Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2018 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko J. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego J. K. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 53.040,63zł (pięćdziesiąt trzy tysiące czterdzieści złotych sześćdziesiąt trzy grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 17 listopada 2018 roku do dnia zapłaty a w razie zmiany odsetek ustawowych za opóźnienie z tymi odsetkami,

2.  zasądza od pozwanego J. K. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 8.053zł (osiem tysięcy pięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 517/18

UZASADNIENIE

Powód (...) SA w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie przeciwko J. K. pozew o zapłatę kwoty 5.3040,63 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 listopada 2017 r. do dnia zapłaty, do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwany J. K. zawarł w dniu 2 lipca 2008 roku z (...) Bank SA umowę nr (...) z której się nie wywiązał. W związku z powyższym powód wypowiedział ww. umowę oraz wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 16 listopada 2017 r. Z uwagi na fakt, ze pozwany nie zrealizował przyjętego na siebie zobowiązania, w związku czym powód dochodził niespłaconej kwoty należności wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu wystawiania wyciągu z ksiąg banku do dnia zapłaty. Powód wyjaśnił również, ze od dnia 22 listopada 2013 r. w Krajowym Rejestrze (...) Bank SA wpisany jest pod nową nazwą (...) SA.

Wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 10 maja 2018 roku wydanym w sprawie VI Nc-e 761941/18 przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwany J. K. w odpowiedzi na pozew zarzucił brak podstaw faktycznych i prawnych złożonego powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W ocenie pozwanego nie doszło do udowodnienia powództwa, albowiem dowodami nie może być przedstawiony przez stronę wyciąg z ksiąg bankowych oraz zestawienie komputerowe operacji. Podkreślał, ze zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem nie są to dowody wskazujące na istnienie zobowiązania, ale także wręcz nie mogą takie dokumenty służyć jako środki dowodowe w tego typu sprawach i stanowią one co najwyżej prywatny dokument - sporządzony na potrzeby powoda.

Zdaniem pozwanego powód nie przedstawił żadnego dowodu wskazującego na poprawność dokonanego przejęcia od dotychczasowego banku tj (...) BANK SA przez obecnego powoda wierzytelności z tytułu umowy. Nie przedstawiono choćby jednego dowodu jak np. cesja wierzytelności i itp. Podkreślił, ze powód operuje jedynie terminem umowa jednakże nie przedstawia żadnych dokumentów obrazujących jej zawarcie, a z samego wypowiedzenia umowy nie wynika też o jaką umowę chodzi. Pozwany wskazywał, ze brak jest również OWU na które strona powodowa się powołuje. W związku z powyższym zdaniem J. K. nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że umowę podpisał, przyjął jej warunki w całości lub w części, przyjął OWU lub nie. Podkreślał również, że wartość zgłoszonego roszczenia jest niezasadna albowiem praktycznie w każdym piśmie powoda, także w samym pozwie jest podana inna kwota. W pozwie elektrycznym - 50624,61zł lub 53040,63 zł., w pozwie 53262,43 zł., w wyciągu z ksiąg bankowych jeszcze inna niż w wypowiedzeniu umowy. Powód nie wskazuje jak kwotę żądania wylicza i z czego ona wynika. Według pozwanego również strona powodowa nie jest prawidłowo reprezentowana. Pełnomocnictwo dla radcy prawnego Ł. R. jest o charakterze ogólnym, a nie procesowym dla konkretnej sprawy i nie dotyczy konkretnie tego pozwanego. Poza tym nie wynika z treści pełnomocnictwa, ze udzieliły go podmioty uprawnione do reprezentacji powoda. Ponadto zdaniem pozwanego, przyjmując, ze podstawą roszczenia jest umowa kredytu, roszczenie przedawniło się albowiem dotyczy kontraktu zwartego z konsumentem 30.08.2008 r. Wobec ogólności pozwu i nie sprecyzowania przez powoda, za jakie okresy dochodzi roszczeniem pozwu zapłaty i jakie kwoty cząstkowe się na to roszczenie składają – zarzut przedawnienia winien być liczony od dnia zawarcia umowy, z której należność ma wynikać.

