Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2018 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko S. G. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 9 marca 2017 r. sygn. akt IX GC 926/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 8100 zł (osiem tysięcy sto złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSA Jerzy Bess SSA Anna Kowacz – Braun SSA Grzegorz Krężołek

Sygn. akt : I AGa 62/18

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...)- spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. , domagała się w pozwie skierowanym przeciwko S. G. (1) , zasądzenia kwoty 249 440 zł wraz z odsetkami , tytułem wynagrodzenia za dostarczoną energie elektryczną, na podstawie umowy , którą strony zawarły w dniu 26 lutego 2009r, w warunkach gdy pozwany nie realizował swojego świadczenia wzajemnego z tytułu zapłaty ceny.

Sprzedająca domagał się również obciążenia przeciwka procesowego kosztami postępowania.

Sąd Okręgowy w Krakowie , wydał w dniu 15 lipca 2016r nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym , którym uwzględnił żądanie w całości.

W sprzeciwie od tego orzeczenia , kwestionując je w całości, S. G. (1) domagał się oddalenia powództwa i przyznania kosztów procesu.

Zarzucał , że powodowa spółka nie wykazała aby rzeczywiście dostarczyła mu energię , a wobec tego , iż faktury , którym dokumentowała dochodzoną należność były prawidłowo przez nią wystawiane.

Sąd Okręgowy w Krakowie , wyrokiem z dnia 9 marca 2017r :

- zasądził od pozwanego S. G. (1) na rzecz strony powodowej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 249 439,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

- od kwoty 9 563,33 zł od dnia 29 grudnia 2015 r. ,

- od kwoty 58 638,75 zł od dnia 19 listopada 2015 r.,

- od kwoty 67 337,22 zł od dnia 16 października 2015 r.,

- od kwoty 49 756,25 zł od dnia 4 listopada 2015 r.,

- od kwoty 62 061,66 zł od dnia 3 września 2015 r. ,

- od kwoty 2 082,25 zł od dnia 31 marca 2016 r. [ pkt I ] oraz

kwotę 26.872 zł tytułem zwrotu kosztów procesu [ pkt II sentencji wyroku ]

Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia

Strony w dniu 26 lutego 2009r zawarły umowę , na podstawie której powódka zobowiązana była do dostarczania pozwanemu energii elektrycznej do punktu poboru , zlokalizowanego pod adresem (...) , a S. G. (2) był zobowiązany do zapłaty za nią według reguł obowiązujących w umowie.

W związku z realizacja dostaw energii, sprzedawca wystawiał faktury VAT oraz noty odsetkowe , które były przesyłane nabywcy na wskazany przez niego adres. S. G. (1) nie płacił za energię , wobec czego powódka kierowała do niego wezwania do zapłaty.

W następstwie tych wezwań doszło pomiędzy stronami do zawarcia ugody , podpisanej w dniu 2 lutego 2016r . W jej treści pozwany uznał swoje zadłużenie , obecnie dochodzone pozwem , i zobowiązał się do jego spłaty w ratach.

Podczas postępowanie nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających , że dług ten , w jakimkolwiek zakresie , spłacił.

Rozważania prawne Sąd Okręgowy rozpoczął od stwierdzenia , że strony sporu łączyła umowa sprzedaży energii elektrycznej. W ramach obowiązków , które nakłada na sprzedawcę i nabywcę , powódka wywiązała się zer swojego zobowiązania , dostarczając S. G. (1) energię w ilościach i do miejsca , które w umowie zostały określone. Pozwany natomiast swojego obowiązku w zakresie zapłaty ceny nie wykonał, wobec czego domaganie się przez stronę powodową spełnienia tego świadczenia za określone w pozwie okresy , było w całości uzasadnione.

Sąd wskazał również na znaczenie dla takiej oceny roszczenia spółki (...) ugody jaką strony zawarły 2 lutego 2016r , w warunkach nie udowodnienia przez S. G. (1) , że skutecznie uchylił się od jej skutków , które Sąd Okręgowy utożsamił z uznaniem długu przez pozwanego.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 §1 i 3 kpc i wynikająca z niej zasada odpowiedzialności za wynik sprawy.

W apelacji od tego orzeczenia , obejmując jej zakresem jego całość, S. G. (1) domagał się wydania rozstrzygnięcia refomatoryjnego i oddalenia powództwa oraz obciążenia strony przeciwnej kosztami postępowania procesu oraz postępowania apelacyjnego.

