Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2017 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział IV Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Sobkowicz

Protokolant: sekretarz sądowy - Dorota Wołowiec

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2017r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. w W.

przeciwko B. A.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej B. A. na rzecz powoda (...) Bank S.A. w W.

- kwotę 339.714 zł 07 gr. (trzysta trzydzieści dziewięć tysięcy siedemset czternaście złotych siedem groszy) z odsetkami umownymi w wysokości 6,68% rocznie, nie więcej niż 4-krotność stopy kredytu lombardowego NBP od dnia 21 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- kwotę 1.212 zł 61 gr. (jeden tysiąc dwieście dwanaście złotych sześćdziesiąt jeden groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2016r. do dnia zapłaty,

- kwotę 17.275 zł 57 gr. (siedemnaście tysięcy dwieście siedemdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 21 kwietnia 2016r. do dnia zapłaty,

- kwotę 4.615 zł 15 gr. (cztery tysiące sześćset piętnaście złotych piętnaście groszy);

II. zasądza od pozwanej B. A. na rzecz powoda (...) Bank S.A. w W. kwotę 18.141 zł (osiemnaście tysięcy sto czterdzieści jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie.

Sygn. akt IV C 651/16

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A w W. pozwem z dnia 21 kwietnia 2016r. wniósł o wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i nakazanie pozwanej B. A., aby zapłaciła na rzecz powoda kwotę 339.714 zł 07 gr. z odsetkami umownymi w wysokości 6,68% rocznie od dnia 21 kwietnia 2016r. do dnia zapłaty, ale nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP, kwotę 1.212 zł 61 gr. z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwotę 17.275 zł 57 gr. z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwotę 4.615 zł 15 gr. wraz z kosztami sądowymi w wysokości 4.536 zł oraz kwotą 45 zł 36 gr. z tytułu innych kosztów.

Postanowieniem z dnia 30 maja 2016r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi, stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym (k.7).

Następnie powód wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 339.714 zł 07 gr. z odsetkami umownymi w wysokości 6,68% rocznie od dnia 21 kwietnia 2016r. do dnia zapłaty, ale nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP, kwoty 1.212 zł 61 gr. z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty 17.275 zł 57 gr. z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty 4.615 zł 15 gr. oraz kosztów sądowych w wysokości 4.536 zł i kwoty 45 zł 36 gr. z tytułu innych kosztów (k.12).

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 maja 2007r. pomiędzy powodem i pozwaną została zawarta umowa kredytu hipotecznego nr (...) indeksowanego do kursem CHF. Na podstawie tej umowy bank udzielił pozwanej kredytu w kwocie 183.531 zł 99 gr. indeksowanego kursem franka szwajcarskiego. Spłata kredytu miała nastąpić w 360 miesięcznych równych ratach kapitałowo-odsetkowych. Oprocentowanie kredytu było zmienne i na dzień sporządzania umowy wynosiło 3,90% w skali roku, odsetki karne wynosiły 7,80%, natomiast przy przewalutowaniu kredytu na złotówki odsetki karne wynosiły na dzień sporządzania umowy 16,22% nie więcej niż odsetki maksymalne. Pozwana na mocy tej umowy była zobowiązana dokonywać spłat według harmonogramu. Bank miał prawo wypowiedzieć umowę kredytową w razie stwierdzenia, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane lub w razie zagrożenia terminowej spłaty kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy, a w szczególności w przypadku niespłacenia dwóch rat odsetkowo-kapitałowych lub skierowania egzekucji do nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie spłaty kredytu. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni. Po upływie okresu wypowiedzenia kredytobiorca był zobowiązany do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z należnymi odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu (umowa kredytowa k.15-20).

W dniu 28 października 2009r. strony zawarły aneks do umowy kredytowej zmieniający przeliczenie franków szwajcarskich na złotówki, dodano określenie roku i miesiąca w zakresie naliczania odsetek, ustalono opłatę za sporządzenia aneksu oraz to, że w przypadku jakichkolwiek zaległości w spłacie zobowiązań wynikających z umowy kredytu bank dokona ich kapitalizacji poprzez podwyższenie bieżącego salda (aneks k.22-23).

W dniu 31 sierpnia 2010r. strony zawarły kolejny aneks mocą którego pozwana przystąpiła do programu (...) i bank wyraził zgodę na odroczenie płatności części kredytu, a pozwana oświadczyła, że na dzień zawarcia aneksu jej sytuacja finansowa nie uległa pogorszeniu (aneks k.25-26).

W dniu 5 grudnia 2013r. strony zawarły kolejny aneks do umowy kredytowej, w którym zmieniły zasady spłaty kredytu w ten sposób, że bank udzielił pozwanej na okres 6 miesięcy począwszy do grudnia 2013r. karencji w spłacie raty odsetkowej. Na datę sporządzania aneksu całkowity koszt kredytu wynosił 68.085 zł 77 gr. (aneks k.28-29), a w dniu 24 czerwca 2014r. strony zawarły aneks, w którym bank udzielił na okres 6 miesięcy karencji w spłacie odsetek i kapitału (aneks k.31-33).

