Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 marca 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa głównego J. M. przeciwko P. L. (1) o zapłatę 36.242,03 zł, z powództwa wzajemnego P. L. (1) przeciwko J. M. o zapłatę 70.000 zł: I.) 1.oddalił powództwo główne; 2 rozliczenie kosztów procesu pozostawił orzeczeniu referendarza sądowego przy zastosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik procesu; II. 1. zasądził od J. M. na rzecz P. L. (1) kwotę 35.251,20 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 8 maja 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; 2. umorzył postępowanie w zakresie kwoty 20.000 złotych; 3. oddalił powództwo wzajemne w pozostałym zakresie; 3. rozliczenie kosztów procesu pozostawił orzeczeniu referendarza sądowego przy zastosowaniu zasady stosunkowego rozliczenia kosztów procesu i przyjęciu, iż powód wzajemny P. L. (2) główny wygrał sprawę w 71 %.

Apelację od powyższego wyroku w zakresie punktu I oraz II. 1. wniósł powód, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie:

1)  przepisów postępowania:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

a) dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie, że: przyczyną odmowy wstępu powodowi na teren budowy były zastrzeżenia do jego pracy oraz niedotrzymanie terminu prac, podczas gdy w istocie przyczyną tą były wyłącznie warunki atmosferyczne, na które powód nie miał wpływu; za szereg wad i usterek pokrycia dachowego odpowiedzialność ponosi powód, w sytuacji gdy zaistniały one z uwagi na nienależyte wykonywanie obowiązków przez kierownika budowy A. K. oraz samowolne dokonanie zmian w projekcie budowlanym przez pozwanego, za co powód nie ponosi winy; przyjęcie, że zachodziła potrzeba przełożenia wszystkich dachówek na poszyciu dachu, podczas gdy treść opinii biegłych K., H. i K. wskazuje, że wystarczający był demontaż i ponowny montaż jedynie niewielkiej ich części;

b) wybiórczą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie: dokumentów, w tym w szczególności treści oświadczenia kierownika budowy z dnia 10 grudnia 2012 r. oraz zeznań świadków K. W. i A. K. w zakresie dotyczącym przyczyn niewpuszczenia powoda i jego pracowników na teren budowy; wynikającej z opinii biegłego K. okoliczności, że powód został pozbawiony możliwości należytego zabezpieczenia już wykonanych prac. Co pozwoliłoby na minimalizację szkody; odmowę uznania za wiarygodne zeznań powoda w zakresie dotyczącym odmowy wstępu na budowę, w sytuacji gdy w materiale dowodowym znajdują się dokumenty potwierdzające wersję powoda, a nadto jego zeznania korelują z zeznaniami świadków W. i K.;

- art. 227 w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pomięcie faktów wynikających z zebranego materiału dowodowego, w tym w szczególności opinii biegłego P. K. (1), z którego wynika, iż powód nie może ponosić odpowiedzialności za wszystkie przypisane mu usterki i wady pokrycia dachowego;

2) przepisów prawa materialnego:

- art. 471 k.c. przez jego niezastosowanie w stanie faktycznym niniejszej sprawy podczas, gdy zebrany materiał dowodowy wskazuje, że zaistniał szereg okoliczności wywołanych działaniem pozwanego i powołanego przez niego kierownika budowy, za które powód nie ponosi odpowiedzialności.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: a) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 35.242,03 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 28.660 zł liczonymi od dnia 12 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty i od kwoty 7.582,03 zł liczonymi od dnia 13 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty; b) oddalenie powództwa wzajemnego; zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda oraz od powoda wzajemnego na rzecz pozwanego wzajemnego kosztów postępowania w I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Apelację od powyższego orzeczenia w zakresie punktu II 3 i 3 wyroku wniósł pozwany i powód wzajemny P. L. (2), zarzucając naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. wskutek wadliwej oceny dowodów tj. opinii biegłego P. K. w części dotyczącej kosztów wymiany pokrycia dachowego oraz rachunków za wykonanie usługi przez P. G. oraz zakup materiałów do naprawy dachu.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części oddalającej powództwo wzajemne przez zasądzenie dodatkowo na rzecz powoda wzajemnego P. L. (1) kwoty 14.749 zł z odsetkami jak w pozwie wzajemnym. O zasądzenie w zaskarżonej części kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje nie są zasadne.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Niezasadny jest zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Wedle skarżącego powoda Sąd Rejonowy nie rozważył wszechstronnie całego zgromadzonego materiału i błędnie przyjął, że przyczyną odmowy powodowi wstępu na teren budowy były zastrzeżenia do jego pracy oraz niedotrzymanie terminu prac a nie warunki atmosferyczne, że za wady pokrycia dachowego odpowiedzialność ponosi powód, tymczasem wady powstały z uwagi na nienależyte wykonanie obowiązków przez kierownika budowy oraz samowolne dokonanie zmian w projekcie budowlanym przez pozwanego. Ponadto zdaniem skarżącego Sąd Rejonowy błędnie ustalił, że zachodziła potrzeba przełożenia wszystkich dachówek na poszyciu dachu. Z treści opinii biegłych wynikało, że wystarczający był demontaż i ponowny montaż niewielkiej ich części. Tymczasem wbrew stanowisku skarżącego stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy ustalił, iż w toku prac podjęto decyzje odbiegające od projektu budowlanego, zdecydowano m.in. o zastosowaniu kontrłat o przekroju 2,5 cm na całej powierzchni dachu, podczas gdy projekt przewidział kontrłaty o przekroju 4 cm. Z opinii biegłego sądowego P. K. (1) wynikało, że demontaż dochówki był konieczny do oczyszczenia dachu ze śmieci i udrożnienia wentylacji dachu. Ponowne wykonanie całego pokrycia dachu (dachówki, łaty, kontrłaty, membrana) było najpewniejszym sposobem doprowadzenia stanu pokrycia do zgodności ze sztuką budowlaną (k. 528). Natomiast z uwagi na fakt braku zabezpieczenia folii dachowej przed warunkami atmosferycznymi zamontowany materiał utracił swoje parametry. Nielogiczne, zdaniem Sądu Okręgowego, było by przyjęcie, że przyczyną decyzji o wstrzymaniu budowy dachu, były warunki atmosferyczne. W sytuacji kiedy ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie, wynikało, że wykonywane przez powoda prace ciesielsko - dekarskie były wadliwe, obarczone błędami w sztuce budowlanej. W tym świetle, przedstawienie przez apelującego alternatywnego stanu faktycznego, korzystniejszego dla strony, nie mogło wywołać zamierzonych skutków procesowych.

Wbrew stanowisku skarżącego powoda wzajemnego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń odnośnie zakresu prac naprawczych. Stwierdził, że nie dało się wyczyścić połaci, poprawić ustawienia łat i kontrłat, naprawić membrany bez przełożenia dachówki. Materiał budowalny na ponowne wykonanie dachu dostarczał inwestor. Określając koszt naprawy dachu Sąd Rejonowy wziął pod uwagę opisane okoliczności. Wbrew stanowisku powoda wzajemnego, prawidłowo Sąd Rejonowy ocenił koszty naprawy dachu, kierując się opinią biegłego sądowego, który jest dowodem miarodajnym na tę okoliczność a nie fakturami.

