Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2013 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. W.

przeciwko S. W.

o podwyższenie alimentów

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 7 października 2013 roku, sygn. akt III RC 214/13

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 760/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 października 2013r. Sąd Rejonowy w Radomsku po rozpoznaniu spawy z powództwa M. W. przeciwko S. W. podwyższenie alimentów oddalił powództwo.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

Ostatnio wysokość alimentów od pozwanego na rzecz powódki została ustalona w wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 26 kwietnia 2012 r. w sprawie III RC 526/11.

Strony mają jedną córkę A. W. urodzoną (...) Córka stron cierpi na stwardnienie rozsiane. A. W. pracuje w szkole.

Powódka M. W. ma 55 lat. Z zawodu jest nauczycielem. Obecnie nie pracuje. Jest zarejestrowana w PUP w R.. Nie pobiera zasiłku dla bezrobotnych. Ostatnio była zatrudniona w 2009 roku na okres 5 miesięcy, następnie 9 miesięcy. Powódka nie ma ustalonego stopnia niesprawności - nie starała się o uzyskanie takiego orzeczenia.

M. W. pozostaje na utrzymaniu siostry. Siostra powódki jest na emeryturze. Wysokość tego świadczenia - według wiedzy powódki - to ok. 1200 złotych.

Powódka nie była w stanie określić kosztów związanych ze swoim utrzymaniem.

Powódka prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...). M. W. zajmuje się artystycznym szyciem na miarę. Powódka otrzymała dotację z Unii Europejskiej na rozpoczęcie działalności- nie podała, jaka to była kwota. Od lipca 2013 r. powódka zawiesiła prowadzenie niniejszej działalności.

Pozwany S. W. ma 65 lat. Z zawodu jest nauczycielem. Obecnie pozostaje na emeryturze. Pobiera świadczenie w wysokości 1339,66 złotych.

Pozwany cierpi na arytmię serca, w 1996 roku przeszedł zawał, ma uszkodzoną 1/3 część serca.

Pozwany pozostaje obecnie w związku małżeńskim. Żona pozwanego ma 50 lat. Pracuje jako nauczycielka i zarabia ok. 2800 złotych. Z obecnego związku pozwany ma dwudziestoczteroletnią córkę, która skończyła studia i pozostaje bez pracy.

Pozwany jest właścicielem domu. Jak wskazał S. W. - jest to dorobek całego jego życia. Większość pieniędzy na ten dom dali rodzice obecnej żony pozwanego.

Pozwany miesięczny koszt utrzymania domu określił na kwotę ok. 1000 złotych.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo M. W. przeciwko S. W. o podwyższenie alimentów - nie znajduje uzasadnienia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Z treści art. 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego wynika, iż w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków rozumie się istotne zmniejszenie lub ustanie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji albo istotne zmniejszenie się lub zwiększenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, wskutek czego ustalony zakres obowiązku alimentacyjnego wymaga skorygowania prze/ stosowne zmniejszenie albo zwiększenie wysokości świadczeń alimentacyjnych.

Obowiązek świadczeń alimentacyjnych między małżonkami po rozwodzie stanowi kontynuację obowiązku wzajemnej pomocy, powstałego przez zawarcie związku małżeńskiego. Jednakże Sąd ma na uwadze i to, że alimenty między małżonkami po rozwodzie są instytucją wyjątkową i nie powinny być traktowane jako niezawodne źródło utrzymania dla kogoś, komu zdarzyło się w przeszłości pozostawać w związku małżeńskim i chciałby czerpać z tego tytułu korzyści nawet wówczas, gdy brak związku między sytuacją z okresu trwania małżeństwa, a późniejszymi kolejami losu byłych małżonków.

Sąd uznał, iż od daty ostatniego ustalenia alimentów nie nastąpiły na tyle istotne zmiany, zarówno po stronie uprawnionej do alimentów M. W., jak i po stronie zobowiązanego S. W., które uzasadniałyby zmianę wysokości alimentów ustalonych w wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 26 kwietnia 2012 r. w sprawie IIIRC526/11.

Ponadto Sąd ma na uwadze, iż powódka rozpoczęła działalność gospodarczą dofinansowaną ze środków unijnych - (...)pod nazwą (...). W tym zakresie więc sytuacja materialna powódki uległa poprawie, a nie pogorszeniu. Sąd ma na uwadze, iż powódka pomaga ciężko chorej córce - jednakże córka stron ma własne źródło dochodów i utrzymania. Choroba córki stron nie ma wpływu na rozpoznanie sprawy o podwyższenie alimentów toczącej się między stronami.

Pozwany pobiera emeryturę w wysokości 1339,66 złotych, cierpi na chorobę serca oraz gruczołu prostaty. Sytuacja materialna pozwanego od daty ostatniego ustalenia alimentów uległa poprawie jedynie w niewielkiej wysokości - związanej z waloryzacją emerytury, (vide k. 11 oraz decyzja zawarta w kopercie k. 41 akt III RC 526/11)

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd orzekł jak w sentencji wyroku a podstawę rozstrzygnięcia stanowił art. 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka zaskarżając go w całości i zarzucając błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz obrazę prawa materialnego, tj. art. 138 k.r.i.o. oraz prawa procesowego tj. art. 233 1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki nie jest uzasadniona.

Nie jest trafny zarzut błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Został on poddany rzetelnej i wnikliwej ocenie w płaszczyźnie art. 233 k.p.c. przy uwzględnieniu dyrektyw w nim zawartych.

Wbrew twierdzeniom skarżącej u podstaw rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego legły również okoliczności dotyczące obecnej jej sytuacji majątkowej i rodzinnej.

Z prawidłowych ustaleń Sądu wynika, że powódka jest zdrowa, ma wyuczony zawód nauczyciela. Nie jest choćby częściowo niezdolna do pracy. Nie ma ustalonego stopnia niepełnosprawności i nie starała się o uzyskanie stosownego orzeczenia w tym zakresie. Powyższe musi prowadzić do wniosku, iż posiada możliwości zarobkowe pozwalające jej uzyskać wynagrodzenie przynajmniej w wysokości najniższego wynagrodzenia, które kształtuje się na poziomie około 1200 złotych netto miesięcznie. Pobierane przez nią świadczenia alimentacyjne to kwota po 150 złotych miesięcznie.

Wypływa stąd wniosek, iż przy dołożeniu należytej staranności w podjęciu zatrudnienia może uzyskiwać dochód w łącznej wysokości około 1350 złotych miesięcznie.

Pozwany uzyskuje świadczenia emerytalne w kwocie 1340 złotych miesięcznie. Jest po przebytym zawale serca.

Przedstawione okoliczności trafnie skłoniły Sąd Rejonowy do przyjęcia, iż nie zaszła istotna zmiana stosunków w rozumieniu art. 138 k.r.i.o., która uzasadniałyby podwyższenie świadczeń alimentacyjnych.

Z powyższych względów nieuprawniony jest zarzut, iż wydanie zaskarżonego wyroku nastąpiło z obrazą prawa materialnego tj. w/w przepisu.

Podkreślenia również wymaga okoliczność, że alimenty orzeczone na podstawie art. 60 k.r.i.o. mają charakter świadczeń osobistych co oznacza, że służą one zaspokojeniu potrzeb uprawnionego, nie zaś osoby trzeciej.

Z tych względów jurydycznego znaczenia pozbawiony jest fakt, iż córka stron cierpi na stwardnienie rozsiane. Jeżeli to schorzenie ogranicza ją w zaspokojeniu bieżących istotnych kosztów utrzymania może uruchomić postępowanie o alimenty od obojga rodziców lub też jednego z nich.

Dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie bez istotnego znaczenia pozostaje okoliczność, jak układały się relacje pomiędzy stronami w czasie trwania małżeństwa. Było to przedmiotem osądu w sprawie o rozwód.

Mając więc na względzie przedstawione ustalenia i rozważania wniesioną apelację jako nieuzasadnioną należało oddalić, o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c.