Wyrok

II AKa 68/18

Powołane przepisy:

  1. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 - art. 12; art. 18; art. 18 § 1; art. 230; art. 230 § 1; art. 258; art. 258 § 1; art. 258 § 3; art. 33; art. 33 § 1; art. 33 § 2; art. 33 § 3; art. 37; art. 37 § 1; art. 37 § 1 pkt. 5; art. 4; art. 4 § 1; art. 45; art. 45 § 1; art. 53; art. 53 § 1; art. 53 § 2; art. 6; art. 6 § 2; art. 60; art. 60 § 3; art. 63; art. 63 § 1; art. 69; art. 69 § 1; art. 69 § 2; art. 70; art. 70 § 1; art. 70 § 1 pkt. 1; art. 73; art. 73 § 1; art. 86; art. 86 § 3) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
  2. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555 - art. 167; art. 192; art. 192 § 2; art. 2; art. 22; art. 22 § 1; art. 366; art. 389; art. 389 § 1; art. 4; art. 410; art. 423; art. 423 § 1 a; art. 424; art. 424 § 1; art. 424 § 1 pkt. 1; art. 427; art. 427 § 1; art. 427 § 2; art. 437; art. 437 § 1; art. 437 § 2; art. 438; art. 438 pkt. 2; art. 438 pkt. 3; art. 5; art. 5 § 1; art. 5 § 2; art. 5 § 7; art. 636; art. 636 § 1; art. 7; art. 92) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
  3. Ustawa z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930 - art. 15; art. 15 § 4; art. 2; art. 2 § 2; art. 20; art. 20 § 2; art. 37; art. 37 § 1; art. 37 § 1 pkt. 2; art. 37 § 1 pkt. 5; art. 38; art. 38 § 2; art. 39; art. 39 § 1; art. 39 § 2; art. 41 a; art. 41 a § 1; art. 41 a § 2; art. 54; art. 54 § 1; art. 6; art. 6 § 2; art. 63; art. 63 § 2; art. 65; art. 65 § 1; art. 7; art. 7 § 2; art. 86; art. 86 § 1; art. 86 § 3; art. 91; art. 91 § 1; art. 91 § 3; § 1) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
Zmiana rodzaju orzeczenia z "Wyrok, Uzasadnienie" na "Wyrok".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 68/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący

SSA Nadzieja Surowiec

Sędziowie

SSA Andrzej Czapka (spr.)

SSO del. Ilona Simonowicz

Protokolant

Anna Lasota

przy udziale prokuratora Sławomira Głuszuka

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2018 r.

sprawy:

1)  W. K. (1)

oskarżonego z art. 258 § 3 k.k., art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s

2)  W. M. (1)

3)  J. Z. (1)

4)  N. N.

5)  S. B. (1)

oskarżonych z art. 258 § 1 kk, art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

6)  T. C.

oskarżonego art. 258 § 1 k.k., art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 3 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 5 k.k.s

7)  M. B.

8)  R. C.

9)  P. K.

10)  K. T.

11)  B. B.

oskarżonych z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 3 k.k.s.

12)  W. M. (2)

oskarżonego z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

13)  K. O. (1)

14)  R. O.

oskarżonych z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 3 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

z powodu apelacji obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach

z dnia 8 grudnia 2017 r. sygn. akt II K 75/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. (1) 738,00 złotych, w tym 138,00 złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu S. B. (1) w postępowaniu odwoławczym oraz na rzecz adw. A. P. 1476 złotych, w tym 276 złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonym K. O. (1) i R. O. w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za II instancję: W. K. (1) kwotę 28 400 zł (dwadzieścia osiem tysięcy czterysta złotych), W. M. (1) kwotę 6300 zł (sześć tysięcy trzysta złotych), M. B., R. C., P. K., K. T. oraz B. B. kwoty po 3120 zł (trzy tysiące sto dwadzieścia złotych), J. Z. (1) i T. C. kwoty po 4800 zł (cztery tysiące osiemset złotych), N. N. kwotę 3300 zł (trzy tysiące trzysta złotych), S. B. (1) kwotę 6300 zł (sześć tysięcy trzysta złotych), W. M. (2) kwotę 4300 zł (cztery tysiące trzysta złotych), K. O. (1) i R. O. kwoty po 2120 zł (dwa tysiące sto dwadzieścia złotych)

oraz obciąża ich pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w częściach ich dotyczących.

UZASADNIENIE

1.  W. K. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od co najmniej miesiąca października 2009 r. do 26 stycznia 2012 r. w S., A., B., B., G. wspólnie i w porozumieniu z inną osobą kierował zorganizowaną grupą przestępczą w skład której wchodzili w różnych okresach czasu m.in. R. F. (1), P. S. (1), M. S. (2), R. S., M. K. (1), J. M., W. M. (1), M. L. (1), R. B., D. B., T. C., I. K. (1), M. M. (1), B. B., M. B., S. B. (1), R. C., P. K., J. K., G. K., N. N., P. S. (2), K. T., J. Z. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych polegających na uchylaniu się od opodatkowania poprzez nabywanie, przechowywanie, przewożenie, pomoc w zbyciu i ukrywaniu wyrobów tytoniowych pochodzących z przemytu celnego, przy czym A. Z. (1), w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność kierowania swoim postępowaniem z powodu choroby psychicznej pod postacią zaburzeń afektywnych dwubiegunowych

tj. o czyn z art. 258 § 3 k.k.

II.  w okresie od października 2009 r. do 25 stycznia 2012 r. w B., A., G., M. i L. na terytorium Republiki Litwy, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I, wspólnie i w porozumieniu z R. F. (1), M. S. (2), R. S., J. K., P. S. (2), J. M., P. S. (1), W. M. (1), G. K., J. Z. (1), M. L. (1), R. B., I. K. (2), D. B., T. C., S. B. (1), M. K. (1), M. B., R. C., P. K., K. T., B. B., N. N., M. M. (1) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, czyniąc sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru, nie ujawnili właściwemu organowi – właściwym miejscowo Naczelnikom Urzędów Celnych przedmiotu opodatkowania wynikającego z przywozu z terytorium Federacji Rosyjskiej, Republiki Białorusi oraz Chin na terytorium Wspólnoty Europejskiej wyrobów akcyzowych w postaci papierosów różnych marek w łącznej ilości 6.289.380 paczek o łącznej wartości celnej 5.495.583,80 zł, z których 5.039.380 paczek sprowadzili na terytorium kraju bez ich uprzedniego oznaczenia polskimi znakami skarbowymi akcyzy, bez zgłoszenia celnego i przedstawienia organowi celnemu towaru, czym uchylili się od opodatkowania i narazili na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej kwocie 73.333.533 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 58.468.170 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 14.865.363 zł oraz należność celną w kwocie 3.165.456 zł, a mianowicie:

⚫

w dniu 9 października 2009 r. sprowadzili z terytorium Republiki Białorusi na terytorium Wspólnoty Europejskiej, przez przejście graniczne w miejscowości L. na terytorium Republiki Litwy 650.000 paczek papierosów różnych marek o łącznej wartości celnej 705.439,80 zł, przez co narazili na uszczuplenie należność celną w kwocie 406.333,00 zł,

⚫

w nieustalonych dniach w okresie pomiędzy 26 lipca 2010 r. a 30 listopada 2010 r. dwukrotnie sprowadzili z terytorium Federacji Rosyjskiej na obszar celny Wspólnoty Europejskiej, a następnie przez przejście drogowe w B. na terytorium kraju 1.200.000 paczek papierosów nieustalonej marki o wartości celnej 1.238.640,00 zł, przez co narazili na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej wysokości 15.695.884,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 12.513.462,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 3.182.422,00 zł oraz należność celną w kwocie 713.456,00 zł,

⚫

w dniu 22 marca 2011 r. sprowadzili z terytorium Federacji Rosyjskiej na obszar celny Wspólnoty Europejskiej, a następnie przez przejście drogowe w B. na terytorium kraju 614.500 paczek papierosów różnych marek o wartości celnej 491.600 zł, przez co narazili na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej kwocie 9.027.511,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 7.194.566,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.832.945 zł oraz należność celną w kwocie 283.162,00 zł,

⚫

w dniu 1 lipca 2011 r. sprowadzili z terytorium Republiki Białorusi na terytorium Wspólnoty Europejskiej, w okolice M. na terytorium Republiki Litwy 600.000 paczek papierosów nieustalonej marki o wartości celnej 480.00,00 zł, przez co narazili na uszczuplenie należność celną w kwocie 276.480,00 zł

⚫

w dniu 2 sierpnia 2011 r. sprowadzili z terytorium Federacji Rosyjskiej na obszar celny Wspólnoty Europejskiej, a następnie przez przejście drogowe w B. na terytorium Polski 600.000 paczek papierosów różnych marek o wartości celnej 480.000,00 zł, przez co narazili na uszczuplenie podatek wielkiej wartości, w łącznej kwocie 8.814.494,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 7.024.800,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.789.694,00 zł oraz należność celną w kwocie 276.480,00 zł,

⚫

w dniu 5 września 2011 r. sprowadzili z terytorium Federacji Rosyjskiej oraz Republiki Białorusi na obszar celny Wspólnoty Europejskiej, a następnie przez przejście drogowe w B. na terytorium kraju 1.200.090 paczek papierosów różnych marek o wartości celnej 960.072,00 zł, przez co narazili na uszczuplenie podatek w łącznej wysokości 17.630.311,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 14.050.654,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 3.579.657,00 zł oraz należności celne w kwocie 553.002,00 zł,

⚫

w dniu 18 grudnia 2011 r. sprowadzili z terytorium Republiki Białorusi przez przejście drogowe w K. na terytorium kraju, 546.290 paczek papierosów marki (...) o wartości celnej 437.032,00 zł, przez co narazili na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej wysokości 8.025.450.00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 6.395.963,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.629.487,00 zł oraz należności celne w kwocie 251.730,00 zł

⚫

w dniu 03 stycznia 2012 r. w G. sprowadzili z terytorium Chin na terytorium Polski 438.500 paczek papierosów marki (...) o wartości celnej 350.800,00 zł, przez co narazili na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej wysokości 7.057.870,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 5.634.725,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.423.145,00 zł oraz należność celną w kwocie 202.061,00 zł.

⚫

w dniu 25 stycznia 2012 r. w G. sprowadzili z terytorium Chin na terytorium Polski 440.000 paczek papierosów marki (...) o wartości celnej 352.000,00 zł, przez co narazili na uszczuplenie podatek w łącznej wysokości 7.082.013,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 5.654.000,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.428.013,00 zł. oraz należność celną w kwocie 202.752,00 zł

przy czym A. Z. (1) w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność kierowania swoim postępowaniem z powodu choroby psychicznej pod postacią zaburzeń afektywnych dwubiegunowych

tj. o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

2.  W. M. (1) został oskarżony to, że:

XV.  w okresie od co najmniej miesiąca stycznia 2011 r. do września 2011 r. w S., A., B., B., B., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt. I mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych, polegających na uchylaniu się od opodatkowania poprzez nabywanie, przechowywanie, przewożenie, pomoc w zbyciu i ukrywaniu wyrobów tytoniowych pochodzących z przemytu celnego,

tj. o czyn z art. 258 § 1 kk.