W związku z nieuregulowaniem zaległości w spłacie umowy w dniu 19 maja 2015r. powód wypowiedział pozwanej umowę kredytową z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia liczonego od dnia doręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu i poinformował pozwaną, że w dniu następnym po upływie okresu wypowiedzenia całość środków kredytowych wraz z odsetkami i kosztami staje się natychmiastowo wymagalna i podlega zwrotowi i podał jakie zaległości posiada pozwana (oświadczenie o wypowiedzeniu umowy k.35). Pismo to pozwana odebrała w dniu 1 czerwca 2015r. (k.39).

Pismem z dnia 30 lipca 2015r. powód wezwał pozwaną do zapłaty w terminie 7 dni od doręczenia wezwania całej należności obejmującej 336.605 zł 63 gr. tytułem należności kapitałowej, 1.212 zł 61 gr. tytułem odsetek umownych, 823 zł 26 gr. tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej, 357 zł tytułem kosztów i opłat za czynności banku (wezwania k.37).

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda jest uzasadnione.

Pozwana zaciągnęła u powoda kredyt i zgodnie z zawartą umową miała dokonywać spłat kredytu. Jak wynika z dołączonych dokumentów pozwana miała zaległości w spłacie i powód wypowiedział jej umowę kredytową. Zgodnie z umową bank miał prawo wypowiedzieć umowę w razie stwierdzenia, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane lub w razie zagrożenia terminowej spłaty kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy, a w szczególności w przypadku niespłacenia dwóch rat odsetkowo-kapitałowych lub skierowania egzekucji do nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie spłaty kredytu, zalegania w całości lub części z zapłatą dwóch rat pożyczki.

Zgodnie z zawartą przez strony umową kredyt był oprocentowany odsetkami umownymi, bank miał prawo w przypadku niespłacenia kredytu naliczać też odsetki karne oraz opłaty i prowizje.

Strony zawierały aneksy do umowy i pozwana korzystała z okresów karencji w spłacie kapitału i odsetek.

Powód po wypowiedzeniu umowy kredytowej wezwał pozwaną do zapłaty w terminie 7 dni od doręczenia wezwania całej należności obejmującej 336.605 zł 63 gr. tytułem należności kapitałowej, 1.212 zł 61 gr. tytułem odsetek umownych, 823 zł 26 gr. tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie w spłacie należności kapitałowej, 357 zł tytułem kosztów i opłat za czynności banku informując jednocześnie, że odsetki są wyliczone do dnia wystawienia tego pisma i są naliczane za cały okres opóźnienia w zapłacie według oprocentowania zgodnie z umową. Ponadto powód wykazał wyciągiem z ksiąg bankowych jakie zadłużenie na dzień 21 kwietnia 2016r. figuruje na koncie pozwanej.

Wobec powyższego Sąd uznał roszczenie powoda za wykazane załączonymi dokumentami. Należy w tym miejscu zauważyć, że pozwana nie kwestionuje faktu zaciągnięcia kredytu oraz tego, że musi ten kredyt spłacać, a podała, że jej wątpliwości budzi kwota kredytu pozostała do spłaty, kwota odsetek umownych, kwota odsetek za opóźnienie oraz kwota opłat i prowizji. Powód złożył stosowne wyliczenia.

Ponadto pozwana jak sama podała ponownie zaczęła spłacać kredyt po 100 zł miesięcznie, a więc pozwana uznaje swój dług wobec powoda.

Instytucja uznania długu (roszczenia) nie została zdefiniowana, ani kompleksowo uregulowana w przepisach polskiego prawa cywilnego. Jednakże opierając się na orzecznictwie sądów oraz poglądach przedstawicieli doktryny, należy dojść do wniosku, że pod tym pojęciem trzeba rozumieć - w pewnym uproszczeniu - zachowanie się dłużnika, z którego wynika, że uważa swój dług względem wierzyciela za istniejący.

Wyróżnia się dwa rodzaje uznania długu: uznanie właściwe oraz uznanie niewłaściwe. To pierwsze ma formę umowy zawartej między dłużnikiem a wierzycielem, której kluczowym elementem jest oświadczenie dłużnika, w którym potwierdza on istnienie swojego długu względem wierzyciela. Uznanie niewłaściwe natomiast jest oświadczeniem wiedzy dłużnika (mogącym mieć na przykład formę wypowiedzi lub innego działania) wyrażającym jego świadomość istnienia roszczenia. Uznanie niewłaściwe jest oświadczeniem wiedzy zobowiązanego, stanowiącym przejaw jego świadomości co do istnienia skierowanego przeciwko niemu roszczenia.
Warte podkreślenia jest, że uznanie długu, by było skuteczne, nie wymaga zachowania żadnej szczególnej formy.

W orzecznictwie sądów za uznanie długu (roszczenia), poza typowym oświadczeniem dłużnika, w którym uznaje on swój dług, uznane zostały w szczególności następujące czynności dłużnika: zawarcie z wierzycielem ugody dotyczącej roszczenia, częściowe spłacenie długu, zapłata odsetek od należności stanowiącej dług, prośba o rozłożenie należności na raty, prośba o odroczenie terminu płatności, prośba o umorzenie całości lub części długu, ustanowienie zabezpieczenia czy potwierdzenie salda.

Ponieważ pozwana częściowo spłaca dług należy uznać, że uznała swój dług wobec powoda.

Z tych wszystkich względów Sąd uznał, że roszczenie powoda jest wykazane i zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną kwotę.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.