Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2018 r. w Gdyni

sprawy z powództwa R. G.

przeciwko K. N.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. N. na rzecz powoda R. G. kwotę 1879,51 zł. (tysiąc osiemset siedemdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 września 2017 r. do dnia zapłaty

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 947,00 zł. Tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód R. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego K. N. kwoty 1.879,51 zł wraz
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 września 2017 r., a także zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego – wg norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 21 września 2015 r. zawarł z pozwanym umowę najmu lokalu mieszkalnego
nr 4 położonego w budynku nr (...) przy ul. (...) w G., w którym znajdują się trzy pokoje
z przeznaczeniem do zamieszkania dla maksymalnie trzech osób. Umowa została zawarta na czas określony – od dnia 1 października 2015 r. do dnia 30 września 2016 r., jednakże w trakcie jej trwania uległa przedłużeniu na czas nieoznaczony – na mocy art. 674 k.c. Powód podał, iż umowa ostatecznie została rozwiązania w dniu 3 lipca 2017 r. Powód wyjaśnił, iż zgodnie z umową pozwany zobowiązany był do płatności czynszu, a także comiesięcznych opłat związanych eksploatacyjnych – w tym kosztów: energii elektrycznej – wg wskazań licznika oraz otrzymywanych faktur; gazu – wg wskazań licznika oraz otrzymywanych faktur; wody oraz odprowadzania ścieków zgodnie z informacją od powoda. Na poczet powyższych opłat eksploatacyjnych pozwany zobowiązał się do uiszczania comiesięcznych zaliczek
w wysokości 200 zł, rozliczenie faktycznego zużycia mediów miało się odbywać co trzy miesiące. Pozwany na zabezpieczenie określonych umową płatności wpłacił powodowi kaucję w wysokości 1.400 zł. Powód podał, iż w okresie od 1 października 2015 r. do dnia 3 lipca 2017 r. powstały koszty zużycia mediów przekraczające wartość comiesięcznych zaliczek uiszczanych przez pozwanego. Nadto wskazał, iż pomimo zapisu umownego w przedmiocie okresowego rozliczania faktycznego zużycia, strony nie dokonały tych rozliczeń do lata 2017 r. Powód wyjaśnił, iż w trakcie trwania umowy najmu pozwany uiścił na rzecz powoda kwotę 4.200 zł (21 x 200 zł) tytułem zaliczek na poczet opłat za zużyte media, zaś rzeczywiste zużycie wyniosło 9.455,01 zł, na którą to kwotę złożyły się: kwota 1.695,95 zł tytułem należności za dostawę wody i odprowadzanie ścieków; kwota 5.547,81 zł tytułem należności za dostawę gazu, a także kwota 2.211,25 zł tytułem należności za dostawę energii elektrycznej. Finalnie powód wyjaśnił, iż po uwzględnieniu potrąceń i wpłaty dokonanej przez pozwanego, zaległość tytułem rozliczenia rzeczywistego zużycia mediów stanowi kwotę dochodzoną niniejszym pozwem.

/pozew – k. 1 -11/

Pozwany K. N. wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany nie zakwestionował okoliczności zawarcia przedmiotowej umowy najmu, w tym przede wszystkim jej warunków, okresu trwania, obowiązków stron z niej wynikających, a także okoliczności poniesienia przez powoda kosztów eksploatacyjnych za cały okres umowy w kwocie 9.455,01 zł. Pozwany przyznał, iż wartość przedmiotu sporu stanowi różnicę pomiędzy wpłatami, których dokonał na rzecz powoda na łączną kwotę 7.575,50 zł a kwotą 9.455,01 zł uiszczoną przez powoda tytułem opłat za faktycznie zużyte media. Pozwany zakwestionował natomiast okoliczność, jakoby kiedykolwiek został poinformowany przez powoda, że wartość zaliczek na poczet kosztów eksploatacyjnych nie pokrywa wartości faktycznego zużycia mediów. Pozwany zarzucił powodowi nadto, iż nie był w stanie zorientować się w rzeczywistych kosztach zużycia mediów, bowiem nie znał umiejscowienia urządzeń pomiarowych, jak również stawek dostawców mediów i sposobu rozliczeń, których powód dokonywał z dostawcami.

/odpowiedź na pozew - k. 104-110/

Na rozprawie w dniu 10 lipca 2017 r. strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie, nadto pozwany wskazał, iż nie kwestionuje powstania opłat eksploatacyjnych, nie mniej jednak uważa, że ich opłata powinna po połowie obciążać powoda i pozwanego, z uwagi na fakt niewywiązania się przez powoda z wynikającego z umowy obowiązku rozliczania wartości zaliczek i faktycznego zużycia w okresie trzymiesięcznym.