XVI.  w okresie od 2 sierpnia 2011 r. do 5 września 2011 r. w B., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I, działając wspólnie i w porozumieniu z W. K. (1), A. Z. (1), R. F. (1), M. S. (2), R. S., J. M., J. K., S. B. (1), M. K. (1) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, czyniąc sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru, nie ujawnił właściwemu organowi, a mianowicie właściwemu miejscowo Naczelnikowi Urzędu Celnego przedmiotu opodatkowania wynikającego z przywozu z terytorium Federacji Rosyjskiej oraz Republiki Białorusi na terytorium kraju wyrobów akcyzowych w postaci papierosów różnych marek w łącznej ilości 1.200.000 paczek o łącznej wartości celnej 960.000,00 zł bez ich uprzedniego oznaczenia polskimi znakami skarbowymi akcyzy, bez zgłoszenia celnego i przedstawienia organowi celnemu towaru, czym uchylił się od opodatkowania i naraził na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej kwocie 17.628.988,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 14.049.600,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 3.579.388,00 zł oraz należność celną w kwocie 552.960,00 zł, a mianowicie:

⚫

w dniu 2 sierpnia 2011 r. poprzez przejście drogowe w B. sprowadził na terytorium kraju z terytorium Federacji Rosyjskiej 600.000 paczek papierosów różnych marek o łącznej wartości celnej 480.000,00 zł, przez co naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej wysokości 8.814.494,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 7.024.800,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.789.694,00 zł oraz należności celne w kwocie 276.480,00 zł

⚫

w dniu 5 września 2011 r. poprzez przejście drogowe w B. sprowadził na terytorium kraju z terytorium Republiki Białorusi 600.000 paczek papierosów marki (...) o łącznej wartości celnej 480.000,00 zł, przez co naraził na uszczuplenie podatek akcyzowy i VAT w łącznej wysokości 8.814.494,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 7.024.800,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.789.694,00 zł oraz należności celne w kwocie 276.480,00 zł

tj. o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

3.  M. B.

4.  R. C.

5.  P. K.

6.  K. T.

7.  B. B.

zostali oskarżeni o to, że:

XXI.  K. T. i B. B. w okresie od marca 2011 r. do grudnia 2011 r., zaś M. B., R. C. i P. K. w okresie od października do 18 grudnia 2011 r. w K., B., A. i innych miejscowościach, brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt I, mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych, polegających na uchylaniu się od opodatkowania poprzez nabywanie, przechowywanie, przewożenie, pomoc w zbyciu i ukrywaniu wyrobów tytoniowych pochodzących z przemytu celnego,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XXII.  w dniu 18 grudnia 2011 r. w K., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I wspólnie i w porozumieniu z W. K. (1), A. Z. (1) oraz innymi nieustalonymi osobami, sprowadzili z terytorium Republiki Białorusi przez przejście drogowe w K. na terytorium kraju, bez zgłoszenia celnego i przedstawienia właściwemu organowi — właściwemu miejscowo Naczelnikowi Urzędu Celnego, wyrobów akcyzowych w postaci 546.290 paczek papierosów marki (...) o wartości celnej 437.032,00 PLN, bez ich uprzedniego oznaczenia polskimi znakami akcyzy, przez co uchylili się od opodatkowania w zakresie podatku VAT i podatku akcyzowego, czym narazili na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej wysokości 8.025.450,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 6.395.963,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.629.487,00 zł oraz należność celną w kwocie 251.730,00 zł

tj. o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 3 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s.

8.  J. Z. (1)

9.  N. N. ps. (...)

zostali oskarżeni o to, że:

XXIII.  J. Z. (1): okresie od co najmniej nieustalonego dnia października 2011 r. do 10 stycznia 2012 r., N. N.: od co najmniej miesiąca listopada 2011 r. do 3 stycznia 2012 r., zaś M. M. (1): od grudnia 2011 r. do 26 stycznia 2012 r. w S., A., B., G., brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt. I, mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych polegających na uchylaniu się od opodatkowania poprzez nabywanie przechowywanie, przewożenie, pomoc w zbyciu i ukrywaniu wyrobów tytoniowych pochodzących z przemytu celnego,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XXIV.  w dniu 3 stycznia 2012 r. w G. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I, wspólnie i w porozumieniu z W. K. (1), A. Z. (1), R. F. (1), J. M., M. L. (1), S. B. (1) oraz innymi ustalonymi osobami, sprowadzili z terytorium Chin na terytorium Polski, bez dopełnienia obowiązku celnego to jest przedstawienia organowi celnemu i bez zgłoszenia celnego wyroby akcyzowe w postaci papierosów marki (...) w ilości 438.500 paczek o wartości celnej 350.800 zł, bez ich oznaczenia polskimi znakami skarbowymi akcyzy, czym uchylił się od opodatkowania i naraził na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej kwocie 7.057.870zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 5.634.725 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.423.145 zł oraz należność celną małej wartości w kwocie 202.061 zł,

tj. o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 3 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s

10.  D. B.

11.  T. C.

zostali oskarżeni o to, że:

XXVIII.  w okresie od nieustalonego dnia października 2011 r. do 26 stycznia 2012 r. w B., G., brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt. I, mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych polegających na uchylaniu się od opodatkowania poprzez nabywanie przechowywanie, przewożenie, pomoc w zbyciu i ukrywaniu wyrobów tytoniowych pochodzących z przemytu celnego,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XXIX.  w dniu 25 stycznia 2012 r. w G. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I, wspólnie i w porozumieniu z W. K. (1), A. Z. (1), R. F. (1), J. M., M. L. (1) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, nie ujawnili właściwemu organowi Naczelnikowi Urzędu Celnego w G. przedmiotu opodatkowania wynikającego z przywozu drogą morską z terytorium Chin na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wyrobów akcyzowych w postaci papierosów marki (...) w łącznej ilości 440.000 paczek o łącznej wartości celnej 352.000 zł, bez ich uprzedniego oznaczenia polskimi znakami skarbowymi akcyzy, bez zgłoszenia celnego i przedstawienia organowi celnemu towaru, czym uchylili się od opodatkowania i narazili na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej kwocie 7.082.013,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 5.654.000,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.428.013 zł oraz należność celną małej wartości w kwocie 202.752,00 zł,

tj. o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 3 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 5 k.k.s

12.  S. B. (1)

został oskarżony o to, że:

XXX.  w okresie od 31 marca 2011 r. do 26 stycznia 2012 r. w B., B., G. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt. I, mającej na celu popełnianie przestępstw skarbowych polegających na uchylaniu się od opodatkowania poprzez nabywanie, przechowywanie, przewożenie, pomoc w zbyciu i ukrywaniu wyrobów tytoniowych pochodzących z przemytu celnego,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XXXI.  w okresie od 05 września 2011 r. do 25 stycznia 2012 r. w B., G. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I, wspólnie i w porozumieniu z W. K. (1), A. Z. (1), R. F. (1), M. S. (2), R. S., J. M., J. K., P. S. (1), W. M. (1), M. K. (1), J. Z. (1), M. L. (1), N. N., M. M. (1), R. B., I. K. (2), D. B., T. C. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami czyniąc sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru, nie ujawnił właściwemu organowi – właściwym miejscowo Naczelnikom Urzędów Celnych przedmiotu opodatkowania wynikającego z przywozu z terytorium Federacji Rosyjskiej, Republiki Białoruś oraz Chin na terytorium Wspólnoty Europejskiej, a następnie terytorium kraju, wyrobów akcyzowych w postaci papierosów różnych marek w łącznej ilości 2.078.590 paczek o łącznej wartości celnej 1.662.872,00 zł, bez ich uprzedniego oznaczenia polskimi znakami skarbowymi akcyzy, bez zgłoszenia celnego i przedstawienia organowi celnemu towaru, czym uchylił się od opodatkowania i naraził na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej kwocie 31.770.194 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 25.339.379 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 6.430.815 zł oraz należność celną w kwocie 957.815 zł, a mianowicie:

•

w dniu 5 września 2011 r. sprowadził z terytorium Federacji Rosyjskiej oraz Republiki Białorusi przez przejście drogowe w B. na terytorium kraju 1.200.090 paczek papierosów różnych marek o łącznej wartości celnej 960.072,00 zł, przez co naraził na uszczuplenie podatek w łącznej wysokości 17.630.311,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 14.050.654,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 3.579.657,00 zł oraz należności celne w kwocie 553.002,00 zł,

•

w dniu 03 stycznia 2012 r. w G. sprowadził z terytorium Chin na terytorium Polski wyroby akcyzowe w postaci papierosów marki (...) w łącznej ilości 438.500 paczek o łącznej wartości celnej 350.800,00 zł, przez co naraził na uszczuplenie podatek w łącznej wysokości 7.057.870,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 5.634.725,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.423.145,00 zł oraz należność celną w kwocie 202.061,00 zł.

•

w dniu 25 stycznia 2012 r. w G. sprowadził z terytorium Chin na terytorium Polski wyroby akcyzowe w postaci papierosów marki „M. w łącznej ilości 440.000 paczek o łącznej wartości celnej 352.000,00 zł, przez co naraził na uszczuplenie podatek w łącznej wysokości 7.082.013,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 5.654.000,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.428.013,00 zł oraz należność celną w kwocie 202.752,00 zł

tj. o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt. 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

13.  W. M. (2)

został oskarżony o to, że:

XXXII.  w bliżej nieustalonych dniach w okresie pomiędzy grudniem 2011 r. a 10 styczniem 2012 r. w T., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru powołując się na wpływy w Urzędzie Celnym podjął się pośrednictwa polegającego na dokonaniu odprawy celnej kontenera (...) bez zachowania obowiązujących w tym przedmiocie procedur celnych w zamian za korzyść majątkową w wysokości 200.000 zł i przyjmując w ramach zadatku dwukrotnie kwoty po 20.000 zł, to jest w łącznej wysokości 40.000 zł,

tj. o czyn z art. 230 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

14.  T. L. (1)

został oskarżony o to, że:

XXXIV.  w okresie od grudnia 2010 r. do 20 stycznia 2012 r. w O., R., C., P., S., S., S., działając wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), P. A., K. O. (1), R. O. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, czyniąc sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu tego samego zamiaru, nie ujawnił właściwemu organowi, tj. właściwym miejscowo Naczelnikom Urzędu Celnego przedmiotu opodatkowania wynikającego z nabycia celem dalszej odsprzedaży wyrobów akcyzowych w postaci papierosów różnych marek w łącznej ilości 352.810 paczek o wartości celnej 236.004 zł, które zostały sprowadzone z zagranicy na terytorium Polski bez ich uprzedniego oznaczenia polskimi znakami skarbowymi akcyzy oraz dopełnienia obowiązku celnego, tj. przedstawienia organowi celnemu, przez co naraził na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej wysokości 3.991.016,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 3.181.034 zł i podatek VAT w kwocie 809.982,00 zł oraz należność celną w kwocie 133.634,00 zł

tj. o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i 3 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

15.  K. O. (1)

16.  R. O. zd. D.

zostali oskarżeni o to, że:

XXXV.  w okresie od miesiąca listopada 2011 r. do 21 stycznia 2012 roku w R., D., C. i innych miejscowościach, działając wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), P. A., T. L. (1) oraz innymi nieustalonymi osobami, czyniąc sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru, nie ujawnili właściwemu organowi tj. właściwemu miejscowo Naczelnikowi Urzędu Celnego przedmiotu opodatkowania wynikającego z nabycia celem dalszej odsprzedaży od nieustalonych osób wyrobów akcyzowych w postaci papierosów różnych marek w łącznej ilości co najmniej 95.308 paczek o wartości celnej 76.246 zł, które następnie sprzedali P. S. (1), a które zostały sprowadzone na terytorium Polski bez ich uprzedniego oznaczenia polskimi znakami skarbowymi akcyzy oraz dopełnienia obowiązku celnego, tj. przedstawienia organowi celnemu przez co uchylili się od opodatkowania w zakresie podatku akcyzowego i podatku VAT czym narazili na uszczuplenie podatek znacznej wartości w łącznej wysokości 1.447.205,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 1.154.120,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 293.085,00 zł, oraz należność celną małej wartości w wysokości 43.918, 00 zł,

tj. o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w zb. z art. 91 § 3 w zw. z § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

Sąd Okręgowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 8 grudnia 2017 r. w sprawie II K 75/14:

I.  Oskarżonego W. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt I aktu oskarżenia z tą zmianą, iż przyjął, że wspólnie i w porozumieniu z inną osobą kierował zorganizowaną grupą przestępczą w skład której wchodzili w różnych okresach czasu m.in. R. F. (1), P. S. (1), M. S. (2), R. S., M. K. (1), J. M., W. M. (1) , M. L. (1), R. B., D. B., T. C., I. K. (1), M. M. (1), S. B. (1), J. K., G. K., N. N., P. S. (2), J. Z. (1) oraz inne ustalone i nieustalone osoby, to jest popełnienia czynu z art. 258 § 3 kk i za to na podstawie art. 258 § 3 kk skazał go na karę 2 ( dwóch) lat i 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Oskarżonego W. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt II aktu oskarżenia z tą zmianą, iż przyjął, że działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu z R. F. (1), P. S. (1), M. S. (2), R. S., M. K. (1), J. M., W. M. (1) , M. L. (1), R. B., D. B., T. C., I. K. (2), M. M. (1), S. B. (1), J. K., G. K., N. N., P. S. (2), J. Z. (1) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, oraz wyeliminował znamię czynienia sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałego źródła dochodu, to jest popełnienia czynu z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s i za to na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s skazuje go, zaś z mocy art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 2 kks przy zastosowaniu art.38 § 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 700 (siedmiuset) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 200 ( dwustu ) złotych.

