Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27.11.2018 r.

sprawy z powództwa K. A. (1)

przeciwko A. C. (1)

o zapłatę

I.  Powództwo oddala.

II.  Zasądza od powoda K. A. (1) na rzecz pozwanego A. C. (1) kwotę 4.817,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. P. kwotę 2.952,00 złotych tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu, w tym kwotę 542 zł tytułem podatku VAT należnego od przyznanego wynagrodzenia.

Sygn. akt. I C 861/16

UZASADNIENIE

Powód K. A. (1), po ostatecznym sprecyzowaniu swojego roszczenia, domagał się zasądzenia na jego rzecz od A. C. (1) kwoty 42.080 tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za cierpienia, będące skutkiem zdarzenia z dnia 10.10.2015r. W uzasadnieniu podniósł, iż w dniu 10.10.2015r. spotkał pozwanego, który najpierw oskarżył go o dokonanie kradzieży pojazdu pozwanego, a następnie uderzył go głową w twarz powodując wybicie dwóch zębów. Na sumę dochodzoną pozwem złożyły się kwoty: 1080 zł tytułem zwrotu dotychczasowego leczenia stomatologicznego, 16.000 zł tytułem zakupu przyszłych implantów, 5.000 zł tytułem przyszłych kosztów leczenia stomatologicznego oraz 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdy i cierpienia powoda wynikające z przedmiotowego zdarzenia.

Pozwany A. C. (1) nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości. W uzasadnieniu potwierdził wprawdzie, że w dniu 10.10.2015r. doszło rzeczywiście do spotkania stron, podczas którego zarysował się konflikt, obfitujący w agresję cielesną, ale jednocześnie wskazał, że do zdarzenia doszło wskutek inicjatywy powoda, który też uderzył pozwanego w głowę, raniąc ją. W efekcie zdarzenia pozwany podkreślił, że to on jest osobą pokrzywdzoną, a nie powód.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10. 10.2015r. pozwany A. C. (1) wracając z żoną do domu na ul. (...) w G. spotkał powoda K. A. (1). W chwili, gdy przechodził obok powoda, ten trącił pozwanego ramieniem i zaczął go wyzywać słowami powszechnie uznawanymi za wulgarne. Pomiędzy stronami wywiązała się słowna sprzeczka, po czym powód K. A. (1) zaatakował pozwanego i zaczął go szarpać. Doszło też do kontaktu czoła pozwanego z przednimi zębami powoda, w wyniku czego A. C. (1) doznał rozcięcia (rany tłuczonej) czoła, zaś K. A. (1) doznał uszkodzenia dwóch zębów.

Powód K. A. (1) został oskarżony o to, że w dniu 10 października 2015 r. w G. przy ul. (...) w trakcie szarpaniny z A. C. (1) uderzył głową w głowę wymienionego, powodując obrażenia w postaci rany tłuczonej okolicy czołowej prawej, naruszające czynności zarządu ciała na okres poniżej 7 dni tj. o czyn z art. 157 § 2 kk.

Wyrokiem z dnia 28.02.2018r. w sprawie II K 175/16 Sąd Rejonowy w Giżycku uznał K. A. (1) za winnego tego, że w dniu 10.10.2015r. w G. przy ul. (...) w trakcie szarpaniny z G. C. naruszył jego nietykalność cielesną, to jest czynu z art. 217 § 1 kk i za to na mocy tego przepisu oraz art. 34 § 1, 1a pkt 1 kk, art. 35 § 1 kk skazał go na karę 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 24 (dwadzieścia cztery) godziny w stosunku miesięcznym. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 14.06.2018r.

