Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 9 sierpnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Wojciech Wysoczyński

Protokolant: staż. Olga Paciorek

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2018 roku, w Ł., na rozprawie,

sprawy z powództwa S. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz S. S. kwoty:

a)  30.000 zł ( trzydzieści tysięcy złotych ) wraz z odsetkami:

- od kwoty 20.000 ( dwadzieścia tysięcy złotych ) od dnia 30 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

- 10.000 ( dziesięć tysięcy złotych ) ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia 5 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty;

b) 1.768 ( jeden tysiąc siedemset sześćdziesiąt osiem złotych ) wraz z odsetkami od dnia 30 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

c) 196,42 ( sto dziewięćdziesiąt sześć złotych 42/100) wraz z odsetkami od dnia 10 kwietnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

d) 43 (czterdzieści trzy złote ) wraz z odsetkami od dnia 30 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

e) 7.200 ( siedem tysięcy dwieście złotych ) wraz z odsetkami od dnia 30 kwietnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi i od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz S. S. kwotę 4.107,66 zł ( cztery tysiące sto siedem złotych 66/100 ) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje ściągnąć od S. S. z zasądzonego w punkcie pierwszym niniejszego wyroku roszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 238,26 (dwieście trzydzieści osiem złotych 26/100) tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

5.  obciąża i nakazuje pobrać od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 844,74 zł (osiemset czterdzieści cztery złote 37/100 ) tytułem częściowego zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygnatura akt I C 335/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 sierpnia 2014 roku, skierowanym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W., powód S. S. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika radcę prawnego wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda następujących kwot:

- kwoty 20.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i cierpienie wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30.04.2014 r do dnia zapłaty;

- kwoty 1.768,00 złotych tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby z tytułu kosztów opieki osób trzecich wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30.04.2014 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 442,64 złotych tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby z tytułu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty;

- kwoty 43,00 złotych tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby z tytułu kosztów dojazdów do placówek medycznych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30.04.2014 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 799,00 zł tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby z tytułu kosztów dojazdów do placówek medycznych bliskich powoda wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30.04.2014 r. do dnia zapłaty;

- kwoty 7.200,00 złotych tytułem odszkodowania za szkody w pojeździe marki O. (...) o nr rej. (...) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30.04.2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych ( pozew 2-13 i k. 96).

Postanowieniem z dnia 5 września 2014 roku, Sąd Rejonowy w Kutnie, VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Łęczycy oddalił wniosek powoda o zwolnienie od kosztów sądowych / postanowienie k. 75/.

Odpis pozwu doręczono pozwanemu 9 marca 2015 roku / k.119/.

W odpowiedzi na pozew, pozwany - reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – radcę prawnego wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany kwestionował powództwo co do zasady i wysokości /odpowiedź na pozew – k. 74-78 /.

W piśmie z dnia 18 maja 2018 roku, powód rozszerzył powództwo w zakresie żądanej kwoty zadośćuczynienia i wnoszę o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 40.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia w miejsce dochodzonych dotychczas 20.000,00 zł. Jednocześnie wniósł o zasądzenie tej kwoty wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 30 kwietnia 2014 r. W pozostałym zakresie strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu w dotychczasowym zakresie / pismo k. 336 /.

Odpis pisma doręczono stronie pozwanej w dniu 5 czerwca 2018 roku / z.p.o. k.345/.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w rozszerzonej części / pismo k. 338/.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 sierpnia 2013 roku, około godziny 17:15, powód poruszał się swoim samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) drogą krajową nr (...) w kierunku miejscowości W.. Gdy powód znajdował się na wysokości 8 kilometra drogi zauważył przed swoim pojazdem sarnę i rozpoczął manewr hamowania. Podczas próby ominięcia zwierzęcia powód prawymi kołami pojazdu wpadł w ubytki w nawierzchni drogi, co doprowadziło do pęknięcia obu prawych opon, a w konsekwencji do utraty panowania nad samochodem. Powód uderzył sarnę lewą przednią częścią samochodu, a następnie wpadł pomiędzy drzewa znajdujące się na poboczu po drugiej stronie drogi. Na miejsce zdarzenia została wezwana Policja oraz karetka pogotowia, która odwiozła powoda do Szpitala w Ł. / notatka urzędowa k. 48, dokumentacja fotograficzna k. 28-34/.

W miejscu wypadku nie było ograniczenia prędkości, nie znajdowały się znaki ostrzegawcze A-18b „zwierzęta dzikie”. Na odcinku drogi znajdowało się oznakowanie A-31, „niebezpieczne pobocza” umiejscowione na 1+190 strona prawa i 10+370 strona lewa /notatka urzędowa k. 48, pismo (...) k. 183/.

Według karty medycznych czynności ratunkowych pogotowia ratunkowego rozpoznano uraz kręgosłupa klatki piersiowej i uraz szyi. W szpitalnym oddziale ratunkowym szpitala w Ł. u powoda rozpoznano stłuczenie głowy i szyi w wyniku wypadku.

Powód w placówce był hospitalizowany od 08.08 do 12.08.2013 z rozpoznaniem uraz głowy i niewielkiego stopnia wstrząśnienie mózgu i stłuczenie klatki piersiowej i okolicy krzyżowej.

W trakcie pobytu w placówce do powoda przyjeżdżały matka A. S. (1) oraz konkubina powoda K. K. (1). K. K. (1) wielokrotnie dowoziła powoda do placówek medycznych między innymi do (...) w Z. / zez. świadków k. 138v/.

Po wypisaniu ze szpitala powód wymagał opieki osób trzecich. Powodem opiekowały się matka i konkubina. W trakcie opieki robiły powodowi zakupy oraz prowadziły gospodarstwo domowe powoda / zez. świadków k. 138v/.

U powoda bóle okolicy lędźwiowej nasiliły się po wypisaniu ze szpitala. Z tej przyczyny powód leczył się w poradni neurologicznej. Do dnia 06.09.2013 roku do grudnia powód był na zwolnieniu lekarskim w ramach (...) wystawionym przez neurologa.