W odpowiedzi na odpowiedz pozwanego powód wskazał, ze strony zawarły umowę o korzystanie z karty kredytowej w dniu 30 czerwca 2008 r., na podstawie której pozwanemu udzielony został kredyt w wysokości 50.000 zł. Wobec niewywiązywania się z podstawowych obowiązków nałożonych na pozwanego postanowieniami umowy, powód wypowiedział umowę pismem z dnia 4 lipca 2017 r. i pozwany został wezwany do spłaty zadłużenia w okresie 2 miesięcznego terminu wypowiedzenia. Ponadto wcześniej został wezwany do zapłaty - przed wypowiedzeniem umowy - pismem z dnia 15 stycznia 2018 r. Powód przyznał, ze w obecnym stanie prawnym wyciąg z ksiąg bankowych nie ma mocy dokumentu urzędowego, jednakże sama zmiana charakteru tego typu dokumentu nie dyskwalifikuje go automatycznie jako dowodu w postępowaniu sądowym. Podkreślił, ze dokumenty prywatne, podobnie jak te urzędowe korzystają z domniemania prawdziwości, co oznacza, ze sam fakt przedłożenia tego typu dokumentu wskazuje na jego pochodzenie od osoby, która figuruje jako jego wystawca. Zdaniem powoda nie można się zgodzić na pominięcie jego jakiejkolwiek wartości dowodowej. Sama okoliczność, ze dowód jest dokumentem prywatnym nie pozbawia go automatycznie wiarygodności i wartości dowodowej. Powód podkreślał, ze pozwany nie podjął jakiejkolwiek próby uprawdopodobnienia sprzeczności ze stanem rzeczywistym przedłożonych do akt sprawy dokumentów. Wbrew twierdzeniom pozwanego przedłożone przez powoda dowody w sposób jasny i spójny wykazują zasadność i wysokość przysługującego roszczenia, jednocześnie wzajemnie potwierdzając swoją treść oraz wiarygodność. Powód nie zgodził się z twierdzeniami pozwanego, ze roszczenie nie zostało wykazane, albowiem do akt sprawy zostały przedłożone prawidłowo poświadczone za zgodność z oryginałem dokumenty generowane elektronicznie, dodatkowo zawierające faksymile. Podkreślał, że zgodnie z brzmieniem art. 77[2] k.c. do zachowania formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie. Minimalnymi wymogami, jakie musi spełniać forma dokumentowa jest sporządzenie dokumentu, którego treść odzwierciedla fakt złożenia oświadczenia woli określonego podmiotu oraz umożliwienie ustalenia tożsamości osób je składających. Powołano się również na treść art. 77[3] k.c., zgodnie z którym dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią . W związku z powyższym nie ma podstaw do odmowy mocy dowodowej dokumentom załączonym do pozwu w niniejszej sprawie. Powód podkreślał, ze przedłożył Elektroniczne Zestawienie Operacji oraz Elektroniczne Zestawienie Operacji z których szczegółowo przedstawia się kształtowanie zadłużenia, dokonane spłaty oraz sposób ich księgowania.

Według powoda bezpodstawny jest również zarzut przedawnienia roszczenia, albowiem przedmiotowa umowa została wypowiedziana pismem z dnia 4 lipca 2017 r. doręczonym w dniu 27 lipca 2017 r., a tym samym roszczenie stało wymagalne po upływie 2 miesięcznego okresu wypowiedzenia tj 28 września 2017 r. Powód wskazał, ze od października 2003r. w polskim porządku prawnym obowiązywała ustawa o elektronicznych instrumentach płatniczych z dnia 12 września 2002r. , a zgodnie z art. 6 ustawy roszczenia z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem lat dwóch. Umowy o kartę kredytową zaliczają się do umów o elektroniczne instrumenty płatnicze, ustawa ta nie obowiązuje od sierpnia 2013 r. , albowiem została uchylona przez ustawę z dnia 12 lipca 2013r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw. Obecnie, dla umów o kartę kredytowa również nie ma przepisów szczególnych regulujących zasady przedawnienia tych roszczeń w sposób odmienny niż ogólne zasady z art. 118 k.c. Powód podkreślał, ze zgodnie z treścią art. 26 ust 1 ustawy uchylającej ustawę o elektronicznych instrumentach płatniczych, do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe. W związku z powyższym zdaniem powoda przedmiotowe roszczenie nie ulegnie przedawnieniu przed dniem 28 września 2019 r., a tym samym nie doszło do przedawnienia w przedmiotowej sprawie.

Powód nie zgodził się również z zarzutem pozwanego dot. rzekomej cesji wierzytelności, albowiem postanowieniem z dnia 22 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie XII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sadowego, firma B. (...) została zmieniona na (...) SA, co wynika z ogólnopolskiej informacji zawartej w Krajowym Rejestrze Sądowym, a nr KRS B. (...) wskazany na umowie jest tożsamy z numerem (...) SA, a tym samym niezrozumiałe jest dla powoda przekonanie pozwanego, ze przedmiotowa wierzytelność była objęta jakąkolwiek cesją.

Zdaniem powoda bezzasadne są również zarzuty dotyczące rzekomego braku dokumentu umowy czy powołania się powoda na OWU, albowiem do akt została przedłożona umowa o korzystanie z karty kredytowej z dnia 30 czerwca 2008 r., a ponadto powód nie powoływał się na dowód w postaci OWU, a przedmiotowe roszczenie nie jest związane z zobowiązaniem ubezpieczeniowym.

Nie zgodził się również z zarzutami dotyczącymi rozbieżności wartości przedmiotu sporu. Powód wskazał, ze w zakresie przedmiotu sporu wiążąca jest treść pozwu, która wyraźnie wskazuje WPS w wysokości 53.040,63 zł., kwota 50.624,61 zł. zaległego kapitału stanowi główną składową wartości WPS, wyróżnioną w tabeli petitum pozwu. W piśmie z dnia 20 czerwca 2018 r. nie zawierano oświadczenia rozszerzającego powództwa, a kwota 53.262,43 zł. wskazana jako WPS w tzw. głowie pisma została wskazana omyłkowo.

Powód podkreślał, ze strona pozwana nie podźwignęła spoczywającego na niej ciężaru dowodowego, nie powołała żadnych okoliczności, ani nie przedłożyła żadnej dokumentacji, podważającej zasadniczość roszczenia bądź wpływających na zmniejszenie istniejącego po stronie pozwanej obowiązku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany J. K. zawarł w dniu 30 czerwca 2008 roku z (...) Bank SA umowę nr (...) o korzystanie z karty kredytowej.

dowód: umowa (...)

W pierwszym okresie trwania umowy pozwany wywiązywał się z jej realizacji i spłacał zaciągnięte zadłużenie. Następnie nie realizował jej postanowień, w związku z czym powstawała zaległość. Ostanie wpłaty zostały dokonane przez pozwanego, w dniu 5 lutego 2017 r. w wysokości 5000 zł., w dniu 18 stycznia 2017 r. w wysokości 5000 zł, 15 stycznia 2017 r. - 300 zł., 13 stycznia 2017 r. - 1000 zł, 16 grudnia 2016 r. 6900 zł., 6 grudnia 2016 r. - 3750 zł. , 28 listopada 2016 r. - 208,87 zł., 19 października 2016 r. - 1000 zł., 20 września 2016 r. - 7758 zł. , 19 lipca 2016 r. - 8682,68 zł.

dowód: zestawienie operacji elektronicznych k. 24-k.44, k. 45

W związku z brakiem spłaty zobowiązania zgodnie z warunkami umowy, powód pismem z dnia 15 stycznia 2017 r. wezwał poznanego do zapłaty, a następnie pismem z dnia 4 lipca 2017 r. wypowiedział ww. umowę oraz wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) z dnia 16 listopada 2017 r.

dowód: wyciąg k.17, p[pismo k. 21, wypowiedzenie k. 23, potwierdzenie odbioru k. 20

Dnia 22 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie XII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sadowego firma B. (...) zmienił firmę B. (...) na (...) SA. Powyższa zmian została wpisana w ogólnopolskiej informacji zawartej w Krajowym Rejestrze Sądowym.

dowód: postanowienie k. 78

Sąd zważył co następuje:

Przedmiotem niniejszego postępowania jest roszczenie dotyczące spłaty przez pozwanego J. K. zadłużenia powstałego w trakcie realizacji zawartej z powodem (...) SA w W. umowy z dnia 30 sierpnia 2008 roku o korzystanie z karty kredytowej. W toku postępowania pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowy, wskazywał jedynie, iż powód nie udowodnił swego roszczenia, albowiem zakwestionował wartość dowodową przedstawionych przez powoda dowodów w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych oraz zestawienia komputerowego operacji. Początkowo podnosił, że powód nie sprecyzował umowy, na podstawie której dochodzi swojego roszczenia, a tym samym nie wie on której umowy dotyczy przedmiotowe roszczenie. Wskazać jednak należy, ze po doprecyzowaniu umowy przez powoda, pozwany nie zakwestionował jej zawarcia. W związku z powyższym biorąc pod uwagę powyższe jak i dowód w postaci przedłożonej przez powoda umowy (k. 119-120) nie budzi wątpliwości fakt, ze strony zawarły przedmiotową umowę, zgodnie z którą pozwany jako posiadacz karty kredytowej był zobowiązany do spłaty zadłużenia wynikającego z realizowanych za jej pomocą transakcji, łącznie z naliczanymi zgodnie z umową odsetkami oraz prowizjami i opłatami wynikającymi z korzystania z karty.

W ocenie Sądu fakt istnienia zobowiązania pozwanego wobec powodowego banku nie mógł budzić wątpliwości. O powyższym przesądza analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego. W celu wykazania roszczenia powód przedłożył niekwestionowaną umowę, historię rachunku związanego z kartą kredytową pozwanego oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych. Z historii rachunku jednoznacznie wynika, że pozwany korzystał z karty, wykazana jest wysokość transakcji jakie dokonał, a także wskazane są spłaty z rachunku pozwanego na rzecz zadłużenia ( dowód historia rachunku k. 24-74). Pozwany nie podniósł w tym sporze zarzutu, aby składał kiedykolwiek reklamacje transakcji, które były wykonywane od 2008r., do czego był uprawniony. Również w toku postępowania sądowego nie zakwestionował, aby którekolwiek transakcje z historii rachunku nie były przez niego wykonane. Takie zachowanie można interpretować jako uznanie zadłużenia przedstawianego mu w wyciągach. Podobnie należy ocenić fakt dokonywania częściowych spłat zadłużenia powstałego w wyniku korzystania z karty kredytowej w poszczególnych okresach rozliczeniowych. W ocenie sądu zarówno z historii rachunku jak i wyciągu ksiąg rachunkowych wynika wysokość dochodzonego przez Bank roszczenia. Zaznaczyć należy, ze J. K. występuje w niniejszej sprawie w charakterze konsumenta i jako konsument zawarł z powodowym bankiem umowę dotyczącą używania karty kredytowej. W związku z powyższym przedstawiony przez powoda dokument nie korzysta w niniejszym postępowaniu z mocy prawnej dokumentu urzędowego, a jedynie jest to dokument prywatny, stanowiący – stosownie do treści art. 245 k.p.c. - dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. Z materiału dowodowego wynika, ze pozwany był wzywany do dobrowolnego uregulowania zadłużenia, a następnie otrzymał wypowiedzenie umowy, co potwierdza pismo z dnia 4 lipca 2017 r. (k. 23), wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 20). Brak jest jakichkolwiek podstaw, aby kwestionować wiarygodność dowodów przedłożonych przez stronę powodową tym bardziej że fakt ich zaistnienia nie był zakwestionowany przez pozwanego. Kwestionował on tylko ich wartość dowodową dowodów nie podważając faktów. J. K. nie przedstawił żadnych dowodów, które w jakikolwiek sposób podważałyby wiarygodność dokumentów przedłożonych przez bank. Strona pozwana zachowała bierność w wykazywaniu dowodów i poprzestała jedynie na kwestionowaniu działań powoda. W ocenie Sądu skoro pozwany kwestionuje wysokość zobowiązania wobec banku winien wykazać, na czym polega ewentualny błąd, czy nieścisłość w wyliczeniu przedstawionym przez powoda, to jest wyciągu z ksiąg bankowych, historii rachunku jako dokumentach prywatnych. Pozwany w toku postępowania w istocie nie składał jakichkolwiek wniosków dowodowych, a kwestionując roszczenie powoda ograniczał się jedynie do wartości dowodowych przedłożonych dowodów.

Podkreślić również należy, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, ze wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku ( por. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 lutego 2013r., I ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 października 2012r., I ACz 1810/12, LEX nr 1223511 ).

Zdaniem Sądu niniejsze powództwo jest zasadne w całości, albowiem pozwany w odpowiedzi na pozew (pierwszym piśmie w sprawie) nie kwestionował faktu dokonywania obrotów na rachunku związanym z kartą kredytową wystawioną przez powoda. W ocenie Sądu w przypadku gdyby pozwany nie korzystał z karty, bądź uregulował należności z nią związane, to jak wynika z zasad doświadczenia życiowego, okoliczności te byłyby przez niego podniesione.

Bezzasadny jest również, w ocenie Sądu, zarzut przedawnienia podniesiony przez stronę pozwaną. Nie budzi wątpliwości, że roszczenie o zapłatę wynikające z umowy o korzystanie z karty kredytowej jest oczywiście roszczeniem majątkowym, a termin przedawnienia tego roszczenia wynosi dwa lata, stosownie do art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1232) w zw. z art.26 ust. 1 ustawy z dnia 12 lipca 2013r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z ww. przepisem roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem dwóch lat. W tym zakresie Sąd podziela stanowisko strony powodowej wyrażone w piśmie z dnia 5 września 2018 r . Zobowiązanie pozwanego względem powoda powstało wyłącznie w związku z korzystaniem z karty kredytowej w ramach umówionego limitu i niespłacaniem kwot minimalnych. Nie budzi wątpliwości, ze roszczenie stało się wymagalne. Jak wynika z elektronicznego zestawienia operacji ostania wpłata zadłużenia w wysokości 5000 zł. została dokonana w lutym 2017 r. W związku z powyższym kolejny obowiązek wpłaty istniał w miesiącu marcu 2017r. Wskazać należy, ze zgodnie z treścią § 8 umowy łączącej strony, pozwany miał obowiązek dokonywać spłaty co miesiąc w wysokości 10% kapitału, spłaty miały być dokonywane co miesiąc w dniu podanym na wyciągu jako termin spłaty minimalnej. Wskazać należy, że jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych środkach płatniczych (Dz.U. Nr 169, poz. 1385) zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot, rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej ( por. Wyrok Sądu Najwyższego –Izba Cywilna z dnia 17 grudnia 2008r. I CSK 243/08). Biorąc pod uwagę, ze pozwany zaprzestał dokonywać wpłat od marca 2017 r., w związku z czym z w marcu 2017 r. rozpoczął się bieg przedawnienia roszczenia. Z uwagi na fakt, ze pozew w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu 25 kwietnia 2018 r. zarzut przedawnienia roszczenia należało uznać za bezzasadny.

W ocenie Sadu bezzasadny jest również zarzut pozwanego braku umowy cesji bądź innego dowodu potwierdzającego poprawność dokonanego przejęcia od dotychczasowego banku tj (...) BANK SA przez obecnego powoda wierzytelności pozwanego z tytułu umowy. Zgodzić się należy, ze stroną powodowa ze nie powoływano się w pozwie na nabycie wierzytelności na podstawie umowy cesji, a jedynie na fakt, ze na podstawie postanowienia z dnia 22 listopada 2013 r. Sądu Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie XII Wydziału Gospodarczego Krajowego Rejestru Sadowego zmieniono firmę B. (...) na (...) SA. Powód podkreślał również, ze powyższa okoliczność wynika z ogólnopolskiej informacji zawartej w Krajowym Rejestrze Sądowym, a ponadto numer KRS B. (...) wskazany na umowie jest tożsamy z numerem (...) SA. W związku z powyższym Sąd uznał przedmiotowy zarzut za bezzasadny.

Biorąc pod uwagę pozostałe zarzuty dotyczące rozbieżności przy określeniu wartości przedmiotu sporu jak i brak sprecyzowania umowy, to uwzględniając pismo z dnia 5 września 2018 r. w którym powód wyjaśnił rozbieżności jak i powołał umowę, która jest podstawą dochodzonego roszczenia, w ocenie Sądu również one nie podlegały na uwzględnieniu, tym bardziej, ze również pozwany nie zakwestionował stanowiska powoda zawartego w piśmie.

W ocenie Sądu bezzasadny jest również zarzut nieprawidłowej reprezentacji strony pozwanej, albowiem pełnomocnictwo złożone dla radcy prawnego Ł. R. jest o charakterze ogólnym, a nie procesowym dla konkretnej sprawy i nie dotyczy konkretnie tego pozwanego. Poza tym, według pozwanego, nie wynika z treści pełnomocnictwa, ze udzieliły go podmioty uprawnione do reprezentacji powoda. Wskazać należy, ze zgodnie z dołączonym do akt pełnomocnictwem z dnia 24 lutego 2014 r. ww. pełnomocnik upoważniony został m.in do podejmowania w imieniu powoda wszelkich czynności procesowych w postępowaniu cywilnym przed sądami powszechnymi. Pełnomocnictwa udzieliły osoby uprawnione do działania w imieniu banku wiceprezes zarządu C. K. oraz prezes zarządu C. S., których umocowanie wynika z aktualnego wpisu w KRS, dostępnego na stronach Ministerstwa Sprawiedliwości. Nie budzi również wątpliwości rodzaj pełnomocnictwa, albowiem zgodnie z treścią art. 88 k.p.c. pełnomocnictwo może być ogólne, bądź do prowadzenia poszczególnych spraw, albo do niektórych czynności procesowych. W związku z powyższym również powyższe zastrzeżenia należało uznać za chybione.

W związku z powyższym w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż powód jako wierzyciel jest uprawniony do żądania od pozwanego jako dłużnika spełnienia świadczenia w oparciu o art. 353 § 1 k.c. w zw. z art. 358 ¹ § 1 k.c., co skutkowało uwzględnieniem powództwa. O kosztach sąd orzekł na podstawie w art. 98 k.p.c. Na zasądzoną kwotę 8.053 zł składa się: 2653 zł tytułem opłaty od pozwu oraz 5400 zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego.