Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie, w V Wydziale Karnym:

w składzie:

Przewodniczący: Joanna Kasicka

Protokolant: Hanna Zielska

przy udziale oskarżyciela Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie – Pawła Dobaka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2018 roku

sprawy

A. I.

córki Z. i E.

urodzonej (...) w S.

oskarżonej o to, że:

uporczywie nie wpłacała na rachunek Drugiego Urzędu Skarbowego w S. podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 r. zadeklarowanego w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2005, PIT-39, w kwocie 20.900 zł, dla którego termin wpłaty upłynął 02.05.2016 r., czym naruszyła art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy z 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.)

tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 57 § 1 Kodeksu karnego skarbowego (Dz. U. z 2016 r. poz. 2137 z późn. zm.)

I.  A. I. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za wykroczenie to, na podstawie art.57§1 kks, wymierza karę grzywny w wysokości 6000 (sześciu tysięcy) złotych.

II.  na podstawie art. 627 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 600 (sześćset) złotych opłaty.

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. L. kwotę 738 (siedmiuset trzydziestu ośmiu) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu.

V W 340/18

UZASADNIENIE

A. I. sprzedała mieszkanie. Potem, w związku z tą transakcją, złożyła w Drugim Urzędzie Skarbowym w S. zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2015 (PIT-39). Wysokość zdeklarowanego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 rok z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości wyniosła 20 900 zł. Termin zapłaty tej kwoty upłynął w dniu 2 maja 2016 roku. Pomimo upływu tego terminu zobowiązana nie zapłaciła podatku.

Pismem dnia 13 czerwca 2016 roku A. I. wniosła o rozłożenie zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości za 2015 rok w wysokości 20 900 zł na raty po 800 zł miesięcznie. Decyzją z dnia 20 lipca 2016 roku Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w S. odmówił rozłożenia na raty tej należności wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości 224 zł. Powyższą decyzję w imieniu A. I. odebrała upoważniona przez nią M. K. i następnie na jej polecenie przesłała tę decyzje zobowiązanej drogą pocztową do W..

Zaległość na dzień 9 listopada 2016 roku obejmowała nie tylko należność główną w wysokości 20 900 zł, ale również odsetki w wysokości 875 zł. W dniu 23 marca 2017 roku odsetki wyniosły już 1 489 zł, a w dniu 29 listopada 2017 roku – 2 639 zł.

Dowód: zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa skarbowego/wykroczenia skarbowego k. 1,

lista zaległości k. 2, 4, 17, 32,

PIT-39(7) k. 3,

zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-39 k. 18,

decyzja Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w S. z dnia 20 lipca 2016 r. k. 19-20,

wniosek o wydanie zaświadczenia k. 21,

zeznania świadka M. K. k. 25.

A. I. urodziła się w dniu (...) w S.. Od siedmiu lat mieszka we W. wraz z narzeczonym i swoimi rodzicami. Dokładne miejsce zamieszkania we W. A. I. jest nieznane. W S. posiada mieszkanie przy al. (...), które obecnie stoi pusty. A. I. jest pod tym adresem zameldowana. Do Polski przyjeżdża rzadko. Nie planuje powrotu do kraju.

Dowód: zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa skarbowego/wykroczenia skarbowego k. 1,

zeznania świadka M. K. k. 25.

Stan faktyczny w sprawie sąd ustalił na podstawie: dowodów z dokumentów i zeznań świadka M. K.. Dowody z dokumentów, w szczególności zeznanie PIT-39, listy zaległości i odpis decyzji sąd uznał za wiarygodne, ponieważ brak było podstaw do podważenia ich autentyczności. Zeznania świadka M. K. były spójne, logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, dlatego je również należało uznać za wiarygodne.

Na podstawie tych dowodów sąd ustalił, że A. I. ponosi winę za czyn, który polegał na tym, że nie zapłaciła należnego podatku dochodowego wynikającego z zeznania o wysokości osiągniętego w 2015 roku dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości w wysokości 20 900 zł, pomimo upływu terminu zapłaty. Skuterkiem tego przyjęto, że swoim zachowaniem naruszyła ona art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), zgodnie z którym podatnicy mają obowiązek wpłacić należny podatek wynikający z zeznania o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości (art. 45 § 1a pkt 3 i ust. 4 ww. ustawy) w terminie.

Poza tym wskazać należy, że zaniechanie zapłaty podatku miało charakter uporczywy, ponieważ przez bardzo długi czas (od maja 2016 roku co najmniej do dnia orzekania w sprawie), A. I. nie płaciła należności. Jej postępowanie w tym zakresie było trwałe i niezmienne. Tym bardziej, że wiedziała ona o zaległości, co wynika m.in. z tego, że wnosiła o rozłożenie tej należności na raty.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw do przyjęcia istnienia jakiejkolwiek z okoliczności wyłączających winę albo bezprawność czynu zarówno odnośnie A. I..

Dla porządku wskazać jednak należy, że w sprawie przeciwko A. I. postępowanie, które toczyło się przed Naczelnikiem Drugiego Urzędu Skarbowego w S. prowadzone było, na podstawie art. 173 § 1 kks oraz art. 175 § 1 i 2 kks, w trybie postępowania w stosunku do nieobecnych. Wynikało to stąd, że A. I. od kilku lat przebywa za granicą.

Przy wymiarze kary sąd kierował się stopniem winy i społecznej szkodliwości czynu A. I., który nie jest niski, a także uwzględnił cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Uwzględniając powyższe Sąd wymierzył jej karę grzywny w kwocie 6 000 złotych. W ocenie Sądu kara w tym wymiarze osiągnie swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do A. I., uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

O kosztach sądowych sąd orzekł w punkcie II sentencji orzeczenia i na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 września 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasadził od A. I. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 600 (sześćset) zł opłaty.

W punkcie III sentencji orzeczenia sąd, działając na podstawie działając na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. L. kwotę 738 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu.