Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2018 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Beata Kopania

Protokolant: sekr. sąd. Małgorzata Bugiel

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2018 roku w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko J. Ż. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego J. Ż. (1) na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1.019.802,50 zł (jeden milion dziewiętnaście tysięcy osiemset dwa złote 50/100) wraz z odsetkami umownymi naliczanymi od kwoty 634.829,84 zł (sześćset trzydzieści cztery tysiące osiemset dwadzieścia dziewięć złotych 84/100) w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 21 marca 2017 roku do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że stopa odsetek umownych nie może w stosunku rocznym przekroczyć odsetek maksymalnych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 ¹ k.c.

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 42.559 zł (czterdzieści dwa tysiące pięćset pięćdziesiąt dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt I C 10/18

UZASADNIENIE

Powód, (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., wniósł o zasądzenie od pozwanego, J. Ż. (1) kwoty 1.019.802,50 zł. wraz z odsetkami umownymi naliczanymi od kwoty 634.829,84 zł. w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 21 marca 2017r. do dnia zapłaty, nie więcej jednak niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa, tj. dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych. Wniósł również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, iż pozwany wraz z J. Ż. (2) zawarli z powodem umowę o kredyt nr (...). Wobec niewywiązywania się z obowiązku spłaty zadłużenia zgodnie z ustalonymi warunkami, umowa powyższa została wypowiedziana. Wobec powyższego dochodzone pozwem roszczenie jest wymagalne.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 4 grudnia 2017r. sygn. akt (...) zasądzono od pozwanego na rzecz powoda całość dochodzonej pozwem kwoty.

Pozwany, J. Ż. (1), w sprzeciwie zaskarżył powyższy nakaz zapłaty w całości, domagając się oddalenia powództwa. Ponadto wniósł o zasądzenie od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany kwestionował, iż zawarł umowę o numerze wskazanym w treści pozwu. Podniósł zarzut braku legitymacji biernej, wskazując, że kredyt został zaciągnięty na potrzeby nieruchomości, która należała do J. Ż. (2) i to ona miała w całości dokonać spłaty kredytu. Z jej bowiem rachunku osobistego – a nie rachunku powoda – dokonywane miały być wpłaty na poczet zadłużenia, a ponadto na należącej do J. Ż. (2) nieruchomości dokonano zabezpieczenia spłaty kredytu poprzez ustanowienie hipoteki. Obecność pozwanego przy zawieraniu umowy miała jedynie charakter formalny, gdyż zawarta umowa kredytu miała charakter konsolidacyjny i pochłaniała uprzednio zaciągnięty kredyt, którego był stroną. Argumentował, iż z treści umowy wynika jego odpowiedzialność solidarna. Ponadto wskazywał na przedwczesność powództwa. Podał, że w stosunku do J. Ż. (2) ogłoszono upadłość, zaś do masy upadłości włączona została nieruchomość, na której powód ustanowił zabezpieczenie swojego kredytu. Powód dokonał zgłoszenia wierzytelności i w przypadku sprzedaży nieruchomości zostanie zaspokojony w zakresie swoich wierzytelności. Skoro zatem postępowanie upadłościowe w stosunku do J. Ż. (2) nadal się toczy, a powód dokonał stosownego zgłoszenia wierzytelności w tym postępowaniu, nie wiadomo, w jakiej części należność ta zostanie zaspokojona. Dodatkowo pozwany podnosił, iż wniesienie powództwa stanowi naruszenie prawa podmiotowego w rozumieniu art. 5 k.c. Z uwagi na okoliczności, w jakich zawarto umowę kredytową, cel, na jaki miał być przeznaczony kredyt, wskazanie J. Ż. (2) jako jedynej osoby odpowiedzialnej za spłatę zobowiązania, a także dochodzenie przez pozwanego całego zadłużenia w sytuacji równoległego zgłoszenia całej wierzytelności do masy upadłości stanowi naruszenie zasad współżycia społecznego i winno skutkować oddaleniem powództwa. Ponadto w kontekście naruszenia art. 5 k.c. wskazywał na brak odpowiedniego zainteresowania powoda jako wierzyciela tym, aby uzyskać jak najwyższą kwotę ze sprzedaży nieruchomości w postępowaniu upadłościowym. Powód nie zgłaszał bowiem zarzutów co do wyceny nieruchomości, której wartość w ocenie pozwanego znacząco zaniżono. Jednocześnie pozwany z uwagi na toczące się postępowanie upadłościowe wniósł o zawieszenie postępowania na postawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. albo na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. do czasu sprzedaży nieruchomości obciążonej hipoteką. W toku postępowania podnosił ponadto, iż nieruchomość będąca przedmiotem zabezpieczenia została sprzedana, a zatem powód otrzyma zaspokojenie swojej wierzytelności.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 20 marca 2018r. Sąd oddalił wniosek pozwanego zawieszenie postępowania. Stwierdzić należy, iż poza wszelką wątpliwością jest okoliczność, iż niniejsza sprawa nie dotyczy masy upadłości, albowiem osobą pozwaną jest J. Ż. (1), co do którego nie toczy się postępowanie upadłościowe. Dlatego wniosek o zawieszenie postępowania na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. nie zasługiwał na uwzględnienie. Natomiast postępowania o upadłość J. Ż. (2) nie może tamować niniejszego procesu. Nawet jeśli powód uzyska zaspokojenie wierzytelności wskutek sprzedaży nieruchomości wchodzącej w skład masy upadłości, to obowiązany będzie pomniejszyć roszczenie zgłoszone w niniejszym procesie wobec pozwanego. jeśli tego nie uczyni pozwanemu przysługiwać będzie uprawnienie do złożenia pozwu o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności. Dlatego też wniosek pozwanego zawieszenie tego postępowania nie znalazł podstawy także w świetle przywołanego art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c.