Środek odwoławczy został oparty na zarzucie procesowym naruszenia przepisów postępowania , w sposób mający dla treści wyroku istotne znaczenie, a to

art. 233 §1 kpc i 245 kpc , wobec przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji nietrafnego uznania przez Sąd Okręgowy , iż na podstawie dokumentów prywatnych , złożonych podczas postępowania spółka (...) wykazała zasadność dochodzonego roszczenia , w tym w szczególności, że rzeczywiście dostarczyła , przekładającą się na świadczenie dochodzone od skarżącego , ilość energii elektrycznej.

W motywach swojego stanowiska apelujący powtórzył ocenę prezentowaną w toku postępowania rozpoznawczego przed Sądem I instancji zgodnie z którą strona powodowa nie sprostała obowiązkowi dowiedzenia tego , że rzeczywiście dostarczyła prąd powodowi w takich ilościach jaka wynika z wystawionych przez nią faktur VAT , obejmujących dochodzone w procesie świadczenie z tytułu ceny za nią. Podnosił w szczególności , że te dokumenty rozliczeniowe , mając charakter dokumentów prywatnych, nie stanowią wystarczającego na to dowodu.

Odpowiadając na apelację strona powodowa domagała się oddalenia apelacji , jako pozbawionej usprawiedliwionych podstaw oraz obciążenia S. G. (2) kosztami postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację , Sąd Apelacyjni rozważył :

Środek odwoławczy pozwanego nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

Nie ma racji skarżący podnosząc zarzut naruszenia art. 233 §1 kpc w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów.

Na wstępie oceny tego zarzutu przypomnieć należy , odwołując się do utrwalonego i podzielanego przez skład Sądu Apelacyjnego rozstrzygającego sprawę , stanowiska Sądu Najwyższego , wypracowanego na tle wykładni art. 233 §1 kpc , iż jego skuteczne postawienie wymaga od strony wykazania na czym , w odniesieniu do zindywidualizowanych dowodów polegała nieprawidłowość postępowania Sądu, w zakresie ich oceny i poczynionych na jej podstawie ustaleń.

W szczególności strona ma wykazać dlaczego obdarzenie jednych dowodów wiarygodnością czy uznanie, w odróżnieniu od innych, szczególnego ich znaczenia dla dokonanych ustaleń , nie da się pogodzić z regułami doświadczenia życiowego i [lub ] zasadami logicznego rozumowania , czy też przewidzianymi przez procedurę regułami dowodzenia.

Nie oparcie stawianego zarzutu na tych zasadach , wyklucza uznanie go za usprawiedliwiony, pozostając dowolną , nie doniosłą z tego punktu widzenia polemiką oceną i ustaleniami Sądu niższej instancji.

/ por. w tej materii , wyrażające podobne stanowisko , powołane tylko przykładowo, orzeczenia Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001, sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005 , sygn. III CK 3/05 , obydwa powołane za zbiorem Lex/

Ponadto nie można tracić z pola widzenia również , że swobodna ocena dowodów stanowi jeden z podstawowych elementów składających się na jurysdykcyjną kompetencję Sądu , który dowody bezpośrednio przeprowadza.

Ma to m. in. i takie następstwo , że nawet w sytuacji w której z treści dowodów można , w zakresie ustaleń , wyprowadzić równie logiczne , chociaż przeciwne do przyjętych przez Sąd I instancji wnioski , to zarzut naruszenia normy art. 233 §1 kpc , pomimo to , nie zostanie uznany za usprawiedliwiony.

Dopóty , dopóki ocena przeprowadzona przez Sąd ocena mieści się w granicach wyznaczonych przez tę normę procesową i nie doznały naruszenia wskazane tam jej kryteria , Sąd Odwoławczy obowiązany jest ocenę tę , a co za tym idzie także wnioski z niej wynikające dla ustalań faktycznych , aprobować .

Zważywszy na to w jaki sposób S. G. (1) motywuje omawiany zarzut, należy zauważyć , że jego argumentacja ogranicza się tylko do zakwestionowania poprawności oceny przeprowadzonej przez Sąd Okręgowy bez wskazania z jakich przyczyn miałoby dojść do podnoszonego przez skarżącego przekroczenia jej granic . Już to stwierdzenie wyklucza podzielenie tego zarzutu.

Nie może stanowić podstawy dla oceny odmiennej to , że Sąd dal wiarę przedłożonym przez powódkę dowodom obrazującym zakres i podstawę należności dochodzonych pozwem. Ma rację skarżący , iż nie są to dokumenty urzędowe a prywatne i wobec tego nie stanowią potwierdzenia materialnej prawdziwości oświadczeń w nich zawartych.

Ich moc dowodowa zależąc od treści w nich stwierdzonej, podlega ocenie Sądu według ogólnych zasad oceny dowodów, który weryfikuje to, czy z uwagi na ich indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługują na wiarę czy nie.

W rozstrzyganej sprawie Sąd Okręgowy nadał im przymiot wiarygodności, a apelujący skutecznie takiej oceny nie podważył , co więcej także na etapie postępowania rozpoznawczego przed Sądem niższej instancji nie starał się nawet tego czynić ograniczając się jedynie do zaprzeczania okolicznościom z nich wynikającym.

Stad też nie można podzielić stanowiska apelującego również w tej jego części , w której zarzut procesowy opiera on na naruszeniu art. 245 kpc.

Odmienny wniosek prowadziły do zupełnie nietrafnego uznania , że powódka skoro oferowała tylko dowody z dokumentów , zobowiązaną była dowodzić swojego roszczenia tylko na podstawie dokumentów urzędowych, a w warunkach nie sprostania temu obowiązkowy powinna zostać oddalona ze swoim żądaniem , wobec treści . [wskazywanej również przez skarżącego w apelacji ] normy art. 6 kc , stanowiącej o rozkładzie ciężaru dowodzenia okoliczności z których strona sporu wywodzi dla siebie pozytywny skutek prawny.

Odpierając zatem tak motywowany zarzut, Sąd Apelacyjny uznaje , że okoliczności ustalone w sprawie zostały poczynione przez Sąd I instancji prawidłowo. Jako takie zostają przyjęte przez Sąd II instancji za własne.

W swoim stanowisku procesowym kwestionującym zasadność roszczenia powodowej spółki (...) zarzucał , że brak jest dowodów na to aby na podstawie umowy [ której zawarciu nie przeczył ] energia eklektyczna była mu dostarczona w takich ilościach , które uprawniały żądającą do domagania się zapłaty w określonej w pozwie wysokości.

Pominął przy tym w zupełności fakt zawarcia pomiędzy (...), a reprezentującą pozwanego jako pełnomocnik, żoną D. G. , w dniu 2 lutego 2016r , ugody / k.97-99 akt /

Z jej treści wynika w sposób nie budzący wątpliwości , że energia elektryczna zgodnie z zawartą przez strony umową była pozwanemu , prowadzącemu działalność gospodarczą jako Przedsiębiorstwo Usługowo - Handlowo – Produkcyjne (...) dostarczana ale także , że pozwany uznaje swoje zobowiązanie do zapłaty ceny za nią , a świadczenie z tego tytułu będzie przezeń spłacane w ratach określonych w postanowieniach aprobowanych obopólnie przez strony. Ponadto wynika z niej , że brak terminowej spłaty którejkolwiek z rat , chociażby w części , spowoduje natychmiastową wymagalność całego zobowiązania wraz z odsetkami w skali właściwej dla zobowiązań podatkowych / ust. 4 ugody /

Taka treść aktu ugody nie tylko stanowi o bezzasadności konsekwentnego stanowiska procesowego pozwanego ale potwierdza uznanie przezeń podstawy oraz rozmiaru swojego zobowiązania wobec (...) spółki z o. o. z którego wywodzi ona swoje roszczenie dochodzone pozwem

Dlatego też poprawnym jest pogląd prawny Sądu I instancji zgodnie z którym strona powoda zasadnie domaga się zapłaty świadczenia określonego w pozwie , jako ceny za dostarczoną energię, na podstawie art. 535 w zw z ar 555 kc , tym bardziej , że pozwany , również w apelacji, nie podnosił aby jakąkolwiek część swojego zobowiązania umownego spełnił poprzez dobrowolną zapłatę.

Z podanych przyczyn , w uznaniu apelacji za niezasadną , Sąd Apelacyjny orzekł o jej oddaleniu , na podstawie art. 385 kpc w zw z art. 535 i art. 555 kc

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego była norma art. 98 §1 i 3 kpc w zw z art. 108 §1 i 391 §1 kpc.

Kwota należna z tego tytułu stronie powodowej od przerywającego S. G. (1) , wyczerpując się w wynagrodzeniu profesjonalnego pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym, została ustalona, zważywszy na wartość przedmiotu zaskarżenia , na podstawie §2 pkt 7 w zw z §10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 [ DzU z 2015 poz. 1804 z późn. zm] .

SSA Grzegorz Krężołek SSA Anna Kowacz – Braun SSA Jerzy Bess