oznaczenia numeru umowy, daty jej zawarcia oraz jej stron. Nadto wobec braku umowy kredytu nie sposób ustalić, na jakie konto wpłacona została kwota kredytu, a w konsekwencji czy przedłożone wydruki historii rachunku odnoszą się do umowy, na którą powołuje się powódka.

Strona powodowa nie przedłożyła także żadnych dowodów potwierdzających fakt wzywania pozwanego do zapłaty zadłużenia wynikającego z umowy kredytowej, numeru rachunku bankowego z którego miały być dokonywane potrącenia rat kredytu.

Reasumując, Sąd uwzględniając całokształt ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, za niewykazaną uznał zarówno wysokość wierzytelności powoda, jak i fakt skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu. Powódka nie udowodniła tym samym, aby zgłoszone przez nią roszczenie zasługiwało na ochronę.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c.. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić stronie przeciwnej na jej żądanie poniesione przez nią koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zważając na to, że w rozpoznawanej sprawie powództwo zostało w całości oddalone, uznać należy, że pozwany wygrał sprawę w całości i tym samym przysługuje mu zwrot wszystkich poniesionych kosztów procesu.

Koszty procesu poniesione przez pozwanego wyniosły 4817 złotych, na którą to kwotę składały się:

-

kwota 4800 złotych tytułem wynagrodzenia adwokata ustalona na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie mającego zastosowanie w niniejszej sprawie,

-

kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, należąca do uzasadnionych wydatków pełnomocnika.

Z tego względu należało orzec jak w pkt. II sentencji.