Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 30 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2018 roku w Ł.

sprawy z powództwa L. S. C. de S. y (...) S.A. w M. Oddział w (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

zasądza od pozwanej M. S. na rzecz powoda kwotę 3.622,57 zł (trzy tysiące sześćset dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia 30 września 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 646 zł. (sześćset czterdzieści sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 429/15

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 30 września 2014 roku w elektronicznym postępowaniu uproszczonym, powód L. S. C. de S. y R. z siedzibą w M. działający przez Oddział w (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie od pozwanej M. S. kwoty 3.622,57 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 6 maja 2014 r. pozwana spowodowała kolizję drogową powodując szkodę po stronie M. H., po czym oddaliła się z miejsca zdarzenia. Powód wypłacił poszkodowanej odszkodowanie w łącznej kwocie 3.500 zł. Na podstawie art. 43 § 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych powód wystąpił do pozwanej o zwrot wypłaconego odszkodowania.

(pozew k. 2- 5)

Nakazem zapłaty z dnia 10 października 2014 roku Sąd Rejonowy dla Lublina- Zachód w Lublinie zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania.

(nakaz zapłaty k. 6)

Od powyższego orzeczenia pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, złożyła sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

(sprzeciw k. 7 v.)

Postanowieniem z dnia 17 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy dla Lublina Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Rejonowemu dla Łodzi Widzewa w Łodzi z uwagi na skuteczne wniesienie sprzeciwu.

(postanowienie k. 10)

W pozwie złożonym na urzędowym formularzu powód podtrzymał żądanie pozwu z identycznym uzasadnieniem jak w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(pozew na urzędowym formularzu k. 13- 15)

Pismem z dnia 17 kwietnia 2015 r. złożonym na formularzu odpowiedzi na pozew, pełnomocnik pozwanej potwierdził, że w dniu 6 maja 2014 r. M. S. cofając samochodem S. (...) najechała na samochód R. (...). Pozwana wysiadła z samochodu, a po stwierdzeniu, że w pojeździe, który najechała nie ma żadnej szkody, odjechała. W związku z tym strona pozwana zakwestionowała, aby do uszkodzeń samochodu R. (...) wskazanych przez powoda, mogło dojść na skutek najechania przez pojazd pozwanej.

(pismo pełn. pozwanej k. 45- 48)

Postanowieniem z dnia 15 maja 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi zwolnił pozwaną z kosztów sądowych w całości.

(postanowienie k. 76)

Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo zmianie.

(protokół rozprawy k. 212)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 maja 2014 r. na terenie parkingu (...) przy ul. (...) w Ł. M. S. kierując samochodem S. (...) o nr rej. (...), podczas manewru cofania uszkodziła samochód R. (...) o nr rej. (...), będący własnością M. H.. M. S. zatrzymała swój pojazd, wysiadła z niego, obejrzała samochód R. (...) o nr rej. (...), a następnie odjechała.

(notatka urzędowa k. 22- 23, zeznania świadka Ł. P. k. 181, okoliczności bezsporne)

W samochodzie R. (...) o nr rej. (...) uszkodzeniu uległy drzwi przednie i tylne lewe, listwa drzwi przednich i tylnych lewych oraz próg drzwi lewych.

(opinia biegłego k. 188- 195)

J. S. posiadał umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego- S. (...) o nr rej. (...) w okresie od 1 grudnia 2013 r. do 30 listopada 2014 r. zawartą z L. S. C. de S. y R. z siedzibą w M. Oddział w (...) z siedzibą w W..

(polisa ubezpieczeniowa k. 17- 18)

Pismem z dnia 3 czerwca 2014 r. L. S. C. de S. y R. z siedzibą w M. Oddział w (...) z siedzibą w W. zawiadomił M. H. o przyznaniu odszkodowania w wysokości 2.512,14 zł.

(pismo powoda k. 26, potwierdzenie przelewu k. 35, kalkulacja naprawy k. 83- 84)

W dniu 23 czerwca 2014 r. M. H. zawarła z L. S. C. de S. y R. z siedzibą w M. Oddział w (...) z siedzibą w W. ugodę, na podstawie której strony ustaliły, że z tytułu szkody wyrządzonej w dniu 6 maja 2014 r. w pojeździe R. (...) o nr rej. (...) przysługuje poszkodowanej świadczenie w wysokości 3.500 zł.

(ugoda k. 29)

Pismem z dnia 28 lipca 2014 r. L. S. C. de S. y R. z siedzibą w M. Oddział w (...) z siedzibą w W. zawiadomił M. H. o przyznaniu kwoty 987,86 zł w związku z realizacją ugody.

(pismo powoda k. 28, potwierdzenie przelewu k. 34)

Pismami z dnia 5 i 26 czerwca 2014 r. oraz 24 lipca 2014 r. L. S. C. de S. y R. z siedzibą w M. Oddział w (...) z siedzibą w W. wezwało M. S. do zapłaty kwoty 2.512,14 zł w związku ze szkodą z dnia 6 maja 2014 r.

(pisma powoda k. 30, 31, 32)

Pismem z dnia 25 sierpnia 2014 r. L. S. C. de S. y R. z siedzibą w M. Oddział w (...) z siedzibą w W. wezwał M. S. do zapłaty kwoty 3.500 zł w związku ze szkodą z dnia 6 maja 2014 r.

(pismo powoda k. 33)

Koszt naprawy samochodu R. (...) o nr rej. (...) wyniósł 4.195,57 zł.

(opinia biegłego k. 188- 195)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów w postaci dokumentów, których wiarygodność nie była przez strony kwestionowana, a także na podstawie opinii biegłego Z. G., która była pełna, jasna i logiczna. Opinia biegłego nie była również kwestionowana przez żadną ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Powód dochodził od M. S. kwoty 3.622,57 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30 września 2014 r. do dnia zapłaty, tytułem roszczenia regresowego w związku z wypłatą odszkodowania za szkodę spowodowaną przez pozwaną w samochodzie R. (...) o nr rej. (...). M. S. nie kwestionowała, że w dniu 6 maja 2014 r. kierując samochodem S. (...) o nr rej. (...) najechała na samochód należący do M. H.. Natomiast pozwana nie zgadzała się ze wskazanym przez powoda zakresem uszkodzeń wymienionego pojazdu, twierdząc, że w ogóle nie doszło do żadnej szkody w pojeździe R. (...) o nr rej. (...).

W przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy Księgi trzeciej Kodeksu cywilnego dotyczące umowy ubezpieczenia, przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz.U. 2003, Nr 124, poz. 1152 ze zm. ).

Zgodnie z treścią przepisu art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Stosownie do treści przepisu art. 23 ust. 1 ustawy, posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu, przy czym odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym z uwzględnieniem warunków wskazanych w ustawie (art. 35 i 36 ustawy). Obowiązki ubezpieczonego w związku z zaistnieniem zdarzenia drogowego wymienia art. 16 ustawy. Należy do nich m.in. udzielenie pozostałym uczestnikom zdarzenia niezbędnych informacji koniecznych do identyfikacji zakładu ubezpieczeń, łącznie z podaniem danych dotyczących zawartej umowy ubezpieczenia (art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy). W myśl zaś art. 43 pkt 4 ustawy, zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący zbiegł z miejsca zdarzenia.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawało, iż w czasie obowiązywania między właścicielem samochodu marki S. (...) o nr rej. (...), a powodem umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, pozwana kierując opisanym pojazdem podczas manewru cofania, najechała na samochód M. H.. Poszkodowana zgłosiła szkodę z ubezpieczenia OC powoda, który wypłacił jej odszkodowanie w łącznej wysokości 3.500 zł. Fakt wypłaty przez powoda na rzecz M. H. powyższej kwoty został potwierdzony dokumentami w postaci ugody oraz dwóch pism zawiadamiających poszkodowaną o wysokości przyznanego odszkodowania, a także potwierdzeniami przelewów.

Natomiast twierdzenia M. S. o braku szkody w pojeździe R. (...) należy uznać za jedynie próbę uniknięcia odpowiedzialności majątkowej za spowodowaną szkodę. Skoro pozwana w odpowiedzi na pozew przyznała się do najechania na samochód M. H., to trudno przyjąć, aby po zetknięciu się obu pojazdów, na lewym boku samochodu R. (...) nie pozostały żadne uszkodzenia. Powyższy wniosek znajduje wprost potwierdzenie w opinii biegłego Z. G., który stwierdził, że uszkodzenia samochodu R. (...) mogły powstać w okolicznościach wynikających z akt sprawy, w tym z zapisu monitoringu, czyli na skutek uderzenia przez wykonujący manewr cofania samochód S. (...).

Nie budzi również wątpliwości Sądu, że należy przyjąć, iż pozwana po spowodowaniu kolizji zbiegła z jej miejsca. Pojęcie zbiegnięcia z miejsca zdarzenia nie posiada swojej definicji ustawowej. W orzecznictwie przyjmuje się, iż zbiegnięcie z miejsca zdarzenia w rozumieniu art. 43 pkt 4 ustawy ma miejsce wtedy, gdy sprawca kolizji drogowej opuścił miejsce zdarzenia świadomie, bez spełnienia ciążących na nim obowiązków wynikających z art. 16 ustawy, w celu uniknięcia odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę. Uchybienie powyższym obowiązkom musi mieć przy tym swoje źródło w winie umyślnej lub rażącym niedbalstwie, przy czym wykazanie opisanych okoliczności leży po stronie zakładu ubezpieczeń ( zob. wyrok SO w Białymstoku z dnia 7.05.2009 r., II Ca 237/09, (...) Jak wskazał z kolei Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 25 sierpnia 1994 r. ( III CZP 107/94, OSNC 1995/1/15 ) brak definicji zbiegnięcia z miejsca zdarzenia oznacza, że nie można w ten sposób oceniać każdego oddalenia się kierowcy z miejsca zdarzenia drogowego. O zakwalifikowaniu danego zachowania uczestnika ruchu jako „zbiegnięcie” muszą decydować konkretne okoliczności faktyczne.

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż zachowanie pozwanej bezpośrednio po zdarzeniu niewątpliwie było nacechowane umyślnością. W odpowiedzi na pozew M. S. przyznała, że po najechaniu na pojazd M. H., wysiadła ze swojego samochodu i sprawdziła, czy w samochodzie R. (...) wystąpiły jakiekolwiek uszkodzenia. Powyższa relacja pozwanej znajduje potwierdzenie w zapisie z monitoringu, na którym zresztą swoje ustalenia oparł również biegły. Zatem należy przyjąć, że M. S. miała pełną świadomość spowodowania kolizji oraz wyrządzenia szkody w pojeździe M. H.. Pomimo powyższego po uderzeniu w samochód R. (...), pozwana odjechała z miejsca zdarzenia, zatem jej działanie cechowało co najmniej rażące niedbalstwo, o którym mowa w art. 43 ust. 4 ustawy. Reasumując Sąd uznał, że powód wykazał, iż zachowanie pozwanej nosiło znamiona zbiegnięcia z miejsca zdarzenia. Tym samym należy uznać, iż powód miał prawo żądać od M. S. zapłacenia należności regresowej.

Pozwana poza kwestionowaniem powództwa co do zasady, podważała również jego wysokość. I w tym jednak zakresie zarzuty M. S. Sąd uznał za chybione. W przedmiotowej sprawie uszkodzenia samochodu poszkodowanej zostały nie tylko udokumentowane w formie zdjęć, ale wynikają również z opinii biegłego, brak jest zatem podstaw do kwestionowania ich prawdziwości. Biegły Z. G. nie miał wątpliwości, że wszystkie uszkodzenia pojazdu R. (...) ujęte w kalkulacji szkody sporządzonej przez stronę powodową, mogły powstać podczas kolizji drogowej w dniu 6 maja 2014 r. Biegły wyraźnie stwierdził, że wycena kosztów naprawy przyjęta przez powoda nie jest wyceną zawyżoną, przyjęte stawki roboczogodziny oraz ceny rynkowe odpowiadają cenom rynkowym na dzień likwidacji szkody. Wartość naprawy pojazdu mogła być ustalona w kwocie 4.195,57 zł, czyli przewyższającej wartość wypłaconego M. H. odszkodowania.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać odsetek za czas opóźnienia, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. W związku z tym powodowi przysługiwała kwota 101,11 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych od kwoty 2.512,14 zł od dnia 10 czerwca 2014 r. (następny dzień po dacie dokonania przelewu kwoty 2.512,14 zł na rzecz M. H.) do dnia 29 września 2014 r. oraz kwota 21,46 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych od kwoty 987,86 zł od dnia 1 sierpnia 2014 r. (następny dzień po dacie dokonania przelewu kwoty 987,86 zł na rzecz M. H.) do dnia 29 września 2014 r. Ponadto Sąd zasądził odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty 3.622,57 zł zgodnie z żądaniem pozwu, czyli od dnia jego wniesienia do dnia zapłaty, przy czym od dnia 1 stycznia 2016 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając pozwaną, jako stronę przegrywającą w całości, obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda wszystkich kosztów procesu. Na koszty te złożyło się opłata od pozwu w wysokości 46 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu) w wysokości 600 zł.