III.  Na podstawie art. 39 § 1 i 2 kks połaczył kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt I i II wyroku i orzekł wobec oskarżonego W. K. (1) karę łączną 3 (trzech ) lat pozbawienia wolności.

IV.  Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej 3 (trzech ) lat pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu W. K. (1) okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 31.01.2012r do dnia 26.04.2012r przyjmując, iż jeden dzień tymczasowego aresztowania odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

V.  Oskarżonego W. M. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt XV aktu oskarżenia z tą zmianą, iż przyjął, że brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt I wyroku to jest popełnienia czynu z art. 258 § 1 kk i za to na podstawie art. 258 § 1 kk skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

VI.  Oskarżonego W. M. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt XVI aktu oskarżenia z tą zmianą, iż wyeliminował znamię czynienia sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałego źródła dochodu, to jest popełnienia czynu z art.54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i za to na podstawie art.54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks w zw. z art. 6 § 2 kks skazał go, zaś z mocy art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 2 kks przy zastosowaniu art.38 § 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 150 (stu pięćdziesięciu) złotych.

VII.  Na podstawie art. 39 § 1 i 2 kks połączył kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt V i VI wyroku i orzekł wobec oskarżonego W. M. (1) karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

VIII.  Na podstawie art. 41a § 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił w stosunku do oskarżonego W. M. (1) na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

IX.  Oskarżonych M. B., R. C., P. K., K. T. oraz B. B. uniewinnił od popełnienia zarzucanego im czynu w pkt XXI aktu oskarżenia, a kosztami procesu w tym zakresie obciążył Skarb Państwa.

X.  Oskarżonych M. B., R. C., P. K. K. T. oraz B. B. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im czynu w pkt XXII aktu oskarżenia z tą zmianą, iż wyeliminował znamię, że działali w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt I to jest popełnienia czynu z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 3 kks i za to na podstawie art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 3 kks skazał ich, zaś z mocy art. 54 § 1 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wymierzył im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości po 150 ( sto pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 100 (stu) złotych.

XI.  Na podstawie art. 20 § 2 kks w zw. z art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk, art. 73 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił w stosunku do oskarżonych M. B., R. C., P. K., K. T. oraz B. B. na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata oddając ich w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

XII.  Oskarżonych J. Z. (1) i N. N. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im czynu w pkt XXIII aktu oskarżenia z tą zmianą, iż przyjął, że brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt I wyroku, to jest popełnienia czynu z art. 258 § 1 kk i za to na podstawie art. 258 § 1 kk skazał ich na kary po 1 (jednym ) roku pozbawienia wolności.

XIII.  Oskarżonych J. Z. (1) i N. N. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im czynu w pkt XXIV aktu oskarżenia z tą zmianą, iż przyjął, że dziali w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I wyroku, to jest popełnienia czynu z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 3 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i za to na podstawie art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 3 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks w zw. z art. 6 § 2 kks skazał ich, zaś z mocy art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 2 kks przy zastosowaniu art.38 § 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wymierzył im kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze po 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 150 (stu pięćdziesięciu) złotych w stosunku do oskarżonego J. Z. (1) oraz za równoważną kwocie 100 (stu) złotych w stosunku do oskarżonego N. N..

XIV.  Na podstawie art. 39 § 1 i 2 kks połączył kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt XII i XIII wyroku i orzekł wobec oskarżonych J. Z. (1) i N. N. karę łączną po 1 (jednym) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

XV.  Na podstawie art. 41a § 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wykonanie orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności warunkowo zawiesił w stosunku do oskarżonych J. Z. (1) i N. N. na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata oddając ich w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

XVI.  Oskarżonych D. B. i T. C. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im czynu w pkt XXVIII aktu oskarżenia z tą zmianą, iż przyjął, że brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt I wyroku, to jest popełnienia czynu z art. 258 § 1 kk i za to na podstawie art. 258 § 1 kk skazał ich na kary po 1 (jednym ) roku pozbawienia wolności.

XVII.  Oskarżonych D. B. i T. C. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im czynu w pkt XXIX aktu oskarżenia z tą zmianą, iż przyjął, że działali w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I wyroku, to jest popełnienia czynu z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 3 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks i za to na podstawie art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 3 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks skazał ich, zaś z mocy art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 kks przy zastosowaniu art.38 § 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wymierzył im kary po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze po 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 150 (stu pięćdziesięciu) złotych.

XVIII.  Na podstawie art. 39 § 1 i 2 kks połączył kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt XVI i XVII wyroku i orzekł wobec oskarżonych D. B. i T. C. karę łączną po 1 (jednym) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

XIX.  Na podstawie art. 41a § 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wykonanie orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności warunkowo zawiesił w stosunku do oskarżonych D. B. i T. C. na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata oddając ich w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

XX.  Oskarżonego S. B. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt XXX aktu oskarżenia z tą zmianą, iż przyjął, że brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt I wyroku, to jest popełnienia czynu z art. 258 § 1 kk i za to na podstawie art. 258 § 1 kk skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

XXI.  Oskarżonego S. B. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt XXXI aktu oskarżenia z tą zmianą, iż wyeliminował znamię czynienia sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałego źródła dochodu, to jest popełnienia czynu z art.54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i za to na podstawie art.54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks w zw. z art. 6 § 2 kks skazał go, zaś z mocy art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 2 kks przy zastosowaniu art.38 § 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 150 (stu pięćdziesięciu) złotych.

XXII.  Na podstawie art. 39 § 1 i 2 kks połączył kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt XX i XXI wyroku i orzekł wobec oskarżonego S. B. (1) karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

XXIII.  Na podstawie art. 41a § 1 i 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił w stosunku do oskarżonego S. B. (1) na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

XXIV.  Oskarżonego W. M. (2) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt XXXII aktu oskarżenia, z tą zmianą, iż przyjął, że działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej to jest popełnienia czynu z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. art. 230 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 33 § 1, 2 i 3 kk w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go na karę 2 (dwóch ) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 200 ( dwustu ) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 100 ( stu) złotych.

XXV.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk i art. 73 §1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił w stosunku do oskarżonego W. M. (2) na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat oddając go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

XXVI.  Na podstawie art. 45 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego W. M. (2) przepadek korzyści majątkowej pochodzącej z przestępstwa w wysokości 40 000 zł (czterdziestu tysięcy złotych).

XXVII.  Oskarżonego T. L. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt XXXIV aktu oskarżenia z tą zmianą, iż wyeliminował znamię czynienia sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałego źródła dochodu, to jest popełnienia czynu z art.54 § 1 kks w zb. z art. 65 § 1 kks w zb. z art. 91 § 1 i 3 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i za to na podstawie art.54 § 1 kks w zb. z art. 65 § 1 kks w zb. z art. 91 § 1 i 3 kks w zw. z art. 6 § 2 kks skazuje go, zaś z mocy art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 100 (stu) złotych.

XXVIII.  Oskarżonych K. O. (1) oraz R. O. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im czynu w pkt XXXV aktu oskarżenia z tą zmianą, iż wyeliminował znamię czynienia sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałego źródła dochodu, to jest popełnienia czynu z art.54 § 1 kks w zb. z art. 65 § 1 kks w zb. z art. 91 § 3 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i za to na podstawie art.54 § 1 kks w zb. z art. 65 § 1 kks w zb. z art. 91 § 3 kks w zw. z art. 6 § 2 kks skazał ich, zaś z mocy art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 7 § 2 kks w zw. z art. 2 § 2 kks wymierzył im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej za równoważną kwocie 100 (stu) złotych.

XXIX.  Na podstawie art. 20 § 2 kks w zw. z art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 kk, art. 73 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił w stosunku do oskarżonego K. O. (1) na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata, zaś w stosunku do oskarżonej R. O. na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata oddając ich w tym okresie pod dozór kuratora sądowego.

XXX.  Na podstawie art. 15 § 4 kks przekazał Podlaskiemu Urzędowi Celno- Skarbowemu w B. do odrębnego postępowania sprawę w zakresie orzeczenia przepadku przedmiotów oraz ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku przedmiotów w stosunku do wszystkich oskarżonych w części skazującej za przestępstwa karno-skarbowe.

XXXI.  Zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty:

- od oskarżonego W. K. (1) kwotę 28 400 zł dwadzieścia osiem tysięcy czterysta złotych)

- od oskarżonego W. M. (1) kwotę 6300 zł (sześć tysięcy trzysta złotych)

- od oskarżonych M. B., R. C., P. K. K. T. oraz B. B. kwoty po 3120 zł (trzy tysiące sto dwadzieścia złotych)

- od oskarżonego J. Z. (1) kwotę 4800 zł (cztery tysiące osiemset złotych

- od oskarżonego N. N. kwotę 3300 zł (trzy tysiące trzysta złotych)

- od oskarżonych D. B. i T. C. kwoty po 4800 zł (cztery tysiące osiemset złotych)

- od oskarżonego S. B. (1) kwotę 6300 zł (sześć tysięcy trzysta złotych)

- od oskarżonego W. M. (2) kwotę 4300 zł (cztery tysiące trzysta złotych)

- od oskarżonego T. L. (1) kwotę 3180 zł (trzy tysiące sto osiemdziesiąt złotych)

- od oskarżonych K. O. (1) i R. O. kwoty po 2120 zł (dwa tysiące sto dwadzieścia złotych)

oraz obciążył ich pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie w części skazującej w częściach ich dotyczących.

Wyrok powyższy zaskarżyli obrońcy oskarżonych: W. M. (2), K. O. (1), R. O., W. K. (1), W. M. (1), M. B., R. C., P. K., K. T., B. B., J. Z. (1), N. N., T. C. i S. B. (1).

Obrońca oskarżonego W. M. (2) zarzucił wyrokowi:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia:

a) art. 4, 5 § 2, 7 kpk w zw. z art. 410 i 92 kpk, wnikającą z dokonania dowolnych ustaleń i rozstrzygnięcia na niekorzyść oskarżonego wbrew zasadzie in dubio pro reo, a nie dających się usunąć wątpliwości Sąd nie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego, a także dokonał błędnej oceny materiału dowodowego wbrew co doprowadziło do niewłaściwego ustalenia, że oskarżony podjął się pośrednictwa polegającego na dokonaniu odprawy celnej kontenera (...) bez zachowania obowiązujących w tym przedmiocie procedur celnych w zamian za korzyść majątkową w wysokości 200 000 zł dwukrotnie kwoty po 20000 zł podczas gdy oskarżony padł ofiarą pomówień jako osoba „z kontaktami", którą bezpodstawnie wmieszano do sprawy pod pretekstem przyjęcia 40 000 zł przekazanych w dwóch transzach czego nie wykazano w niniejszym postępowaniu, a ponadto świadkowie oskarżonego w celu osiągnięcia korzystnych rozstrzygnięć w stosunki do siebie a także poprzez jednostronną ocenę wiarygodności „dowodu z pomówienia", a w szczególności nieustosunkowanie się do wszystkich przesłanek wskazywanych w orzecznictwie jako niezbędnych przy dokonywaniu weryfikacji pomówienia, a zwłaszcza bardzo ogólne potraktowanie kryterium konieczności wsparcia pomówienia innym dowodem.

Na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o uniewinnienie oskarżonej i zasądzenie zwrotu kosztów procesu, a względnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Suwałkach.

Obrońca oskarżonych R. O. i K. O. (1) zarzucił wyrokowi:

I.  na podstawie art. 427 § 2 KPK oraz art. 438 pkt 2, 3 KPK wskazanemu powyżej wyrokowi zarzucił:

1.  Naruszeniu art. 167 k.p.k. polegającą na zaniechaniu procesowego ustalenia oraz dopuszczenia stosowanych dowodów w celu:

⚫

Ustalenia miejsc logowania (numeru) telefonu należącego do K. O. (1) oraz (numeru) telefonu należącego do R. O. celem ustalenia i weryfikacji miejsc w których się w/w rzeczywiście znajdowali podczas inkryminowanego zdarzenia z rzekomym ich udziałem, podczas gdy działanie w/w nie miało takiego przebiegu oraz w/w nie znajdowali się w takich miejscach jak przyjął to Sąd, a tym samym R. i K. O. (1) nie dopuścili się popełnienia czynów przypisanych im w skarżonym wyroku

⚫

Ustalenia historii połączeń oraz wysłanych wiadomości sms dla numeru, którym posługiwał się K. O. (1), celem ustalenia i weryfikacji wyjaśnień składanych przez T. L. (1), a polegających na pomówieniu K. O. (1), podczas gdy w rzeczywistości to T. L. (1) dokonał przemytu papierosów niesłusznie przypisanego K. O. (1), zaś jego działanie nakierowane jest na umniejszenie swojej winy kosztem innych osób;

⚫

Zabezpieczenia monitoringu o jakim wspominają oskarżeni K. i R. O., wskazującego na to, iż to T. L. (1) w dniu inkryminowanego zdarzenia dzwonił i prosił o pomoc K. O. podczas, gdy Sąd niesłusznie przyjmuje ustalenia przeciwne i przypisujące całą odpowiedzialność za przedmiotowy przemyt papierosów K. O. oraz jego żonie

⚫

Ustalenia, czy M. K. (2), w okresie rzekomego przestępczego działania o którym wspomina T. L. (1), przebywał na wolności i uczestniczył z w/w w tym przestępczym procederze, podczas gdy z wyjaśnień K. O. (1) (vide: protokół rozprawy z dnia 12.10.2017 r.) wynika, iż M. K. (2) odbywał wówczas karę pozbawienia wolności, tym samym wyjaśnienia składane przez T. L. (1) nie polegają na prawdzie

2. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść wydanego wyroku tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 §1 pkt 1 kpk polegającą na dowolnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, między innymi w sposób niezgodny z zasadami doświadczenia życiowego i logiki; wybiórczym ustalaniu stanu faktycznego i nie odniesieniu się do wszelkich istotnych okoliczności z niego wynikających, w tym braku należytego i precyzyjnego wyjaśnienia w uzasadnieniu powyższych elementów, w szczególności:

•

braku szczegółowego wyjaśnienia na jakiej podstawie Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśnienia R. i K. O. (1) przy jednoczesnym uznaniu za wiarygodne pomawiających ich wyjaśnień T. L. (1), podczas gdy Sąd ograniczył się do lakonicznych sformułowań, pomijając całkowicie fakt, iż w/w miał interes w pomówieniu R. i K. O. (1) celem umniejszenia swojej winy oraz uniknięcia odpowiedzialności za niewywiązanie się z transakcji dostarczenia samochodu dla K. O. (1)

•

zaniechaniu ustosunkowania się co do prawdziwości wyjaśnień T. L. (1) w kontekście jego wcześniejszego zatrzymania w związku z przemytem papierosów w okolicach O., które to zdarzenie miało miejsce przed zdarzeniami dotyczącymi osk. O., jak też zaniechaniu odniesienia się do okoliczności , iż T. L. wskazuje na rzekome przestępcze działanie M. K. (2), który miał w rzeczywistości w podawanym przez w/w okresie miał odbywać karę pozbawienia wolności.

•

nie odniesieniu się do okoliczności, iż to T. L. (1) miał dzwonić do K. O. (1) i prosić go o pomoc w związku z przedmiotowym zdarzeniem, a tym samym, iż w rzeczywistości rola osk. O. była inne niż przyjmuje to Sąd.

•

nie odniesieniu się do okoliczności, iż w zatrzymanym pojeździe z papierosami, którym miał rzekomo kierować K. O. (1), nie ujawniono jego śladów biologicznych, jak też jego odcisków palców oraz iż dokonane badania osmologiczne, nie potwierdziły obecności K. O. (1) w tym samochodzie;

•

nie odniesieniu się do okoliczności, iż w rzeczywistości nie użyto służbowego psa tropiącego, a tym samym powiązanie K. O. (1) z ujawnionym samochodem z papierosami jest całkowicie dowolne, tym bardziej iż mało prawdopodobnym jest fakt, aby funkcjonariusze straży granicznej nie byli w stanie bezpośrednio dogonić i zatrzymać uciekającego mężczyzny o wadze 130 kg (jaką wówczas posiadał K. O.)

III. mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 427 § 1 KPK w zw. z art. 437 § 1 i 2

KPK wniósł o:

  • 1.  zmianę skarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych: R. O. oraz K. O. (1) od popełnienia przypisanych im czynów, ewentualnie o uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

    2.  zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adw. A. P. wynagrodzenia za obronę z urzędu w/w - wg. norm prawem przepisanych.

Obrońca oskarżonego W. K. (1) zarzucił wyrokowi rażącą surowość orzeczonej przez Sąd I instancji kary pozbawienia wolności wobec W. K. zarówno w wymiarze jednostkowym, jak też kary łącznej 3 pozbawienia wolności orzeczonych w pkt I - III wyroku i kary grzywny orzeczonej w pkt II w wymiarze 700 stawek dziennych przy przyjęciu jednej stawki za równoważnej kwocie 200 zł, w sytuacji gdy W. K. (1) już w toku postępowania przygotowawczego złożył obszerne wyjaśnienia, które następnie w całości podtrzymał przed Sądem Okręgowym w Suwałkach, a które w sposób wydatny przyczyniły się do ustalenia stanu faktycznego w sprawie, oskarżony od wielu lat prowadzi nienaganny tryb życia, pracuje jako kierowca samochodów ciężarowych i pomaga żonie w prowadzeniu działalności gospodarczej, spłaca kredyty i zobowiązania finansowe, nie toczą się inne postępowania karne, bądź karno-skarbowe z jego udziałem, do popełnionych czynów ma on krytyczny stosunek, a od inkryminowanych zdarzeń upłynęło już 6 lat, a w tym czasie W. K. nie popadł ponownie w konflikt z prawem.

Z uwagi na powyższy zarzut wniósł: o złagodzenie oskarżonemu W. K. (1) orzeczonych kar jednostkowych do 1 roku pozbawienia wolności i kary łącznej pozbawienia wolności do 2 lat z jednoczesnym jej warunkowym zawieszeniem na okres próby 5 lat i złagodzenie kary grzywny do 350 stawek przy przyjęciu jednej stawki za równoważną kwocie 200 zł.

Obrońca oskarżonego M. M. (2) zarzucił wyrokowi:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, wyrażający się w dowolnym uznaniu Sądu Okręgowego w Suwałkach, że zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadniał przyjęcie, że oskarżany W. M. (1) dopuścił się zarzuconych mu czynów, podczas gdy właściwa ocena zebranych dowodów - dokonana z poszanowaniem wskazań art. 7 kpk - winna była doprowadzić ten Sąd do jego uniewinnienia, zgodnie z zasadami: domniemania niewinności i rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, opisanymi w art 5 § 1 i § 2 kpk.

2. naruszenie przez Sąd I instancji art. 424 § 1 pkt. 1 kpk, poprzez zaniechanie wykazania w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia przyczyn, dla których dał on wiarę wyjaśnieniom J. W., składanym w toku postępowania przygotowawczego poprzedzającego sprawę Sądu Okręgowego w Suwałkach o sygn. akt IIK 73/12, w której wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2013 r. został on skazany wraz z K. S., za przemyt papierosów ujawnionych w toku kontroli w dniu 5 września 2011 r oraz przemyt dokonany rzekomo w dniu 2 sierpnia 2011 r. a odmówił dania wiary jego wyjaśnieniom złożonym przed tym Sądem w toku rozprawy przeciwko niemu w sprawie o sygn. akt II K 73/12 oraz jego zeznaniom złożonym w niniejszej sprawie, mimo, iż przepis ten obliguje sąd orzekający do „wskazania, jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie nieudowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych"

III. Wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie W. M. (1) od popełnienia zarzucanych im czynów albo jego uchylenie i przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego w Suwałkach - do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego M. B. w oparciu o treść art. 427 par. 2 kpk i art. 438 pkt. 2 i 3 kpk zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił :

a) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia to jest:

-

art. 7 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę wyjaśnień oskarżonego konsekwentnie nie przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu i uznaniu ich za niewiarygodne pomimo braku dowodów mogących wiarygodność tę podważyć.

-

art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez oparcie wyroku skazującego na wybranych fragmentach materiału dowodowego przy jednoczesnym pominięciu tych dowodów które podważają zasadność wywodów zawartych w uzasadnieniu wyroku, ocenę materiału dowodowego z przekroczeniem granic swobodnej jego oceny.

b) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu , ze oskarżony M. B. był świadom tego, ze w naczepie zamiast deklarowanego torfu znajdują się wyroby tytoniowe, w sytuacji gdy prawidłowa ocena dowodów na takiej treści wnioski nie pozwala.

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść polegający na niesłusznym uznaniu, iż oskarżony M. B. działał wspólnie i w porozumieniu z W. K. (1), A. Z. (1) oraz innymi nieustalonymi osobami w przemycie papierosów, podczas gdy analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie prowadzi do wniosku, ze oskarżony uczestniczył w tym procederze, a jego obecność była związana z wykonywaną pracą.

