Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka H. S. 8 grudnia 2017 r. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) sp. z o.o. w W. 16.440,20 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dat i kwot wskazanych w pozwie oraz kosztami procesu. Podała, że dochodzi wynagrodzenia za wykonywane usługi rachunkowe.

Nakazem zapłaty z 30 stycznia 2018 r. uwzględniono powództwo.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Zarzuciła, że powódka wystawiła dwie faktury za ten sam okres, wystawiała faktury powyżej umówionej kwoty 2.000 zł netto (bez podatku od towarów i usług), nie wykazała wykonania innych czynności poza prowadzeniem ksiąg rachunkowych. Podniosła, że czynności były wykonywane nieprawidłowo ale przyznała, że zaksięgowała faktury powódki.

Sąd ustalił:

Umową z 25 czerwca 2014 r. pozwana zleciła powódce: obsługę rachunkową, obsługę kadrową oraz obsługę kontroli z Urzędu Skarbowego i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Uzgodniono miesięczne wynagrodzenie netto: 2.000 zł za prowadzenie ksiąg handlowych, 25 zł za każdego ubezpieczonego, 25 zł od każdej umowy o dzieło lub zlecenie, a także 25 zł za założenie akt osobowych i 25 zł za czynności związane ze zwolnieniem pracownika. Wynagrodzenie obejmowało obsługę kontroli do 5 godzin rocznie. Obsługa ponad ten limit uprawniała powódkę do dodatkowego wynagrodzenia.

Dowód: umowa k. 12-14

Za obsługę rachunkową i kadrową powódka wystawiła faktury:



1 sierpnia 2017 r. na 3.579,30 zł płatną do 15 sierpnia 2017 r.,



1 września 2017 r. na 3.560,85 zł płatną do 20 września 2017 r.,



2 października 2017 r. na 3.646,95 zł płatną do 16 października 2017 r.,



3 listopada 2017 r. na 3.665,40 zł płatną do 17 listopada 2017 r.

Za obsługę kontroli Krajowej Administracji Skarbowej i korekty powódka wystawiła fakturę 18 września 2017 r. na 3.690 zł płatną do 20 września 2017 r.

Dowód: faktury VAT ze specyfikacjami k. 15-19, 86-87

Pismem z 10 listopada 2017 r. powódka wzywała pozwaną do zapłaty 12.774,40 zł z faktur wystawionych do października 2017 r. (w tym 1.877 zł za fakturę z sierpnia 2017 r.). Łączne saldo na dzień pisma wynosiło 16.440,20 zł. Obejmowało także niewymagalne wynagrodzenie objęte fakturą z 3 listopada 2017 r. Pozwana potwierdziła wysokość salda.

Dowód: wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem salda k. 20

Pismem z 29 listopada 2017 r. powódka rozwiązała umowę i wzywała pozwaną do odbioru dokumentacji i zapłaty 16.440,20 zł. Dokumenty zostały przekazane 5, 7 i 19 grudnia 2017 r.

Dowód: protokół przekazania dokumentów k. 61-77; rozwiązanie umowy k. 21

Pozostałe wnioski dowodowe oddalono zgodnie z art. 217 § 3 k.p.c., ponieważ okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione. Zastrzeżenia zgłoszone przez strony do protokołu w trybie art. 162 k.p.c. co do oddalenia wniosków o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków i przesłuchania stron nie zasługiwały na uwzględnienie. Przeprowadzenie tych dowodów jedynie wydłużyłoby postępowanie, skoro stan faktyczny został wyjaśniony dowodami z dokumentów.

Sąd zważył:

Roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za wykonane usługi wynika z norm art. 734 § 1 k.c. w zw. z art. 735 § 1 k.c. oraz w zw. z art. 750 k.c., przez umowę o świadczenie usług przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do świadczenia usług na rzecz dającego zlecenie, co do zasady za wynagrodzeniem. Pozwana kwestionował roszczenie opierając się na zarzucie niewykonania usługi. Jednocześnie była niekonsekwentna, gdyż domagała się oddalenia powództwa w całości, jednocześnie uznając je do wysokości 9.840 zł (4 x 2.000 zł x 1,23).

Powódka udowodniła roszczenie przedkładając umowę oraz faktury ze specyfikacjami, z których wynikał zakres zleconych i faktycznie wykonanych czynności oraz wysokość umówionego wynagrodzenia. Pozwana nie reklamowała wykonanych usług i zaksięgowała faktury. Ponadto potwierdziła wysokość salda, a tym samym uznała roszczenie. Brak było zatem podstaw do stwierdzenia, że usługi zostały wykonane w sposób nieprawidłowy, bądź by żądane wynagrodzenia były zawyżone. W szczególności, pozwana nie kwestionowała liczby ubezpieczonych podlegających stałej obsłudze kadrowej, czy też przyjętych albo zwolnionych z pracy. Odnośnie do faktury wystawionej za obsługę kontroli Krajowej Administracji Skarbowej podkreślić należy, że czynność ta nie została przewidziana w umowie stron, zatem nie mógł jej obejmować 5-godzinny limit obsługi. Powódka była zatem uprawniona do otrzymania dodatkowego wynagrodzenia za obsługę tej kontroli. Wysokość tego wynagrodzenia nie wynikała z żadnego przedłożonego dokumentu, jednakże skoro pozwana nie reklamowała usługi i zaksięgowała wystawioną fakturę, na podstawie art. 231 k.p.c. przyjąć należało, że kwota na fakturze odpowiadała umówionemu wynagrodzeniu.

W konsekwencji, powódce należało się wynagrodzenie za wykonane usługi w łącznej wysokości 16.440,20 zł. Prawo do otrzymania odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych wynikało z art. 4 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 684 j.t.). Strony zawarły transakcję handlową, a powódka spełniła swoje świadczenie i nie otrzymała zapłaty w umówionym terminie.

W tej sytuacji powództwo uwzględniono niemal w całości na podstawie przywołanych przepisów. Oddalono jedynie roszczenie odsetkowe od kwoty 1.877,00 zł za dzień 16 sierpnia 2017 r. Termin zapłaty faktury nr (...) przypadał na 15 sierpnia 2017 r., czyli dzień wolny od pracy, zatem zgodnie z art. 115 k.c. termin spełniania świadczenia został przesunięty na 16 sierpnia 2017 r.

Z uwagi na zasądzenie całej dochodzonej należności głównej i oddalenia powództwa jedynie co do części odsetek żądanych obok należności głównej, o kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. drugie k.p.c. Powódka jedynie nieznacznie uległa co do zgłoszonego roszczenia, zatem pozwana winna zwrócić jej całe poniesione koszty procesu, tj.: 300 zł opłaty od pozwu, 3.600 zł wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Wyrokowi nadano rygor natychmiastowej wykonalności zgodnie z art. 333 § 2 k.p.c., ponieważ zasądzona należność wynikała z dokumentu prywatnego, którego prawdziwość nie została zaprzeczona przez pozwaną.

Sędzia