Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Bogdan Wałachowski Protokolant – Anna Rogojsza, Aneta Dybikowska, Marta Sekta

w obecności oskarżyciela z KPP w G.: Ł. Czaplińskiego, S. Piotrowicz

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2018 roku i 14 września 2018 roku sprawy

M. D. (1) z d. W.

córki L. i S. z d. G.

ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

w okresie od czerwca 2017 roku do 26 września 2017 roku w G. dokonała przywłaszczenia telefonu komórkowego marki H. (...) L. D. S. o numerze (...): (...) oraz (...): (...) o wartości 200 złotych, czym działała na szkodę M. N. (1)

tj. o czyn z art. 119§1 kw

1.  Obwinioną M. D. (2) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 119§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 200,00 (dwieście) złotych.

2.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 70,00 (siedemdziesiąt) złotych tytułem pozostałych kosztów procesu.

Sygn. akt II W 105/18

UZASADNIENIE

W dniu 16.06.2018 r. M. N. (2) (17 lat) był ze swoim ojcem w restauracji (...) nad brzegiem jeziora N. w G.. Następnie udali się nabrzeżem na spacer, przechodzili w pobliżu skatepark. Po pewnym czasie M. N. (2) stwierdził, że utracił telefon marki H. (...) L. D. S. o nr (...) o wartości 200 zł (zeznania M. N. k. 156v-157, M. N. k. 156).

Jakiś czas później, na spacerze z małoletnim dzieckiem w pobliżu skateparku była obwiniona M. D. (2) (46 lat). Znalazła wówczas przedmiotowy telefon. Po spacerze wróciła z dzieckiem do domu, tam uruchomiła telefon wkładając do środka własną kartę SIM (notatka k. 22). Pod koniec czerwca 2017 r. M. N. (1) zgłosiła na policji zagubienie przez syna telefonu w restauracji i przywłaszczenia go przez nieznaną osobę. Ostatecznie podała, że wartość telefonu to 200 zł (k. 1, k. 156).

W dniu 17.08.2017 r. funkcjonariusz policji ustalił, że z telefonu zagubionego przez M. N. już w dniu jego utracenia nastąpiło polaczenie telefoniczne z nr telefonu należącym do J. D. męża obwinionej (k. 22, wyjaśnienia M. D. k. 153). Podjęte następnie przez funkcjonariuszy policji czynności doprowadziły do zatrzymania przedmiotowego telefonu podczas wezwania obwinionej do KPP G. w dniu 26.09.2018 r. (protokół zatrzymania rzeczy k. 27-29).

Obwiniona M. D. (2) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Obszernie wyjaśniła, że po znalezieniu podczas spaceru telefonu próbowała go zwrócić właścicielowi w ten sposób, że rozpytywała przechodzące w pobliżu obce osoby, pytała o to znajomych, wreszcie rozwiesiła stosownej treści ogłoszenia na słupie i w sklepie (...) w G. (wyjaśnienia M. D. k. 151-153). Te ostatnie okoliczności, a więc co do rozpytywania osób, zawieszenia ogłoszeń potwierdzili przesłuchani w sprawie świadkowie – znajomi obwinionej tj. M. O. k. 190v i L. Z. k. 190v, a także mąż J. D. k. 191. Nie ma powodu zdaniem sądu aby w tym zakresie wyjaśnieniom obwinionej czy zeznaniom przesłuchanych w/w świadków odmówić wiarygodności, tym bardziej, ze nie można było ich zweryfikować innymi dowodowymi. Nie mniej jednak stwierdzić należy, że działania te obwinionej, o ile rzeczywiście zostały podjęte należy ocenić zdaniem sądu jako w gruncie rzeczy pozorne i nic nie znaczące. Obwiniona miała przeszło trzy miesiące czasu, aby podjąć skuteczne działania, a zmierzające do odnalezienia osoby, która telefon utraciła. Obwiniona jest osobą dorosłą, z dużym doświadczeniem życiowym, o dużej świadomości prawnej (w przeszłości pracowała z mężem w służbie ochrony mienia k. 153), a zatem zdającą sobie sprawę jakie należało podjąć czynności by zwrócić telefon osobie uprawnionej. W szczególności obwiniona nie powiadomiła o fakcie znalezienia telefonu funkcjonariuszy policji ani biura rzeczy znalezionych. Wykonując z tego telefonu rozmowę telefoniczną i zatrzymując go w domu postąpiła jak właściciel rzeczy. Włączyła go w ten sposób do swojego majątku kosztem pokrzywdzonego. Działała w sposób umyślny z zamiarem bezpośrednim.

W ten opisany wyżej sposób obwiniona M. D. swoim zachowaniem wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 119§1 kw, który jest zagrożony karą aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Wymierzona obwinionej grzywna w kwocie 200 złotych jest adekwatna zdaniem sądu do stopnia zawinienia obwinionej, stopnia społecznej szkodliwości czynu w szczególności wartości przywłaszczonej rzeczy, faktu jej odzyskania przez pokrzywdzonego. Uwzględnia jej sytuację osobistą i majątkową i nie stanowi nadmiernej dolegliwości. Za uzasadnione sąd uznał również obciążenie obwinionej opłatą w kwocie 30 zł i pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 70 zł (art. 118§1 kpw).