dowód: informacyjne słuchanie stron k 118

wyrok z uzasadnieniem k 245-250

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny ustalono na podstawie dowodów z dokumentów, w szczególności wyroku Sądu Rejonowego w Giżycku w sprawie II K 175/16, a których to dokumentów nikt nie kwestionował. Treść wyroku w sprawie II K 175/16 tut. Sądu ma pierwszoplanowe znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Ustalenia bowiem poczynione we wspomnianym wyroku, w tym w szczególności w zakresie winy powoda K. A. (1) w doprowadzeniu do konfrontacji z pozwanym oraz naruszenia nietykalności cielesnej pozwanego pozostają, po myśli art. 11 kpc, wiążące dla Sądu Cywilnego. Oczywistym przy tym jest, że „zakres związania wynikający z art. 11 KPC określony jest ogólnie – jako okoliczności co do popełnienia przestępstwa. Przepis ten nie precyzuje konkretnych ustaleń wiążących oraz tych, co do których związanie nie zachodzi ... Moc wiążącą w postępowaniu cywilnym mają jedynie ustalenia co do popełnienia przez oskarżonego czynu, który wypełnia dyspozycję normy karnej i został mu przypisany jako przestępstwo (por. art. 413 KPK). Zgodnie z art. 413 § 1 pkt 4, 5 i 6 KPK, wyrok karny powinien zawierać przytoczenie opisu i kwalifikacji prawnej czynu, którego popełnienie oskarżyciel zarzucał oskarżonemu, rozstrzygnięcie sądu i wskazanie zastosowanych przepisów ustawy karnej. Zgodnie z § 2 tego przepisu wyrok skazujący powinien dodatkowo zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu oraz jego kwalifikację prawną oraz rozstrzygnięcia co do kary i środków karnych ... Dokładne określenie w sentencji wyroku przypisanego oskarżonemu czynu obejmuje wszystkie okoliczności zarówno o charakterze ogólnym (dotyczące przestępstwa w ogóle), jak i szczególne (charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw). A zatem obejmuje: sprawcę przestępstwa, czas i miejsce popełnienia przez niego czynu, opis czynu zawierający wszystkie istotne elementy charakterystyczne dla danego przestępstwa, sposób popełnienia przestępstwa, przedmiot przestępstwa, stwierdzenie winy sprawcy, w tym jego poczytalności, bezprawności czynu oraz w przypadku przestępstw materialnych – skutek i związek przyczynowy (K. Piasecki, Wpływ postępowania i wyroku karnego na postępowanie i wyrok cywilny, Warszawa 1970, s. 119; I. Gromska-Szuster, [w:] Dolecki, Wiśniewski, Komentarz KPC, t. 1, 2011, s. 84; wyr. SN z 18.7.1972 r., I PR 343/71, Legalis; z 10.2.2010 r., V CSK 267/09, Legalis; z 17.6.2005 r., III CK 642/04, Legalis) ... Nie są wiążące inne ustalenia faktyczne sądu karnego, dotyczące okoliczności ubocznych, wykraczające poza elementy stanu faktycznego przestępstwa (nawet jeśli zawarte są w sentencji wyroku karnego) i zawarte w uzasadnieniu wyroku (wyr. SN 17.6.2005 r., III CK 642/04, L.)” [tak: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. prof. dr hab. E. K., 2018, wydanie 22, L./El].

W realiach niniejszej sprawy zatem bezsprzecznym jest, że to powód K. A. (1) naruszył w dniu 10.10.2015r. nietykalność cielesną pozwanego A. C. (1) i to właśnie powód był osobą, która zainicjowała całe zajście, co wprost wynika z treści tegoż wyroku i sporządzonego doń uzasadnienia pisemnego. Dalsza analiza uzasadnienia wyroku Sądu Karnego prowadzi jednak do wniosku, że w toku procesu karnego nie zostało ustalone, czy do kontaktu głowy pozwanego z twarzą powoda doszło wskutek działania K. A., czy też A. C.. „Bezsporną okolicznością w sprawie jest istnienie konfliktu pomiędzy A. C. (1), a oskarżonym K. A. (1) ( młodszy z braci) gdyż pokrzywdzony podejrzewał go o kradzież samochodu dostawczego kilka miesięcy wcześniej dokonanej razem z G. W. ( k. 4). Bezspornym jest, że doszło też do sytuacji w dniu 10-11.10.2015r., których świadkiem poza pokrzywdzonym była również jego żona M. C. ( k. 408-409). Oboje konsekwentnie i zgodnie przedstawili ich przebieg. Zdaniem Sądu nie ma powodu żeby te ich relacje odrzucić nawet tej która dotyczy zdarzenia z 26-27.09.2015r., zwłaszcza, że pokrzywdzony A. C. do końca procesu zainteresowany był rozstrzygnięciem. Niewątpliwie w wyniku starcia w dniu 10.10.2015r. obrażenia odnieśli zarówno pokrzywdzony jak tez oskarżony. Sporny jest jedynie mechanizm urazów, bo zarówno zeznania pokrzywdzonego, ale też opinia Zakładu Medycyny Sądowej UM w B. nie są w tym zakresie jednoznaczne. A. C. przyznał jedynie, że obrażenia powstały u niego w wyniku szarpaniny z K. W. A., a opinia (...) w B. dopuszcza i uznaje za prawdopodobną w takim samym stopniu możliwość powstania tych urazów zarówno poprzez uderzenia głową, okolicą ust, uderzenia przednimi zębami K. A. (taką wersję dopuszcza pokrzywdzony w swoich zeznaniach k. 3, 408) jak też, gdy to A. C. uderzył swoją głową w twarz oskarżonego K. A.. ( taką wersję przedstawił oskarżony w swoich wyjaśnieniach k. 489). Zdaniem biegłego mogło być też tak, że obaj mężczyźni równocześnie uderzyli się głowami. Jego zdaniem różnice we wzroście (pokrzywdzony 174cm, 167cm - oskarżony) nie wyjaśniają, który z mężczyzn uderzył głową, a który miał ją nieruchomą ( opinia k. 535).

W świetle podzielonej przez Sąd opinii oraz analizy pozostałych dowodów nie można wykluczyć, że podczas tej szarpaniny spowodowanej przez oskarżonego rany tłuczonej czoła pokrzywdzony doznał wskutek uderzenia w twarz oskarżonego K.W. A., co winno skutkować zwolnieniem oskarżonego od odpowiedzialności za spowodowanie tego urazu i przypisanie mu zrealizowania znamion czynu zabronionego z art. 217§1kk.” (cytat z uzasadnienia wyroku w sprawie II K 175/16) Oznacza to, że w ramach procesu cywilnego w niniejszej sprawie strony mogły, a nawet powinny, prowadzić postępowanie dowodowe w kierunku wykazania mechanizmu, który doprowadził do obrażeń u poszczególnych osób, uczestniczących w zajściu, w szczególności obrażeń powstałych u powoda. To powód wszak twierdził, że uszkodzenie jego zębów w trakcie spotkania stron w dniu 10.10.2015r. powstało z winy i działania pozwanego. Ciężar dowodu zatem w tym zakresie, po myśli art. 6 kc i art. 232 kpc, spoczywał na stronie powodowej, która to winna wykazać spełnienie przesłanek odpowiedzialności cywilnej pozwanego, wynikających z treści art. 415 kc, art. 444 § 1 kc i art. 445 § 1 kc. Nie ulega wątpliwości, że powód nie udźwignął owego ciężaru i nie przedstawił w toku sporu jakiegokolwiek dowodu na to, że pozwany – w trakcie spotkania stron w dniu 10.10.2015r. – zaatakował powoda fizycznie, doprowadzając do uszkodzenia zębów. W takiej zaś sytuacji Sąd nie miał jakichkolwiek podstaw do przyjęcia winy pozwanego, rozumianej oczywiście w ramach art. 415 kc, a mogącej skutkować odpowiedzialnością tegoż pozwanego za szkody doznane przez powoda. Na marginesie zresztą warto też wspomnieć, że strona powodowa nie wykazała rozmiaru owej szkody, co też prowadziło do orzeczenia jak w pkt I. wyroku.

Orzekając o kosztach procesu, Sąd miał na względzie zasadę odpowiedzialności za wynik postępowania - art. 98 § 1 k.p.c. Strona powodowa przegrała sprawę w całości. W tej sytuacji Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku, a na kwotę tamże zasądzoną składa się wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego (4.800 zł, wynikająca z treści rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia pozwu) i opłata od pełnomocnictwa (17 zł).

O wynagrodzeniu pełnomocnika powoda, działającego z urzędu należało orzec po myśli § 8 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2015 poz. 1801), również w brzmieniu obowiązującym w dniu wniesienia pozwu.