Ze stanowiskiem skarżących, którzy forsują w apelacji tezę, że wskazane przez nich błędnie ustalone fakty, doprowadziły do wadliwego rozstrzygnięcia, nie sposób się zgodzić. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął Sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu (zob. wyrok SA w Poznaniu z 21.05.2008 r., I ACa 953/07, LEX nr 466440). Ocena dowodów należy do Sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez Sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Dla skuteczności zarzutu naruszenia wskazanej normy konieczne byłoby wykazanie przez skarżących, że Sąd Rejonowy, dokonując oceny zebranego w sprawie materiału uchybił podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (wyrok SN z 16.12.2005r., III CK 314/05, Lex nr 172176), czego jednak nie uczynił.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 227 k. p. c w zw. z art. 233 § 1 k.p.c.. Należy zauważyć, że skuteczność zarzutu naruszenia przez Sąd rozpoznający sprawę dyspozycji art. 227 k.p.c. ma rację bytu jedynie w takiej sytuacji, gdy wykazane zostanie, że Sąd przeprowadził dowód na okoliczności niemające istotnego znaczenia w sprawie i ta wadliwość postępowania dowodowego mogła mieć wpływ na wynik sprawy, bądź też gdy Sąd odmówił przeprowadzenia dowodu na fakty mające istotne znaczenie w sprawie, wadliwie oceniając, iż nie mają one takiego charakteru (wyroki SN: z dnia 4 listopada 2008 r., II PK 47/08, Lex nr 500202, z dnia 11 lipca 2012 r., II CSK 677/11, Lex nr 1228438, z dnia 4 października 2012 r., I CSK 124/12, Lex nr 1250552; postanowienia: SN z dnia 11 maja 2005 r., III CK 548/04, Lex nr 151666; z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, Lex nr 52753). Wskazać także należy, że przepis art. 227 k.p.c. ma zastosowanie przed podjęciem rozstrzygnięć dowodowych i przewiduje uprawnienie Sądu do selekcji zgłaszanych dowodów, jako skutku dokonanej oceny istotności okoliczności faktycznych, których wykazaniu dowody te mają służyć. Dowody, które nie odpowiadają tym kryteriom Sąd jest uprawniony pominąć (art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.). Poniesiony, przez powoda zarzut w rzeczywistości dotyczy oceny dowodu z opinii biegłego sądowego P. K. (1) a nie naruszenia art. 227 k.p.c. Skarżący nie wykazał, że Sąd Rejonowy nie dopuścił dowodu co do faktów mających istotne znaczenie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne wskazujące, na przyczyny powstałych wad w wykonanym pokryciu dachowym.

Wbrew stanowisku apelacji Sąd Rejonowy nie naruszył art. 471 k.c. Prawidłowo zastosował ten przepis uznając, że roboty budowlane nie zostały wykonane należycie przez wykonawcę. Słusznie stwierdził Sąd Rejonowy, że powyższej oceny nie zmienia okoliczność, że zmiany w projekcie wynikały z ustnego porozumienia zarówno kierownika budowy jak i inwestora. Powód jako profesjonalista, obowiązany był do wykonania pokrycia dachowego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, czego nie uczynił. Nie może zatem przerzucać odpowiedzialności za powstałe wady, powołując się na ustane uzgodnienia z inwestorem czy kierownikiem budowy odnośnie zmian w projekcie co do wykonywanego pokrycia dachowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, iż obie apelacje nie zawierały uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadne podlegały oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. W sprawie z powództwa głównego apelacja powoda została oddalona, a zatem pozwanemu należały się od powoda koszty zastępstwa procesowego w postepowaniu apelacyjnym w wysokości 2.700 zł, których wysokość została ustalona w oparciu o § 10.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r, poz. 1800). W sprawie z powództwa wzajemnego apelacja powoda wzajemnego została oddalona, pozwanemu wzajemnemu należały się od powoda wzajemnego koszty zastępstwa procesowego w postepowaniu apelacyjnym w wysokości 1.800 zł, których wysokość została ustalona w oparciu o § 10.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r, poz. 1800). W związku z powyższym Sąd zasądził od J. M. na rzecz P. L. (1) kwotę 900 zł tytułem zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami postępowania apelacyjnego należnymi od powoda na rzecz pozwanego w sprawie z powództwa głównego a kosztami postępowania apelacyjnego należnymi od powoda wzajemnego na rzecz pozwanego wzajemnego w sprawie z powództwa wzajemnego (2.700 zł – 1.800 zł).