Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku III Wydział Rodzinny i Nieletnich

w składzie:

Przewodniczący SSR Jolanta Dzitowska

Protokolant st.sekr.sąd. Zofia Mórawska

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2018r . w Giżycku

sprawy z powództwa małoletnich B. M., P. M. reprezentowanych przez matkę I. M.

przeciwko M. M. (1)

o podwyższenie alimentów

1.Podwyższa alimenty od pozwanego M. M. (1) na rzecz małoletnich powodów B. M., P. M. zasądzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie VI Wydział Cywilny Rodzinny z dnia 8 marca 2017r. w sprawie sygn. akt VIRC 168/16, z kwot po 700zł miesięcznie, do kwot po 900 (dziewięćset) złotych miesięcznie, łącznie 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminowi płatności każdej z rat do rąk matki I. M., poczynając od 1 grudnia 2018roku.

2. W pozostałej części powództwo oddala.

3. Zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 240 zł tytułem opłaty od której powódka była zwolniona z mocy ustawy.

4. Pozostałe koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi.

5. Wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt III RC 86/18

UZASADNIENIE

I. M. zastępująca małoletnich synów B. M. i P. M. w pozwie przeciwko M. M. (1) wniosła o zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie VI Wydział Cywilny Rodzinny, wydanego dnia 8 marca 2017r. w sprawie o sygn. akt VI RC 168/16, w zakresie punktu 4 orzeczenia, poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz małoletnich powodów alimentów w kwocie odpowiadającej 60% wartości miesięcznego wynagrodzenia netto pozwanego, płatnych w terminie do dnia 10 każdego miesiąca, z góry, do rąk przedstawicielki ustawowej małoletnich powodów I. M., z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, o ile nie zostanie przedłożony spis kosztów.

W uzasadnieniu wywiodła, że wyrokiem z dnia 8 marca 2017r. w sprawie sygn. akt VI RC 168/16 Sąd Okręgowy w Olsztynie rozwiązał przez rozwód małżeństwo pozwanego i przedstawicielki ustawowej powodów, z wyłącznej winy pozwanego. W punkcie 4 tego orzeczenia Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz małoletnich powodów kwotę po 700 złotych miesięcznie, łącznie 1.400 złotych tytułem alimentów.

Po wydaniu tego wyroku sytuacja życiowa i materialna małoletnich powodów jak i pozwanego zmieniła się. I. M. pracuje na stanowisku starszego referenta w (...) Oddziale (...) w G. za wynagrodzeniem w kwocie 1.953,63 zł netto miesięcznie. W uwagi na rozwód koniecznym było opuszczenie przez powodów i ich matkę dotychczas zajmowanego mieszkania. W zamian za nie A. (...) zaproponowała powódce lokal mieszkalny o powierzchni zaledwie 26,9 m ². I. M. nie skorzystała z tej propozycji, bowiem biorąc po uwagę jego metraż, nie miałaby możliwości prawidłowego funkcjonowania z dwoma dorastającymi synami. Wskazała, że A. zaproponowała jej ostatecznie pozostanie w dotychczas zajmowanym mieszkaniu, lecz nastąpiło to już po zawarciu przez nią umowy najmu innego lokalu mieszkalnego. Obecnie ponosi czynsz najmu tego mieszkania w kwocie 1.250 zł. Ponadto ponosi koszty związane z jego eksploatacją tj. opłaty za energię elektryczną i wodę w kwotach około 43 zł i około 57 zł. Opłaca telewizję kablową i internet za kwotę 143,98 zł oraz telefon z internetem mobilnym za kwotę 109,80 zł miesięcznie. Opłaca także przedszkole P. za kwotę 180 zł, szkółkę piłkarską obu synów za kwotę 180 zł oraz obiady szkolne P. za kwotę 55 – 60 zł. Podniosła, że do wydatków czynionych na synów zaliczyć należy także koszt paliwa w wysokości około 300 zł na dojazdy do pracy i szkoły, a także na treningi, koszt taksówek w wysokości 100 zł, którymi małoletni B. jeździ do szkoły podstawowej, w dni w których matka przebywa w pracy i nie jest w stanie go zawozić i odbierać z zajęć, kwotę 1.300 zł na zakup żywności oraz kwotę 700 zł na zakup odzieży, obuwia i artykułów gospodarstwa domowego. Ponoszone są także wydatki z uwagi na zaplanowaną I Komunię Świętą B., w których ojciec dziecka nie partycypuje. Matka małoletnich powodów ich miesięczny koszt utrzymania szacuje na kwotę 1.625 zł na B. i 1.678 zł na P..