Pomimo podjętego leczenia powód czuł się coraz gorzej . Nasilały się bóle lędźwiowe, a nogi powoda były słabe i drżały. Z tego powodu, w dniu 18.12.2013 roku wykonano u powoda badanie Rezonansem kręgosłupa. Po wykonaniu badania RM powód był na konsultacji neurochirurgicznej w szpitalu w Z..

Dalej powód był leczony szpitalnie w oddziale neurochirurgicznym. Powód przebywał w placówce 07.01 do 22.01.2014 roku. Wówczas rozpoznano u powoda centralne wypadnięcie dysku L3/L4, wewnątrz kanałowy krwiak w miejscu operacji z uciskiem „ogona końskiego”.

Dnia 11.01.2014 wykonano KT, które wykazało stan po operacji dysku L3/L4 z laminektomią i z objawami przebytej operacji, ale także ze świeżym krwiakiem wewnątrz kanałowo.

Pierwszą operację przeprowadzono u powoda w dniu 10 stycznia 2014 roku. Polegała na obustronnej fenestracji L3/L4 z odbarczeniem korzeni i usunięciu dysku, a reoperacja polegała na usunięciu krwiaka wewnątrz kanałowego. Jak zapisano w epikryzie powyższego leczenia szpitalnego powód był przyjęty powodu bólów krzyża promieniujących do obu kończyn dolnych i te bóle pojawiły się w sierpniu po urazie, a od trzech miesięcy narastające bóle krzyża z osłabieniem lewej stopy. Według zaświadczenia z oddziału neurochirurgicznego szpitala w Z. z dnia 23.10.2014 ustalono, że przepuklina z powodu której był operowany miała charakter pourazowy.

Dalej powód leczenie kontynuował w poradni neurochirurgicznej. Leczył się też w pododdziale rehabilitacji neurologicznej szpitala w Z. od 21.02 do 14.03.2014 z rozpoznaniem niedowład kończyny dolnej lewej i stan po operacyjnym leczeniu wypadnięcia dysku L3/L4.

Przy przyjęciu obserwowano bezwład lewej stopy. U powoda problem z opadaniem stopy utrzymuje się.

Powód korzystał z rehabilitacji ambulatoryjnej (według zaświadczeń) od 30.09 do 19.12.2013, od 05.05 do 16.05.2014 od 16.06 do 01.07.2014 od 04.08 do 14.08.2014 I od 23.03 do 10.04.2015. Nadal korzysta z rehabilitacji. Powód z zawodu jest policjantem, po wypadku korzystał ze zwolnienia lekarskiego w ramach (...) i urlopu zdrowotnego. Do pracy wrócił w październiku 2014 roku / dokumentacja medyczna k.36-61 i k. 143-168/.

Nadal odczuwa osłabienie i opadanie stopy lewej i bóle lędźwiowe nasilające się przy gwałtowniejszych ruchach i przy dźwignięciu / zez. powoda rozprawa 28.11.2017 r. 00:03:46/.

Podczas leczenia powód nabył następujące środki farmakologiczne: karta 34 - O. w plastrach - 25.11 zł karta 25 - D. 60 tabl. - 25,99 zł. B. tabl. 0,025g 60 tabl.- 6,67 zł Karta 35v- D. I. 30 tabl. - 21,99 D. żel-14,85 zł. A. 60 kaps.- 8,99 zł B. G. maść-12,99 zł, B. 0,19 20 tabl. - 16,57 zł K. inj. 10 amp.-9,43 zł. D. żel-15,90 zł M. 0,05g 30 tabl. - 8,95 zł. V. S. 0,01 g 20 tabl. 28,98 zł. /faktury k. 34-37 i k. 68-69/.

Analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie, pozwalają stwierdzić, że powód w wypadku dnia 08.08.2013 roku doznał poważnego urazu kręgosłupa. Konieczne było leczenie szpitalne. Uraz kręgosłupa wymagał operacji. Konieczne było leczenie specjalistyczne i rehabilitacja. Przebyty uraz spowodował powstanie stałego uszczerbku na zdrowiu. Procentowy uszczerbek na zdrowiu w oparciu o załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy I Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 R. (Poz. 1974) wynosi: 15% według punktu 90a) za uszkodzenie kręgosłupa w odcinku lędźwiowym. Doszło bowiem do uszkodzenia kręgosłupa w odcinku lędźwiowym a mianowicie do wypadnięcia dysku. To spowodowało ograniczenie ruchomości o którym mowa w punkcie 90a), co upoważnia do orzeczenia właśnie 15% uszczerbku na zdrowiu stałego, albowiem związanego z naruszeniem pierwotnej struktury anatomicznej. Brak jest podstaw do oceny punktu 90b i c albowiem nie doszło do zesztywnienia kręgosłupa.

Niewątpliwie wypadek i jego skutki były źródłem dolegliwości bólowych. I tak w oparciu o umowną 10* skalę WAS można określić, że w ciągu pierwszego tygodnia ból wynosił 6*, do końca 2 tygodnia obniżył się do 5*, a na koniec pierwszego miesiąca 4* i do końca drugiego miesiąca 3*. Dalej, jak wynika z wywiadu dolegliwości bólowe narastały. Przez okres listopada i grudnia 201 3 były na poziomie 4/5*. W okresie około operacyjnym ból był na poziomie 6/7, tj. w ciągu stycznia i lutego 2014. Następnie ból obniżał się stopniowo, aż do poziomu 3* w lipcu 2014. Na poziomie 1 /2* utrzymuje się do dnia dzisiejszego.

W przyszłości powód powinien korzystać z rehabilitacji i to dwa razy w roku, takie leczenie może odbywać się w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia. Innego leczenia nie wymaga. Po wypadku powód wymagał pomocy, ta pomoc była konieczna w zakresie kupowania i przygotowywania posiłków i wykonywania prac w gospodarstwie domowym, średnio przez okres do końca lutego 2014 w zakresie 2 godzin dziennie ( opinia biegłego ortopedy k. 261 -264 i k. 281).

