Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 3 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy w G.II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.R. Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G. A. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 marca 2018 r., 18 maja 2018 r., 24 maja 2018 r. oraz 3 lipca 2018 r.

sprawy karnej

B. O.

s. J. i Ż. z domu Ś., ur. (...) w B., pesel (...), zam. (...)-(...) R. (...) obywatelstwa polskiego, karanego

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 listopada 2017 roku w miejscowości R. prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny, tj. samochód marki V. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości tj. 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w badaniu o godzinie 02:15, a następnie 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w badaniu w badaniu o godzinie 02:49 oraz 0,74 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w badaniu o godzinie 02:51, tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

ORZEKA:

I.  Przyjmując, że oskarżony B. O. swoim zachowaniem opisanym w akcie oskarżenia wyczerpał znamiona występku z art. 178a § 1 kk i przyjmując, że wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umarza na okres 2 (dwóch) lat próby od daty uprawomocnienia się orzeczenia.

II.  Na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku, zaliczając na jego poczet na podstawie art. 63 § 4 k.k. zatrzymanie prawa jazdy od dnia 1 listopada 2017 r.,

III.  Na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł (pięćset złotych),

IV.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 zł (sześćdziesięciu złotych) opłaty oraz kwoty 130 zł (sto trzydzieści złotych) wydatków postępowania.

UZASADNIENIE

Dnia 31 października 2017 r. około godziny 23-ej B. O. wraz z kolegą M. H. siedział w samochodzie marki V. (...) o nr rej. (...) na parkingu usytuowanym na wysokości Gminnego Ośrodka (...) w R.. Samochód został zaparkowany przodem do jezdni. Wymienieni mężczyźni przyjechali w to miejsce, aby porozmawiać i napić się alkoholu. Wymienieni mężczyźni wypili 0,7 litra wódki i zaczęli pić piwo.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego B. O. (k. 19), zeznania świadka M. H. (k. 15v.)

Około godziny 2:00 w nocy samochód kierowany przez B. O. wyjechał z parkingu na jezdnię na odległość około 1 metra. Pojazd nie miał włączonych świateł. Kiedy pojazd znalazł się w zasięgu świateł radiowozu, to kierowca go wycofał w kierunku parkingu. Zachowanie kierowcy wzbudziło zainteresowanie funkcjonariuszy policji, którzy podjęli pojazd do kontroli. Z badań wynikało, że B. O. miał o godzinie 02:15 - 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a następnie 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w badaniu w badaniu o godzinie 02:49 oraz 0,74 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w badaniu o godzinie 02:51.

dowód: zeznania świadka R. K. (k. 35v.), zeznania świadka M. T. (k. 38v., k. 76), protokół badania (k. 2, k. 4), świadectwo wzorcowania (k. 3, k. 5)

B. O. nie jest osobą karaną za przestępstwo.

dowód: zapytanie o karalność (k. 67)

W latach 2015-2017 B. O. został dwukrotnie ukarany mandatem karnym za wykroczenia związane z ruchem drogowym.

dowód: informacja o karalności (k. 8)

Oskarżony B. O. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i w toku postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego (k. 19, k. 64v.). Wsparciem dla wyjaśnień oskarżonego nie były zeznania świadka M. H. (k. 15-16, k. 64v.-65), gdyż jest on jego kolegą, stąd miał on interes faktyczny, aby złożyć zeznania na jego korzyść. Podobnie wsparciem dla wyjaśnień oskarżonego nie mogły być zeznania świadka Ł. K. (k. 41v., k. 76) oraz zeznania świadka P. K. (k. 78), gdyż nie byli oni świadkami zdarzenia będącego przedmiotem postępowania. Wsparciem dla wyjaśnień oskarżonego nie mogły też być zeznania świadka Z. W. (k. 43v., k. 77), gdyż nie był on świadkiem zdarzenia. Obserwowany przez świadka po zdarzeniu zapis z kamery monitoringu, który z uwagi na upływ czasu nie został zabezpieczony (k. 22) nie mógł zarejestrować zachowania oskarżonego, gdyż jak przekonuje analiza zdjęć z parkingu przed Gminnym (...) (k. 84) zasięg kamer nie obejmował miejsca zdarzenia, które było nadto zasłonięte wierzbami.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż były one sprzeczne z zeznaniami świadka R. K. (k. 35-36, k. 75) oraz zeznaniami świadka M. T. (k. 38-39, k. 76). Sąd dał więc wiarę zeznaniom tych świadków, gdyż ich relacje były dokładne, precyzyjne. Zeznania świadków należy uznać za wiarygodne również z tego względu, że były kategoryczne i konsekwentne, a ewentualne sprzeczności w zeznaniach złożonych przez świadków w toku postępowania przygotowawczego oraz sądowego nie były istotne, a więc nie były tego rodzaju, aby podważały ich wiarygodność. Zeznania świadka R. K. były nadto zbieżne ze sporządzoną przez niego notatką (k. 1). Sąd dał wiarę temu dokumentowi, jak również innym dokumentom, gdyż żadna ze stron, ani sąd z urzędu nie zakwestionował ich wiarygodności oraz autentyczności. Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, gdyż – wbrew twierdzeniu obrony – mieli oni możliwość obserwacji zachowania oskarżonego. Z analizy zdjęć dołączonych przez oskarżonego (k. 73), a także przez Policję (k. 84) wynika, że świadkowie mieli możliwość obserwacji jezdni i samochodu oskarżonego, a przeszkodą w tym zakresie nie były ani drzewa, ani wzniesienie terenu. Wiarygodności zeznań tych świadków nie sprzeciwia się także okoliczność, iż nie sprawdzali oni na miejscu zdarzenia silnika samochodu oskarżonego. Po pierwsze, skoro świadkowie widzieli zachowanie oskarżonego i wyjechanie pojazdem na jezdnię, to nie musieli nastąpić dostrzec potrzeby sprawdzenia silnika samochodu. Po drugie, potrzeby sprawdzenia silnika nie sygnalizował w trakcie interwencji oskarżony. Po trzecie, skoro oskarżony wyjechał autem na jezdnię na niewielką odległość, a następnie nim wycofał na parking, to z uwagi na bardzo krótki włączenia silnika, jego oględziny nie musiały w jakimkolwiek stopniu wskazywać na użytkowanie auta.