W dalszej części uzasadnienia pozwu podniosła, że pozwany jest zatrudniony jako żołnierz zawodowy za wynagrodzeniem w kwocie około 5.500 zł neto miesięcznie. Po uiszczeniu alimentów na dzieci oraz ich matkę do dyspozycji pozostaje mu na utrzymanie kwota 3.700 zł. Poza wynagrodzeniem zasadniczym pozwany otrzymuje dodatki i premie, nie ponosi przy tym kosztów mieszkaniowych, bowiem zamieszkuje w bezpłatnym internacie, zaś obiady, które kosztują 10 zł za dzień, jada w pracy. Pozwany poza alimentami w żaden sposób nie dokłada się do utrzymania synów.

Pozwany M. M. (1) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew podał, że I. M. wnosi o zmianę wyroku rozwodowego, który uprawomocnił się niespełna pięć miesięcy przed datą wystąpienia przez nią z niniejszym powództwem. Podniósł, że biorąc pod uwagę stopień pozaalimentacyjnej partycypacji w utrzymaniu małoletnich powodów oraz sztuczne generowanie kosztów przez ich ustawową przedstawicielkę wyłącznie na użytek niniejszej sprawy, brak jest przesłanek uzasadniających podwyższenie alimentów.

A. po odrzuceniu przez powódkę propozycji przyjęcia mieszkania przy ul. (...), zaproponowała jej przestronny lokal o powierzchni 75 m ² w dogodnej lokalizacji. Przedstawicielka ustawowa chłopców zdecydowała się natomiast na wynajem jednego z najdroższych w G. lokali o powierzchni 48,10 m ² za kwotę 1.250 zł, powiększoną o koszt mediów. Biorąc pod uwagę jego metraż, średnie ceny najmu kształtują się w wysokości ok. 900 zł. W przedmiotowym mieszkaniu zamieszkuje również matka byłej żony pozwanego, co uzasadnia podział opłat na więcej osób. Pozwany zaprzeczył temu, że powódka ponosi koszt telewizji kablowej w wysokości 143,98 zł, gdyż ma wykupiony pakiet za kwotę 50 zł miesięcznie. (...) pozwanego korzystają z telefonów i internetu mobilnego opłacanego przez M. M. (1). Dodał, iż nie można uznać kosztów dojazdu do pracy matki dzieci za uzasadnione i usprawiedliwione potrzeby małoletnich. B. do szkoły chodzi pieszo, bądź dojeżdża rowerem, natomiast P. jest odbierany z przedszkola przez babcię. Wskazane w pozwie koszty wyżywienia synów są zawyżone, a opłaty za przedszkole P. wynoszą 272,61 zł, a nie 313 zł miesięcznie.

Pozwany w dalszej części odpowiedzi na pozew dodał, iż zgodnie z wyrokiem rozwodowym spędza z dziećmi, co drugi tydzień miesiąca od piątku do niedzieli, tydzień ferii, miesiąc wakacji oraz 3 dni w okresie świąt Wielkanocy oraz 7 bądź 4 dni w okresie Bożego Narodzenia. Przez ten czas dzieci pozostają na jego wyłącznym utrzymaniu. W obecnym miejscu zamieszkania umeblował synom pokój, a także zaciągnął kredyt na zakup gry (o której chłopcy od dawna marzyli) w kwocie 2.048,99 zł. Wobec braku obecności rodziny pozwanego na przyjęciu komunijnym B., zdecydował się na zorganizowanie mu drugiego przyjęcia. Koszt cateringu z tego tytułu jaki poniósł, to 1.350 zł.

Odnośnie swojego miejsca zamieszkania wskazał, że nie mieszka w internacie, a w niewykończonym domu w S.. Ponosi koszty w wysokości 82,50 zł za energię elektryczną, 110 zł za wodę, zaś za opał płaci 1.500 zł. Mieszka razem ze swoją partnerką. Na wykończenie domu oraz umeblowania i wyposażenia pokoju synów zaciągnął w kwietniu 2018r. pożyczkę w kwocie 62.000 zł. Jej miesięczna rata wynosi 1.228 zł. Na paliwo wydatkuje miesięcznie 1.700 zł. Na kontakty z dziećmi pozwany dojeżdża z S., czyli w jedną stronę ponad 270 kilometrów.

Na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2018r. strona powodowa sprecyzowała żądanie pozwu, w ten sposób, że wskazała, iż domaga się zasądzenia na rzecz małoletnich B. i P. alimentów w kwotach po 1.450 zł na każde z dzieci (k. 345v).

Na kolejnych rozprawach strony podtrzymywały wyrażone w sprawie stanowiska (k.494, 571 – 571v),

W wyniku przeprowadzonej rozprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. M. (1) i I. M. związek małżeński zawarli 05 stycznia 2008r. w G.. W trakcie jego trwania wymienionym urodziło się dwoje dzieci – B. M. ur. (...) i P. M. ur. (...)

