Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Patrycji Klimiuk

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2018 r.

sprawy R. W.

oskarżonego z art. 180akk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 18 kwietnia 2018 r. sygn. akt II K 1737/17

wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 200 zł tytułem kosztów sądowych za II instancję.

Sygn. akt II Ka 456/18

UZASADNIENIE

R. W. został oskarżony o to, że w dniu 27.10.2017 roku w miejscowości Ł., gm. Z., woj. (...), prowadził pojazd mechaniczny m-ki F. (...) o nr rej. (...), nie stosując się do decyzji Starosty Powiatowego w Ł. numer (...)z dnia 08.02.2012 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami kategorii „ABET” dokument numer (...) w związku z niepoddaniem się wyznaczonemu badaniu i nieprzedłużeniu stosownego orzeczenia w wyznaczonym w skierowaniu terminie,

tj. o przestępstwo z art. 180a kk

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2018 r., sygn. II K 1737/17:

I.  oskarżonego R. W. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 180a kk i za czyn ten na podstawie art. 180a kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w rozmiarze 150 /stu pięćdziesięciu/ stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 12 /dwanaście/ złotych;

II.  na podstawie art. 42 § 1a pkt 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 /czterech/ lat;

III.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 /sto osiemdziesiąt/ złotych tytułem opłaty oraz 70 /siedemdziesiąt/ złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zarzucając mu:

1/ błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na niezgodności ustaleń faktycznych z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, w szczególności poprzez wadliwe ustalenie, że oskarżony był świadom popełnionego czynu, tj. tego, że w dniu 27 października 2017 roku w Ł., gm. Z., na drodze publicznej kierował pojazdem mechanicznym marki F. (...) o nr rej. (...), nie stosując się do decyzji nr (...), wydanej przez Starostwo Powiatowe w Ł. z dnia 08 lutego 2012 roku o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi;

2/ obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to: art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, poprzez dowolną, sprzeczną z zebranym materiałem dowodowym, pobieżną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności ujawnionych na rozprawie dokumentów ze Starostwa Powiatowego w Ł., naruszającą zasady logiki oraz doświadczenia życiowego.

Wskazując na powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

W toku rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonego poparł apelację i wniosek w niej zawarty. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku. Obrońca zareplikował wnosząc ewentualnie o zmianę wyroku w zakresie środka karnego przez orzeczenie go w minimalnym zakresie. Oskarżony wniósł o zmniejszenie orzeczonej kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Nie wyartykułowano w niej żadnych znaczących i przekonujących argumentów skutecznie podważających przyjętą przez Sąd meriti ocenę dowodów i poczynione w jej następstwie ustalenia faktyczne, które pozostają pozbawione błędów.

Przechodząc do meritum, przypomnieć należy, iż istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych (pkt 1 apelacji) nie może opierać się wyłącznie na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy na forsowaniu przez skarżącego własnego poglądu na daną kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania), czy też sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów Sąd I instancji. Zdaniem Sądu Okręgowego, takie uchybienia odnośnie świadomości oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu z art. 180a kk nie zostały przez obrońcę wykazane. W przedmiotowej sprawie kluczowym pozostaje, iż organ administracyjny nie przywrócił oskarżonemu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, albowiem nie spełnił on warunków określonych w stosownych przepisach. Oskarżony prowadząc w dniu 27 października 2017 r. samochód F. (...) nr rej. (...) w miejscowości Ł. nie posiadał dokumentu prawa jazdy – ani przy sobie, ani w domu. W tej konkretnej sytuacji Sąd Odwoławczy nie znalazł zatem podstaw do poddania w wątpliwość pierwszoinstancyjnych ustaleń w kwestii strony podmiotowej popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, uznając zarzut z pkt 1 za bezzasadny.

Przechodząc do zarzutu z pkt 2 i tym samym do pierwszoinstancyjnej oceny dowodów z dokumentów ze Starostwa Powiatowego w Ł. zaznaczyć należy, iż Sąd II instancji nie doparzył się w niej jakichkolwiek uchybień i przekroczenia reguł określonych w art. 7 kpk. Obraza art. 410 kpk zachodzi wówczas, gdy sąd orzekający opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, albo na części tego materiału. Żadna z tych sytuacji nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie. Ocena danego dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie – w tym przypadku dowodów z dokumentów – w inny sposób niż oczekuje tego skarżący nie świadczy o naruszeniu treści przepisu art. 410 kpk. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd meriti słusznie wskazał w pisemnych motywach wyroku, iż oskarżony zignorował fakt, iż Starostwo Powiatowe w Ł. nie honorowało przedłożonych przez niego wyników badań lekarskich i psychologicznych, podało powody takiego postępowania, wskazało sposób konwalidowania braku stosowanego zaświadczenia i miejsce gdzie oskarżony może je uzyskać oraz w konsekwencji nie wydało decyzji administracyjnej o przywróceniu oskarżonemu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi i nie zwróciło mu samego dokumentu prawa jazdy. Wszelkie poczynione przez Sąd Rejonowy konkluzje płynące z w/w dokumentów nadesłanych przez Starostwo Powiatowe w Ł. spotkały się z aprobatą Sądu Odwoławczego.

Reasumując powyższe rozważania, skoro za chybiony uznano zarzut naruszenia reguł prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego (art. 7 kpk), to naturalną konsekwencją tej konstatacji jest również to, że ustalenia faktyczne są prawidłowe. Sąd Rejonowy oparł je na wszystkich istotnych w sprawie dowodach - w tym na niesłusznie kwestionowanych przez obrońcę dowodach z dokumentów - ujawnionych zgodnie z regułami prawa procesowego. Zdaniem Sądu Okręgowego, z powyższych względów, brak było podstaw, aby uznać, że zaskarżony wyrok jest wadliwy w części dotyczącej winy oskarżonego.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł również przesłanek przemawiających za złagodzeniem pierwszoinstancyjnej represji karnej, zgodnie z postulatami oskarżonego i jego obrońcy wyrażonymi na rozprawie apelacyjnej.

W tym miejscu stanowczego podkreślenia wymaga, iż w rozpoznawanej obecnie sprawie dokonany przez Sąd I instancji wybór rodzaju kary zasadniczej – najłagodniejszej rodzajowo kary grzywny (zagrożeniem ustawowym czynu z art. 180a kk jest kara grzywny, kara ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2) i określenie wymiaru ilości stawek dziennych grzywny jedynie na 150 (sto pięćdziesiąt) budzi zastrzeżenia Sądu Odwoławczego, przede wszystkim w świetle dotychczasowej karalności R. W. (dwa prawomocne wyroki skazujące za czyn z art. 180a kk w tzw. „karcie karnej”). Pisemne motywy zaskarżonego wyroku nie przekonały Sądu II instancji, aby Sąd Rejonowy przesłankom łagodzącym oraz obciążającym tego oskarżonego nadał właściwą rangę i znaczenie oraz w należyty sposób uwzględnił kodeksowe kwalifikatory dyrektyw wymiaru kary, które wpływają na jej wymiar. Niemniej jednak kierunek zaskarżenia wyroku, tj. apelacja złożona wyłącznie przez obrońcę „na korzyść oskarżonego”, nie pozwalał Sądowi II instancji na zaostrzenie kary zasadniczej.

Jak wynika z pisemnych motywów wyroku, na orzeczeniu o środku karnym w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, zaważyła dotychczasowa karalność oskarżonego. Sąd Odwoławczy w pełni zgodził się z tym rozstrzygnięciem Sądu meriti. Wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazał na to, iż często prowadzi pojazd mechaniczny podczas wykonywania pracy zarobkowej, słusznie zostały uznane jako wkalkulowanie ryzyka ewentualnego ujawnienia tego przestępstwa. W ocenie Sądu II instancji, konsekwentne lekceważenie przez oskarżonego decyzji o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi i tym samym obowiązującego porządku prawnego nie pozwalało ani na odstąpienie od wymierzenia oskarżonemu w/w środka karnego, ani na łagodniejszy jego wymiar.

Z powyższych względów, nie dostrzegając podstaw do ingerencji w zaskarżony wyrok, Sąd Okręgowy utrzymał go w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 8 w zw. z art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 83 r. z późń. zm.), zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 (dwustu) złotych tytułem kosztów sądowych za II instancję. Kwota ta składa się 180 zł opłaty (10 % kary grzywny orzeczonej w I instancji) oraz 20 zł ryczałtu za doręczenia pism w sprawie. W przedmiotowej sprawie brak było podstaw do odstępowania od zasady ponoszenia kosztów sądowych w sytuacji wydania wyroku skazującego.

Kierując się przedstawionymi wyżej racjami, stosownie do treści art. 456 kpk w zw. z art. 437 § 1 kpk, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.