Powód w następstwie wypadku komunikacyjnego w dn. 08.08.2013 roku doznał urazu głowy z objawami wstrząśnienia mózgu niewielkiego stopnia bez trwałych zmian w ośrodkowym układzie nerwowym (...). Ponadto powód doznał dn. 08.08.2013 urazu skrętnego kręgosłupa w odcinku lędźwiowokrzyżowym skutkującym masywną centralną przepukliną dyskową na poziomie L3-L4 wymagającą leczenia operacyjnego (10.01.2014) oraz reoperacji z powodu krwiaka wewnątrzkanałowego (11.01.2014).

Z analizy doznanych uszkodzeń kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego skutkujących wypadnięciem dysku L3-L4 ustalonych na podstawie obrazu i przebiegu klinicznego, badania rezonansu magnetycznego (...) (18.12.2013) oraz mechanizmu zaistniałego zdarzenia urazowego - wynika, że uszkodzenie krążka międzykręgowego L3-L4 i dokonanie przepukliny było następstwem urazu doznanego w wypadku komunikacyjnym dn. 08.08.2013r.

Kliniczną neurologiczną konsekwencją przebytego dn. 08.08.2013r urazu kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego jest przetrwały pourazowy zespół korzeniowy lędźwiowo-krzyżowy z cechami lewostronnego niedowładu peronalnego (strzałkowego) potwierdzonego badaniem neurofizjologicznym ENeG (14.07.2015).

Procentowy stały uszczerbek na zdrowiu powoda z powodu pourazowego zespołu korzeniowego lędźwiowo-krzyżowego z cechami lewostronnego niedowładu peronalnego (strzałkowego) pozostającego w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym z dn.08.08.2013r należy ocenić na 5 % (słownie: pięć procent) wg Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002r w sprawie szczegółowych zasad o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu doz. J. punkt 94 „c". Należy zauważyć, że urazem dotknięty został odcinek kręgosłupa z ujawnionymi w badaniach neuroobrazowych (CT - 11.01.2014. (...) 09.11.2015) samoistnymi zmianami zwyrodnieniowo-wytwórczymi i wrodzoną zmianą cech anatomicznych kręgu lędźwiowego pod postacią lumbalizacji kręgu S1 (tzw. krąg przejściowy S1. Wiadomym jest z obserwacji klinicznych i danych literaturowych, że u osób z silną kondycją układu nerwowego łatwiej i szybciej dochodzi do kompensacji zaburzeń neurologicznych w przeciwieństwie do osób ze zmianami w narządzie ruchu i w obwodowym układzie nerwowym.

Brak jest podstaw do orzekania uszczerbku na zdrowiu z powodu przebytego urazu czaszkowo-mózgowego.

Rodzaj i rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych powoda w związku z doznanym w dn. 08.08.2013 urazem kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego skutkującym centralnym wypadnięciem dysku L3-L4 wymagającego leczenia operacyjnego - należy określić jako bardzo znaczny. W okresie pierwszych 3-ch miesięcy od zdarzenia urazowego było to związane postępującymi dolegliwościami bólowymi odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa promieniującymi do kończyn dolnych, postępującą niesprawnością kończyn i utrudnieniem chodzenia. Ponowne nasilenie dolegliwości bólowych z niedowładem lewej kończyny dolnej, przejściowymi zaburzeniami zwieraczy wystąpiły w okresie pooperacyjnym, kiedy powód w okresie 1 m-ca wymagał intensywnego leczenia rehabilitacyjnego wspomaganego farmakoterapią, opieki osób trzecich. Dolegliwości bólowe odcinka lędźwiowo-krzyżowego, niedowład stopy lewej utrzymują się nadal aczkolwiek w złagodzonej formie. Nadal powód korzysta z leczenia rehabilitacyjnego.

Koszty leczenia farmakologicznego były uzasadnione; wyszczególnione są w fakturach znajdujących się na niżej wymienionych kartach; karta 34 - O. w plastrach - 25.11 zł karta 25 - D. 60 tabl. - 25,99 zł. B. tabl. 0,025g 60 tabl.- 6,67 zł karta 35v- D. I. 30 tabl. - 21,99 zł. D. żel-14,85 zł. A. 60 kaps.- 8,99 zł B. G. maść-12,99 zł, B. 0,19 20 tabl - 16,57 zł K. inj. 10 amp.-9,43 zł. D. żel-15,90 zł M. 0,05g 30 tabl. - 8,95 zł. V. S. 0,01 g 20 tabl. 28,98 zł.

Stan neurologiczny powoda wymaga kontynuowania leczenia rehabilitacyjnego, które może odbywać się w ośrodkach refundowanych przez NFZ.

Sprawowania opieki i pomocy powód wymagał po wypadku w okresie narastających dolegliwości ze strony kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego oraz w okresie pierwszego miesiąca po leczeniu operacyjnym (styczeń/luty 2014r). Pomoc polegała m.in. na zaopatrzeniu w produkty żywnościowe, przygotowywanie posiłków, prostych pracach w gospodarstwie domowym, załatwianiu wizyt lekarskich. dowożeniu powoda do ośrodków służby zdrowia. Aktualnie powód nie wymaga opieki osób trzecich ( opinia biegłego neurologa k. 318-331).

Osobami, które w sierpniu 2013r., bezpośrednio zajmowały się nadzorem nad utrzymaniem drogi krajowej Nr (...) na odcinku R. - J., są: Z. P. - Kierownik (...), oraz P. F. (...) / bezsporne /.

W dniu 8 sierpnia 2013 roku, P. F. (1) dokonał objazdu na trasie K. – Ł. drogą (...). Patrolując drogę i mijając się z innym pojazdem świadek mógł nie zauważyć ubytków pobocza / zez. św.173/.

(...) informację o wypadkach i kolizjach drogowych, które wydarzyły się na sieci dróg krajowych otrzymuje z Policji. Według tych danych w sierpniu 2013r., na analizowanym odcinku drogi krajowej Nr (...) odcinek R. - J. nie doszło do żadnego wypadku, natomiast miała miejsce 1 kolizja w km 8+400, której przyczyną był „obiekt, zwierzę na drodze". / pismo k. 122/.

W 2013r. na drodze krajowej nr (...) na odcinku R.-J. (7+220-8+250) nie odnotowano usterek potwierdzonych wpisami do dzienniku objazdu.

Od 2004r. na drodze krajowej nr (...) w miejscowości R. obowiązuje znak D-42 (teren zabudowany).

Na odcinku R.-J. (7+220-8+250) znak „A-31” (niebezpieczne pobocza) obowiązuje od 19.05.2013r. wraz z tabliczką „T-2” (8 km) wskazującą długość odcinka drogi, na którym powtarza się lub występuje niebezpieczeństwo. Oznakowanie pionowe zostało ustawione w km 1 + 190 str. Prawa oraz w km 10+370 str. Lewa. W 2009r. na drodze krajowej nr (...) przeprowadzono wymianę warstwy ścieralnej w poniższych lokalizacjach: 4+200-4+930; - 5+650-6+500; 6+800-8+400; 9+930-10+393; 11+260-15+400. W latach późniejszych prowadzone były roboty utrzymaniowe drogi / pismo k. 183/.

Biegły ds. ruchu drogowego analizując osobowy materiał dowodowy podkreślił istotną sprzeczność w okolicznościach wskazywanych przez powoda. Jeśli sarna wtargnęła z jego prawej strony, a on zjechałby na lewy pas ruchu częściowo zajmując pobocze, to nie mogło dojść do uszkodzenia ogumienia prawej strony z uwagi na fakt, że ta strona pojazdu znajdowałaby się na jezdni.

Uszkodzenie opon prawej strony mogło nastąpić w dwóch przypadkach. Jeśli ubytek jezdni znajdował się po stronie lewej w stosunku do kierunku jazdy pojazdu to kierujący musiałby wjechać całym pojazdem na pobocze. W drugim wariancie ubytek znajdowałby się z prawej strony pojazdu. W chwili podjęcia manewru obronnego kierujący zjechałby na prawe pobocze prawymi kołami. W aktach sprawy znajduje się notatka interweniujących na miejscu funkcjonariuszy Policji (k.48), która potwierdza zaistnienie zdarzenia. Na wskazanym odcinku drogi nie było ograniczenia prędkości, nie znajdowały się znaki ostrzegawcze A-18 b zwierzęta dzikie ". Z pisma (...) wynika, że na odcinku drogi znajdowało się oznakowanie A-31 „niebezpieczne pobocza" umiejscowione na 10 +190 strona prawa i 10+370 strona lewa.

W związku z powyższym należy uznać, że dozwolona administracyjnie prędkość w miejscu zdarzenia wynosiła do 90 km/h.

Kierujący pojazdem nie mógł spodziewać się dzikiego zwierzęcia i jego wtargnięcia na jezdnie. Uszkodzenia opon mogły powstać nawet przy prędkości mniejszej niż 70 km/h. Po analizie dostępnego materiału dowodowego można postawić tezę, że kierujący samochodem O. nie popełnił błędu w technice jazdy i nie naruszył zasad ruchu drogowego. Uszkodzenia kół strony prawej mogło powstać w wyniku kontaktu opon z ostrymi krawędziami nawierzchni bitumicznej.

Przeprowadzona analiza dostarczonego materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy oraz w oparciu o obowiązujące standardy opiniowania pozwala na postawienie następujących tez:

- kierujący samochodem O. (...) w opiniowanym przypadku nie popełnił błędu w taktyce i technice jazdy. Nie naruszył zasad ruchu drogowego;

- uszkodzenia opon strony prawej pojazdu mogło nastąpić w wyniku wjazdu pojazdu w ubytek nawierzchni bitumicznej;

- koszt naprawy samochodu osobowego marki O. (...) nr rej. (...) przy użyciu części oryginalnych i średniej stawki w wysokości 85,00 zł netto, na dzień powstania szkody wynosi 60.713, 59 złotych brutto;

- szacowana wartość pojazdu na dzień powstania szkody przy uwzględnieniu wszystkich czynników wpływających na jego wartość wynosi 17.200, 00 zł brutto;

- szacowana różnica wartości pojazdu przed i po szkodzie wynosi 13.800, 00 zł brutto.

- w celu zachowania przede wszystkim walorów technicznych naprawa pojazdu winna odbywać się na częściach oryginalnych / opinia podstawowa biegłego k. 187-193/.

Bezpośrednią przyczyną zdarzenia były trzy elementy: wtargnięcie sarny, manewr obronny zjazdu w lewo przez kierującego oraz pozostający w związku z wypadkiem to jest z utratą panowania nad pojazdem zniszczenie dwóch opon prawych. Gdyby opony nie uległy uszkodzeniu, kierujący utrzymałby tor jazdy, a tym samym nie uderzył w drzewo. Notatka urzędowa oraz słabej jakości dokumentacja fotograficzna wskazują na ubytki jezdni w miejscu wypadku, które mogły spowodować rozerwanie opon. Wersja zdarzeń przedstawiona przez powoda jest w dużej mierze uprawdopodobniona. Jeżeli chodzi o nawierzchnię bitumiczną, to ubytki posiadają ostre krawędzie i wystarczy gdy opona zahaczy o taką krawędź, to ulega uszkodzeniu. Manewr obronny podjęty przez kierującego był prawidłowy, kierujący nie mógł przewidzieć, że opony ulegną uszkodzeniu przy krawędzi jezdni, przez co straci panowanie nad pojazdem / opinia uzupełniająca rozprawa z dnia 14.02.2017 roku/.

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad posiada z pozwaną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, potwierdzoną polisą gwarantowaną przez (...) S.A. V. (...) / bezsporne/.

Pełnomocnik powoda pismem z dn. 26.03.2014 r. wezwał pozwanego do zapłaty odpowiednich kwot tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania w terminie 30 dni od daty odebrania wezwania. Pozwany odebrał pismo dnia 31.03.2014 roku. Jednak po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego odmówił przyjęcia odpowiedzialności. Pismem z dnia 26 marca 2014 roku ponownie odmówił przyjęcia odpowiedzialności, stwierdzając brak zaniedbań ze strony swojego ubezpieczonego. /wezwanie do zapłaty wraz z z.p.o. i pismo pozwanej k. 44-47 i k. 26-27/.

Koszt sprawowania opieki – usługi opiekuńczej nad osobą chorą w jej miejscu zamieszkania w powiecie (...) od stycznia 2011 roku do 31 grudnia 2014 roku wynosił 9 zł za 1 godzinę ( bezsporne, okoliczność znana Sądowi z urzędu ).

Ustalając stan faktyczny w sprawie, co do okoliczności zdarzenia oraz miejsca wypadku, Sąd oparł się na koherentnych i wzajemnie niesprzecznych zeznaniach świadków K. K. i A. S. oraz zeznaniach powoda.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd dał wiarę zeznaniom świadków: Z. P. i P. F. w zakresie w jakim przedmiotowi świadkowie zeznają, że do ich obowiązków należał nadzór nad utrzymaniem drogi krajowej nr. (...) na odcinku R. - J.. Zauważyć należy, że świadkowie nie posiadają żadnej wiedzy czy miejsce wypadku w dniu 8 sierpnia 2013 roku było utrzymane sposób należyty tj. zlikwidowane były ubytki w nawierzchni bitumicznej pobocza drogi. Sam fakt, iż świadkowie uprzednio przejeździli odcinkiem drogi na którym doszło do zdarzenia nie oznacza że ujawnili oni i stosowanie zabezpieczyli znajdujące się w poboczu ubytki. Nie sposób uznać że zeznania przedmiotowych świadków ekskulpują pozwaną od odpowiedzialności wobec powoda za spowodowany wypadek oraz potwierdzają iż podmiot ten dołożył należytej staranności, by zapewnić utrzymanie przedmiotowej jezdni w należytym stanie.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego nie opierał się także na dokumencie w postaci dziennika objazdu. Złożony dokument prywatny nie wskazuje bowiem na stan jezdni w dacie i miejscu, gdzie doszło do wypadku. Wskazuje jedynie, że w sierpniu 2013 roku, objeżdżający drogę nie ujawnił w niej ubytków w miejscu wypadku powoda. Okoliczność ta nie wyklucza wersji lansowanej przez powoda. Zauważyć należy, że świadek P. F. zeznał, że patrolując drogę i mijając się z innym pojazdem mógł nie zauważyć wyrw na poboczu. Dodatkowo w aktach sprawy znajduje się notatka interweniujących na miejscu funkcjonariuszy Policji (k.48), która potwierdza zaistnienie zdarzenia. Co więcej z pisma (...) wynika, że na odcinku drogi znajdowało się oznakowanie A-31 „niebezpieczne pobocza" umiejscowione na 10 +190 strona prawa i 10+370 strona lewa. Z tego wynika, że na skutek pojazdów na przedmiotowej drodze dochodziło do uszkodzeń poboczy. Ostatecznie biegły do spraw ruchu drogowego stwierdził, że uszkodzenia opon strony prawej pojazdu mogły nastąpić w wyniku wjazdu pojazdu w ubytek nawierzchni bitumicznej.

Należy dostrzec w wyjaśnieniach powoda istotną sprzeczność co do mechanizmu powstania uszkodzeń. Sprzeczność tą dostrzega i opisuje również biegły. Niemniej jednak, pamiętać należy, że zdarzenie miało charakter dynamiczny, w chwili wypadku pojazd po drodze przemieszczał się ( sam powód zeznał, że pojazdem „okręcało”), a sam powód zeznając prawie 2 lata po wypadku mógł nie pamiętać dokładnie zdarzenia, tym bardziej że doznał on w wyniku wypadku urazu głowy i wstrząśnienia mózgu. Jednakże z powołanych wyżej dowodów wynika, że wersja zdarzeń przedstawiona przez powoda jest w dużej mierze uprawdopodobniona, co konstatuje również biegły w swej uzupełniającej opinii.

Sąd uznał za rzetelne, fachowe, obiektywne, bezstronne i rzeczowe opinie biegłych sądowych z zakresu ortopedii, neurologii oraz biegłego ds. ruchu drogowego, którzy na zlecenie Sądu wydali opinie w przedmiotowej sprawie. Opinie zostały sporządzone zgodnie z zakreślonymi tezami dowodowymi, w oparciu o wnikliwą analizę akt sprawy i własną wiedzę biegłych.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Roszczenia powoda są częściowo zasadne i znajdują swoją podstawę prawną, w przepisie art. 415 k.c. i art. 822 § 1 k.c.

Skoro w toku postępowania pozwany kwestionował podstawę swojej odpowiedzialności, to do tego zarzutu należy odnieść się w pierwszej kolejności. Dopiero, bowiem przesądzenie odpowiedzialności, co do zasady, celowym czyni rozważania na temat wysokości zadośćuczynienia i odszkodowania.

Droga krajowa nr (...) na odcinku R.-J. jest drogą krajową której zarządcą w dacie wypadku była Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad.

Zgodnie z art. 20 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013r. poz. 260 z późn. zm.) do zarządcy drogi należy w szczególności: utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2; Utrzymanie drogi oznacza zaś wykonywanie robót konserwacyjnych, porządkowych i innych zmierzających do zwiększenia bezpieczeństwa i wygody ruchu, w tym także odśnieżanie i zwalczanie śliskości zimowej. W niniejszej sprawie nie był kwestionowany fakt, że droga krajowa nr. (...) w miejscu, w którym doszło do wypadku pozostaje w zarządzie (...). Tym samym jest ona odpowiedzialna za wszelkie szkody wynikłe z niewłaściwego stanu technicznego nawierzchni drogi. Zeznania powoda, notatka urzędowa policji oraz dokumentacja fotograficzna wskazują na ubytki jezdni w miejscu wypadku, które spowodowały rozerwanie opon. Jak wynika z wniosków opinii biegłego ds. ruchu drogowego między innymi ten element był bezpośrednią przyczyną zdarzenia szkodzącego z udziałem powoda. Gdyby opony nie uległy uszkodzeniu, na zniszczonej nawierzchni kierujący utrzymałby tor jazdy, a tym samym nie uderzył w drzewo.

Zatem należy stwierdzić, iż Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad ponosi odpowiedzialności za zdarzenie szkodzące wobec powoda. Skoro więc ubezpieczony odpowiada na podstawie przepisu art. 415 k.c. za wyrządzoną szkodę, poszkodowanemu przysługuje odszkodowanie z ubezpieczenia i może dochodzić roszczenia od pozwanego zakładu ubezpieczeń. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości istnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem powoda, a niedopełnieniem obowiązków przez (...), w zakresie likwidacji ubytków w nawierzchni bitumicznej jezdni. Gdyby bowiem ubytki zostały prawidłowo usunięte, tego rodzaju wypadku dałoby się uniknąć.

Podstawą zgłoszonego przez powoda żądania zadośćuczynienia z tytułu doznanej krzywdy jest przepis art.445 § 1 k.c.

Ustawodawca poza wskazaniem, iż kwota przyznana tytułem zadośćuczynienia winna być wymierna do powstałej szkody nie wskazuje innych zasad ustalenia jej wysokości. Bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie wskazuje natomiast, iż przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze całokształt okoliczności sprawy nie wyłączając takich czynników jak wiek poszkodowanego, rozmiar doznanej krzywdy, nieodwracalność następstw wypadku, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, długotrwałość i przebieg procesu leczenia.

Rolą zadośćuczynienia jest bowiem złagodzenie doznanej niewymiernej krzywdy poprzez wypłacenie nie nadmiernej lecz odpowiedniej sumy, w stosunku do doznanej krzywdy. Ustalenie jej wysokości powinno być jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy dokonane w ramach rozsądnych granic, odpowiadających aktualnym warunkom i sytuacji majątkowej społeczeństwa przy uwzględnieniu, iż wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

W ostatnich latach w orzecznictwie, Sąd Najwyższy dąży do przełamania tendencji zasądzania tytułem zadośćuczynienia skromnych sum pieniężnych i w swoich orzeczeniach wielokrotnie podkreśla, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej. Zasadniczą przesłanką przy określeniu jego wysokości jest stopień natężenia krzywdy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd uznał, iż żądanie dochodzone niniejszym pozwem od pozwanego w kwocie 40.000 zł z tytułu zadośćuczynienia jest nazbyt wygórowane.

Przedstawiony w uzasadnieniu opis stanu faktycznego wskazuje na zasadność przyznania powodowi zadośćuczynienia w kwocie 30.000 złotych. Suma 30.000 zł należna powodowi tytułem zadośćuczynienia spełnia w tym przypadku swoją rolę kompensacyjną, nie stanowi symbolicznej zapłaty, jest wielokrotnością aktualnego przeciętnego średniego wynagrodzenia w kwocie netto. Tym samym przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość. Zasądzona suma odpowiada też pozostałym elementom, od których powinna zależeć wysokość zadośćuczynienia, o czym poniżej.

Jak wynika z opinii biegłego ortopedy badany w wypadku dnia 08.08.201 3 doznał poważnego urazu kręgosłupa. Konieczne było leczenie szpitalne. Uraz kręgosłupa wymagał operacji. Konieczne było leczenie specjalistyczne i rehabilitacja. Przebyty uraz spowodował powstanie stałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15%. U powoda doszło bowiem do uszkodzenia kręgosłupa w odcinku lędźwiowym a mianowicie do wypadnięcia dysku. To spowodowało ograniczenie ruchomości co upoważnia do orzeczenia właśnie 15% uszczerbku na zdrowiu stałego, albowiem związanego z naruszeniem pierwotnej struktury anatomicznej.

Niewątpliwie wypadek i jego skutki były źródłem dolegliwości bólowych. I tak w oparciu o umowną 10* skalę WAS można określić, że w ciągu pierwszego tygodnia ból wynosił 6*, do końca 2 tygodnia obniżył się do 5*, a na koniec pierwszego miesiąca 4* i do końca drugiego miesiąca 3*. Dalej, jak wynika z wywiadu dolegliwości bólowe narastały. Przez okres listopada i grudnia 201 3 były na poziomie 4/5*. W okresie około operacyjnym ból był na poziomie 6/7, tj. w ciągu stycznia i lutego 2014. Następnie ból obniżał się stopniowo, aż do poziomu 3* w lipcu 2014. Na poziomie 1 /2* utrzymuje się do dnia dzisiejszego.

Jak wynika z opinii neurologa powód w następstwie wypadku doznał urazu głowy z objawami wstrząśnienia mózgu niewielkiego stopnia bez trwałych zmian w ośrodkowym układzie nerwowym (...) i urazu skrętnego kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym skutkującym masywną centralną przepukliną dyskową na poziomie L3-L4 wymagającą leczenia operacyjnego oraz reoperacji z powodu krwiaka wewnątrzkanałowego .

Kliniczną neurologiczną konsekwencją przebytego dn. 08.08.2013r urazu kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego jest przetrwały pourazowy zespół korzeniowy lędźwiowo-krzyżowy z cechami lewostronnego niedowładu strzałkowego. Procentowy stały uszczerbek na zdrowiu powoda powodu pourazowego zespołu korzeniowego lędźwiowo-krzyżowego z cechami lewostronnego niedowładu peronalnego (strzałkowego) pozostającego w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym z wynosi na 5 %. Rodzaj i rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych powoda w związku z doznanym w dn. 08.08.2013 urazem kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego skutkującym centralnym wypadnięciem dysku L3-L4 wymagającego leczenia operacyjnego - należy określić jako bardzo znaczny. W okresie pierwszych 3-ch miesięcy od zdarzenia urazowego było to związane postępującymi dolegliwościami bólowymi odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa promieniującymi do kończyn dolnych, postępującą niesprawnością kończyn i utrudnieniem chodzenia. Ponowne nasilenie dolegliwości bólowych z niedowładem lewej kończyny dolnej, przejściowymi zaburzeniami zwieraczy wystąpiły w okresie pooperacyjnym, kiedy powód w okresie 1 m-ca wymagał intensywnego leczenia rehabilitacyjnego wspomaganego farmakoterapią, opieki osób trzecich. Dolegliwości bólowe odcinka lędźwiowo-krzyżowego, niedowład stopy lewej utrzymują się nadal aczkolwiek w złagodzonej formie. Nadal powód korzysta z leczenia rehabilitacyjnego. Uwzględniając powyższe, zakres szkody niemajątkowej powoda należy określić jako stosunkowo wysoki, na co wskazuje przedstawiony powyżej opis stanu faktycznego. W niniejszej sprawie należało wziąć pod uwagę stopień uszczerbku na zdrowiu powoda (20%), jego wiek (45 lat) i rozmiar cierpień bezpośrednio po wypadku. Podkreślić należy, również że ból i niedowład stopy lewej u powoda utrzymują się do dnia dzisiejszego aczkolwiek w złagodzonej formie.

W świetle powyższych okoliczności brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiska pozwanego, natomiast stanowisko powoda co do wysokości zadośćuczynienia należało uznać za zasadne częściowo. Powód powrócił do czynnej służby w policji. Skutki wypadku mają zatem niewielki wpływ na dalsze funkcjonowanie powoda. Niedowład stopy lewej w istotny sposób nie rzutuje na aktywność życiową powoda i ogólną sprawność organizmu. Powód obecnie nie wymaga innego leczenia poza rehabilitacją.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 1 a wyroku.

O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. i 817 § l k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie, z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie ustalono, że pełnomocnik powoda pismem z dn. 26.03.2014 r. wezwał pozwanego do zapłaty odpowiednich kwot tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania w terminie 30 dni od daty odebrania wezwania. Pozwany odebrał pismo dnia 31.03.2014 roku. Jednak ten po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego odmówił przyjęcia odpowiedzialności. Uwzględniając powyższe odsetki ustawowe od kwoty 20.000 złotych zasądzono od dnia od dnia 30 kwietnia 2014 roku.

Natomiast co do odsetek od zasądzonej kwoty 10.000 złotych z pkt. 1 a ust. 2 wyroku, ustalono, że w dniu 18 maja 2018 roku, powód wniósł o zasądzenie od pozwanego dalszej kwoty 20.000 złotych z ustawowymi odsetkami jak w pozwie.

Pismo z dnia 18 maja 2018 roku doręczono pełnomocnikowi pozwanego w dniu 5 czerwca 2018 roku ( k. 345 akt).

Mając na uwadze treść art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. w związku z art. 193 § 3 k.p.c. odsetki od tej kwoty zasądzono od dnia 5 czerwca 2018 roku oddalając powództwo co do odsetek w pozostałej części o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku.

Odnosząc się do żądania powoda zasądzenia kwoty 1.768 złotych tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby z tytułu kosztów opieki osób trzecich to jest ono zasadne w całości.

Niewątpliwie poszkodowany może domagać się zwrotu kosztów opieki nad nim i kosztów rehabilitacji poniesionych przez członków jego najbliższej rodziny i związane z tym koszty stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. (por. wyrok SN z 15 lutego 2007 r., II CSK 474/06, LEX nr 274155; wyrok SN z 4 marca 1969 r., I PR 28/69, OSN 1969, nr 12, poz. 229 i wyrok SN z 4 października 1973 r., II CR 365/73, OSN 1974, nr 9, poz. 147).

Jak wynika z niekwestionowanej przez strony opinii biegłych oraz zeznań świadków i powoda po wypadku powód wymagał pomocy osób trzecich. Ta pomoc była konieczna w zakresie kupowania i przygotowywania posiłków i wykonywania prac w gospodarstwie domowym, średnio przez okres do końca lutego 2014 w zakresie 2 godzin dziennie.

Jak ustalono powodem opiekowała się matka oraz konkubina.

Koszt sprawowania opieki – usługi opiekuńczej nad osobą chorą w jej miejscu zamieszkania w powiecie (...) od stycznia 2011 roku do 31 grudnia 2014 roku wynosił 9 zł za 1 godzinę. Zgodnie z powyższymi ustaleniami uznać należy, że powód wymagał opieki przez 2 godzin dziennie przez 201 dni tj. od dnia 8 sierpnia 2013 roku do 28 lutego 2014 roku.

Uwzględniając powyższe, powód z tytułu kosztów opieki mógł domagać się od pozwanego zwrotu kwoty 3.618 złotych / 201 dni x 2 godziny x 9 zł /. Z uwagi jednak na treść art. 321 § 1 k.p.c. należało zasądzić na rzecz powoda kwotę 1.768 złotych – zgodnie z żądaniem pozwu.

O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. i 817 § 1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Pozwany został wezwany do zapłaty powyższej kwoty w dniu 31.03.2014 roku. Uwzględniając powyższe odsetki ustawowe zasądzono od dnia od dnia 30 kwietnia 2014 roku.

W punkcie 3 pozwu powód domagał się zasądzenia kwoty 442,64 złotych tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby z tytułu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty. Żądanie powoda w tym zakresie należało uznać za częściowo zasadne i znajdujące oparcie w treści art. 444 § 1 k.c.

Zgodnie z opinią biegłego neurologa koszty leczenia farmakologicznego były uzasadnione; Wyszczególnione są w fakturach znajdujących się na niżej wymienionych kartach; karta 34 - O. w plastrach - 25.11 zł karta 25 - D. 60 tabl. - 25,99 zł. B. tabl. 0,025g 60 tabl.- 6,67 zł Karta 35v- D. I. 30 tabl. - 21,99 D. żel-14,85 zł. A. 60 kaps.- 8,99 zł B. G. maść-12,99 zł, B. 0,19 20 tabl - 16,57 zł K. inj. 10 amp.-9,43 zł. D. (1)żel-15,90 zł M. 0,05g 30 tabl. - 8,95 zł. V. S. 0,01 g 20 tabl. 28,98 zł. Łączne, udowadniane koszty w tym zakresie wyniosły kwotę 196,42 złote i taką kwotę Sąd zasądził na rzecz powoda w punkcie 1 c wyroku. W pozostałym zakresie żądanie jako nieudowodnione należało oddalić co uczyniono w punkcie 2 wyroku.

O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. i 817 § l k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powód domagał się zasądzenia odsetek ustawowych w tej części żądania od dnia wniesienia powództwa. Jak wynika z wezwania do zapłaty strona pozwana uprzednio nie wezwała pozwanego do zapłaty odszkodowania za zwiększone potrzeby z tytułu kosztów leczenia. Z uwagi na treść powyżej przywołanych przepisów, oraz uwzględniając fakt, że odpis pozwu doręczono pozwanemu 9 marca 2015 roku, początkowy termin odsetek oznaczono na dzień 10 kwietnia 2015 roku.