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 8 marca 2017r. sygn. akt VI RC 168/15 orzeczono rozwiązanie małżeństwa wymienionych przez rozwód, z winy powoda M. M. (1). Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi stron powierzono obojgu rodzicom, ustalając miejsce ich pobytu przy matce. Nadto ustalono kontakty ojca z dziećmi, które mają odbywać się w co drugi tydzień od piątku godziny 17.00 do niedzieli godziny 19.00, w okresie ferii zimowych przez jeden tydzień oraz przez jeden miesiąc wakacji letnich w terminach ustalonych przez strony. Ustalono także wykonywanie kontaktów w okresach świąt Wielkanocy i Bożego Narodzenia. Wyrokiem zobowiązano obie strony do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania małoletnich, a udział ojca w ponoszeniu tych kosztów określono na kwoty po 700 zł miesięcznie na każde dziecko, łącznie 1.400 zł, płatne do rąk matki dzieci do 10 dnia każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z raty. Od M. M. (1) zasądzono także alimenty na rzecz I. M. w wysokości po 400 złotych, płatne na warunkach określonych w orzeczeniu. Apelacje obu stron od powyższego wyroku zostały oddalone orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku sygn. I A Ca 370/17 z dnia 6 listopada 2017r. (d: odpis zupełny aktu małżeństwa k. 17, odpisy skrócone aktów urodzenia k. 18, 19, wyrok k. 679 – 679v i k. 876 – akt sprawy SO w Olsztynie sygn. VI RC 168/15).

W czasie orzekania w sprawie rozwodowej stron ich małoletnie dzieci miały niespełna 9 i 6 lat. Pozostawały pod bezpośrednią opieką I. M.. Były dziećmi zdrowymi, nie cierpiały na żadne choroby przewlekłe i nie wymagały ponadstandardowych wydatków związanych z ich utrzymaniem (uzasadnienie k. 686v akt SO w Olsztynie sygn. akt VI RC 168/15).

I. M. pozostawała w tym czasie zatrudniona w Jednostce Wojskowej w G. na stanowisku księgowej z wynagrodzeniem w wysokości 2.497,80 zł miesięcznie brutto. M. M. (1) pełnił natomiast służbę jako żołnierz zawodowy w Jednostce Wojskowej w W. i osiągał wynagrodzenie netto w wysokości 5.500 – 6.000 zł miesięcznie. Mieszkał wówczas w internacie za który nic nie płacił. Ponosił koszty utrzymania mieszkania stron w G. w postaci m.in. czynszu w kwocie 450 zł, opłat za gaz, prąd, wodę. Ogół jego wydatków związanych z opłatami wynosił w granicach 2.100 zł miesięcznie (uzasadnienie k. 686v akt SO w Olsztynie sygn. akt VI RC 168/15, zaświadczenia k. 561, 560, 675 akt SO w Olsztynie sygn. akt VI RC 168/15).

W toku sprawy o rozwód pozwany deklarował, że wydatki związane z utrzymaniem mieszkania zajmowanego przez powódkę i dzieci będzie pokrywał zarówno do czasu wydania orzeczenia, jak i po orzeczeniu rozwodu (d: protokół k. 162 akt SO w Olsztynie sygn. akt VI RC 168/15).

Na rozprawie przed wydaniem orzeczenia przez Sąd Okręgowy w Olsztynie I. M. podawała, że może pozostać w dotychczas zajmowanym mieszkaniu stron pod warunkiem ponoszenia 150% czynszu, który wyniesie wówczas około 600 zł (d: protokół k. 677v akt SO w Olsztynie sygn. akt VI RC 168/15).

Aktualnie pozwany pozostaje nadal zatrudniony w wojsku – w D. na stanowisku żołnierz zawodowy. Jego miesięczne uposażenie z tego tytuły wynosi 5.550,72 zł netto. W sierpniu 2018r. pozwany otrzymał nagrodę uznaniową w kwocie 246 zł netto. Pozwany dodatkowo do wynagrodzenia otrzymuje co miesiąc kwotę 900 zł tytułem dodatku mieszkaniowego, a nadto tzw. „trzynastkę” oraz świadczenie urlopowe w wysokości po 918,13 zł na siebie i dzieci. Nie otrzymuje obecnie dodatku „za rozłąkę”, ani zwrotu za przejazd raz w miesiącu do członków rodziny. Wyjaśnił, że wynika to z tego, iż ma inne miejsce zameldowania niż dzieci. Dochód pozwanego w 2017r. pomniejszony o należny podatek oraz składki ubezpieczeniowe wyniósł 80.063,30 zł. Daje to kwotę 6.672 zł miesięcznie. Pozwany w ostatnim czasie ubiegał się o awans zawodowy, lecz nie zdał wszystkich egzaminów i go nie uzyskał. W zakresie tym wyjaśnił, że spowodowane to było donosem, że jakoby dojeżdża na sprawy rozwodowe za pieniądze wojska (wyjaśnienia M. M. (1) k. 345, 347v - 348, pismo przygotowawcze k. 324 – 324v, wyjaśnienia stron k. 573v, d: zaświadczenie k. 332, zaświadczenie k. 432, zeznania M. M. (1) k. 573v, PIT 11 i 37 k. 509 – 510, 564 – 570).

Pozwany mieszka aktualnie z partnerką J. O., w jej domu położonym w S.. Do pracy dojeżdża do W.. Zaciągnął pożyczkę w wysokości 62 tys. zł, która przeznaczona została na prace wykończeniowe domu. Część tej kwoty została wydatkowana na przygotowanie pokoju małoletnich B. i P.. Pozwany zakupił między innymi dla dzieci podwójne łóżko z materacami za łączną kwotę 2.407 zł, meble i telewizor. Miesięczna rata pożyczki wynosi 1.228 zł. Pozwany dokłada się do opłat na utrzymanie domu. Koszty z tym związane wynoszą ok. 300 zł miesięcznie za energię elektryczną, 100 zł za wodę, zaś roczny koszt opału wynosi 3 – 4 tys. zł. Pozwany z partnerką starają się dzielić opłatami po połowie. Nie mają dostępu do swoich dochodów (d: zeznania J. O. k. 495v – 496v, rachunki k. 235 – 238, dokumentacja zdjęciowa k. 231 – 234, umowa pożyczki k. 242 – 250).

Pozwany na początku kwietnia 2018r. posiadał na koncie bankowym w banku (...) kwotę 275,33 zł. W kwietniu na rachunek ten wpłynęła kwota 62 tys. zł z tytułu zaciągniętej pożyczki. Dnia 11 października 2018r. na koncie tym znajdowała się kwota 1,96 zł. M. M. (1) posiada także drugie konto na którym w okresie od kwietnia do października 2018r. saldo wynosiło maksymalnie 5.451,68 zł (d: dokumenty bankowe k. 433 – 455).

Partnerka pozwanego pracuje jako tłumacz, a nadto zajmuje się sprzedażą samochodów. M. M. (1) po pracy pomaga jej w prowadzeniu tej działalności wykonując drobne naprawy pojazdów, zajmując się ich ubezpieczeniem oraz wystawiając ogłoszenia. J. O. z pracy tłumacza osiąga dochód w wysokości ok. 2.000 zł netto. (wydrukowana informacja z internetu k. 343, d: zeznania J. O. k. 496 – 496v, wydruk z (...) k. 335, wydruki ogłoszeń internetowych k. 336 – 342).

Pozwany regularnie wykonuje kontakty z dziećmi, z którymi widzi się co dwa tygodnie. Odbiera chłopców z G. w piątki około godz. 17 oraz odwozi ich do miejsca ich zamieszkania w niedzielę. W związku z dojazdami między S. i G. oraz dojazdami do pracy pokonuje rocznie samochodem ok. 50 – 60 tys. kilometrów. Wysokość kosztu paliwa pozwany szacował na kwotę ok. 11 tys. zł w ciągu 6 miesięcy (wyjaśnienia M. M. (1) k. 347, d: dokumenty bankowe k. 254 – 266, faktury za benzynę k. 532, 533).

Pozwany w ostatnim czasie kupił dzieciom motocykle wraz ze strojami, konsolę do gier PS4, na którą zaciągnął kredyt z miesięczną ratą w kwocie 102,45 zł, opłaca telefony synów z internetem, przygotował im boisko z bramkami, które kupił, nabył tablicę edukacyjną, książki oraz płyty DVD, stroje sportowe, zegarki, fotele „gamingowe”. Opłaca koszty serwisu i utrzymania motocykli chłopców. Kupił dzieciom telefony. Pozwany jeździł nadto z dziećmi na wycieczki, m.in. nad morze i spędzał z nimi aktywnie czas. Zdarza się, że chłopcy chcą zostać u taty dłużej. Partnerka pozwanego ma dobry kontakt z synami M. M. (1) (wyjaśnienia pozwanego k. 346v – 248v, d: umowa kredytu k. 239 – 240, dokumenty bankowe k. 176 -18, dokumentacja zdjęciowa k. 192 – 234, 534 – 545, zeznania K. O. k. 496v – 497, zeznania J. O. k. 495v – 496v, faktury k.527 – 532, zeznania pozwanego k. 572v – 573v).

Małoletni B. w 2018r. obchodził I komunię świętą. Pozwany oraz członkowie jego rodziny obecni byli wówczas w K., nie brali jednak udziału w uroczystości organizowanej przez powódkę. Byli na nią zaproszeni. M. M. (1) zorganizował synowi odrębną uroczystość dla członków swojej rodziny w innym terminie. Catering na przyjecie kosztował 1.350 zł (d: faktura k. 241, potwierdzenia nadań k. 315, zeznania K. O. k. 496v – 497).

Strony postępowania nie udostępniają wzajemnie drugiemu rodzicowi rzeczy związanych z małoletnimi np. chłopcy nie zabierają zabawek kupionych przez ojca do G., nie biorą z domu w G. na czas kontaktów z ojcem dodatkowej odzieży (d: zeznania I. M. k. 572 – 572v, zeznania M. M. (1) k. 572v – 573v).

Strony są w trakcie postępowania o podział majątku wspólnego (d: zeznania I. M. k. 572).

W czasie sprawy o rozwód stron powódka wraz z małoletnimi dziećmi zamieszkiwała w lokalu położonym w G. przy ul. (...). Mieszkanie to stanowiło lokal mieszkalny, który przysługiwał pozwanemu M. M. (1) na mocy decyzji o przydziale lokalu mieszkalnego z zasobów A.. Wyrok rozwodowy stron uprawomocnił się w dniu 6 listopada 2018r., w związku z czym pozwany przesłał jego odpis A. Odział w O.. Pismem z dnia 13 listopada 2017r. A. Oddział (...) O. zawiadomił powódkę o konieczności przeprowadzenia procedury rozkwaterowania po orzeczonym rozwodzie z tego lokalu mieszkalnego. Pismem tym powódka zobowiązana została do przesłania A. stosowanego oświadczenia w terminie 7 dni. Pismem datowanym na dzień 21 listopada 2017r. I. M., kierowanym do Dyrektora A., zwróciła się z prośbą o wydanie decyzji o prawie do tymczasowego zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu. Do pisma załączyła żądane od niej oświadczenie, w którym wskazała między innymi, że nie posiada tytułu prawnego do innego lokalu mieszkalnego.

W dalszym toku zdarzeń pismem z dnia 27 listopada 2017r. A. poinformowała powódkę, że możliwe jest zawarcie z nią umowy najmu lokalu mieszkalnego przy ulicy (...) o powierzchni użytkowej 26,9 m ². Zobowiązano wówczas I. M. do wyrażenia w terminie 7 dni stanowiska, czy przyjmie zaproponowany lokal. Pismo to powódka odebrała w dniu 29 listopada 2017r. Pismem z dnia 5 grudnia 2017r. powódka poinformowała, że odmawia przyjęcia zaproponowanego jej lokalu mieszkalnego, jednakże swojego oświadczenia nie podpisała. W dniu 13 grudnia 2017r. (data odbioru pisma) została wezwana do usunięcia powyższego braku. Następnie pismem z dnia 12 grudnia 2017r., odebranym przez powódkę w dniu 21 grudnia 2017r., I. M. została proszona o skontaktowanie się w terminie 7 dni z zarządcą tej nieruchomości w celu ustalenia terminu protokolarnego przejęcia lokalu. Organ w tym piśmie wskazał, że oczekuje na odpowiedź powódki odnośnie przyjęcia zaproponowanego jej lokalu przy ul. (...) w G., a protokolarne przejęcie mieszkania położonego przy ul (...) pozwoli jej swobodne w nim funkcjonować do czasu zakończenia postępowania w sprawie rozkwaterowania. Od tego momentu powódka byłaby zobowiązana do uiszczania opłat za ten lokal w wysokości 448,97 zł. Pismem z dnia 19 grudnia 2017r., czyli jeszcze przed odebraniem ostatniego pisma A. dotyczącego protokolarnego przejęcia mieszkania, powódka poinformowała, że odmawia przyjęcia zaproponowanego jej mieszkania położonego przy ul. (...) oraz, że opuściła wraz z dziećmi dotychczas zajmowany lokal położony przy ul. (...) (d: dokumentacja A. k. 358).

I. M. w dniu 15 grudnia 2017r. zawarła umowę najmu lokalu mieszkalnego z osobą trzecią (d: umowa k. 13 – 15).

Powódka I. M. nadal jest zatrudniona w (...) Oddziale (...) w G. na stanowisku referenta z wynagrodzeniem netto wynoszącym miesięcznie 2.080,27 zł. Tak jak pozwany otrzymuje tzw. „trzynastkę” oraz świadczenie urlopowe w wysokości ok. 1.000 zł. Jej łączny dochód w miejscu pracy w 2017r. wyniósł, po odjęciu podatku i składek ubezpieczeniowych, 28.549,80 zł. Daje to miesięcznie kwotę 2.382 zł. Powódka ponosi wydatki między innymi na szkółkę piłkarską synów w kwocie 180 zł miesięcznie. Płaci także kwotę ok. 300 zł miesięcznie na przedszkole do którego uczęszcza małoletni P. oraz kwotę ok. 60 zł tytułem wykupienia obiadów syna B. w szkole (d: rachunki za przedszkole k. 23,32, 71, 102, rachunki za szkółkę piłkarską k. 24, 32, 72, 104, rachunki za obiady B. k. 29, 37, 80, 105, zaświadczenie k. 371, zeznania I. M. k.573v, zeznanie podatkowe PIT 11 k. 509 – 510).

Aktualnie powódka mieszka wraz z dziećmi w wynajmowanym w G. mieszkaniu o powierzchni ok. 48 m ². Miesięczny czynsz najmu wynosi 1.250 zł, nadto I. M. uiszcza koszty związane z jego eksploatacją w postaci opłat za energię elektryczną ok 43 zł miesięcznie, opłat za wodę w wysokości ok. 57 zł miesięcznie. Opłaca także telewizję (...) oraz telefony (d: umowa k. 13 – 15, rachunki za wynajem k. 22, 31, 70, rachunek za prąd k. 28). Ponosi także koszty utrzymania dwóch samochodów oraz dojazdów do pracy i dowożenia synów na zajęcia piłkarskie oraz szkoły i przedszkola (pozew k. 6, d: zeznania I. M. k. 572 – 572v).

Okresowo z powódką mieszka jej matka, będąca na emeryturze - S. S.. Wymieniona jest u córki kilka razy w roku i gdy przyjedzie zostaje na około 3 tygodnie, czasem miesiąc. W tym czasie pomaga powódce w opiece nad dziećmi. I. M. nie jest właścicielką mieszkania w L., które należy do S. S. i jej męża. Powódka nie otrzymuje za jego wynajem żadnych kwot (pismo k. 286v – 287, d: zeznania S. S. k. 494v – 495v).

Sąd zważył, co następuje :

Sąd za całkowicie wiarygodne uznał dowody z przedstawionych w sprawie dokumentów, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony postępowania, a ich autentyczność nie budzi wątpliwości. Sąd podzielił również zeznania przesłuchanych w sprawie świadków w osobach J. O. i K. M. w zakresie ustalonego wyżej stanu faktycznego. Świadkowie ci zeznawali przede wszystkim odnośnie udziału powoda w ponoszeniu przez niego dodatkowych - poza alimentami - kosztów związanych z dziećmi takimi jak zakup im sprzętów zabawek, czy koszty dojazdu do nich. Ich zeznania znajdują w tym zakresie potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w sprawie, w szczególności w postaci dokumentacji zdjęciowej, fakturach, czy zeznaniach pozwanego. Okoliczności te w toku postępowania nie były także kwestionowane przez drugą stronę postępowania.

Sąd podzielił również zeznania S. S. – matki powódki, w szczególności w zakresie w jakim wyjaśniła, że nie mieszka stale z córką, a jedynie okresowo i uzasadnione jest to tym, że pomaga jej wówczas w opiece nad dziećmi. Wątpliwości też nie budziły jej zeznania odnośnie faktu, że powódka nie jest właścicielką mieszkania położonego w L. i nie czerpie z jego wynajmu korzyści finansowych. W tym zakresie strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowód, które by przeczyły tym zeznaniom. Sąd odrzucił natomiast jako sprzeczne z oceną całości materiału dowodowego zeznania tego świadka dotyczące stosunku pozwanego do synów oraz w zakresie w jakim świadek podważał czynione - ponad alimenty - przez M. M. (1) wydatki na dzieci.

Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, a zakres tych świadczeń wyznaczają z jednej strony usprawiedliwione potrzeby dziecka, z drugiej możliwości zarobkowe i majątkowe rodzica – art. 133 § 1 oraz art.135 § 1 kr i o.

Przepis art. 138 kr i o umożliwia korektę zakresu obowiązku alimentacyjnego, w razie zmiany stosunków, przez którą rozumieć należy zmiany w zakresie potrzeb uprawnionego oraz możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego.

Od czasu ostatniego ustalenia wysokości alimentów upłynął bardzo krótki okres czasu, jednakże w przedmiotowej sprawie zachodzą w ocenie Sądu przesłanki umożliwiające korektę ich wysokości. W świetle przeprowadzonych dowodów zasadne zdaniem Sądu jest podwyższenie kwoty alimentów należnych małoletnim do kwoty po 900 zł miesięcznie.

Przyczyny uzasadniającej podwyższenie świadczeń alimentacyjnych strona powodowa upatrywała przede wszystkim w okoliczności zwiększenia ponoszonych przez nią wydatków mieszkaniowych. Kwestia ta stanowiła główną oś sporu między stronami.

Jak wskazano wcześniej zajmowane w czasie rozwodu przez powódkę mieszkanie przydzielone było z zasobów A. M. M. (1). Powódką jest pracownikiem wojska, lecz cywilnym i mieszkanie takie jej nie przysługiwało.

Uregulowanie dotyczące zakwaterowania żołnierzy oraz ich rodzin znajduje się w Ustawie o Zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (tj. Dz. U. z 2018r. poz. 2356).

Ustawa ta przewiduje, że w przypadku rozwodu żołnierza zawodowego posiadającego dziecko i zajmującego lokal mieszkalny, dyrektor oddziału regionalnego właściwy ze względu na położenie lokalu mieszkalnego dotychczas wspólnie zajmowanego przez żołnierza zawodowego i jego małżonka, dokonuje rozkwaterowania byłych małżonków po uprawomocnieniu się wyroku orzekającego rozwód, w ten sposób, że uchyla decyzję o przydziale lokalu mieszkalnego i z byłym małżonkiem żołnierza zawodowego wychowującym dziecko, który nie posiada tytułu prawnego do zajmowania innego lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego jednorodzinnego i nie jest uprawniony do lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego jednorodzinnego na podstawie odrębnych przepisów, zawiera na czas oznaczony umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w tej samej miejscowości albo miejscowości pobliskiej albo za jego zgodą w innej miejscowości, w której Agencja posiada wolny zasób mieszkaniowy i internatowy (art. 41a ust 1 punkt 2 a, b, c).

Lokal mieszkalny, o którym mowa wyżej, powinien nadawać się do zamieszkania ze względu na wyposażenie i stan techniczny, zaś powierzchnia użytkowa podstawowa przypadająca na członka gospodarstwa domowego najemcy nie może być mniejsza niż 5 m ², przy czym lokal ten może być o obniżonym standardzie (art. 41a ust. 2).

Art. 41a ust. 3 ustawy przewiduje, że w przypadku odmowy zawarcia umowy najmu i odmowy opróżnienia lokalu mieszkalnego, dotychczas zajmowanego przez osobę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, dyrektor oddziału regionalnego wzywa do opróżnienia lokalu mieszkalnego i stosuje odpowiednio przepisy art. 41 ust. 4-7 tej ustawy, które stanowią o procedurze opróżniania lokalu mieszkalnego oraz o odszkodowaniu za okres zamieszkiwania w tym lokalu.

Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę zarówno ustalenia faktyczne poczynione w sprawie jak i przytoczone uregulowanie prawne, nie można podzielić argumentacji pozwanego, że powódka celowo, na potrzeby postępowania, opuściła zajmowany wcześniej lokal mieszkalny, i że był to z jej strony „chytry plan” (k. 347v). Odnośnie tych kwestii strona pozwana podnosiła, iż I. M., gdyby przystąpiła do procedury rozkwaterowania mieszkania przy ul. (...) w G., to mogłoby to trwać latami, gdyż było to duże mieszkanie. Okoliczność taka nie znajduje oparcia w materiale dowodowym, a strona, która ją podnosiła, nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów na jej poparcie. Sąd w tej sytuacji powyższe stwierdzenie strony pozwanej uznać może jedynie za jedynie polemikę, która stanowi przypuszczenie, nie zaś wiedzę pewną. Oczywiście nie można wykluczyć, że powódka przejmując protokolarnie mieszkanie przy ul. 1 – M. (co nie wstrzymuje procedury rozkwaterowania), mogłaby zamieszkiwać w nim długi okres czasu zgodnie z twierdzeniami pozwanego, jednakże w tym samym stopniu przypuszczać można, że sama procedura rozkwaterowania mogłaby przebiec szybko.

Z uwagi na powyższe Sąd nie dopatrzył się istotności w kwestii, którą również podnosiła strona pozwana, dotyczącej czy I. M. zawierając umowę najmu miała wiedzę o wystosowaniu do niej pisma z A. z dnia 12 grudnia 2017r. dotyczącego konieczności protokolarnego przejęcia mieszkania (k. 347v). Pozwany w tym zakresie podnosił, że informował o tym piśmie powódkę, a nadto, że była ona informowana także przez pracownika Agencji, że pismo takie zostało do niej wystosowane. Zauważyć należy, że z pisma tego jednoznacznie wynika, że protokolarne przejecie pozwoliłoby wprawdzie funkcjonować powódce w dotychczasowym miejscu zamieszkania, ale nie wpływa na wstrzymanie procedury rozkwaterowania.

W tej sytuacji decyzja powódki o wynajmie w dniu 15 grudnia 2017r. innego mieszkania wydaje się racjonalna. Zważyć należy, że analiza dokumentacji dotyczącej procedury rozkwaterowania mieszkania przy ul (...) wskazuje, że przebiegała ona względnie szybko i trudno czynić powódce zarzut, że gdy nadarzyła się taka okazja, przeniosła się do innego mieszkania, tym bardziej, że złożona jej propozycja z A. mieszkania o powierzchni 26m ² nie jawi się jako atrakcyjna. W tej kwestii nawet pozwany w czasie procesu nie czynił zarzutów powódce, iż nie przyjęła proponowanego mieszkania na ul. (...) o tak małej powierzchni.

Drugą osią sporu stron była kwestia partycypacji pozwanego w ponoszonych rachunkach mieszkaniowych. Strona powodowa podnosiła, iż pozwany w czasie rozprawy rozwodowej deklarował, że będzie te rachunki w dalszym ciągu opłacał, zaś Sąd wówczas orzekający brał tę kwestię pod uwagę przy ustalaniu wysokości obciążającego go obowiązku alimentacyjnego. Pozwany z kolei przeciwnie, utrzymywał, że w czasie sprawy rozwodowej deklarował, że rachunki te będzie opłacał do czasu wydania wyroku.

Sąd odnośnie tej kwestii zauważa, iż z treści protokołu rozprawy przed Sądem Okręgowym w Olsztynie – tak sporządzonego za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk i obraz, jak i pisemnego, wynika, że pozwany deklarował, że także po orzeczeniu rozwodu będzie w dalszym ciągu partycypował w ponoszeniu tych kosztów (k. 161 – 163 akt SO w Olsztynie sygn. akt VI RC 168/15). Także z uzasadnienia wyroku tegoż Sądu wynika, że okoliczność ponoszenia przez M. M. (1) opłat mieszkaniowych była brana pod uwagę przy ustalaniu wysokości alimentów (k. 689 akt SO w Olsztynie sygn. akt VI RC 168/15).

Od czasu rozwodu stron i orzeczenia o wysokości obowiązku alimentacyjnego pozwanego wobec małoletnich dzieci, do czasu wniesienia powództwa w niniejszej sprawie, upłynął bardzo krótki okres czasu, bo zaledwie 6 miesięcy.

W ocenie Sądu nie uległy istotnej zmianie potrzeby małoletnich B. i P. dotyczące takich kosztów jak ich wyżywienie, zakup odzieży, czy przedmiotów codziennego użytku. Strona powodowa podnosiła wprawdzie, że w ostatnim czasie płaci więcej za szkółkę piłkarską chłopców, lecz zauważyć należy, że określenie wysokości alimentów nie odnosi się ściśle do matematycznego wyliczenia ponoszonych kosztów. Gdyby tak przyjąć to każda najmniejsza zmiana sytuacji życiowej, taka jak choćby niewielka podwyżka cen wody, powodowałaby dezaktualizację orzeczenia. Koszty utrzymania małoletnich chłopców rozumiane natomiast jako pewna orientacyjna kwota, odpowiadająca ich przeciętnemu kosztowi życia i odpowiadająca ich określonej stopie życiowej oraz usprawiedliwionym potrzebom, nie zmieniły, - poza zwiększeniem kosztów mieszkaniowych z przyczyn przytoczonych wyżej. I. M. w związku z koniecznością przeprowadzenia się do nowego mieszkania oraz zaprzestaniem uczestniczenia pozwanego w ponoszeniu opłat, ponosi obecnie te wydatki w większym wymiarze. Nie ulega natomiast wątpliwości, że koszty mieszkaniowe rodzica, który sprawuje bezpośrednią opiekę nad dziećmi stanowią także usprawiedliwione potrzeby małoletnich.

Powódka zarabia miesięcznie około 2.100 zł oraz otrzymuje dodatki i tzw. „trzynastkę”. Miesięczne dochody netto pozwanego powiększone o dodatki i „trzynastkę”, określić można na kwotę ok. 6.500 zł. Strony nie posiadają dodatkowych dochodów poza tymi, które wynikają z ich zatrudnienia. W tej sytuacji biorąc pod uwagę zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb małoletnich Sąd uznał za właściwe podwyższenie należnych im alimentów do kwot po 900 zł miesięcznie. Wyższa suma alimentów pokryje zwiększone wydatki związane z wynajmem i utrzymaniem lokalu, w którym dzieci, przez większą część roku zamieszkują. Stanowi przy tym ok. 27 – 28 % dochodów pozwanego.

Odnotować trzeba, że pozwany posiada bardzo dobre relacje z małoletnimi i poza alimentami wydatkuje na nie znaczne kwoty kupując im dodatkowo gry, spędzając z nimi aktywnie czas, zabierając na wycieczki, a nawet nabył chłopcom motocykle. Ponosi przy tym znaczne koszty na dojazdy z miejsca swojego zamieszkania do miejsca zamieszkania dzieci, celem kontaktów. Zaznaczyć należy jednak, że zapewnienie małoletnim przez rodzica kosztownych atrakcji, nie może wyprzedzać obowiązku tego rodzica udziału w zapewnieniu dzieciom godnych warunków mieszkaniowych. Pozwany w sposób szczególny nie zadbał o to, aby jego synowie po rozwodzie zamieszkiwali w podobnych warunkach, jak w okresie małżeństwa.

Uwzględnienie powództwa w zakresie żądania podwyższenia alimentów do kwoty 1.450 złotych miesięcznie na każde dziecko, biorąc pod uwagę skalę pozaalimentacyjnego udziału pozwanego w ich utrzymaniu oraz ponoszone przez niego znaczne koszty dojazdów na kontakty, mogłoby utrudnić M. M. (1) regularne uczestniczenie w ich wychowaniu, co byłoby ze szkodą dla małoletnich.

W pozostałej części więc Sąd powództwo oddalił.

Sąd na podstawie art.98 kpc obciążył pozwanego kosztem opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powódka była ustawowo zwolniona uznając, iż tego rodzaju rozstrzygnięcie znajduje uzasadnienie w aktualnej sytuacji finansowej zobowiązanego.

Pozostałe koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie zniósł – art.100 kpc.

W oparciu o art. 333 § 1 pkt 1 kpc Sąd wyrokowi w części zasądzającej alimenty nadał rygor natychmiastowej wykonalności.