Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2018 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa R. J.

przeciwko D. L., J. L.

o naruszenie posiadania

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża powódki R. J. kosztami procesu.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt I C 438/18

UZASADNIENIE

Powódka R. J. wniosła przeciwko D. L. pozew o ochronę naruszonego posiadania i nakazanie pozwanemu usunięcia kłódki z drzwi pomieszczenia piwnicy znajdującego się w budynku mieszkalnym w (...), mającego powierzchnię ok. 18 m ², położnego w budynku, po jego stronie zachodniej, w ścianach którego to pomieszczenia znajdują się dwa kominy i wyczystki do nich oraz nakazania pozwanemu wydania tego pomieszczenia powódce oraz zasądzenia od niego na jej rzecz kosztów postępowania według norm przypisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, ze powódka jest właścicielką lokalu mieszkalnego nr 2 położnego w budynku w (...) i korzystała przez wiele lat z jednego pomieszczenia piwnicy położnego w budynku. W dniu 10 marca 2017 r. na podstawie umowy zwartej z J. L. - właścicielem lokalu mieszkalnego nr 4 powódka zmieniła swoje prawo do korzystania z pomieszczenia piwnicy na prawo J. L. do korzystania z pomieszczenia piwnicy położnego w rogu budynku, po jego stronie zachodniej, które J. L. dotychczas zajmował. W związku z zawarta umową powódka niezwłocznie objęła w posiadanie ww. piwnicę, uporządkowała ją i umieściła w niej swoje rzeczy, urządziła instalację elektryczną i zamknęła kłódkę. W pierwszych dniach maja 2017 r. pozwany D. L. – syn J. L., nie mający żadnego prawa do korzystania z przedmiotowego pomieszczenia piwnicy, usunął kłódkę powódki, założył swoją i zabronił wstępu do spornego pomieszczenia. W związku z powyższym pozbawił ją jej posiadania. Mimo interwencji powódki, również policji, do chwili obecnej posiadanie piwnicy nie zostało jej przywrócone.

Na rozprawie w dniu 19 września 2018 r. pozwany D. L. stwierdził, ze pozew jest bezzasadny. Wyjaśnił, ze obecnie – po śmierci mamy - właścicielem mieszkania nr 4 jest jego ojciec J. L., on oraz jego rodzeństwo. W lokalu mieszka tylko ojciec, który nadużywa alkoholu i przedmiotowe oświadczenie, na które powołuje się powódka, zostało podpisane przez niego pod wpływem alkoholu. Przyznał, ze przeciął kłódkę którą założyła powódka, a następnie przeniósł rzeczy do piwny która wcześniej była przez nią użytkowana, a klucze położył w skrzynce na listy.

Na rozprawie w dniu 31 października 2018 r. powódka rozszerzyła powództwo i domagała się aby pozew dotyczył również ojca D. J. L., na którego rzecz doszło do naruszenia posiadania i który również uniemożliwiał jej korzystanie z piwnicy.

W odpowiedzi na pozew z dnia 25 września 2018 r. pełnomocnik pozwanego D. L. wniósł o oddalenie powództwa podnosząc, ze roszczenie powódki wygasło na mocy art. 344 § 2 k.p.c. zgodnie z którym roszczenie o naruszenie posiadania wygasa jeżeli nie jest dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia.

Pozwany J. L. na rozprawie w dniu 21 listopada 2018 r. uznał pozew za bezzasadny , albowiem nie doszło do zamiany piwnic i nie było okresu aby powódka korzystała z jego piwnicy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka R. J. jest właścicielką lokalu mieszkalnego nr 2 położnego w N. w budynku nr 59, w którym wcześniej mieszkali jej rodzice. Przez wiele lat korzystała z jednego pomieszczenia piwnicy położnego w budynku. Pozwany J. L. jest współwłaścicielem mieszkania nr 4 i jego rodzina korzystała z piwnicy położonej w rogu ww. budynku, po jego stronie zachodniej.

bezsporne, ponadto dowód: odpis kw k. 5,6

Z uwagi na fakt, ze powódka ma kłopoty ze wzrokiem, lekarz zakazał jej dźwigać ciężarów powyżej 5 kg., zaproponowała pozwanemu J. L. zamianę piwnic. J. L. wyraził zgodę i w dniu 10 marca 2017 r. podpisano oświadczenie na podstawie którego dokonano zamiany piwnic. Powódka objęła w posiadanie piwnicę, którą dotychczas użytkowała rodzina J. L., a która położna jest w rogu budynku, po jego stronie zachodniej.

dowód: oświadczenie k. 7, zaświadczenie k. 34-36, zeznania świadka K. S. k. 38

Po spisaniu oświadczenia powódka niezwłocznie objęła w posiadanie ww. piwnicę, uporządkowała ją i umieściła w niej swoje rzeczy, urządziła instalację elektryczną i zamknęła kłódkę.

bezsporne

W dniu 5 kwietnia 2017 r. R. J. stwierdziła, ze nowa kłódka którą założyła po zamianie piwnic jest zastąpiona inną do której nie ma klucza i w ten sposób została pozbawiona dostępu do przedmiotowej piwnicy. Stwierdziła również, ze nie wie co stało się z jej rzeczami, które miała schowane w piwnicy.