Podnosząc te zarzuty na zasadzie art. 427 par. 1 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonych P. K. i R. C. zarzucił wyrokowi:

I. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który mógł mieć wpływ na jego treść, polegający na:

  • 1)  przyjęciu, że M. B., R. C., P. K., K. T. oraz B. B. działając wspólnie z W. K. (1), A. Z. (1) oraz innymi nieustalonymi osobami, sprowadzili z terytorium Republiki Białorusi przez przejście drogowe w K. na terytorium kraju bez zgłoszenia celnego i przedstawienia właściwemu organowi - właściwemu miejscowo Naczelnikowi Urzędu Celnego, wyrobów akcyzowych w postaci 546.290 paczek papierosów marki (...) o wartości celnej 437.032,00 PLN bez ich uprzedniego oznaczenia polskimi znakami akcyzy, przez co uchylili się od opodatkowania w zakresie podatku VAT i podatku akcyzowego, czym narazili na uszczuplenie podatek wielkiej wartości w łącznej wysokości 8.025.450,00 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 6.395.693,00 zł i podatek od towarów i usług w kwocie 1.629.487,00 zł oraz należność celną w kwocie 251.730,00 zł, pomimo że w materialne dowodowym znajdującym się w aktach sprawy nie ma jakiegokolwiek dowodu wskazującego na to, że R. C. i P. K. nie tylko znali, ale by kiedykolwiek nawet pośrednio kontaktowali się z M. B., K. T. oraz B. B., a więc tym bardziej nie ma dowodu, by mogli oni popełnić działając z nimi wspólnie przypisane im przestępstwo, zwłaszcza że Sąd I instancji nie dokonał ustalenia, w jaki sposób miało dojść do współdziałania oskarżonych R. C. i P. K. z się z M. B., K. T. oraz B. B. i na czym owo współdziałanie miało polegać, w szczególności, jaki miał by być podział ról pomiędzy tymi osobami;

    2)  przyjęciu, że po koniec 2011 r. doszło do kolejnego spotkania pomiędzy obywatelami Białorusi, w którym uczestniczyli A. Z. (1) oraz R. C. i P. K., zaś przed finalizacją przemytu R. C. i P. K. udali się samochodem wypożyczonym od W. K. (1) na terytorium Białorusi celem poczynienia ostatnich uzgodnień, pomimo że Sąd I instancji nie wskazał, do jakich to ustaleń miało dojść, pomiędzy kim i czego miały te ustalenia dotyczyć, zwłaszcza że R. C. i P. K. nigdy nie negowali swojego wyjazdu na terytorium Białorusi samochodem użyczonym od W. K. (1), jednakże zawsze wskazywali w swych wyjaśnieniach na towarzysko - turystyczny cel swojej podróży, zaś jako przyczynę użyczenia samochodu od W. K. (1) podawali uprzednie zatrzymanie posiadanego przez P. K. samochodu (...) z uwagi na to, że zostało ono wcześniej, przed nabyciem tego samochodu w komisie przez U. G., szwagierkę P. K., skradzione obywatelowi Włoch i jako pochodzące z kradzieży wpisane jako poszukiwane do systemu (...);

II. Rażące naruszenie przepisów postępowania karnego, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to:

1) art. 5 § 2 k.p.k. i 7 k.p.k. polegające na:

  • a)  przyjęciu, że oskarżony W. K. (1) mimo posiadanej wiedzy nie wyjawił okoliczności związanych z zaangażowaniem w proceder przestępczy innych współoskarżonych chociażby R. C. i P. K., zaś zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia żadnych wątpliwości co do ich winy w popełnieniu przypisanych im wyrokiem czynów, łącznie z udziałem w zorganizowanej i kierowanej przez W. K. (1) grupie przestępczej, pomimo że to rozważenie Sądu I instancji jest oparte na nie potwierdzonej żadnymi dowodami hipotezie tegoż Sądu w dodatku sprzecznej z dokonanymi przez ten Sąd ustaleniami, w konsekwencji których Sąd ten uniewinnił R. C. i P. K. od udziału w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez W. K. (1);

    b)  przyjęciu za wiarygodne wyjaśnień A. Z. (1), z których wynika, że oskarżeni R. C. i P. K. w grudniu 2011 r. w hotelu — restauracji (...) w B. uczestniczyli w spotkaniu, mającym dotyczyć zorganizowania przemytu papierosów samochodem ciężarowym tzw. (...), pomimo że:

    -

    z wyjaśnień tego świadka wynika wprost, że nie znał nazwisk mężczyzn, którzy brali udział w tym spotkaniu, zaś mężczyźni ci mieli się poruszać po terytorium Białorusi samochodem (...) mającym należeć do W. K. (1) w sytuacji, gdy W. K. (1) nigdy nie posiadał takiego samochodu;

    -

    świadek ten nie wskazał, na czym miały polegać uzgodnienia tych mężczyzn na terytorium Białorusi co do rzekomego przemytu;

    -

    świadek wprost przyznał, że nie mając kontaktów na granicy białorusko — polskiej kłamał, iż takie ma i jedynie z chęci zysku zaofiarował pomoc polegającą na zapewnieniu przejazdu takiego (...) bez kontroli na tej granicy za kwotę 60.000 Euro;

    -

    świadek ten jest leczony psychiatrycznie, zaś stopień zaawansowania występującej u niego choroby psychicznej (zaburzenia afektywne dwubiegunowe z występującymi trzema zespołami hipomaniakalnymi) uzasadniał nie tylko jego hospitalizację i w konsekwencji uniemożliwił jego udział w postępowaniu sądowym obok innych osób objętych aktem oskarżenia inicjującym postępowanie sądowe zakończone wydaniem wyroku zaskarżonego niniejszą apelacją, ale stanowił podstawę do wydania przez dwóch biegłych psychiatrów opinii sądowo — psychiatrycznej, z której treści wynika, że w chwili popełnienia czynów zarzuconych mu tym aktem oskarżenia miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność kierowania swoim postępowaniem, co oznacza, iż nawet całość jego relacji dotycząca rzekomego udziału oskarżonych R. C. i P. K. w popełnieniu czynów przypisanych im tym wyrokiem może być w konsekwencji tej choroby jedynie wytworem jego umysłu (w postaci urojeń lub halucynacji), zwłaszcza że oskarżeni ci nigdy nie pojechali razem samochodem(...) będącym w posiadaniu P. K. na terytorium Białorusi, ale udali się tam samochodem A. (...) użyczonym od W. K. (1);

    c)  przyjęciu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych R. C. i P. K., w których wskazali oni, w jakim celu pod koniec 2011 r. udali się na Białoruś i z jakich powodów podczas tego wyjazdu korzystali z samochodu należącego do W. K. (1), pomimo że obaj oskarżeni, składając w toku postępowania przygotowawczego swoje wyjaśnienia niezależnie od siebie podali, że ich wyjazd miał charakter turystyczno - towarzyski, gdyż celem ich było odwiedzenie L. S. (1), znajomej P. K. mieszkającej w G., zaś przyczyną użyczenia samochodu od W. K. (1)), był fakt zarejestrowania samochodu (...) posiadanego przez P. K., którym przyjechali oni na P., w systemie (...), jako pojazdu skradzionego, co skutkowałoby w przypadku sprawdzenia tego samochodu przez funkcjonariuszy organów białoruskich natychmiastowym zatrzymaniem tego pojazdu;

    d)  przyjęciu, że zarówno R. C. jak i P. K. odmówili odpowiedzi na zadawane im pytania, pomimo że w toku przewodu sądowego, w szczególności na rozprawie w dniu 8 stycznia 2018 r. oskarżony P. K. odpowiadał na zadawanie mu pytania, zaś złożone przez nich przed Sądem I instancji oświadczenia — że odmawiają składania wyjaśnień podyktowane było wolą doprowadzenia do skutku wskazanego w art. 389 § 1 k.p.k., a więc odczytania złożonych w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanych ich relacji , które były dość obszerne z uwagi na odpowiadanie przez tych oskarżonych na pytania zadawane im przez Prokuratora — zmierzały do przyspieszenia postępowania sądowego poprzez zaniechanie przez tych oskarżonych powielenia relacji, które zostały już przez nich przedstawione w postępowaniu przygotowawczym;

    e)  oddaleniu wniosku o zwrócenie się do Straży Granicznej w K. Oddział (...), ul. (...) K. o nadesłanie informacji odnośnie zatrzymania w dniu 10 września 2009 r. na drogowym przejściu granicznym w K. samochód marki(...)o nr rej. (...) i nr VIN (...) kierowanego przez P. K., a

stanowiącego własność siostry jego żony U. G., w szczególności przyczyn tego zatrzymania, pomimo że dowód ten miał na celu zweryfikowanie wyjaśnień oskarżonych R. C. i P. K. co do braku możliwości korzystania z tego będącego stale w posiadaniu oskarżonego P. K. samochodu poza granicami Polski oraz przyczyn braku takiej możliwości;

f) oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków L. S. (1) i A. S., zamieszkałych w G. na terytorium Białorusi, pomimo że to właśnie L. S. (1) i A. S. wskazywane były w wyjaśnieniach oskarżonych P. K. i R. C. jako te, do których udali się oni w celach towarzyskich pod koniec 2011 r. samochodem użyczonym od W. K. (1);

  • 2)  art. 192 § 2 k.p.k., polegającego na oddaleniu wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych psychiatrów i psychologa na okoliczność: czy ze względu na stan zdrowia psychicznego A. Z. (1) — istniejący obecnie i w chwili rozpoczęcia przewodu sądowego, kiedy jego sprawa została wyłączona do odrębnego postępowania — podczas składania przez niego wyjaśnień w postępowaniu przygotowawczym o sygn. akt V Ds 50/11 prowadzonym przez Prokuraturę Apelacyjną w Białymstoku miał on zdolność do postrzegania i komunikowania swoich postrzeżeń, pomimo że wyjaśnienia te stanowią jedyny dowód wskazujący na jakiekolwiek przestępcze działanie oskarżonych R. C. i P. K. objętych niniejszym postępowaniem;

    3)  art. 22 § 1 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o zawieszenie postępowania sądowego do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Okręgowym w Suwałkach Wydział II Karny, w którym A. Z. (1) występuje w charakterze oskarżonego o czyny wskazane w akcie oskarżenia inicjującym postępowanie zakończone wydaniem wyroku zaskarżonego niniejszą apelacją;

4) art. 424 § 1 pkt 1) k.p.k. polegające na niewskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego nie zostały przeprowadzone dowody zawnioskowane przeze mnie jako obrońcę oskarżonych R. C. i P. K., pomimo że dowody te zmierzały do zweryfikowania twierdzeń zawartych w wyjaśnieniach tych oskarżonych co do celu ich wizyty na Białorusi pod koniec 2011 r., przyczyn użyczenia im samochodu przez W. K. (1) oraz zmierzały do ustalenia, czy oskarżony A. Z. (1), którego wyjaśnienia były jedynym dowodem wskazującym na popełnienie przez tych oskarżonych jakiegokolwiek przestępstwa, miał zdolność - z uwagi na jego bardzo poważną chorobę psychiczną — do postrzegania i komunikowania swoich postrzeżeń w okresie od listopada 2011 r. do złożenia przez niego ostatnich wyjaśnień znajdujących się w aktach niniejszego postępowania.

