Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2018r .

Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Szlufik

Protokolant: Magdalena Świtalska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2018r. we W.

sprawy z powództwa: A. K.

przeciwko: 4 (...) Bazie Logistycznej we W.

o odprawę emerytalną

I.  zasądza od strony pozwanej 4 (...) Bazie Logistycznej we W. na rzecz powoda A. K. kwotę 20.107,44 zł brutto (dwadzieścia tysięcy sto siedem złotych czterdzieści cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w sprawie w zakresie cofniętej części powództwa;

I.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

II.  nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej;

III.  koszty sądowe zalicza na rachunek Skarbu Państwa;

VI. wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty

3.351,24 zł.

UZASADNIENIE

Powód A. K. pozwem z dnia 23 maja 2018 r. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej 4 (...) Bazy Logistycznej we W. kwoty 20. 621,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 01 stycznia 2017r. do dnia zapłaty, tytułem odprawy emerytalnej oraz o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że jest emerytowanym żołnierzem zawodowym, pełniącym służbę przez okres blisko 23 lat. Od dnia 01 października 2000 r. zostało powodowi ustalone prawo do świadczenia emerytalnego.

Podał, że następnie podjął pracę u strony pozwanej jako tzw. „pracownik emeryt” w okresie od dnia 01 października 2000r. do dnia 31 grudnia 2016r. Łącznie z okresem służby wojskowej powód przepracował ponad 41 lat.

Powód podniósł, że wystąpił do pozwanego z wnioskiem o przyznanie i wypłatę odprawy emerytalnej w związku z zakończeniem pracy z powodu przejścia wyłącznie na emeryturę. Strona pozwana nie podjęła żadnej polemiki z powodem. Nie ustosunkowała się do wezwania ani nie podjęła jakichkolwiek rozmów.

Powód wskazał dalej, że podstawę jego roszczenia stanowi art. 92 ¹ k.p. oraz art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 3 w zw. z art. 37 ust. 3 i 4 Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej. Zgodnie ze wskazanymi przepisami, powodowi przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego powód wskazał, że zmiana statusu pracownika – emeryta na status wyłącznie emeryta jest przejściem na emeryturę w rozumieniu art. 92 ¹ § 1 k.p. Ponadto, z uwagi na okoliczność, iż żołnierz zawodowy nie jest pracownikiem, otrzymanie odprawy przysługującej z tytułu zwolnienia ze służby, nie wyłącza na podstawie art. 92 ¹ § 2 k.p. prawa do odprawy emerytalnej przysługującej pracownikowi. Powód dodał, że rozważany przepis nie formułuje wymogu przejścia na emeryturę z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Strona pozwana 4 (...) Baza Logistyczna we W. w odpowiedzi na pozew wniosła o odrzucenie pozwu ewentualnie o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

Strona pozwana w pierwszej kolejności podniosła zarzut braku zdolności sądowej „4 (...) Bazy Logistycznej”, która jako takie będąc statio fisci Skarbu Państwa nie posiada zdolności sądowej i wniosła o odrzucenie pozwu na podstawie przepisu art. 199 §1pkt 3 k.p.c.

Podała, że jej twierdzenia oparte są na dominującej linii orzeczniczej w tym zakresie, m.in. na postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2009r., sygn. akt II CSK 681/08 oraz wyroku sądu Apelacyjnego w Warszawie VI Wydział Cywilny z dnia 27 stycznia 2010r., sygn. akt VI Aca 412/09, niepubl.). Sąd Najwyższy w/w postanowieniu podkreślił, iż „Błędne jest przekonanie skarżącej, że stwierdzony brak zdolności sądowej strony pozwanej podlegał usunięciu. Uzupełnienie w zakresie zdolności sądowej na podstawie art.199 § 2 w związku z art. 70 k.p.c. dotyczy bowiem tylko braków usuwalnych. Tymczasem stwierdzony w sprawie brak zdolności sadowej ma charakter nieusuwalny. W doktrynie i judykaturze przyjmuje się zgodnie, że brak zdolności sądowej nie może być uzupełniony na podstawie art. 70 k.p.c. przez wstąpienie do udziału w sprawie podmiotu posiadającego tę zdolność w miejsce podmiotu nieposiadającego zdolności sądowej. Ponieważ brak zdolności sądowej odnosi się do podmiotu będącego stroną procesową, to konieczną przesłanką uzupełnienia tego braku jest zachowanie tożsamości stron, a więc takiego stanu rzeczy, w którym zarówno przed uzupełnieniem, jak i po uzupełnieniu braku zdolności sadowej stroną pozostaje ta sama jednostka (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2001r., sygn. akt III CZP 10/01, OSNC 2001, nr 10, poz. 147).”

Następnie strona pozwana przed wdaniem się w spór, co do istoty sprawy, na podstawie art. 25 § 2 k.p.c., wniosła o sprawdzenie wartości przedmiotu sporu. Wskazała, że zgodnie z treścią art. 23 ¹k.p.c. w sprawach o roszczenia pracowników dot. m.in. rozwiązania stosunku pracy wartość przedmiotu sporu stanowi przy umowach na czas nieokreślony suma wynagrodzeń za okres roku. W przypadku powoda, zgodnie z zaświadczeniem o wynagrodzeniu liczonym jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, roczne wynagrodzenie wynosi 40.214,88zł. Iloczyn jednomiesięcznego wynagrodzenia w wysokości 3.351,24zł i sześciu miesięcy daje sumę 20.107,44zł.

Kolejno strona pozwana podała, że kwestionuje zgłoszone roszczenie zarówno, co do zasady (nie spełnienie przesłanek warunkujących wypłatę), jak i wysokości, której powód nie sprecyzował.

Wskazała, że o wypłatę odprawy emerytalnej pracownik może się ubiegać, jeżeli stosunek pracy ustał w związku z przejściem na emeryturę. Strona pozwana powołując się na liczne orzecznictwo Sądu Najwyższego podniosła, że przesłanką nabycia prawa do odprawy emerytalnej jest zaprzestanie pracy z powodu przejścia pracownika na emeryturę, co nie zostało spełnione w przypadku powoda.

Strona pozwana wskazała, iż brak podstaw do uznania, iż prawo do odprawy emerytalnej z tytułu ustania stosunku pracy byłego żołnierza zawodowego przysługuje niezależnie od przejścia przez niego na emeryturę z systemu powszechnego. W ocenie strony pozwanej powód nie nabył uprawnień do odprawy emerytalnej na podstawie art. 92 ¹ § 2 k.p., bowiem uprzednio otrzymał już odprawę z chwilą odejścia ze służby.

Pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2018r. cofnął powództwo, co do kwoty 513,70zł, tym samym wnosząc o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda odprawy emerytalnej w wysokości 20.107,44zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2017r. do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód A. K. do dnia 30 września 2000r. pełnił zawodową służbę wojskową jako służbę stałą, w stopniu st. sierżanta sztabowego. Od dnia 01 października 2000r. posiada uprawnienia do emerytury wojskowej przyznane w trybie zwykłym.

W dniu 30 września 2000r. został zwolniony z zawodowej służby wojskowej ze stanowiska służbowego oznaczonego stopniem wojskowym podoficer zawodowy. W dniu zwolnienia ze służby wojskowej posiadał 22 lata 11 miesięcy i 5 dni wysługi.

Od dnia 01 października 2000r. powód został zatrudniony w Jednostce Wojskowej Nr 1946 we W. na czas określony od dnia 01 października 2000r. do dnia 30 września 2001r. na stanowisku magazyniera w pełnym wymiarze czasu pracy. Aneksem z dnia 20 września 2001r. ww. umowa o pracę została przedłużona na czas określony do dnia 31 grudnia 2006r. Od dnia 01 czerwca 2005r. powierzono powodowi stanowisko starszego magazyniera w wymiarze pełnego etatu.

Rozkazem dziennym Nr (...) Dowódcy Jednostki Wojskowej Nr 1946 z dnia 28 listopada 2006r., z dniem 01 stycznia 2007r. przedłużono powodowi umowę o pracę na czas określony do dnia 30 czerwca 2009r.

Od dnia 01 lipca 2009r. powód został zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony na stanowisku starszego magazyniera w pełnym wymiarze czasu pracy. Z dniem 01 kwietnia 2010r., na wniosek powoda, pracodawca zmniejszył wymiar czasu pracy na 4/5 etatu.

W związku ze sformowaniem 4 (...) Bazy Logistycznej z dniem 01 stycznia 2011r. powodowi powierzono stanowisko Kierownika magazynu w wymiarze 4/5 etatu.

Od dnia 01 września 2016r. powód ponownie pracował u strony pozwanej w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku Kierownika magazynu.

Strona pozwana wypowiedziała powodowi umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia w związku ze zmianami organizacyjno-etatowymi – likwidacją Składu (...). Stosunek pracy ustał z dniem 31 grudnia 2016r.

Pismem z dnia 11 maja 2018r. powód wystąpił do strony pozwanej o wypłatę odprawy emerytalnej w związku z zakończeniem pracy i przejściem wyłącznie na emeryturę, na które nie otrzymał żadnej odpowiedzi.

Dowód: zaświadczenia o uprawnieniu do wojskowego zaopatrzenia emerytalno-rentowego (k. 8,9);

dokumentacja w aktach osobowych powoda (w załączeniu do akt sprawy), w tym w szczególności:

-

umowy o pracę z dnia 01.10.2000r., 23.11.2006r., 01.07.2009r.,

-

aneksy do umów o pracę: z dnia 20.09.2001r., 30.05.2005r., 05.06.2009r., 03.01.2011r.,

-

porozumienie stron z dnia 31.08.2016r.,

-

wyciąg z rozkazu dziennego Z- (...) z dn. 15.12.2016r. o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem,

-

świadectwo pracy z dnia 30.12.2016r.

odpis pisma powoda do strony pozwanej z dnia 11.05.2018r.

Zgodnie z postanowieniami Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej, pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia – po co najmniej 35 latach pracy (art. 48 ust. 1 pkt 6).

Odprawę oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy (art. 48 ust. 2).

Przy ustalaniu okresu pracy, o którym mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio postanowienia art. 37 ust. 3 i 4 Układu (art. 48 ust. 3).

Do okresów pracy uprawniających do dodatku za wysługę lat wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia (art.37ust.3).Do okresu pracy uprawniającego do dodatku za wysługę lat wlicza się także okresy odbywania czynnej służby wojskowej (art. 37 ust. 4 pkt 1).

Dowód: odpis Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej (k. 13 do 46).

Wynagrodzenie powoda liczone według zasad jak ekwiwalent za urlop wynosi 3.351,24 zł brutto.

Dowód: zaświadczenie z dnia 04.06.2018r. (k. 72).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jako zasadne.

W niniejszej sprawie powód, po ostatecznym sprecyzowaniu pozwu, domagał się zasądzenia od strony pozwanej kwoty 20.107,44 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 01 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty, tytułem odprawy emerytalnej. Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa, wskazując przede wszystkim, że odprawa emerytalna przysługuje jedynie w przypadku otrzymywania emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Materialnoprawną podstawę roszczenia powoda stanowi art. 92 ¹ § 1 k.p., w myśl którego pracownikowi spełniającemu warunki uprawniające do renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę lub emeryturę, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia.

W doktrynie wskazuje się, że z literalnego brzmienia cytowanego przepisu wyprowadzić można cztery przesłanki nabycia prawa do odprawy pieniężnej: 1) spełnienie przez pracownika warunków uprawniających do jednego z tych świadczeń, 2) przejście na emeryturę lub rentę, 3) rozwiązanie stosunku pracy oraz 4) związek między rozwiązaniem stosunku pracy i przejściem na emeryturę lub rentę. Wyrażany jest także pogląd, zgodnie z którym kodeksowa regulacja odpraw emerytalnej i rentowej ma charakter powszechny, wyznaczając „minimalny standard” w tym zakresie (por. wyrok SN z 9.12.2015 r., I PK 1/15, LEX nr 1959540). Przepisy branżowe i zakładowe mogą, przy zachowaniu zasady uprzywilejowania, wprowadzać odmienne warunki nabywania prawa do odprawy i ustalać inną ich wysokość (Wagner, Barbara. art. 92(1). Kodeks pracy. Komentarz, wyd. VII. Wolters Kluwer Polska, 2017).

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się na zasadności przyznania powodowi prawa do przedmiotowej odprawy, przy uwzględnieniu, iż powód uprzednio otrzymał odprawę w związku ze zwolnieniem ze służby, nadto przeszedł na emeryturę wojskową, nie zaś emeryturę powszechną.

Sąd Rejonowy zważył, że powołany przez powoda wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2015 r. (sygn. akt I PK 1/15, L.) nie pozostawia wątpliwości, co do zasadności przyznania powodowi prawa do odprawy emerytalnej w oparciu o art. 92 ¹ § 1 k.p.

W cytowanym orzeczeniu Sąd Najwyższy w pierwszej kolejności wskazał, że zmiana statusu pracownika lub pracownika – emeryta na status wyłącznie emeryta jest przejściem na emeryturę w rozumieniu art. 92 ¹ § 1 k.p. Dopóki bowiem trwa stosunek pracy, osoba posiadająca ustalone prawo do emerytury lub pobierająca to świadczenie nie przestaje być pracownikiem. Sąd Najwyższy podkreślił, że zmiana statusu prawnego posiadającego równocześnie niejako podwójny status (pracownika i emeryta) wyraża się w tym, że traci on ten status i staje się emerytem, a przy tym jest to następstwem ustania stosunku pracy, pozostającego w związku z przejściem na emeryturę. Dla tak rozumianego przejścia na emeryturę, jak wskazał Sąd Najwyższy, bez znaczenia pozostaje okoliczność nabycia uprawnień do emerytury przed nawiązaniem stosunku pracy, chyba że pracownik już wcześniej skorzystał z uprawnienia do takiej odprawy.

Sąd Najwyższy jednoznacznie skrytykował stanowisko sądów I i II instancji, które jednomyślnie przyjęły, iż odprawa emerytalna przysługująca na podstawie art. 92 ¹ § 1 k.p. ma taki sam charakter jak odprawa wypłacana aktualnie na podstawie art. 94 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, a zatem nie ma jakichkolwiek racjonalnie uzasadnionych podstaw, aby żołnierz, który otrzymał odprawę o charakterze i funkcjach odprawy emerytalnej, otrzymał świadczenie przewidziane w art. 92 ¹ § 1 k.p. W tym zakresie Sąd Najwyższy wskazał, że żołnierz zawodowy nie jest pracownikiem, a odprawa przewidziana w ustawie o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych nie jest świadczeniem ze stosunku pracy, do którego prawo zostało ustanowione w art. 92 ¹ § 1 k.p. W konsekwencji otrzymanie odprawy przysługującej z tytułu zwolnienia ze służby wojskowej, niezależnie od charakteru tego świadczenia, nie wyłącza – na podstawie art. 92 ¹ § 2 k.p. – prawa do odprawy emerytalnej przysługującej pracownikowi z tytułu ustania stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę i związanej z tym utraty statusu pracownika.

Sąd Najwyższy odniósł się także negatywnie do stwierdzenia sądu II instancji w zakresie, w jakim ten wskazał, że świadczenie przewidziane w art. 92 ¹ § 1 k.p. przysługuje jedynie w razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wobec czego uprawnienie do odprawy emerytalnej nie powstanie w związku z przejściem na emeryturę wojskową. Sąd Najwyższy wskazał, że omawiany przepis nie formułuje takiego wymagania, jak czynił to wprost art. 39 k.p. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 czerwca 2004 r. W ocenie Sądu Najwyższego zaprezentowana przez Sąd Okręgowy wykładania prowadziłaby do pozbawienia prawa do odprawy emerytalnej zarówno pracownika, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na emeryturę, jednak przysługującą z odrębnego Funduszu Emerytur Pomostowych, jak i pracownika, który w sytuacji zbiegu prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz emerytury wojskowej wybrał to ostatnie świadczenie jako korzystniejsze. Tym samym uprawnienie wynikające z art. 92 ¹ § 1 k.p. nie jest uwarunkowane przejściem na emeryturę z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Rejonowy w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w cytowanym wyroku, a także zawartą w nim argumentację prawną.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego niniejszej sprawy wskazać należy, że w przypadku powoda zostały spełnione wszystkie przesłanki przysługiwania prawa do odprawy emerytalnej, o której mowa w art. 92 ¹ § 1 k.p., przy braku zaistnienia przesłanki negatywnej z art. 92 ¹ § 2 k.p. Niewątpliwie powód spełnił warunki uprawniające do emerytury, co wynika wprost z zaświadczenia o jego uprawnieniu do wojskowego zaopatrzenia emerytalno-rentowego z dnia 31 października 2001r. Bez znaczenia pozostaje przy tym, iż powód spełnił warunki uprawniające do emerytury wojskowej, a nie emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Z dniem 31 grudnia 2016 r. uległ rozwiązaniu stosunek pracy łączący strony, w tym powoda, mającego niejako podwójny status pracownika – emeryta. Z tym dniem nastąpiła w przypadku powoda zmiana statusu pracownika – emeryta na status wyłącznie emeryta, co należy uznać za przejście na emeryturę w rozumieniu art. 92 ¹ § 1 k.p. Między rozwiązaniem stosunku pracy i przejściem na emeryturę istniał związek czasowy.

Otrzymanie przez powoda odprawy przysługującej z tytułu zwolnienia ze służby wojskowej nie wyłączało prawa do odprawy emerytalnej na podstawie art. 92 ¹ § 2 k.p.

Sąd miał przy tym na uwadze, że w Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej w zasadzie powielono treść art. 92 ¹ k.p., a w sposób szczegółowy odniesiono się do wysokości przysługującego świadczenia. Tym samym poczynione przez Sąd rozważania dotyczące wykładni art. 92 ¹ k.p. będą mieć odpowiednie zastosowanie do interpretacji postanowień ponadzakładowego układu zbiorowego pracy.

Skoro zatem powód spełnił przewidziane w art. 92 ¹ § 1 k.p. przesłanki przysługiwania prawa do odprawy emerytalnej, zaś zgodnie z postanowieniami Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla (...) Wojskowych Jednostek Organizacyjnych Sfery Budżetowej po co najmniej 35 latach pracy odprawa emerytalna należy się w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia, na rzecz powoda należało zasądzić odprawę emerytalną w wysokości 20.107,44 zł zgodnie z zaświadczeniem strony pozwanej.

Sąd zważył, że termin wymagalności świadczenia jakim jest odprawa emerytalna przypadał na dzień rozwiązania stosunku pracy, tj. na dzień 31 grudnia 2016r. Od dnia następnego, tj. od 01 stycznia 2017r. strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z zaspokojeniem roszczenia powoda. Od tego zatem dnia należało liczyć ustawowe odsetki za opóźnienie od zasądzonej tytułem odprawy emerytalnej kwoty.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że Sąd nie podzielił zarzutu strony pozwanej odnośnie błędnego określenia przez powoda strony pozwanej, którą wg niej powinien być „Skarb Państwa – 4 (...) Baza Logistyczna”. Roszczenie powoda dotyczy żądania wynikającego z jego zatrudnienia w 4 (...) Bazie Logistycznej we W. na podstawie umowy o pracę, a nie w czasie pełnienia czynnej zawodowej służby wojskowej. A zatem jego pracodawcą była konkretna wojskowa jednostka organizacyjna, a nie Skarb Państwa.

Wskazać należy, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, iż w sprawach ze stosunku pracy pracowników zatrudnionych w sferze publicznej pracodawcą nigdy nie jest Skarb Państwa. (...) sfery publicznej jest zatrudniająca ich jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a nie Skarb Państwa (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22.06.2015r., I PZ 8/15, (...)).

Mając na uwadze powyższe, w punkcie I sentencji wyroku Sąd zasądził od strony pozwanej 4 (...) Bazy Logistycznej we W. na rzecz powoda A. K. kwotę 20.107,44 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty, tytułem odprawy emerytalnej.

W punkcie II sentencji wyroku umorzono postępowanie w sprawie w zakresie cofniętego powództwa, co do kwoty 513,70zł na mocy art. 203 § 1k.p.c. w związku z art. 355 § 1k.p.c.

Orzeczenie o kosztach w punkcie III sentencji wyroku znajduje podstawę w treści art. 98 k.p.c. Bez wątpienia stronę pozwaną należy traktować jako stronę przegrywającą sprawę, zatem strona pozwana obowiązana jest, na gruncie art. 98 k.p.c., do zwrotu przeciwnikowi na jego żądanie koszów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Kosztami tymi w niniejszym postępowaniu były koszty zastępstwa procesowego powoda, które wyrażały się kwotą 2.700 zł, ustaloną zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r. poz.1804 ze zm.).

W punkcie IV sentencji wyroku Sąd nie obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej w zakresie cofniętej części roszczenia na podstawie art. 102 k.p.c.

Nieuiszczone koszty sądowe Sąd, w punkcie V sentencji wyroku, zaliczył na rachunek Skarbu Państwa, co znajduje oparcie w art. 108 k.p.c., 102 k.p.c. i art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 i art. 94 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016r. poz. 623 ze zm.).

W punkcie VI sentencji wyroku Sąd na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.351,24 zł brutto, stanowiącej równowartość jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda.