Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Protokolant: protokolant Ewelina Karnasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2018 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. M.

przeciwko K. T.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Oświęcimiu z dnia 16 stycznia 2017 r., sygnatura akt I C 1504/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Oświęcimiu na rzecz adwokata R. G. kwotę 369 zł (trzysta sześćdziesiąt dziewięć złotych) brutto tytułem pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

SSO Beata Tabaka

UZASADNIENIE

Niniejsza sprawa była rozpoznana przez Sąd Rejonowy w postępowaniu uproszczonym. Również Sąd Okręgowy jako Sąd II instancji rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym.

Sąd Odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego, zatem na zasadzie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku obejmować będzie jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Za trafne, wbrew zarzutom apelacji uznać trzeba ustalenia faktyczne poczynione przez sąd pierwszej instancji, dokonując tych ustaleń sąd pierwszej instancji nie przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów. Z poczynionych ustaleń wyciągnięte zostały prawidłowe wnioski prawne. Stąd Sąd Okręgowy przyjął te ustalenia faktyczne oraz wnioski prawne za własne.

Podniesiony w apelacji zarzut odnoszący się do ustaleń faktycznych w istocie nie tyle dotyczy faktów wskazanych w podstawie faktycznej rozstrzygnięcia, co oceny treści zawartej przez strony umowy, z której powód wywodził zgłoszone w pozwie roszczenie, w kontekście wynikających z niej wzajemnych zobowiązań stron, do czego Sąd odniesie się szczegółowo w dalszej części uzasadnienia.

Pozostałe zarzuty naruszenia prawa procesowego odnosiły się do zaistniałych w ocenie skarżącego uchybień związanych przeprowadzonym w sprawie postępowaniem dowodowym oraz obowiązkiem udzielenia przez Sąd pouczeń co do obowiązków procesowych z tym związanych na rzecz strony występującej w sprawie bez profesjonalnego pełnomocnika. Odnosząc się do tych zarzutów wskazać na wstępie należy, iż zgodnie z zasadą kontradyktoryjności procesu cywilnego to na stronach ciąży obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą one skutki prawne ( art. 232 k.p.c. ). Obowiązek ten konkretyzują przepisy art. 207 i 217 k.p.c., które regulują sposób i termin składania zarzutów, twierdzeń oraz wniosków dowodowych przez strony. Celem tych unormowań jest sprawne gromadzenie materiału procesowego, ale i umożliwienie stronom przedstawienie swoich stanowisk i dowodów na ich poparcie. Przepis art. 207 k.p.c. odnosi się do terminów sądowych w zakresie realizacji obowiązku składania wniosków dowodowych, natomiast art. 217 §1 k.p.c. w myśl którego strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej, dotyczy prawa strony do składania wniosków dowodowych nawet do zamknięcia rozprawy. W myśl art. 207§ 6 k.p.c. sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. W świetle art. art. 210 §2 ¹ k.p.c. Sąd powinien pouczyć stronę występującą bez profesjonalnego pełnomocnika o skutkach wynikających m.in. o treści z art. 207§6 k.p.c. Analiza akt sprawy nie pozwala jednak na przyjęcie, iż powód nie został pouczony o skutkach prekluzji dowodowej wynikającej z powyższej normy prawnej, choć bowiem pouczenie takie nie zostało mu doręczone wraz z odpisem wniesionego przez pozwaną sprzeciwu od wydanego w sprawie nakazu zapłaty, to pouczenie takie zostało zawarte w samej treści formularza pozwu, przy wykorzystaniu którego powód wniósł powództwo w sprawie. W punkcie 9 formularza pozwu wskazano bowiem, że okoliczności faktyczne, wnioski i dowody niezgłoszone w pozwie mogą być w postępowaniu uproszczonym zgłaszane tylko wówczas, gdy strona wykaże, że nie mogła ich powołać wcześniej lub gdy potrzeba ich powołania wynikła później. Obowiązek pouczenia powoda jako strony występującej w sprawie na etapie postępowania przed Sądem I instancji bez profesjonalnego pełnomocnika, został zatem w tej formie spełniony. Wnosząc powództwo przy wykorzystaniu przedmiotowego formularza powód musiał mieć zatem świadomość ciążących na nim obowiązków procesowych, w tym związanych z obowiązkiem przedstawiana dowodów w celu wykazania podnoszonych twierdzeń, a także skutków związanych z brakiem zgłoszenia stosownych wniosków dowodowych w czasie właściwym w postaci prekluzji dowodowej. Skoro zatem dochodzone pozwem żądanie zapłaty powód wywodził z zawartej przez strony umowy to winien wykazać, przedstawiając już w pozwie stosowne dowody, nie tylko samą treść umowy, a zatem przedmiot wzajemnych zobowiązań stron, ale także okoliczność, iż spełnił wynikające z tej umowy świadczenie na rzecz pozwanej, z tytułu czego domagał się zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Dowody na okoliczność wykonania przez powoda zawartej przez strony umowy nie zostały załączone do pozwu, ani wobec braku skutecznie wniesionej odpowiedzi na sprzeciw pozwanej, nie zostały złożone przez powoda we właściwym czasie w dalszym toku postępowania. Z analizy akt sprawy wynika, iż złożone przez powoda pismo z dnia 23 października 2015 r. w odpowiedzi na złożony przez pozwaną sprzeciw od wydanego w sprawie nakazu zapłaty, wobec nie uzupełnienia przez powoda jego braków formalnych w zakreślonym terminie, zostało zwrócone zarządzeniem Przewodniczącego Sądu Rejonowego w Oświęcimiu z dnia 12 stycznia 2016 r. Tymczasem to w odpowiedzi na sprzeciw pozwany najpóźniej winien zgłosić wnioski dowodowe na okoliczność wykonania zawartej przez strony umowy, aby nie narazić się na skutek wynikający z art. 207 § 6 k.p.c. w postaci pominięcia przez sąd spóźnionych twierdzeń i dowodów. Pozwana w sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty zaprzeczyła bowiem, aby powód wykonał umowę, a tym samym, aby należne mu było dochodzone pozwem z tego tytułu wynagrodzenie. Zważywszy na powyższe a także na fakt, że powód nie zgłosił we właściwym czasie żadnych innych wniosków dowodowych, poza załączoną do pozwu kopią zawartej przez strony umowy, w szczególności dowodów na okoliczność wykazania, iż spełnił na rzecz pozwanej wynikające z tej umowy świadczenie, słusznie Sąd Rejonowy oddalił wniesione przez niego powództwo. Był to bowiem główny zarzut i istota sporu w sprawie i to na powodzie, który z okoliczności tej wywodził skutki prawne, spoczywał w tym zakresie zgodnie z art. 6 k.c. ciężar dowodu. W konsekwencji skoro pozwany nie zadośćuczynił w tym zakresie swym obowiązkom procesowym, to słusznie Sąd Rejonowy pominął jako spóźnione wnioski dowodowe powoda zgłoszone na dalszym etapie postępowania. Nie można też pominąć okoliczności, iż wnioski dowodowe zawarte w piśmie procesowym, które wpłynęło do Sądu w dniu 14 grudnia 2016 r. dotyczyły nośników elektronicznych –płyty CD i tabletu, a także dowodów z nagrań telefonicznych, które pozostawały w posiadaniu powoda już w chwili wniesienia powództwa, stąd niewątpliwie nie można przyjąć, iż dowody te nie mogły zostać złożone przez powoda w czasie właściwym tj. wraz z pozwem bądź najpóźniej w sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty. Nie sposób także przyjąć, że potrzeba powołania tych dowodów wynikła później, skoro pozwana już w sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty zaprzeczyła wszelkim twierdzeniom pozwu wnosząc o oddalenie powództwa. Sąd Rejonowy nie naruszył zatem wskazanych przez powoda norm prawa procesowego oddalając powyższe wnioski jako spóźnione. Nadto wnosząc o przeprowadzenie tych dowodów powód winien sprecyzować tezę dowodową tj. wskazać okoliczności, które za pomocą tych dowodów zamierzał wykazać, czego nie uczynił. Z treści zeznań powoda złożonych w drodze pomocy prawnej przed Sądem Rejonowym w Bytomiu w dniu 18 listopada 2016 r. wynikało, iż na tych elektronicznych nośnikach znajdować się miały nagrania z przebiegu spotkania, na którym doszło do zawarcia przez strony przedmiotowej umowy, a zatem dowód ten mógł co najwyżej służyć do wykazania wzajemnych uzgodnień stron, a zatem samej treści umowy. Wprawdzie ocena czy strona w sposób należyty wykonała umowę poprzedzona musi być ustaleniem jej treści, niemniej jednak samo ustalenie treści umowy w oparciu o zaoferowane przez strony dowody nie mogło jeszcze prowadzić do uwzględnienia wniesionego w sprawie powództwa. Dowód ten w świetle braku jakichkolwiek innych dowodów na okoliczność wykazania przez powoda wykonania łączącej strony umowy, słusznie zatem Sąd Rejonowy uznał za zbędny oraz prowadzący do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania. Niezależnie bowiem od okoliczności jaka była rzeczywista treść i cel zawartej przez strony umowy ponad tą, która wynikała z załączonego do pozwu dowodu, istota sporu, jak już wskazano wyżej, sprowadzała się do wykazania, iż umowa ta została wykonana przez powoda, na okoliczność czego nie zostały przez powoda przedłożone żadne dowody. Za chybiony w świetle treści załączonej do pozwu umowy uznać należało także podniesione w apelacji zarzut, iż strony zawarły nie jedną, ale dwie umowy, w których pierwsza z nich obejmowała jedynie zobowiązanie powoda do ustalenia danych osobowych osoby, w stosunku do której pozwana zamierzała zgłosić roszczenia związane z niewłaściwym wykonaniem remontu jej mieszkania, natomiast przedmiotem drugiej umowy miało być samo sporządzenie pism procesowych, w których sformułowane zostałyby te roszczenia oraz wezwanie do zapłaty wynikających z tych roszczeń należności. Zarzuty te nie znajdują uzasadnienia w samej treści przedłożonej umowy, w której w sposób wyraźny wskazano, że przedmiotem świadczenia powoda jest sporządzenie pism, po ustaleniu danych osobowych wykonawcy, który wykonywał remont na rzecz pozwanej, a następnie wezwanie tej osoby do spełnienia formułowych z tego tytułu przez pozwaną roszczeń zarówno tytułem odszkodowania jak i zadośćuczynienia. Wynikające z tej umowy czynności, które miał podjąć powód składały się zatem na jedno zobowiązanie sprowadzające się do sporządzenia pism procesowych celem wezwania tej osoby do spełnienia roszczeń, z jakimi występowała pozwana z tytułu niewłaściwe wykonanego w jej mieszkaniu remontu. Właściwe wykonanie zobowiązania wymagało zatem nie tylko sporządzenia przez powoda samych pism procesowych rozumianych jako wzory, lecz sporządzenia pism zawierających wezwanie do zadośćuczynienia określonemu roszczeniu, takie zaś pismo posiadać musi adresata. Logicznym jest zatem, iż wysłanie pism sporządzonych przez powoda czy też samo ich uzupełnienia o dane adresata wymagało wcześniejszego ustalenia danych tej osoby, która na rzecz pozwanej wykonywała remont, i w stosunku do której pozwana zamierzała z tymi roszczeniami wystąpić. Sporządzenie zatem samych pism procesowych w takiej sytuacji byłoby dla pozwanej całkowicie nieprzydatne i w istocie sprzeczne z celem zawartej przez strony umowy. Niezależnie od powyższego powód w żaden sposób nie wykazał, aby sporządził jakiekolwiek pisma na rzecz pozwanej w wykonaniu zawartej przez strony umowy, albowiem pozwana nie tylko zaprzeczała aby dane osobowe wykonawcy remontu zostały ustalone przez pozwanego, ale zaprzeczyła także, aby w ogóle otrzymała od powoda jakiekolwiek pisma w wykonaniu łączącej strony umowy. Skoro zatem powód nie wykazał, aby spełnił na rzecz pozwanej świadczenie wynikające z zawartej przez strony umowy, to brak było podstaw do zasądzenia na jego rzecz dochodzonej z tego tytułu należności. W konsekwencji powództwo podlegać musiało oddaleniu o czym prawidłowo orzekł Sąd Rejonowy.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie 1 sentencji na mocy art. 385 k.p.c. O kosztach orzeczono ze względu na wynik sprawy na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 22 października 2015 r. Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.). Sąd Okręgowy przyznał także na rzecz adwokata R. G. od Skarbu Państwa kwotę 369 zł za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu odwoławczym na podstawie § 16 ust. 1 pkt 1 w zw. § 8 pkt. 3 i Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu wraz z należnym podatkiem VAT ( Dz.U. z 2015 r. poz. 1801 ).