Poza sporem jest, że powód wielokrotnie dojeżdżał do placówek medycznych. Poza sporem jest również to, że stan zdrowia powoda uniemożliwiał mu samodzielne dotarcie do placówek medycznych. Okoliczność te wynikają wprost z załączonej przez powoda dokumentacji medycznej. Powoda wielokrotnie do palcówek medycznych dowoziła konkubina K. K. (1) należącym do niej samochodem O. (...) nr. rej. (...). Mając powyższe na uwadze oraz uwzględniając treść art. 444 § 1 k.c. roszczenie powoda w tym zakresie jest zasadne. Z uwagi na powyższe orzeczono jak w punkcie 1 d wyroku. O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. i 817 § 1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Pozwany został wezwany do zapłaty powyższej kwoty w dniu 31.03.2014 roku. Uwzględniając powyższe odsetki ustawowe zasądzono od dnia od dnia 30 kwietnia 2014 roku.

W punkcie 6 pozwu powód domagał się od pozwanego zasądzenia kwoty 7.200,00 złotych tytułem odszkodowania za szkody w pojeździe marki O. (...) o nr rej. (...) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30.04.2014 r. do dnia zapłaty.

W przedmiotowej sprawie bezspornym pomiędzy stronami było to, że szkoda w pojeździe należącym do powoda miała charakter szkody całkowitej.

Ze szkodą całkowitą w ubezpieczeniach komunikacyjnych mamy do czynienia wówczas, gdy pojazd mechaniczny na skutek wypadku uległ zniszczeniu i albo w ogóle nie nadaje się do naprawy, albo też koszty naprawy okazują się przekraczać wartość pojazdu w dniu powstania szkody.

Uzasadnienia prawnego kompensacji szkody całkowitej należy doszukiwać się w art. 363 § 1 k.c. Przepis ten wskazuje na szczególny przypadek, gdy przywrócenie stanu poprzedniego poprzez naprawienie szkody jest niemożliwe, bądź też pociąga za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty. W sytuacji szkody całkowitej ubezpieczyciel nie musi zatem finansować kosztów naprawy.

W przypadku szkody całkowitej, odszkodowanie wypłacane w ramach ubezpieczenia OC ustalane jest za pomocą metody dyferencyjnej. Polega ona na tym, iż wylicza się wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym (na dzień szkody) i wartość pozostałości pojazdu (wraku), a następnie oblicza różnicę między tymi wielkościami. Otrzymana kwota stanowi wysokość przyznanego odszkodowania. Zakres szkód w pojeździe powoda oraz opinia biegłego w zakresie kosztów naprawy i wartości pojazdu przez i po szkodzie nie były kwestionowane przez pozwanego.

Jak wynika z opinii biegłego sądowego przed szkodą wartość pojazdu wynosiła 17.200 złotych, po szkodzę wartość pojazdu wynosiła 3.400 złotych.

Do zapłaty na rzecz powoda z tytułu uszkodzenia pojazdu co do zasady pozostaje kwota 13.800 złotych [ bo: 17.200 zł (wartość pojazdu nieuszkodzonego) – 3.400 zł (wartość pojazdu w stanie uszkodzonym) = 13.800 złotych].

Mając powyższe na uwadze, działając na podstawie art. 363 § 1 i 2 k.c. i art. 361 § 2 k.c. i uwzględniając treść art. 321 § 1 k.p.c. orzeczono jak w punkcie 1 e wyroku. O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. i 817 § 1 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Pozwany został wezwany do zapłaty powyższej kwoty w dniu 31.03.2014 roku. Uwzględniając powyższe odsetki ustawowe zasądzono od dnia od dnia 30 kwietnia 2014 roku.

Z uwagi na treść art. 361 § 1 k.c. za niezasadne należało uznać żądanie określone w punkcie 5 pozwu w którym powód domagał się od pozwanego zasądzenia kwoty 799,00 zł. tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby z tytułu kosztów dojazdów do placówek medycznych bliskich powoda A. S. (1) i K. K. (1). Wydatki te nie stanowią normalnego następstwa zdarzenia szkodzącego, a zatem ich poniesienie nie ma związku z przedmiotowym wypadkiem. Zauważyć należy, że w trakcie hospitalizacji, powód miał zapewnioną pełną opiekę przez personel medyczny, a zatem nie wymagał opieki ze strony innych osób. Dojazdy osób trzecich nie były w tym wypadku niezbędne i miały charakter dobrowolny. Niezależnie od powyższego żądanie powoda w tym zakresie należało oddalić jako nieudowodnione. Zeznania świadków nie mogą stanowić podstawy do ustalenia kwot odszkodowań z tytułu zwrotu kosztów dojazdu świadków do placówek leczniczych. Złożone zeznania nie pozwalają ustalić ile razy, dokąd i w jaki sposób świadkowie dojeżdżali do placówek medycznych oraz ustalić jakie realnie ponieśli koszty z tego tytułu. Mając na uwadze powyższe roszczenia powoda w tym zakresie należało oddalić.

Sąd orzekł o kosztach procesu z zastosowaniem zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Należy więc przyjąć, że strona powodowa utrzymała się ze swoim roszczeniem w 78 % wartości przedmiotu sporu. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 k.p.c.) strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu w jakim przegrały sprawę, a zatem powód w 22%, pozwany w 78 %.

Koszty procesu wyniosły łącznie 9.647 zł, w tym po stronie powoda 6.230 zł, a po stronie pozwanego 3.417 zł. Powoda, zgodnie z podaną zasadą powinny obciążać w kwocie 2.122,34 zł (9.647 zł x 22 %), skoro jednak faktycznie poniósł koszty w kwocie 6.230 zł powodowi należy się zwrot w kwocie 4.107,66 zł. / 6.230 zł. –2.122,34 zł./. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w punkcie 3 wyroku.

Sąd na postawie na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2010r., nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. w punktach 4 i 5 wyroku obciążył powoda i pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi, które wyniosły łącznie 1.083 zł. W przypadku powoda jest to kwota 238,26 zł / 1.083 zł x 22 % /, w przypadku pozwanego kwota 844,74 zł / 1.083 zł x 78 % /.