Wobec wskazanych wyżej zarzutów wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku wobec oskarżonych R. C. i P. K. w punkcie X poprzez uniewinnienie ich od przypisanych im czynów, w punkcie XI i XXXI poprzez ich uchylenie w zakresie dotyczącym tych oskarżonych ewentualnie o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonych R. C. i P. K. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

Obrońca oskarżonego K. T. zarzucił wyrokowi:

1) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 kpk i 7 kpk, polegającą na tym, że Sąd Okręgowy przy wydawaniu wyroku uwzględnił jedynie okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego, oraz dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów i istotnych okoliczności sprawy, pomijając całkowicie zasady prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, a mianowicie:

- pominął całkowicie istotne kwestie w wyjaśnieniach samego oskarżonego, w których wskazał on, że propozycja założenia firmy zajmującej się sprowadzaniem z zagranicy i dalszą sprzedażą torfu, padła od nieznanego mu mężczyzny pochodzenia białoruskiego bądź ukraińskiego oraz, że oskarżony nie miał żadnej pewności, że towar zamawiany na firmę (...), a deklarowany jako torf, był nim rzeczywiście, co stanowi ważny dowód kwestionujący sprawstwo oskarżonego, gdyż wynika z niego, iż oskarżony nie miał faktycznej kontroli nad wszystkimi obszarami działalności firmy (...) i wskazuje to na wysokie prawdopodobieństwo, że transport papierosów 18 grudnia 2011 roku odbył się bez wiedzy i woli oskarżonego, że został on nieświadomie wykorzystany do przestępczej działalności, przyjął, że oskarżony K. T. miał świadomość, że w transporcie torfu z firmy (...) w dniu 18 grudnia 2011 roku przemycane były papierosy, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy, poza zeznaniami jednego świadka (zdaniem obrony niewiarygodnego) na to nie wskazuje, pominął fakt, że oskarżony W. K. (1), z którym rzekomo wspólnie i w porozumieniu miał działać oskarżony K. T., mimo przyznania się do zarzucanych mu czynów i złożenia obszernych wyjaśnień na temat przestępczego procederu, a nawet samego przemytu dokonanego w dniu 18 grudnia 2011 roku, nie wspomniał o roli oskarżonego K. T. w przemycie, nie podał żadnych okoliczności, które wskazywałyby na sprawstwo oskarżonego K. T., a nawet jego wiedzę na temat dokonywanego przemytu, co mogło być dowodem na to, że faktycznie oskarżony T. nie miał żadnej wiedzy odnośnie planowanego przemytu, nie działał wspólnie i w porozumieniu z W. K. (1) i pozostałymi wymienionymi w akcie oskarżenia, błędnie przyjął, że fakt niepotwierdzenia przez W. K. (1) okoliczności ustalonych przez organ ścigania świadczy o tym, że zataił on część prawdy nie wyjaśniając o wszelkich okolicznościach popełnionych czynów przez innych współoskarżonych, podczas gdy taki stan rzeczy, m. in. fakt, że mimo opisu spotkania z A. Ż. i Białorusinami i wspólnego planowania przemytu na dzień 18 grudnia 2011 roku, oskarżony K. nie wspomina o udziale K. T., świadczy o tym, że oskarżony ten rzeczywiście nie brał udziału w planowaniu przemytu i w realizacji tego planu, niezasadnie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych co do faktycznego celu podróży do Białorusi w grudniu 2011 roku, podczas gdy wszyscy oskarżeni potwierdzili zgodnie, że był to wyjazd w celach handlowych i w celu odwiedzenia dawnej znajomej L. S. (2), krytycznie ocenił wyjaśnienia K. T., uznając, że zmierzały one do uniknięcia odpowiedzialności za postawione mu zarzuty, mimo oczywistych dowodów jego sprawstwa, podczas gdy jego wyjaśnienia korespondują z wyjaśnieniami pozostałych oskarżonych, żaden z nich nie wskazuje na udział oskarżonego K. T. w przestępczej działalności tj. w przemytach papierosów, nie wskazuje na ten udział nawet W. K. (1), który miał działać rzekomo wspólnie i w porozumieniu z K. T., a który mimo obszernych wyjaśnień i dokładnego opisu swojej przestępczej działalności, nie wspomina o udziale K. T., a jedynym dowodem obciążającym oskarżonego są zeznania świadka, cierpiącego na poważne zaburzenia psychiczne, którego zdaniem obrony nie można uznać za wiarygodnego - oparł swoje rozstrzygnięcie dotyczące winy i odpowiedzialności oskarżonego K. T. wyłącznie na zeznaniach świadka A. Ż., którego sprawa została wyłączona do odrębnego rozpoznania z uwagi na jego stan psychiczny, podczas gdy należało z dużą dozą ostrożności ocenić wiarygodność tego świadka z tego powodu, że od dłuższego czasu leczy się psychiatrycznie, praktycznie nie brał on udziału w rozprawie, cały czas przebywając na zwolnieniach lekarskich i w szpitalu psychiatrycznym, co powinno nasuwać wątpliwości co do jego zdolności relacjonowania wydarzeń, poza tym zeznania tego świadka nie wskazują jednoznacznie i ponad wszelką wątpliwość na faktyczny udział oskarżonego w przemycie papierosów;

2) błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony K. T. wspólnie i w porozumieniu z W. K. (1), A. Ż. oraz innymi nieustalonymi osobami, sprowadzili z terytorium Republiki Białorusi przez przejście drogowe w K. na terytorium kraju, bez zgłoszenia celnego i przedstawienia właściwemu miejscowo organowi Naczelnikowi Urzędu Celnego, wyrobów akcyzowych, przez co uchylił się od opodatkowania w zakresie podatku VAT i podatku akcyzowego, czym narazili na uszczuplenie podatek wielkiej wartości, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie jest wystarczający by stwierdzić jednoznacznie i w sposób dostatecznie przekonujący sprawstwo K. T., zeznania jedynego świadka, który mówi o sprawstwie oskarżonego T., są niewystarczające, zwłaszcza, że świadek ten jest osobą cierpiącą na zaburzenia psychiczne, pozostała część materiału dowodowego zaś nie daje podstaw do uznania przestępnego działania oskarżonego, wręcz przeciwnie - wskazuje na to, że zasadnym jest twierdzenie oskarżonego, że nie miał on świadomości, iż w transporcie torfu z jego firmy znaleziono papierosy.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk oraz art. 437 § 1 i 2 kpk wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. T. od zarzucanego mu czynu.

Obrońca oskarżonego B. B. zarzucił wyrokowi:

1. dowolnym przyjęciu, że oskarżony B. B. miał w przeszłości dostęp do komputera należącego do I. S. oraz N. S. (1) o numerze (...), z którego wysłano e-mail potwierdzający zamówienie transportu torfu do firmy (...), który został zatrzymany w dniu 18 grudnia 2011 r., w sytuacji gdy powyższe ustalenie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, nadto jest całkowicie nieuprawnione w kontekście zakazu wykorzystania jako dowodu zeznań złożonych na etapie postępowania przygotowawczego przez I. S. oraz N. S. (1) w związku ze skorzystaniem przez ww. osoby najbliższe dla oskarżonego z prawa do odmowy składania zeznań;

2. nieuzasadnionym przyjęciu, że oskarżony B. B. działając wspólnie i w porozumieniu z W. K. (1), A. Z. (1) oraz innymi nieustalonymi osobami dopuścił się popełnienia przestępstwa opisanego w pkt X ww. wyroku tj. czynu z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 k.k.s. w zb. z art. 86 § 3 k.k.s,, podczas gdy zebrany w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu sprawstwa przemytu papierosów marki (...).

Mając na uwadze powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 kpk oraz 437 § 2 kpk wniósł o: - zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego B. B. od popełnienia zarzuconego mu czynu w pkt XXII aktu oskarżenia.

Obrońca oskarżonego J. Z. (1) zarzucił wyrokowi:

1. obrazę prawa materialnego, tj. art. 258 kk poprzez jego zastosowanie w odniesieniu do

oskarżonego J. Z., w sytuacji gdy wyżej wymieniony nie przynależał do żadnej grupy przestępczej o charakterze zorganizowanym, a w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów przemawiających za przypisaniem temu oskarżonemu winy w powyższym zakresie;

2.  obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną i fragmentaryczną, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności depozycji W. K., R. F. i A. Z., bezkrytyczne przyznanie waloru wiarygodności pomówieniom A. Z. odnośnie J. Z. oraz pominięcie szeregu okoliczności wykluczających udział J. Z. w zorganizowanej grupie przestępczej i w popełnieniu przestępstwa karno-skarbowego, a w konsekwencji przyjęcie, że ten oskarżony popełnił zarzucane mu aktem oskarżenia czyny, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na takie ustalenie;

3.  błąd w ustaleniach przyjętych przez Sąd I instancji za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że oskarżony J. Z. popełnił czyn z art. 258 § 1 kk oraz przestępstwo karno-skarbowe, w sytuacji gdy brak jest jednoznacznych i przekonywujących dowodów w tym zakresie, a do depozycji w tym zakresie A. Z. podchodzić należy z dużą ostrożnością i wnikliwością, czego nie uczynił Sąd Okręgowy w Suwałkach, tym bardziej, że pozostali oskarżeni oraz świadkowie nie potwierdzili takiego zachowania J. Z., które powinno być penalizowane.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł:

1.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt XXIII i XXIV zaskarżonego orzeczenia, ewentualnie

2.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w odniesieniu do oskarżonego J. Z. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Suwałkach.

Obrońca oskarżonego N. N. zarzucił wyrokowi:

I.  obrazę przepisów prawa procesowego w postaci art. 410 kpk w zw. z art. 4 kpk i art. 7 kpk, która miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przebiegającą z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych skutkujących uznaniem, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstw stypizowanych w art. 258 § 1 kk oraz w art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 3 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks w zw. z art. 6 § 2 kks,

II.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjęty za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż, oskarżony brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w ramach której dopuścił się czynów określonych w art. 258 § 1 kk oraz w art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 3 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 kks w zw. z art. 6 § 2 kks,

III.  art. 366 kpk polegającą na zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a przede wszystkim okoliczności stanowiących, iż oskarżony nie działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Mając na uwadze powyższe zarzuty na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji.

Obrońca oskarżonego T. C. zarzucił wyrokowi:

1.  Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia - art. 4 kpk, 7 kpk, 410 kpk, a polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, jego wybiórczej ocenie i oparciu rozstrzygnięcia o winie T. C. wyłącznie na pomówieniach R. F. (1) nie popartych żadnymi innymi dowodami, przy jednoczesnym bezzasadnym pominięciu dowodów świadczącym na korzyść oskarżonego.

2.  Obrazę przepisów postępowania art. 424 § 1 kpk polegającą na nie wskazaniu w uzasadnieniu konkretnych faktów, które zdaniem Sądu dowodzą winy T. C., oraz kompletnym pominięciu analizy dowodów świadczących na korzyść oskarżonego.

Na mocy art. 427 § 1 kpk, art. 437 § 1 i 2 kpk wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów.

Obrońca oskarżonego S. B. (1) zarzucił wyrokowi:

1.  obrazę prawa materialnego, tj. art. 258 § 1 kk poprzez jego zastosowanie i przyjęcie przez Sąd I instancji, że oskarżony działał w grupie zorganizowanej o charakterze przestępczym, gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala na przyjęcie i ustalenie w sposób jednoznaczny winy oskarżonego S. B. w tym zakresie;

2.  obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną i fragmentaryczną, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie w zakresie oskarżonego S. B. (1), przy pominięciu wyjaśnień tego oskarżonego i pominięciu szeregu okoliczności wykluczających świadomy udział S. B. w popełnieniu przestępstwa karno-skarbowego, a w konsekwencji przyjęcie, że oskarżony popełnił zarzucony mu czyn z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zb. z art. 86 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 i 5 kks w zw. z art. 6 § 2 kks;

Z uwagi na powyższe zarzuty wniósł:

1.  o uniewinnienie oskarżonego S. B. (1) od popełnienia obu zarzucanych mu czynów, ewentualnie

2.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie tego oskarżonego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Suwałkach II Wydział Karny.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Wszystkie apelacje są niezasadne i nie zasługiwały na uwzględnienie.

Z uwagi na fakt, iż wnioski o uzasadnienie wyroku wpłynęły jedynie od obrońców oskarżonych R. O. i K. O. (1), N. N., T. C., B. B., W. M. (2), W. K. (1) i J. Z. (1) sąd na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia tylko do tych części wyroku, których wniosek ten dotyczył.

