Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2012 r. w Krakowie

sprawy z wniosku J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w C.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji wnioskodawcy J. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydziału VIII Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt VIII U 53/12

o d d a l a apelację.

Sygn. akt III AUa 1002/12

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 grudnia 2012 r.

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił odwołanie J. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w C. z dnia 29 listopada 2011 r. odmawiającej przeliczenia podstawy wymiaru emerytury z uwzględnieniem zarobków odwołującego z Kopalni (...) w L..

Według sądu poza sporem pozostaje, że J. S. na rentę inwalidzką dawnej III grupy przeszedł z KWK (...) (decyzja z 20.09.1977 r.). Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia został obliczony z zarobków z 12 miesięcy od stycznia 1976 do grudnia 1976 i wyniósł 202,10 %. W 1995 roku przeliczono rentę według II grupy inwalidów i wwpw wzrósł do 207,38%. Od 1 maja 2004 r. odwołujący się nabył prawo do emerytury z podstawą wymiaru taką, jak w rencie - wwpw 207,38%. Do ustalenie części socjalnej przyjęto nową kwotę bazową z daty nabycia prawa do emerytury, to jest z maja 2004 r. była to kwota (...). Decyzją z dnia 24.11.2011 przeliczono emeryturę z uwzględnieniem najkorzystniejszego wariantu ustalenia wskaźnika podstawy wymiaru doliczając pracę w gospodarstwie rolnym do części składkowej, stosując przeliczniki górnicze do ustalenia części składkowej.

Sąd Okręgowy zważył, że przedmiotem sporu jest możliwość przeliczenia świadczenia biorąc pod uwagę fakt minimalnego wynagrodzenia odwołującego za okres pracy w kopalni (...), skoro brak jest kartotek zarobkowych za okres sprzed 1980 roku. Odwołanie uznał za nieuzasadnione. Podstawą prawną przeliczenia świadczenia w sytuacji odwołującego jest przepis art. 111 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz. 353 z póz. zm.), na podstawie którego wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)  z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)  z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)  z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia
wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Regulacja ta ma na celu umożliwienie ubezpieczonym, którzy pobierali określone świadczenie, obliczenie podstawy wymiaru ustalonej z okresów krótszych niż 10 lat kalendarzowych licząc wstecz od roku, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Dotyczy to świadczenia wcześniej przyznanego i pobieranego. Analiza akt rentowych wskazuje na to, że ZUS dokonał wariantowego wyliczenia wskaźnika podstawy wymiaru świadczenia z 20 najkorzystniejszych lat w tym z minimalnym wynagrodzeniem za lata, z których nie ma podanych wysokości zarobków, osiągając wskaźnik 102.79 %, a zatem niższy niż dotychczasowy. W związku z powyższym brak jest podstaw prawnych do przeliczenia świadczenia. Mając powyższe na względzie, na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc sąd oddalił odwołanie.

Apelację od wyroku złożył J. S. zaskarżając wyrok w całości. Wniósł o:

-uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w całości,

-merytoryczne rozpatrzenie sprawy oraz nakazanie ZUS dokonania obliczenia zgodnie z dotychczasowymi wnioskami,

-zasądzenie kosztów postępowania,

-ustalenie faktu, że w jego sytuacji ma zastosowanie art. 111 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,

-powtórne przeanalizowanie w sposób rzetelny stanu faktyczno- prawnego,

-przeprowadzenie sprawy bez zbędnej przewłoki.

W uzasadnieniu podniósł, że sąd oddalił jego odwołanie, a z orzeczeniem tym nie sposób się pogodzić. Powołał się na przepis art. 111 ustawy emerytalno- rentowej, który uprawnia do złożenia wniosku o powtórne przeliczenie świadczenia emerytalnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Prawidłowo ustala sąd pierwszej instancji, że w stosunku do wnioskodawcy brak jest możliwości przeliczenia świadczenia. Powołany przez skarżącego art. 111 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 153 ze zm.) pozwala na ponowne obliczenie emerytury tylko w sytuacjach w tym przepisie wskazanych. Jak wynika z treści cytowanego wyżej przepisu, warunkiem przeliczenia świadczenia jest uzyskanie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wyższego od poprzednio obliczonego. W przypadku wnioskodawczy wskaźnik ten musiałby być wyższy od dotychczasowego, czyli 207,38%. Okazało się to niemożliwe. Wynika to przede wszystkim z faktu, że skarżący nie dysponuje możliwością wykazania zarobków (podstawy wymiaru składki) z okresu pracy na Kopalni (...). Prawidłowo organ rentowy podjął w tej sytuacji próbę obliczenia wskaźnika w oparciu o obowiązujące w tym okresie najniższe wynagrodzenie. Wskaźnik ten okazał się jednak znacząco niższy. Wbrew twierdzeniom skarżącego organ rentowy nie dysponował i nie dysponuje wysokością zarobków ubezpieczonego z okresu pracy na kopalni, ponieważ do ustalenia wskaźnika przy przyznawaniu renty uwzględniono zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami zarobki z 12 miesięcy: od stycznia 1976 do grudnia 1976 i tylko zarobki z tego roku załączył zakład pracy do wniosku rentowego. Zarobkami z pozostałych lat nie dysponuje także sam wnioskodawca ani zakład pracy. Tym samym próba przeliczenia świadczenia na podstawie powołanego przepisu zakończyła się niepowodzeniem.

Wobec powyższego na podstawie art. 385 kpc orzeczono jak w sentencji wyroku.