W dniu 6 kwietnia 2017 r. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na jej szkodę i złożyła wniosek o ściganie syna J. D. L. za to że w dniu 25 marca 2017 r. zagroził jej utratą zdrowia i życia oraz przywłaszczył mienie w łącznej kwocie 590 zł.

dowód: notatka k. 1, protokół przyjęcia protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie z dnia 6 kwietnia 2017 k. 2-5 – akt Ds. 417/2017

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo powódki R. J. o naruszenie jej posiadania nie zasługiwało na uwzględnienie.

Naruszeniem posiadania jest takie zachowanie określonej osoby, którego skutkiem jest wkroczenie w sferę władztwa posiadacza. Podkreśla się, że o naruszeniu posiadania można mówić jedynie wtedy, gdy jest ono wyrazem działań człowieka i obejmuje takie akty, które już nastąpiły. Sądowa ochrona przysługuje posiadaczowi, gdy naruszenie jego posiadania było samowolne. Przez samowolne naruszenie posiadania rozumie się wkroczenie w sferę cudzego posiadania przez osobę, która nie jest do tego uprawniona, a więc czyni to bezprawnie (. J. Ignatowicz (w:) Komentarz, t. II, 1972, s. 788 i n.; E. Gniewek, Komentarz, 2001, s. 806 i n.; S. Rudnicki, Komentarz, 2007, s. 549 i n.).

Zgodnie z art. 344 § 1 k.p.c. przeciwko temu kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, iż stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. Powyższy przepis stanowi dopełnienie ochrony posiadania zapewnionej poprzez regulację zawartą w art. 342 k.c., z której wynika, że nie wolno naruszać samowolnie posiadania, chociażby posiadacz był w złej wierze.

Podkreślić jednak należy, ze zgodnie z art. 344 § 2 k.c. roszczenie o przywrócenie naruszonego posiadania wygasa, jeżeli nie będzie dochodzenie w ciągu roku od chwili naruszenia. Roszczenie posesoryjne służy ochronie faktycznego stanu posiadania, a nie ochronie praw podmiotowych i w takiej postaci powinno być szybko realizowane. W związku z powyższym wskazane roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone „w ciągu roku od chwili naruszenia". Mamy tu do czynienia z rygorystycznym terminem zawitym.

Zgodnie z art. 478 k.p.c. sąd bada w sprawach o naruszenie posiadania jedynie stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznaje natomiast prawa do spornej rzeczy ani dobrej wiary pozwanego.

W przedmiotowej sprawie na podstawie materiału dowodowego Sąd ustalił iż naruszenie posiadania, na które powołuje się powódka w niniejszej sprawie, nastąpiło nie później niż 5 kwietnia 2017 r. (por. protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie z dnia 6 kwietnia 2017). Również powódka na rozprawie w dniu 31 października 2018 r. wskazała, ze do naruszenia posiadania doszło około miesiąc po podpisaniu umowy. Podkreślić należy, ze umowa została podpisana w dniu 10 marca 2017 r. W związku z powyższym, w ocenie Sądu, jeżeli doszło do naruszenia posiadania powódki, to miało ono miejsce przed 6 kwietnia 2017 r., albowiem w dniu 6 kwietnia 2017 r. powódka złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, powołując się na okoliczność, że została pozbawiona dostępu do swojej piwnicy.

Powódka złożyła pozew do sądu dnia 27 kwietnia 2018 r, (por. datę wpływu pozwu k. 3), a tym samym roczny termin o którym mowa w art. 344§ 2 k.c. nie został zachowany.

W związku z powyższym wobec nie zachowania terminu do dochodzenia roszczenia Sąd oddalił powództwo w niniejszej sprawie w całości.

Sąd na mocy art. 217 § 3 k.p.c. oddalił wniosek powódki o przesłuchanie świadków, albowiem okoliczności sporne konieczne do rozstrzygnięcia zostały wyjaśnione, a ponadto powódka na rozprawie w dniu 21 listopada 2018 r. sprecyzowała, ze świadkowie maja być słuchani na okoliczność zaczadzenia mieszkania, która to okoliczność nie ma wpływu na przedmiotowe rozstrzygniecie.

Sąd odstąpił również od obciążenia powódki kosztami procesu.

Zgodnie z treścią art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przepis ten ustanawia zasadę słuszności, będącą odstępstwem od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Nie konkretyzuje on pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawia ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi ( porów. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, LEX nr 7366). Sąd bierze pod uwagę przesłanki związane z samym przebiegiem postępowania oraz dotyczące stanu majątkowego i sytuacji życiowej strony.

Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, jak i podstawę oddalenia powództwa, a także sytuację rodzinną i majątkową powódki, Sąd odstąpił od obciążenia jej kosztami procesu.