/protokół rozprawy z dnia 10.07.2018 r. – k. 124-126/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 września 2015 r. pomiędzy R. G. (wynajmującym) a K. N. (najemcą) doszło do zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ul. (...) w G.. Umowa najmu została zawarta na czas określony dwunastu miesięcy kalendarzowych począwszy od dnia 1 września 2015 r. do dnia 30 września 2016 r. Strony ustaliły miesięczny czynsz najmu na kwotę 1.400 zł, zaś czynsz administracyjny na kwotę 300 zł, płatnych do dnia 10-tego dnia każdego miesiąca na rachunek bankowy wynajmującego ( § 3 pkt 1). Najemca zobowiązał się nadto do ponoszenia comiesięcznych opłat eksploatacyjnych najmowanego mieszkania związanych ze zużyciem energii elektrycznej i gazu – wg wskazań licznika oraz otrzymywanych faktur, a także wody
i odprowadzaniem ścieków – zgodnie z informacjami uzyskanymi od wynajmującego (§ 3 pkt 2). Najemca zobowiązał się do 10 dnia każdego miesiąca wpłacać na rzecz wynajmującego zaliczkę w kwocie 200 zł na poczet opłat za media wskazane w § 3 pkt 2 umowy. Strony ustaliły, iż rozliczenie faktycznego zużycia mediów na podstawie rachunków i odczytów liczników odbywać się będzie co trzy miesiące (§3 pkt 3).
W przypadku wystąpienia nadpłaty wynajmujący zobowiązał się zwrócić najemcy różnicę, natomiast
w przypadku zaistnienia niedopłaty najemca zobowiązał się dopłacić wynajmującemu brakującą kwotę.

/okoliczności niesporne – vide: umowa najmu mieszkania z dn. 21.09.2015 r. – k. 15-17/

Na podstawie § 4 pkt. 1 umowy najemca zobowiązał się wpłacić na rzecz wynajmującego kaucję zwrotną w wysokości 1.400 zł dla zabezpieczenia określonych umową terminowej płatności czynszu, opłat eksploatacyjnych, a także zwrotu kosztów ewentualnych zniszczeń w przedmiocie najmu.

/ okoliczności niesporne – vide: umowa najmu mieszkania z dn. 21.09.2015 r. – k. 16/

Umowa najmu z dnia 29 września 2015 r. została rozwiązana w dniu 3 lipca 2017 r.

/okoliczność niesporna – vide: protokół zdawczo-odbiorczy – k. 18/

R. G. uchybił obowiązkowi dokonywania rozliczenia faktycznego zużycia mediów na podstawie rachunków i odczytów liczników – wynikającego z §3 pkt 3 – w okresie trzymiesięcznym – pierwszego rozliczenia dokonując latem 2017 r.

/okoliczność niesporna – vide: uzasadnienie pozwu k. 5; zeznania powoda – protokół rozprawy z dn.10.07.2018 r. – k. 124, zeznania pozwanego – protokół rozprawy z dn.10.07.2018 r. – k. 126/

Rzeczywiste koszty zużycia mediów powstałe w okresie trwania najmu (od dnia 1 września 2015 r. do dnia 3 lipca 2017 r.) wyniosły 9.455,01 zł i zostały pokryte przez R. G.. Na ww. kwotę złożyły się: kwota 1.695,95 zł z tytułu należności za dostawę wody i odprowadzanie ścieków; kwota 5.547,81 zł z tytułu należności za dostawę gazu; kwota 2.211,25 zł z tytułu należności za dostawę energii elektrycznej.

/okoliczność niesporna – vide: Faktury VAT – k. 19-71, nadto oświadczenie pozwanego zawarte w odpowiedzi na pozew – k. 106; zeznania pozwanego – protokół rozprawy z dn.10.07.2018 r. – k. 126/

Kwota 1.879,51 zł stanowi różnicę pomiędzy kwotą 9.455,01 zł (koszty faktycznego zużycia mediów) a sumą: zaliczek wpłaconych przez K. N. na rzecz R. G. na kwotę 4.200 zł; wpłaty na rzecz R. G. dokonanej w dniu 20 października 2017 r. na kwotę 2.590,50 zł i kwoty 785 zł potrąconej z zaliczki.

/okoliczność niesporna – vide oświadczenie pozwanego zawarte w odpowiedzi na pozew – k. 106/

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w toku postępowania, a także na podstawie niekwestionowanych oświadczeń stron, jak również opierając się na zeznaniach stron. Dokumenty, przedłożone w toku postępowania, uznane zostały za wiarygodne w całości, tym bardziej, iż nie zostały zakwestionowane przez pozwanego, nadto nie budzą zastrzeżeń, co do ich autentyczności i twierdzeń w nich zawartych. Również zeznania pozwanego K. N. Sąd uznał za wiarygodne w całości, gdyż pozwany zeznawał spójnie, logicznie, konsekwentnie, zaś jego zeznania są niesprzeczne z resztą zebranego w sprawie materiału dowodowego. W szczególności pozwany nie kwestionował faktu okoliczności zawarcia przedmiotowej umowy najmu, w tym przede wszystkim jej warunków, okresu trwania, obowiązków stron z niej wynikających, a także okoliczności poniesienia przez powoda kosztów eksploatacyjnych za cały okres umowy w kwocie 9.455,01 zł.

Pozwany kwestionował natomiast okoliczność, jakoby kiedykolwiek został poinformowany przez powoda, że wartość zaliczek na poczet kosztów eksploatacyjnych nie pokrywa wartości faktycznego zużycia mediów. Pozwany zarzucił powodowi nadto, iż nie był w stanie zorientować się w rzeczywistych kosztach zużycia mediów, bowiem nie znał umiejscowienia liczników urządzeń pomiarowych, jak również stawek dostawców mediów i sposobu rozliczeń, których powód dokonywał z dostawcami.

Wobec powyższych zarzutów pozwanego w pierwszej kolejności wskazać należy, iż zasadnie pozwany zarzucał powodowi, iż ten uchybił obowiązkowi wynikającemu z § 3 pkt 3, polegającemu na dokonywaniu rozliczeń faktycznego zużycia mediów na podstawie rachunków i odczytów liczników
w okresach trzymiesięcznych. Powyższa okoliczność nie została zakwestionowana przez powoda, nadto została przyznana wprost zarówno w treści pozwu jak i w zeznaniach powoda. Podkreślić jednakże, należy, iż uchybienie dokonywania rozliczeń w sposób i w terminie określonym przez strony umowy, nie zwalniała najemcy z obowiązku uiszczania opłat na rzecz wynajmującego z tytułu faktycznego zużycia mediów. Brak dokonywania rozliczeń w sposób i w terminie przywidzianym umową nie został opatrzony w jej treści żadną z sankcji, nie skutkował również ww. brakiem obowiązku zapłaty po stronie pozwanego.

Pozwany znał treść umowy, a więc miał świadomość faktu, iż comiesięczna opłata w kwocie 200 zł stanowi jedynie zaliczkę na poczet opłat eksploatacyjnych, co spowodować może obowiązek dopłaty po stronie najemcy lub obowiązek zwrotu nadpłaty po stronie wynajmującego, po zestawieniu z wartością rzeczywistego zużycia. Pozwany twierdził, iż nie został poinformowany przez powoda, że wartość zaliczek na poczet kosztów eksploatacyjnych nie pokrywa wartości faktycznego zużycia mediów, nie mniej jednak mając na względzie zasady logiki formalnej i doświadczenia życiowego, a także zapisy przedmiotowej umowy, pozwany przypuszczał lub mógł przypuszczać, że wartość faktycznego zużycia mediów może być niższa lub wyższa od prognozowanej określonej na poziomie kwoty 200 zł. Pozwany wykazał brak zainteresowania rozliczeniami tych wartości, bowiem ani razu nie ponaglił powoda do przedstawienia rozliczenia – zgodnie z zapisami umowy.

Twierdzenia pozwanego, jakoby nie był w stanie zorientować się w rzeczywistych kosztach zużycia mediów, bowiem nie znał umiejscowienia liczników urządzeń pomiarowych, jak również stawek dostawców mediów i sposobu rozliczeń, których powód dokonywał z dostawcami, nie zasługiwały na uwzględnienie. Przy dołożeniu należytej staranności pozwany mógł dowiedzieć się, które z konkretnych urządzeń pomiarowych przypisane jest do wynajmowanego lokalu, zaś w przypadku zaistnienia jakichkolwiek wątpliwości co do sposobu rozliczeń wynajmującego z dostawcami lub cennikiem usług, pozwany mógł zwrócić się do wynajmującego o przedstawienie stosownych wyliczeń, umów, cenników, czego przez cały okres trwania umowy pozwany jednak nie uczynił.

W ocenie Sądu powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Strony niniejszego postępowania w okresie od dnia 1 września 2015 r. do dnia 3 lipca 2017 r. łączył stosunek najmu, zatem pozwany obowiązany był uiszczać czynsz oraz inne opłaty eksploatacyjne związane z najmem lokalu – wynikające wprost z umowy zawartej przez strony niniejszego postępowania. Rzeczywiste koszty zużycia mediów powstałe w okresie trwania najmu wyniosły 9.455,01 zł i zostały pokryte przez R. G.. Uwzględniając wpłaty oraz potrącenia dokonane przez powoda, zaległość pozwanego tytułem rozliczenia rzeczywistego zużycia mediów stanowi kwotę dochodzoną niniejszym pozwem. Pozwany nie zakwestionował wysokości, sposobu wyliczenia, a także braku zapłaty na rzecz powoda spornej kwoty.

Na marginesie jedynie wskazać należy, iż w ocenie Sądu rozważania pełnomocnika pozwanego dotyczące powstania szkody, związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy działaniem powoda
a powstaniem szkody, a także winy w działaniu powoda, nie znajdują odzwierciedlenia w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Powód bowiem nie dochodził od pozwanego odszkodowania z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, zaś zapłaty należności z tytułu zużytych przez pozwanego mediów.

W związku z powyższym w pkt I wyroku Sąd na podstawie art. 651 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.879,51 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 23 września 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II wyroku, na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c., w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku
w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800) zasądzając od pozwanego, jako strony przegrywającej proces, na rzecz powoda kwotę 947,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na zasądzoną kwotę składają się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 30,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł i koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900,00 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego,

3.  akta przedłożyć z wpływem lub za 30 dni.