Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 lutego 2018 roku, w sprawie z powództwa Banku (...) S.A. w W. przeciwko K. K. z udziałem interwenienta ubocznego (...) Towarzystwa (...) na (...) S.A. w S. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Zgierzu:

1.  uchylił nakaz zapłaty z dnia 20 maja 2013 roku;

2.  oddalił powództwo;

3.  o kosztach procesu orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, pozostawiając szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł interwenient uboczny, zaskarżając go w całości i zarzucają mu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, że w sprawie zaszedł wypadek ubezpieczeniowy, objęty postanowieniami umowy ubezpieczenia, podczas gdy zgon ubezpieczonej J. M. nastąpił w wyniku następstw i konsekwencji choroby stwierdzonej przez lekarza przed dniem rozpoczęcia odpowiedzialności interwenienta ubocznego, co stanowiło przesłankę wyłączenia odpowiedzialności interwenienta ubocznego na podstawie postanowienia Rozdziału 11 ust. 1 pkt 5 Szczególnych Warunków (...) dla (...) Banku (...) S.A.; błąd ten w konsekwencji spowodował:

2.  obrazę prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 805 § 1 i 2 pkt 2 k.c. w zw. z postanowieniem Rozdziału 11 ust. 1 pkt 5 Szczególnych Warunków (...) dla (...) Banku (...) S.A. pomimo, że w przedmiotowej sprawie zaszedł wypadek nieprzewidziany w umowie ubezpieczenia, a jedynie za taki wypadek interwenient uboczny ponosił odpowiedzialność odszkodowawczą.

W oparciu o powyższe zarzuty, apelujący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, jak również zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz równowartości opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa procesowego.

Na rozprawie przed Sądem Okręgowym pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja interwenienta ubocznego okazała się bezzasadna.

Tytułem wstępu stwierdzić należy, że w ocenie Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny oraz w sposób właściwy rozważył materiał dowodowy. Wobec powyższego, Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu I instancji i przyjmuje je za własne.

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że zgodnie z ugruntowanym zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, stanowiskiem, dowód z opinii biegłych podlega ocenie przy zastosowaniu kryteriów, określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Dokonując tej oceny sąd w każdym wypadku powinien kontrolować wypowiedzi biegłych pod kątem ich zgodności z zasadami logiki, poziomu wiedzy biegłych, sposobu motywowania stanowiska, podstaw teoretycznych opinii, a także stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 stycznia 2017 r., sygn. akt III AUa 830/16, L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 stycznia 2017 r., sygn. akt I ACa 818/16, L., wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 listopada 2015 r., sygn. akt III AUa 713/15, L.).

Z powyższego wynika, że przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych. W konsekwencji, opinia biegłego – w przeciwieństwie do dowodu na stwierdzenie faktu – nie podlega weryfikacji w oparciu o kryterium prawdy i fałszu. Sąd nie jest zobowiązany dążyć do takiego stanu, że złożoną opinią będą przekonane strony, wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który ocenia, czy biegły wyjaśnił zgłoszone przez stronę wątpliwości (tak: Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 4 stycznia 2017 r., sygn. akt I ACa 818/16, L., który to pogląd Sąd Okręgowy w pełni podziela).

Sąd odwoławczy stanął na stanowisku, iż Sąd I instancji w sposób przekonujący wyjaśnił, z jakich powodów dopuścił dowód z opinii aż pięciu biegłych (w tym jednego zespołu biegłych) na okoliczność ustalenia przyczyny zgonu J. M., dlaczego uznał, iż biegli onkolodzy, nie zaś biegła pulmonolog, są najbardziej właściwi dla dokonania oceny, czy śmierć nastąpiła z przyczyn okołonowotworowych, i z jakich przyczyn ostatecznie przychylił się do opinii Zakładu Medycyny Sądowej (...) w Ł..

Analiza wszystkich opinii, sporządzonych na poczet niniejszej sprawy, prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy ocenił je w sposób prawidłowy. Sąd Okręgowy podziela pogląd, iż opinia biegłych z Zakładu Medycyny Sądowej (...) w Ł. jest opinią rzeczową, jasną i klarowną, a zarazem najbardziej kompleksową, co więcej zaś, powiela – przynajmniej w zasadniczym zakresie – wnioski biegłych onkologów S. F. i D. P..

W konsekwencji, należy za Sądem I instancji powtórzyć, iż nie da się w sposób niepozostawiający miejsca na wątpliwości stwierdzić, że przyczyną śmierci matki pozwanej była choroba nowotworowa. Z powyższego wypływa wniosek, iż strona powodowa nie udowodniła tego, że nie zachodziły podstawy do wypłaty świadczenia z ubezpieczenia zawartej przez J. M. umowy pożyczki, a zatem powództwo wytoczone przeciwko pozwanej K. K. słusznie zostało oddalone.

W świetle powyższego wywodu, na uwzględnienie nie zasługiwał ani zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, ani też zarzut naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego w postaci art. 805 § 1 i 2 pkt 2 k.c. w zw. z postanowieniem Rozdziału 11 ust. 1 pkt 5 Szczególnych Warunków (...) dla (...) Banku (...) S.A.

Wywiedziona przez interwenienta ubocznego apelacja podlega zatem oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Z uwagi na oddalenie apelacji w całości, interwenient uboczny, jako strona przegrywająca postępowanie apelacyjne, w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 107 k.p.c., winien zwrócić pozwanej koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, tj. kwotę 1.800 zł, której wysokość ustalono na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2017 r., poz. 1797).