I tak odnosząc się w pierwszej części uzasadnienia do zarzutu określonego w art. 438 pkt 3 k.p.k. tj. Zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, stwierdzić należy, iż w istocie sprowadza się on do zanegowania sposobu oraz wyników dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów.

Dlatego też zdaniem Sądu Apelacyjnego zasadnym będzie ustosunkowanie się w tym miejscu do postawionych w tych skargach, w istocie jednorodnych zarzutów. Autorzy apelacji stanowczo utrzymują, iż zebrane w sprawie dowody oraz ustalone na ich podstawie okoliczności powinny prowadzić do wniosku przeciwnego niż ten, do którego doszedł sąd wyrokujący w pierwszej instancji, czyli uniewinnienia oskarżonych od przypisanych im czynów bądź też znaczne ograniczenia ich odpowiedzialności karnej.

Jednak ze stanowiskiem skarżących nie sposób się zgodzić.

Z uwagi na zakres i formę tego zarzutu zasadnym będzie przytoczenie w tym miejscu poglądu Sądu Najwyższego wyrażonego w wyroku z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74 (OSNPG 9/75, poz. 84, s.12), w myśl którego „... zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawy wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku postępowania sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego w tej mierze poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonanie przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych”.

W świetle przytoczonego poglądu, co należało podkreślić, to obowiązkiem skarżącego – wynikającym z treści art. 427 § 1 i 2 k.p.k. – jest wykazanie dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem i przedstawienie rzeczowej na ten temat argumentacji.

Tymczasem obrońcy oskarżonych kwestionując ustalenia sądu w istocie ograniczają się do bardzo ogólnych stwierdzeń lub jedynie przedstawienia korzystnych dla siebie dowodów, czy też tylko ich fragmentów, bez niezbędnej analizy zaistniałych faktów i całościowej oceny wszystkich dowodów.

Wywiedzenie tego rodzaju apelacji opartych nie na rzeczowej argumentacji i krytyce zaskarżonego orzeczenia, mających podważyć rozumowanie sądu meriti, nie mogło doprowadzić do osiągnięcia zamierzonego celu.

Rozważając tego rodzaju powtarzający się w apelacjach obrońców oskarżonych zarzut błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przypisanego oskarżonym J. Z. (1), N. N. i T. C. czynu z art. 258 k.k. stwierdzić należy, iż wbrew twierdzeniom skarżących ustalenia te były prawidłowe.

Sąd Okręgowy w swoim uzasadnieniu wskazał na podstawie jakich dowodów i dlaczego przyjął, że oskarżony W. K. (1) i A. Z. (1) kierowali zorganizowaną grupą przestępczą, w skład której wchodzili między innymi T. C., N. N., J. Z. (1), R. F. (1), S. B. (1), P. S. (1) i in. I ustalenia te należy zdaniem Sądu Apelacyjnego w pełni podzielić i zaaprobować.

Niezależnie od przytoczonych argumentów przez sąd meriti stwierdzić należy, że przez „zorganizowaną grupę przestępczą” należy rozumieć co najmniej trzy osoby, które łączy wspólny cel popełnienia przestępstw.

Od współsprawstwa, o którym mowa w art. 18 § 1 k.k. różni grupę istnienie podstawowej wewnętrznej struktury organizacyjnej, chociażby o niskim stopniu zorganizowania. Progiem zorganizowania grupy przestępczej będzie więc istnienie między jej członkami chociażby niewysokiego, ale widocznego stopnia powiązań organizacyjnych i hierarchicznych. W ukształtowanym i utrwalonym orzecznictwie sądów przyjmuje się, że przejawem tego rodzaju powiązań jest istnienie wyodrębnionego ośrodka decyzyjnego, skoordynowany, sposób działania, w miarę stabilny podział zadań i funkcji, pewna trwałość, planowanie przestępstw (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 16 lipca 2009 r., II AKa 150/09, KZS 2000/9/67).

W orzecznictwie wskazuje się też, iż brak mechanizmu wymuszających posłuszeństwo członków grupy, a nawet brak kierownictwa, nie wyklucza możliwości uznania grupy przestępczej za zorganizowaną. Istnienie zorganizowanej grypy przestępczej nie warunkuje także stosowanie wobec jej członków środków przymusu dla uzyskania ich posłuszeństwa i zapobieżenia opuszczenia jej szeregów, a podobnie i system nagród zapewniających lojalność takiej grupy. Motywy, którymi kierują się poszczególne osoby przystępując do grupy przestępczej nie mają znaczenia dla bytu zorganizowanej grupy przestępczej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 16 lutego 2012 r., II AKa 252/11 i Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lutego 2014 r. - II AKa 283/13).

W „zorganizowaniu” zaś wymaganym przez ustawodawcę dla tego występku, konieczna jest niewątpliwie jakaś trwałości związku, widoczne muszą być pewne więzi organizacyjne – choć nie muszą one przybierać żadnych formalnych tego przejawów – co najważniejsze jednak, musi być zauważalna stała dążność do zaspokojenia nielegalnych potrzeb (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 lutego 2005 r., II AKa 233/04, Biuletyn SA w Łodzi 2005 r., Nr 15, s.9).

Powyższe poglądy, przytoczone jedynie przykładowo, nie są oczywiście wyczerpującymi i jedynymi, które opisują cechy zorganizowanej grupy, ale w ich kontekście nie można mieć wątpliwości, iż tezy apelujących negujących działanie oskarżonych w ramach zorganizowania, o której mowa w art. 258 k.k. – są błędne.

Te wszystkie cechy niewątpliwie nosiła grupa kierowana przez W. K. (1), zaś członkowie grupy mieli jasno wytyczony cel działania – nabywanie, sprzedaż czy też transport wyrobów akcyzowych w postaci papierosów różnych marek bez dopełnienia obowiązku celnego i przedstawienia organowi celnemu towaru, które realizowali systematycznie i planowo – sposób ich działania wskazywał na niewątpliwie istnienie więzów organizowanych w ramach wspólnego porozumienia, akceptacji celów, trwałości zaspokojenia potrzeb członków grupy, podział ról, skoordynowany sposób działania, powiązania socjologiczno-psychologicznego między członkami grupy.

Oczywisty jest, iż tylko wysoko zorganizowana grupa przestępcza mogła dokonać tak wielu i na tak ogromną skalę tego rodzaju przestępstw. Papierosy bez znaków akcyzy były przewożone w znacznych ilościach tirami za wschodniej granicy, grupa ta próbowała też dokonać transportu takich papierosów drogą morską z Chin. Grupa ta musiała więc mieć kontakty z przestępcami poza granicą RP, od których nabywała takie wyroby. Następnie zorganizowała transport, przewoziła je przez granicę, a następnie w głąb kraju.

Taki transport był konwojowany, by zapewnić bezpieczny przejazd.

Transport odbywał się pod przykryciem „zorganizowanych” w tym celu firm zamawiających fikcyjny towar, którym wyrabiano odpowiednią historię.

Ten sam modus operandi dotyczył też przestępczego sprowadzania drogą morską z Chin papierosów marki (...).

Zaangażowanych w działalność tej grupy musiało być nawet kilkadziesiąt osób, co wcale nie znaczy, iż wszyscy oskarżeni którym przypisano udział w tej grupie musiało brać udział we wszystkich przestępczych działaniach.

Wystarczy, iż funkcjonowali oni w ramach pewnej struktury, wynikającej z podziału zadań, mieli świadomość, zakres i kierunek przestępczej działalności grupy, akceptowali jej cele i godzili się na ich realizację. Ta właśnie świadomość uczestniczenia w grupie zajmującej się nielegalnym zakupem, przewozem i zbytem papierosów, w której na każdym z uczestników spoczywał inny rodzaj zadań, powoduje odpowiedzialność za całość zachowania, także tych których osobiście nie realizowali.

Podsumowując, należy stwierdzić, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należycie ocenionego przez Sąd Okręgowy, czemu dał wyraz w motywach pisemnych uzasadnienia wyroku, nie ulega wątpliwości, iż wskazani oskarżeni swoim zachowaniem wypełnili znamiona czynu z art. 258 § 3 k.k. czy też art. 258 § 1 k.k.

Faktem przy tym jest – co podnosi apelujący – iż zasadniczymi dowodami w niniejszym postępowaniu były pomówienia oskarżonych i oczekujących łagodniejszych kar współsprawców tych przestępstw. W tego rodzaju jednak sprawach, dotyczących działalności grup przestępczych, w istocie tylko takie dowody pozwalają na skuteczną z nimi walkę i żadnego błędu sąd meriti nie popełnił opierając się w swoim rozstrzygnięciu na tych dowodach.

Odpowiadając na tak przedstawiony zarzut, wskazać należy, skarżącym, iż R. F. (1) jak i J. Z. (1) byli wielokrotnie słuchani i ich wyjaśnienia nawzajem się potwierdzały i uzupełniały w wielu istotnych kwestiach. Podali wiele istotnych szczegółów dotyczących współoskarżonych uczestniczących w tych przestępstwach jak i ilości przemycanych papierosów. Dowody te rzecz oczywista, jak każdy inny dowód podlegał swobodnej ocenie sądu orzekającego.

Nadto trzeba mieć na względzie to, iż zgodnie z utrwaloną i jednolitą linią orzeczniczą Sądu Najwyższego ocena wiarygodności pomówienia wymaga ze strony sądu szczególnej ostrożności, gdyż pomówienie nie stanowi dowodu pełnowartościowego, chyba, że jest ono jasne i konkretne, znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich, a pomawiający nie miał interesu procesowego lub osobistego w obciążaniu współoskarżonych.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego powyższe wymogi sąd I instancji spełnił, toteż dokonana ocena wyjaśnień R. F. (1) i A. Z. (3) zasługuje na uwzględnienie.

Jest przy tym oczywiste, że wskazani oskarżeni szczerze przyznając się do winy i przekazując organom ścigania istotne informacje dotyczące innych osób uczestniczących w popełnieniu tych przestępstw oraz istotne okoliczności ich popełnienia, bez wątpienia liczyli na łagodniejsze kary – co zresztą przewiduje sam ustawodawca (np. w art. 60 § 3 k.k.), co jednak żadnego wpływu na wartość dowodową tych wyjaśnień, jako dowodu obciążającego współsprawców, nie miało.

I tak odnośnie oskarżonego J. Z. (1) wyjaśnienia obciążające go złożyli R. F. (1) i A. Z. (3), odnośnie N. N. i T. R. F..

Podkreślić należy, iż podali oni wiele istotnych szczegółów dotyczących roli i zakresu działań podjętych przez wskazanych oskarżonych w tych przestępstwach. A rola ich w przemycie papierosów z Chin była znacząca. J. Z. (1) był jednym z organizatorów tego przestępstwa, T. C. uczestniczył w kilku spotkaniach na których omawiano szczegółowo plan tych działań, częściowo też je finansował (18.000 €). N. N. sprowadzał te papierosy na swoją firmę pod przykryciem płyt kamiennych, za co miał otrzymać odpowiednie wynagrodzenie.

Wskazać w tym miejscu też należy, na wyjaśnienia M. L. i R. B., jak i zabezpieczone przekazy pieniężne.

Powyższe uwagi są także w pełni aktualne w stosunku do skarżonego W. M. (2) – celnika. Zeznania obciążające go złożyli M. M. (1) i R. F. (1). W zamian za załatwienie bezpiecznej odprawy transportu z Chin (papierosów) miał otrzymać 200.000 zł. Tytułem zaliczki otrzymał 40.000 zł. które w dwóch transzach wręczył mu M. M. (1).

Zeznania te zawierały wiele szczegółów, były bardzo dokładne, nawzajem się potwierdzały i uzupełniały, tworząc logiczne i przekonywujące całość.

Nadmienić też należy, iż oskarżony potwierdził fakt, iż oferowano mu 20.000 zł., za „pomoc w ocleniu kontenerów”.

Odnośnie oskarżonego B. B. wskazać należy skarżącemu na zeznania K. K. (3), której oskarżony w rozmowie telefonicznej (numer (...) jak ustalono należał do oskarżonego) zaoferował przewóz ładunku powrotnego z Białorusi. Zamówienie transportu zostało potwierdzone drogą mailową z adresu (...): komputera o numerze(...). Wskazany numer (...) był bezpośrednio związany z numerem użytkownika sieci (...), którego abonentem był N. S. (2), którego żona I. jest siostrą H. B., a który często przebywał w jego mieszkaniu i korzystał z komputera.

Nadmienić należy, iż zamiast deklarowanych w drodze powrotnej w dokumentach przewozowych torfu, w naczepie ciągnika znajdowały się kartony z przemycanymi papierosami.

Wykonując wskazane czynności osk. B. B., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami sprowadził na terytorium kraju, bez zgłoszenia celnego wyroby akcyzowe w postaci 546.290 paczek papierosów (...) wartości celnej 437.032 zł. Jego udział w tym przestępstwie jest oczywisty, a wkład w jego dokonania był znaczący.

Również udział oskarżonych R. O. i K. O. (1) w przypisanym im przestępstwie jest oczywisty, zeznania ich obciążające złożył przede wszystkim T. L. (1), który słuchany kilkakrotnie, w tym przed sądem, okoliczności te potwierdził.

Wbrew supozycjom skarżącego nie był to też jeden dowód ich udziału, w tym przestępstwie. Wskazać bowiem należy na zeznania funkcjonariuszy straży granicznej – W. J. i M. M. (3) - który rozpoznał oskarżonego K. O. (1) w samochodzie (...) o nr rej. (...), a nie zatrzymał się do kontroli, a w którym później stwierdzono przemycane papierosy. Nadmienić należy, iż porzucił on samochód i podjął pieszą ucieczkę, został jednak zatrzymany w bezpośrednim pościgu przy użyciu psa służbowego.

R. O. wspólnie z T. L. (1) pilotowali i zabezpieczali jego przejazd z przemyconymi papierosami.

Odnośnie oskarżonego W. K. (1) stwierdzić należy, iż przyznał się on do przypisanych mu czynów i przedstawił okoliczności ich dokonania.

Faktem przy tym jest – co podniósł apelujący – iż odnośnie udziału w tych przestępstwach współoskarżonych – w szczególności odpowiadających z art. 258 k.k. – wyjaśnienia jego były bardzo skąpe, co wcale jednak nie znaczy, iż osoby te nie brały udziały w tych czynach. Powodem zaś tej treści wyjaśnień mogła być długa „współpraca” przestępcza z nimi, a także bliska znajomość, a nawet zażyłość czy więzi przyjaźni, nie mówiąc już o solidarności przestępczej.

W niniejszej sprawie istotnymi dowodami były też materiały operacyjne, w tym pochodzące z podsłuchów czy tez miejsc logowania telefonów. Prawdą przy tym jest, iż bezpośrednio nie dotyczyły one wszystkich oskarżonych, co jednak nie znaczy, iż nie miały żadnego znaczenia dla zobrazowania całokształtu działalności przestępczej oskarżonych i dlatego też powołanie się na te dowody przez sąd meriti było uzasadnione.

Reasumując stwierdzić należy, iż całokształt zgromadzonego i ujawnionego w niniejszej sprawie materiału dowodowego oraz lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku utwierdziła Sąd Apelacyjny w przekonaniu o trafności poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku. Sąd ten dokonał oceny wszystkich istotnych dowodów, uzasadniając w sposób logiczny i przekonywujący swoje stanowisko. W motywach zaskarżonego wyroku wskazał jakie fakty uznał za ustalone jako odpowiadające rzeczywistemu przebiegowi wydarzeń, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

Ocena materiału dowodowego została więc dokonana z uwzględnieniem reguł określonych w art. 4 i 7 k.p.k., a więc nie narusza granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i nie zawiera błędów natury faktycznej lub logicznej – wobec czego Sąd Apelacyjny w pełni ją podzielił.

Należy przy tym podkreślić, iż w myśl zasady swobodnej oceny dowodów, sąd władny jest dać wiarę określonym zeznaniom świadków czy też wyjaśnieniom oskarżonych, jeżeli swoje stanowisko w sposób przekonywujący uzasadni w konfrontacji z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego, które to wymogi i wskazania zostały zachowane i dlatego też zarzut ten nie jest zasadny.

Uznać zatem należy, iż przedstawiona w apelacjach argumentacja jest w istocie dowolną oceną niektórych faktów i okoliczności i jako taka nie jest przekonywująca i nie zasługuje na uwzględnienie. Ustalenia faktyczne zostały więc dokonane przez Sąd Okręgowy w oparciu o wszechstronną analizę całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w związku z czym nie można zgodzić się ze stwierdzeniami zawartymi w apelacjach, iż orzeczenie o winie oskarżonych oparto tylko na dowodach obciążających, a pominięto dowody korzystne dla nich, czyli, że sąd meriti dopuścił się obrazy art. 410 k.p.k.

Zdaniem Sąd Odwoławczego w niniejszej sprawie nie doszło także do naruszenia zasady „in dubio pro reo” (art. 5 § 2 k.p.k.).

Istotą bowiem nakazu interpretowania wątpliwości na korzyść oskarżonego jest zaistnienie dwóch warunków, tj. po pierwsze musi powstać wątpliwość mająca charakter nienaruszalny i po drugie – wątpliwość tego rodzaju musi powstać u organu procesowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2006 r. – V KK 72/06).

Nie można więc zasadnie stawiać tego rodzaju zarzutu na tej podstawie, że strony zgłaszają własne wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony nakaz „in dubio pro reo” nie są bowiem miarodajne wątpliwości strony procesowej, a jedynie to, czy sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo to, czy w świetle realiów konkretnej sytuacji, wątpliwości takie powinien powziąć.

Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała jednak miejsca. Wymieniony przepis nie może też być interpretowany – jak chce tego skarżący – jako obowiązek czynienia ustaleń faktycznych w oparciu o najkorzystniejszą wersję zdarzenia.

Odnośnie zarzutu naruszenia przepisu art. 424 k.p.k., zauważyć należy, iż uzasadnienie wyroku jest czynnością wtórną, którą to czynność sąd wykonuje po rozpoznaniu sprawy oraz wydaniu wyroku i stanowi dokument o charakterze sprawozdawczym, zawierającym wskazanie jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

Nawet więc pewne niedociągnięcia uzasadnienia, które rzeczywiście nie jest wzorowe, nie mogą stanowić podstawy do przyjęcia, iż uchybienie art. 424 k.p.k. miało realny wpływ na treść wyroku, a tego rodzaju wpływu nie można się doszukać, jak i nie wskazali go skarżący.

W swoim uzasadnieniu sąd meriti powołuje się na materiał dowodowy i rozstrzygnięcia zapadłe w sprawach: II K 712/12, II K 29/15, II K 73/12 i II K 13/15 Sądu Okręgowego w Suwałkach, w których zapadły, między innymi rozstrzygnięcia wobec współsprawców przestępstw, które były przedmiotem niniejszego postępowania i zdaniem Sądu bliższa lektura tych akt daje pełniejszy obraz i wymiar przestępczych działań oskarżonych.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisu art. 2 i 4 k.p.k. zauważyć należy, iż przepisy te mają charakter ogólny i określają jedynie cele i zasady postępowania karnego i dlatego też nie mogą stanowić samodzielnej podstawy środka odwoławczego.

Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 167 k.p.k. Sąd przeprowadza dowody na wniosek strony albo z urzędu (w tym odnośnie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonych małżeństwa O.).

Jeżeli więc strony nie wnoszą o przeprowadzenie określonego dowodu to Sąd ma prawo samodzielnie ocenić, czy korzystając z takiej inicjatywy dany dowód może przybliżyć wyjaśnienie rzeczywistego stanu rzeczy.

Jeżeli więc sąd nie skorzystał z takiej możliwości, to trudno zarzucić mu naruszenie tego przepisu co wskazuje, iż możliwości takiej rzeczywiście nie widział (tym bardziej, iż strony także tego nie dostrzegły).

Kwestię zaś przyjętej kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym sąd meriti szczegółowo wyjaśnił na k. 88-97 swojego uzasadnienia (w tym art. 54 k.k.s. ) i rozważania te należy w pełni podzielić (do przyjętej kwalifikacji z art. 258 k.k. Sąd Apelacyjny się odniósł w pierwszej części uzasadnienia).

Kończąc te rozważania, a dotyczące zarzutów naruszenia przepisów postępowania i obrazy prawa materialnego, wskazać należy apelującym, iż zmiana lub uchylenie orzeczenia z uwagi na naruszenie przepisów prawa procesowego może nastąpić nie przy każdej takiej obrazie, a jedynie wówczas gdy obraza ta mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, przy czym nie wystarczy samo twierdzenie o wywarciu przez to uchybienie wpływu na treść orzeczenia, ale należy wskazać, że związek taki może realnie istnieć. Z obowiązku tego – jak wskazano wyżej – skarżący się jednak nie wywiązali i dlatego też zarzut ten należało uznać za nieuzasadniony.

Odnosząc się na koniec tych rozważań do orzeczonych wobec oskarżonych kar, a w szczególności zarzutu „rażącej surowości” zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego W. K. (1), stwierdzić należy, iż orzeczone wobec wszystkich oskarżonych kary są odpowiednie i współmierne do stopnia ich zawinienia.

Mając na uwadze treść tego zarzutu w szerszym kontekście stwierdzić należy, że zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy, zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, a więc gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą (OSNKW 1985, z 7-8, poz. 60). Chodzi zatem o takie sytuacje, w których zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary, przewidzianych w art. 53 § 1 i 2 k.k. (OSNPG 1974, z. 3-4, poz. 51).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego taka sytuacja w niniejszej sprawie nie ma miejsca, bowiem z analizy uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonym kary miał na uwadze wszystkie okoliczności mające wpływ na jej wymiar, o których mowa w art. 53 § 1 i 2 k.k., a w tym także skruchę oskarżonego W. K. (1) wyrażoną w przyznaniu się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Nadmienić należy, iż Sąd Okręgowy wszystkim oskarżonym (poza W. K. (1)) warunkowo zawiesił orzeczone kary pozbawienia wolności, uznając iż ich warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia uzasadnia skorzystanie z tego dobrodziejstwa.

Oczywistym przy tym jawi się fakt, iż rola oskarżonego W. K. (1) w dokonaniu tych przestępstw, zakres i rozmiar jego odpowiedzialności był największy i dlatego też orzeczono wobec niego karę najsurowszą.

Orzekając kary grzywny Sąd Okręgowy miał także na uwadze możliwości zarobkowe oskarżonych, ich stosunki majątkowe, jak i wysokość korzyści jaką chcieli odnieść z dokonanych przestępstw.

Orzekając kary łączne sąd zastosował zasadę asperacji mając na uwadze bliski związek przedmiotowy, podmiotowy i czasowy pomiędzy zbiegającymi się czynami.

Reasumując stwierdzić należy, iż orzeczone wobec wszystkich oskarżonych kary są karami odpowiednimi i sprawiedliwymi i na pewno nie można mówić o ich „rażącej surowości” (a nawet wręcz przeciwnie o ich łagodności).

Z tych wszystkich względów na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. Sąd Apelacyjny orzekł jak w części dyspozytywnej.

O kosztach sądowych za II instancję orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.

ACz/aw,mw

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13