Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 marca 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt I C 941/17 z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. przeciwko S. K. o zapłatę: 1) oddalił powództwo, 2) zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz S. K. kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona powodowa, zaskarżając orzeczenie w całości. Rozstrzygnięciu skarżący zarzucił naruszenie:

- art. 43 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że do uznania, iż kierujący pojazdem nie ma uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym konieczne jest co najmniej wydanie w dacie zdarzenia decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, a także zatrzymanie dokumentu prawa jazdy z powodu przekroczenia limitu 24 punktów karnych nie jest jednoznaczne z utratą uprawnień do kierowania pojazdami w świetle ww. ustawy,

- art. 114 ust. 1 w zw. z art. 140 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym, poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że kierujący, który został skierowany na kontrolę sprawdzenia kwalifikacji posiada w świetle prawa uprawnienia do prowadzenia pojazdu, aż do czasu wydania decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem silnikowym w razie niepoddania się sprawdzeniu kwalifikacji,

- art. 135 ust. 1 ppkt. g) ustawy prawo o ruchu drogowym, poprzez niezastosowanie, zgodnie z którym w przypadku przekroczenia limitu 24 punktów karnych następuje zatrzymanie prawa jazdy, bez prawa do kierowania pojazdem na podstawie wydanego pokwitowania zatrzymania prawa jazdy.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 16.034,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postepowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie w całości apelacji powoda, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz ze zwrotem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17 zł.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego art. 43 ust. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, art. 114 ust. 1 w zw. z art. 140 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym, art. 135 ust. 1 ppkt. g) ustawy prawo o ruchu drogowym koncentrują się na zakwestionowaniu dokonanej przez Sąd I instancji oceny prawnej, że w dniu zdarzenia kierujący pojazdem marki F. (...) – S. K. posiadał uprawnienia do kierowania pojazdem.

Wbrew zarzutom powoda stwierdzić należy, że zatrzymanie dokumentu prawa jazdy z powodu przekroczenia limitu 24 punktów karnych nie jest jednoznaczne z utratą uprawnień do kierowania pojazdami. Uprawnienia takie kierujący pojazdem traci na skutek decyzji administracyjnej wydanej przez starostę a nie na skutek zatrzymania prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 ppkt. g ustawy prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 103 pkt. 1 ppkt. c, d ustawy z dnia 5 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (Dz.U.2014.600 tj. z dnia 2014.05.13) starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku: stwierdzenia utraty kwalifikacji, na podstawie wyniku egzaminu państwowego przeprowadzonego w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i 3, niezgłoszenia się we wskazanym terminie na egzamin państwowy, który miał być przeprowadzony w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 lit. b;.

Na dzień zdarzenia w stosunku do S. K. została wydana decyzja Starosty (...) dotyczącą skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji w formie egzaminu państwowego w zakresie kategorii B prawa jazdy, w związku z przekroczeniem 24 punktów karnych. W stosunku do S. K. nie została natomiast wydana na dzień 24 maja 2014 roku decyzja o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami (zaświadczenie k. 19). Z uwagi na brak decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami wobec S. K., w świetle obowiązujących przepisów prawa, był on w dniu zdarzenia uprawnionym do kierowania pojazdem.

W takich okolicznościach Sąd I instancji prawidłowo uznał, że nie została spełniona przesłanka uzasadniająca powstanie roszczenia regresowego zakładu ubezpieczeń wskazana w art. 43 pkt. 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, w postaci braku uprawnień sprawcy szkody do kierowania pojazdem mechanicznym, co skutkowało oddaleniem powództwa.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika stosownie do treści § 2 pkt. 5 w zw. z § 10 pkt. 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r, poz. 1800).