B. O. został oskarżony o to, że w dniu 1 listopada 2017 roku w miejscowości R. prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny, tj. samochód marki V. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości tj. 0,61 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w badaniu o godzinie 02:15, a następnie 0,71 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w badaniu w badaniu o godzinie 02:49 oraz 0,74 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu w badaniu o godzinie 02:51, tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

Oskarżony B. O. w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu w świetle materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie popełnienie przez oskarżonego czynu przestępnego nie ulegało jednak wątpliwości. Wniosek ten wynikał z zeznań świadka M. T. , świadka R. K. , którym Sąd dał wiarę. Sąd podzielił także wniosek wynikający z protokołów badania oskarżonego na zawartość alkoholu. Na podstawie tych dowodów sąd przyjął, że oskarżony w dniu zdarzenia prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości. Z tych też względów Sąd uznał, że oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego określonego w art. 178a § 1 k.k.

Przestępstwo przewidziane w art. 178a § 1 k.k. zagrożone jest grzywną, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do lat 2. Z uwagi na zagrożenie ustawowe przypisanego oskarżonemu przestępstwa Sąd rozważał możliwość zastosowania wobec niego instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego. Niewątpliwie stężenie alkoholu, z którym oskarżony prowadził pojazd na drodze publicznej nie było małe. Zdaniem Sądu wymienione stężenie nie sprzeciwiało się jednak ocenie, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie był znaczny. Ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego musiała wszakże mieć charakter kompleksowy, a więc uwzględniający wszystkie okoliczności stanowiące jego wyznaczniki określone w art. 115 § 2 k.k., a nie mogła być ograniczona tylko do stężenia alkoholu stwierdzonego u oskarżonego. Za oceną, że stopień społecznej szkodliwości czynu sprawcy nie był znaczny przemawiał natomiast krótki odcinek drogi pokonanej przez oskarżonego w stanie nietrzeźwości. Z zeznań świadka M. T. wynika, że oskarżony wyjechał na jezdnię na odległość nie większą niż 1 metr (k. 76). Za taką oceną czynu oskarżonego przemawiała także brak natężenia ruchu około godziny 2-giej w nocy w rejonie zdarzenia w miejscowości R.. Zdaniem Sądu stopień winy oskarżonego także nie był znaczny. Czyn przypisany oskarżonemu nie był zaplanowany, ale popełniony w wyniku zamiaru nagłego. Z tych wszystkich względów Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego na okres 2 lat próby, o czym orzeczono na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. jak w punkcie I-szym wyroku.

Sąd na podstawie art. 67 § 3 k.k. w punkcie II-gim wyroku orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Zdaniem Sądu wymieniony środek karny ma za zadanie uświadomienie oskarżonemu naganności jego zachowania po to, aby w przyszłości nigdy już podobnego bezprawnego zachowania się nie dopuścił. Za orzeczeniem tego środka przemawiało przede wszystkim stężenie alkoholu, stwierdzone u oskarżonego. Za tym, aby środek ten trwał 1 rok przemawiały z kolei okoliczności łagodzące, które sąd miał na uwadze przy warunkowym umorzeniu postępowania. Zakaz prowadzenia pojazdów jest tym bardziej uzasadniony, jeśli weźmie się pod uwagę, że oskarżony w przeszłości już dwukrotnie był karany mandatem za wykroczenia związane z ruchem drogowym (k. 8), co stanowi argument za tym, że oskarżonemu już w przeszłości zdarzało się nie przestrzegać zasad ruchu drogowego.

Sąd na podstawie art. 67 § 3 k.k. w punkcie III-cim wyroku orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne, mając na celu, aby środek ten wychowawczo oddziaływał na oskarżonego. Zdaniem Sądu podstawa przewidziana w art. 67 § 3 k.k. ma charakter szczególny wobec podstawy określonej w art. 43a § 2 k.k., co uzasadniało wniosek, że przy warunkowym umorzeniu postępowania sąd nie jest związany wysokością świadczenia przewidzianą w tym ostatnim przepisie.

Na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. sąd w punkcie IV-tym wyroku zasądził od oskarżonego opłatę oraz wydatki postępowania. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie jego miesięczne dochody, a także to, że nie ma nikogo na utrzymaniu (k. 18v.).