Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Joanna Stec

po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2018 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. R.

przeciwko C. W., J. K., R. W., J. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie z dnia 19 września 2017 r., sygnatura akt I C 2325/16/S

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 1 800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Beata Tabaka

UZASADNIENIE

Niniejsza sprawa była rozpoznana przez Sąd Rejonowy w postępowaniu uproszczonym. Również Sąd Okręgowy jako Sąd II instancji rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym.

Sąd Odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego, zatem na zasadzie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku obejmować będzie jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy poczynione przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne. Wskazać przy tym należy, że pozwani nie kwestionowali w apelacji poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń co do wysokości powstałej zaległości w zapłacie czynszu najmu zajmowanego przez nich lokalu nr (...) w nieruchomości przy ul. (...) w K., którego są najemcami, a która to wysokość w okresie objętym pozwem kształtowana była stawką czynszu najmu wskazaną w pismach z dnia 3 czerwca 2014 r. skierowanych do pozwanych i stanowiących wypowiedzenie dotychczasowej stawki czynszu najmu tego lokalu. Kwestionowali natomiast powództwo co do zasady wskazując na nieskuteczność w/w podwyżki czynszu najmu, wynikającą z nie doręczenia im pism z dnia 3 czerwca 2014 r., ani też niemożności uznania tych pism za prawidłowo im doręczone per awiso , a to wobec niezachowania wymogów formalnych wynikających z art. 139 § 1 k.p.c. Zarzuty te Sąd Okręgowy uznał za chybione, podzielając w pełni stanowisko powódki, iż powyższa norma prawna znajduje zastosowanie jedynie w przypadku doręczeń przesyłek sądowych, a zatem dokonywanych w toku postępowania sądowego, a co za tym idzie, nie mogła znaleźć zastosowania do doręczeń pozwanym pism z dnia 3 czerwca 2014 r. stanowiących wypowiedzenie dotychczasowej stawki czynszu najmu w/w lokalu mieszkalnego. Korespondencja zawierająca powyższe pisma nie stanowiła zatem przesyłki sądowej lecz prywatną przesyłkę poleconą za zwrotnym potwierdzeniem nadania skierowaną do pozwanych w imieniu powódki przez zarządcę nieruchomości. Do tego rodzaju przesyłek znajduje zaś zastosowanie ustawa z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe oraz wydane w oparciu o zawartą w niej delegację Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 29 kwietnia 2013 r. w sprawie warunków wykonywania usług powszechnych przez operatora wyznaczonego. Z zawartych w tych aktach prawnych uregulowań wynika, iż jeżeli w chwili doręczania przesyłki rejestrowanej stwierdzono nieobecność adresata lub innych osób uprawnionych do jej odbioru, zawiadomienie o próbie doręczenia przesyłki rejestrowanej wraz z informacją o terminie jej odbioru i adresie placówki oddawczej, w której przesyłka ta jest przechowywana, operator wyznaczony pozostawia w oddawczej skrzynce pocztowej adresata. Zawiadomienie to ma postać papierową. Z kolei przesyłki pocztowe operator wyznaczony wydaje adresatowi w placówce oddawczej w terminie 14 dni ( art. 34 ust. 1 i 37 ust. 1 Rozporządzenia z dnia 29 kwietnia 2013 r. ), a zatem przez ten okres przechowana być musi korespondencja w placówce operatora. W świetle powyższego dla skutecznego doręczenia powyższych pism pozwanym nie było konieczne dwukrotne awizowanie przesyłki, do czego odnoszą się w swych zarzutach pozwani, lecz wystarczająca była jednokrotna awizacja tej przesyłki oraz pozostawienie jej w placówce operatora pocztowego przez okres 14- dni celem umożliwienia pozwanym jako adresatom, jej odbioru w placówce pocztowej w tym terminie. Z analizy przedłożonych w sprawie dowodów wynika, iż wymóg ten został zachowany co do skierowanych do pozwanych przesyłek rejestrowanych zawierających pisma z dnia 3 czerwca 2014 r. stanowiące wypowiedzenie dotychczasowej stawki czynszu najmu w/w lokalu mieszkalnego. Z przedłożonych przez powódkę dowodów wynika, iż przesyłki adresowane do pozwanych awizowane były w dniach 9 czerwca 2014 r., a zwrócone do nadawcy w dniu 24 czerwca 2014 r., a zatem po upływie 14 dni od awizacji, w którym to czasie przesyłki te mogły zostać odebrane przez pozwanych. Pozwani nie przedstawili żadnych dowodów na okoliczność ewentualnych przeszkód w odebraniu przez nich korespondencji z wypowiedzeniem czynszu najmu tym terminie. Nie można zatem podzielić tych zarzutów skarżących, w których wywodzili, iż dokonana tymi pismami podwyżka czynszu najmu nie wywołała w stosunku do nich skutków prawnych. Przepis art. 61 § 1 k.c. stanowi, że oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Skoro zatem powódka wykazała w niniejszej sprawie prawidłowość skierowania do pozwanych wypowiedzenia podwyżki czynszu, a pozwani nie wykazali, aby zaistniały w sprawie obiektywne przeszkody, które uniemożliwiałyby zapoznanie się z treścią wypowiedzenia, to niewątpliwie wypowiedzenie dotychczasowej stawki czynszu jest skuteczne i od października 2014 r. obowiązywała nowa stawka czynszowa w wysokości kwotę 1242,48 zł, zgodnie z wypowiedzeniem z dnia 3 czerwca 2014 roku skierowanym do wszystkich pozwanych. Nie można też w tym kontekście pominąć okoliczności, iż pismo z dnia 3 czerwca 2014 roku stanowiące wypowiedzenie dotychczasowej stawki czynszu najmu zostało doręczone pozwanemu W. W., który pomimo, iż nie mieszkał już w tym okresie w przedmiotowym lokalu, to jednak posiadał do niego klucze, podobnie jak i klucze do skrzynki pocztowej. Nie sposób zatem dać wiary zeznaniom pozwanego C. W. oraz podzielić stanowiska pozwanych, iż pozostali pozwani będący najbliższą rodziną nie wiedzieli o dokonanej podwyżce czynszu najmu zajmowanego przez nich lokalu nr (...) w nieruchomości przy ul. (...) w K.. Tym bardziej, iż jak wynika ze zgodnych w tym zakresie zeznań pozwanych C. W. i W. W., w stosunku do którego ostatecznie w związku z cofnięciem pozwu postępowanie podlegało umorzeniu, to W. W. dokonywał przelewów na poczet czynszu najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego, albowiem miał możliwość internetowego dostępu do konta bankowego, natomiast same środki na poczet czynszu były mu przekazywane przez pozwanego C. W.. W zaistniałej sytuacji nieprawdopodobnym i sprzecznym z doświadczeniem życiowym jest więc, aby powziętą informację o podwyżce czynszu najmu nie przekazał pozostałym pozwanym, tym bardziej, że nowa stawka czynszowa przekraczała kilkukrotnie dotychczasową stawkę czynszu najmu tego lokalu oraz zważywszy na okoliczność, iż W. W. z zawodu jest administratorem nieruchomości, a zatem musiał posiadać świadomość wagi tej okoliczności z punktu widzenia interesów pozostałych pozwanych, którzy nadal zamieszkiwali w tym lokalu. Niezależnie zatem od prawidłowości doręczenia pozwanym pism z dnia 3 czerwca 2014 roku stanowiących wypowiedzenie dotychczasowej stawki czynszu najmu zajmowanego przez nich lokalu mieszkalnego, przyjąć także należało wedle wszelkich zasad prawdopodobieństwa, iż pozwani pomimo braku odbioru korespondencji zawierającej wypowiedzenie stawki czynszu najmu, posiadali bądź mogli powziąć informację o tej okoliczności od pozwanego W. W.. Skoro zatem czynności tej nie kwestionowali w toku przysługujących im środków prawnych, a jednocześnie jak wynika z treści wypowiedzenia podwyżka ta nie przekraczała 3 % aktualnej na chwilę wypowiedzenia wartości odtworzeniowej lokalu, to prawidłowo Sąd Rejonowy przyjął, iż po stronie pozwanych powstała zaległość z tytułu czynszu najmu , który od października 2014 r. wynosił 1242,82 zł miesięcznie, w zakresie w jakim dokonywane przez nich wpłaty nie wystarczały na pokrycie czynszu w tej wysokości. Oceny tej nie mogły zmieniać załączone do sprzeciwu pisma z dnia 2.07.2014 r., w których jako stawka czynszu za najem przedmiotowego lokalu wskazana została prze zarządcę dotychczasowa jego wysokości tj. 320,14 zł , albowiem na ten dzień była to obowiązująca strony stawka czynszu najmu. Niewątpliwie z uwagi też na charakter przedmiotowego pisma, w którym rozliczeniu podlegały bieżące należności z tytułu opłat za media oraz czynszu najmu, zarządca nie miał obowiązku informowania pozwanych w tym piśmie o wysokości czynszu wynikającego z wypowiedzenia dotychczasowej jego stawki, tym bardziej, że nie mógł z góry zakładać, że wypowiedzenie to okaże się skuteczne, a podwyżka ta nie zostanie zakwestionowana przez pozwanych w drodze przysługujących im środków prawnych.

Skoro zatem sama skuteczność wypowiedzenia dotychczasowej stawki czynszu najmu nie budzi wątpliwości, a dokonane przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zestawienie należności z tytułu powstałych zaległości czynszowych pozwanych nie było kwestionowane przez pozwanych w apelacji, ani nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego to zaskarżony wyrok uznać należało za prawidłowy. Odnoszenie się przez Sąd Okręgowy szczegółowo co do tych wyliczeń, wobec braku zarzutów w tym zakresie ze strony pozwanych, było bezprzedmiotowe i przyjąć należało, iż zaległość ta kształtowała się tak jak przyjął to Sąd Rejonowy w wysokości 20.302,05 zł.

Wbrew odmiennemu zapatrywaniu skarżących nie zachodziła także podstawa do zawieszenia przedmiotowego postępowania w związku z prowadzonym przez Prokuraturę Okręgową w Krakowie śledztwem w przedmiocie posłużenia się w marcu 2008 r. przed Sądem Rejonowym dla Krakowa- Śródmieścia w Krakowie Wydział I Cywilny w sprawie I Ns 603/05/S o stwierdzenie nabycia spadku, sfałszowanym testamentem W. R. z dnia 31 sierpnia 1965 r. i wprowadzenie w ten sposób w błąd co do prawa własności udziałów w nieruchomości położonej przy ul. (...) w K., dla której Wydział Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego dla Krakowa Podgórza w Krakowie prowadzi księgę wieczystą (...), stanowiącą ciąg dalszy wykazu hipotecznego –LWH (...)dla dzielnicy (...) K. – K.. Z analizy treści w/w księgi wieczystej wynika, iż ujawnioną w niej współwłaścicielką nieruchomości, w której częścią pozostaje zajmowany przez pozwanych lokal mieszkalny nr (...) w nieruchomości przy ul. (...) w K., pozostaje powódka E. R.. Wprawdzie podstawą wpisu prawa własności na jej rzecz w udziale w wysokości ½ części było postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku Sądu Rejonowego dla Krakowa -Śródmieścia w Krakowie z dnia 17 marca 2008 roku wydane w sprawie o sygn. I Ns 603/06/S, którego dotyczy wskazane wyżej śledztwo, niemniej jednak nie kwestionowaną w toku postępowania przez pozwanych okolicznością jest, że powódka E. R. jako jedyne dziecko W. R. należy do kręgu jego spadkobierców ustawowych. W takiej zaś sytuacji niezależnie od wyniku postępowania prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w Krakowie, powódka powołana będzie do spadku po W. R. , a co najwyżej zmieni się jedynie tytuł jej powołania, albowiem ewentualnie pozostawać będzie jego spadkobiercą ustawowym. Niezależnie jednak od tytułu powołania do dziedziczenia po swym poprzedniku prawnym W. R. nadal z tytułu dziedziczenia pozostawać będzie współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości, a tym samym i osobą uprawnioną w świetle art. 209 k.c. do dochodzenia roszczenia objętego pozwem. Niezależnie zatem do antycypacji możliwego zakończenia postępowania przez Prokuraturę Okręgową w Krakowie, nie sposób racjonalnie zakładać, że zmieni to sytuację prawną powódki oraz wpłynie na jej legitymację czynną w niniejszej sprawie. Nadto postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku wydane przez Sąd Rejonowy dla Krakowa -Śródmieścia w Krakowie z dnia 17 marca 2008 roku w sprawie o sygn. I Ns 603/06/S, stanowiące podstawę wpisu prawa własności przedmiotowej nieruchomości na rzecz powódki nie zostało na chwilę obecną uchylone ani zmienione, podobnie jak i dokonany na jego podstawie wpis w księdze wieczystej. Pozwani nie twierdzili zaś, aby zainicjowane zostało postępowanie prowadzące do zmiany bądź uchylenia tego orzeczenia bądź wykreślenia dokonanego w oparciu o to orzeczenie wpisu prawa własności w księdze wieczystej na rzecz powódki E. R.. Zawieszenie przedmiotowego postępowania w takiej sytuacji prowadziłoby jedynie do niczym nieuzasadnionego przedłużenia postępowaniu.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanych na mocy art., 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., a na koszty poniesione powódkę złożyło się wynagrodzenie jej pełnomocnika w osobie adwokata w wysokości 1800 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.