Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2018 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...)w Luxembourgu

przeciwko D. K.

o zapłatę

Oddala powództwo.

Sygn. akt I C 1473/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) (...)w Luksemburgu wniósł w dniu 11 września 2018 roku pozew domagając się zasądzenia od pozwanego D. K. na swoją rzecz kwoty 1021,80 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że wierzetelnośc wynika z braku zapłaty przez pozwanego należności z umowy za świadczenie usług telekomunikacyjnych, składa się na nią kwota 836zł wynikająca z faktury, której termin wymagalności to 28 lipca 2015 roku oraz odsetek naliczonych od tej kwoty do 5.09.2018 roku w wysokości 185,80 zł.

Powód zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę przelewu wierzytelności, pozwany został zawiadomiony o dokonaniu cesji i wezwany do zapłąty należności

PozwanyDominik K. zawiadomiony prawidłowo o terminie rozprawy nie stawił się, nie usprawiedliwił swojej nieobecności, nie złożył odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 28 kwietnia 2015 r. pozwany D. K. zawarł z (...) spólka z o.o. w W. umowę bankowej umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w związku z którą wystawiono za wykonane usługi fakturę (...)-MP na kwotę 836 złotych z terminem płatności do 28 lipca 2015 roku. Pozwany należnosci nie uiścił. / umowa K 25-28

Powód (...) (...) siedzibą w Luksemburgu w dniu 29 paździerrnika 2015 r. zawarł z (...) spółka z o.o. w W. umowę przelewu wierzytelności w kwocie 836zł wraz z odsetkami wobec dłużnika D. K. wynikającej z powyższej umowy.

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności K 15-22 /

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwany w toku procesu zachował postawę bierną. Nie złożył odpowiedzi na pozew i nie stawił się na rozprawie, tym samym spełnione zostały przesłanki warunkujące i obligujące Sąd do wydania wyroku zaocznego określone w art. 339 § 1 i 2 k.p.c., zgodnie z którym jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W zastosowaniu powyższego przepisu Sąd przyjął zgodnie z twierdzeniami pozwu fakt wystawienia faktury i termin jej wymagalności, mimo niedołączenia przez powoda takiego dokumentu, a jedynie umowy o świadczenie usług.

Niezależnie jednak od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda o rzeczywistym stanie rzeczy, sąd ma każdorazowo obowiązek ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, jak również rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania.

Ponadto Sąd, orzekając po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018. (...)), zobowiązany jest badać z własnej inicjatywy na podstawie art. 5 ust. 4 przytoczonej umowy, czy roszczenie nie jest przedawnione i w niniejszej sprawie roszczenie powoda jako przedawnione nie zasługuje na uwzględnienie.

Według art. 117 § 1 k.c. przedawnieniu ulegają roszczenia majątkowe, a taki charakter ma niewątpliwie roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat sześć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata, przy czym koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się zaś od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.). Roszczenie staje się zaś wymagalne po upływie terminu do jego spełnienia. Zgodnie z art. 117 § 2 1 k.c. natomiast po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, który to status niewątpliwie ma pozwany. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, jak to jest w przypadku roszczenia w niniejszej sprawie, stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Powód w pozwie wskazał na datę wymagalności roszczenia, tj. 28 lipca 2015 roku, zatem trzyletni okres przedawnienia tego roszczenia upłynął w dniu 27 lipca 2018 roku, bowiem niewątpliwym jest, że dotyczy ono roszczenia okresowego. Tymczasem pozew w rozpoznawanej sprawie, jako czynność, mogąca przerwać bieg terminu przedawnienia, po myśli art. 123 § 1 pkt 1 k.c., został wniesiony dopiero w dniu 11 września 2018 r., czyli już po upływie terminu przedawnienia. Odnośnie do zdania drugiego przepisu art. 118 kc określającego, że termin trzyletni upływa na koniec roku kalendarzowego, czyli w tej sprawie przypadałby na 31 grudnia 2018 roku, Sąd uznał, że zastosowanie znajdzie tu przepis przejściowy zawarty w art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, zgodnie z którym do przysługujących konsumentowi roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, których terminy przedawnienia są określone w art. 118 i art. 125 § 1 ustawy zmienianej w art. 1, stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym. Dotychczasowa treść art. 118 kc stanowiła, iż jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Z podanych względów, na podstawie przytoczonych wyżej przepisów, powództwo należało oddalić jako przedawnione