W toku procesu pozwany złożył wniosek o przypozwanie J. Ż. (2). J. Ż. (2) nie przystąpiła do udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego.

Sąd ustalił:

W dniu 25 lutego 2005r. J. Ż. (1) i J. Ż. (2) zawarli umowę o rozdzielności majątkowej małżonków.

Dowód: akt notarialny rep. A nr (...) k. 116.

W dniu 31 maja 2007r. (...) S.A. zawarł z kredytobiorcami, J. Ż. (1) i J. Ż. (2) umowę kredytu konsolidacyjnego nr 206- (...)- (...). Kredytodawca zobowiązał się postawić do dyspozycji kredytobiorcy kredyt w kwocie 806.390,01 zł na spłatę zobowiązań finansowych (§ 2 umowy). W § 12 umowy jako zabezpieczenie spłaty kredytu wskazano hipotekę zwykłą w wysokości 806.390,01 zł i hipotekę kaucyjną do wysokości 185.470 zł na nieruchomości położonej w W., przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie prowadzi księgę wieczystą nr (...). Zgodnie z § 33 umowy wskazano, iż kredytobiorcy odpowiadają solidarnie za zadłużenie wynikające z umowy. Kredytobiorcy złożyli oświadczenie o poddaniu się egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego. Jednocześnie zostali poinformowani o skutkach złożonego oświadczenia w przypadku nieuregulowania wymagalnego zobowiązania wobec Banku. Środki z kredytu zostały przekazane na wskazane przez kredytobiorców rachunki bankowe, w tym rachunki prowadzone na rzecz J. Ż. (1).

Dowód: umowa kredytu konsolidacyjnego z dn. 31.05.2007r. k. 151-156, informacja dla klienta wraz z oświadczeniem o poddaniu się egzekucji k. 164-165, dyspozycje wypłaty kredytu k. 175-181.

W czasie zawierania umowy kredytu konsolidacyjnego z dnia 31 maja 2007r. J. Ż. (2) była wyłącznym właścicielem nieruchomości położonej w miejscowości W., ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta (...). W dziale IV tej nieruchomości figurował wpis hipoteki na zabezpieczenie wierzytelności wynikającej z umowy kredytu konsolidacyjnego nr 206- (...)- (...) z dnia 31 maja 2007r.

Dowód: odpis z księgi wieczystej nr (...) k. 118.

Dnia 29 kwietnia 2009r. między (...) S.A. a małżonkami J. Ż. (2) i J. Ż. (1) doszło do zawarcia umowy ugody, której przedmiotem była zmiana warunków spłaty kredytu nr 206- (...)- (...) z dn. 31 maja 2007.

W dniu 30 listopada (...) zawarł z J. Ż. (2) i J. Ż. (1) aneks nr (...) do umowy ugody kredytu konsolidacyjnego nr 206- (...)- (...).

Następnie, dnia 29 grudnia 2010r. pomiędzy tymi stronami został zawarty aneks nr (...) do umowy ugody kredytu konsolidacyjnego nr 206- (...)- (...). W treści aneksu obok nr umowy podano również nr ewidencyjny kredytu (...). Powyższa ugoda była jeszcze zmieniana na mocy aneksu nr (...) z dn. 23.01.2013r. i aneksu nr (...) z dn. 9.09.2014r.,

Dowód: umowa ugody k. 182, aneks nr (...) z dn. 30.11.2009r. k. 183, aneks nr (...) z dn. 29.12.2010r. k. 184-185, aneks nr (...) z dn. 23.01.2013r. k. 187-190, aneks nr (...) z dn. 9.09.2014r k. 191-194.

Pismem z dnia 23 listopada 2016r. (...) S.A. wypowiedział J. Ż. (1) i J. Ż. (2) umowę kredytu z powodu braku spłaty wymaganych rat.

Dowód: pismo z dn. 23.11.2013r. wraz z dowodem doręczenia k. 157-202.

Postanowieniem z dnia 23 lutego 2017r. sygn. akt (...) Sąd Rejonowy w Bydgoszczy ogłosił upadłość J. Ż. (2). Bank (...) S.A. dokonał zgłoszenia całości wierzytelności wynikającej z umowy kredytowej nr (...) z dnia 31 maja 2007r.

Dowód: postanowienie z dn. 23.02.2017r. sygn. akt (...) k. 120.

Na dzień 20 marca 2017r. z tytułu zawartej umowy kredytu konsolidacyjnego w księgach bankowych figuruje wymagalne zadłużenie w kwocie 1.019.802,50 zł, na które składają się: należność główna w wysokości 634.829,84 zł oraz odsetki za okres od 28.12.2015r. do 20.03.2017r. w kwocie 384.972,66 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) k. 4, historia operacji na koncie kredytowym k. 166-173.

W związku z wypowiedzeniem umowy kredytowej, pismem z dnia 17 stycznia 2017r. J. Ż. (1) został wezwany do spłaty całości zadłużenia.

Dowód: pismo z dn. 17.01.2017r. wraz z dowodem doręczenia k. 5-6.

Sąd zważył:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie bezsporne było, iż pomiędzy powodem (...) S.A. a J. Ż. (1) i J. Ż. (2), jako kredytobiorcami doszło do zawarcia umowy kredytu konsolidacyjnego z dnia 31 maja 2007r. nr 206- (...)- (...). Przedmiotem sporu pozostawało, czy powód może domagać się od pozwanego zapłaty nieuregulowanych należności wynikających z powyższej umowy kredytowej.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się na zgromadzonych w sprawie dokumentach. Ich treść i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu, a przy tym ich rzetelność nie była kwestionowana przez strony. Z tych też względów Sąd nadał im walor wiarygodności.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że wskazane w treści pozwu oraz w wyciągu bankowego nr (...) oznaczenie numeryczne kredytu odnosi się w rzeczywistości do umowy kredytu konsolidacyjnego nr 206- (...)- (...) z dnia 31 maja 2007r. Powód w piśmie procesowym z dnia 22 maja 2018r. (k. 216) wyjaśnił, iż w dokumentach tych posłużono się numerem, pod którym zaewidencjonowana jest w systemie rozliczeniowym (...) umowa kredytowa nr (...), której stroną jest J. Ż. (1) i J. Ż. (2). Okoliczność powyższą potwierdzają załączone do akt sprawy dokumenty, w tym aneks nr (...) z dnia 29 grudnia 2010r. W aneksie tym obok numeru umowy (...) posłużono się numerem ewidencyjnym (...). Należało również dostrzec, że w uprzednio kierowanych do pozwanego pismach powód posługiwał się również powyższym numerem ewidencyjnym. Nie było zatem podstaw do przyjęcia, iż powód dochodzi od J. Ż. (1) należności z umowy, której nie był stroną.

Nie znajdował uzasadnienia zarzut pozwanego, iż brak jest podstaw do przyjęcia jego odpowiedzialności solidarnej za powyższe zobowiązanie.

Zgodnie z art. 366 § 1 i 2 k.c. kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

W rozpoznawanej sprawie nie było podstaw do przyjęcia, że zobowiązanie niewątpliwie nie dotyczyło wspólnego mienia J. Ż. (1) i J. Ż. (2). Nie znajdował zastosowania w sprawie art. 370 k.c., który może stanowić podstawę odpowiedzialności solidarnej. Jednakże należało mieć na uwadze treść art. art. 369 k.c., który stanowi, że zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej.

Z § 33 kredytu konsolidacyjnego nr 206- (...)- (...) z dnia 31 maja 2007r. wynika wprost, że kredytobiorcy odpowiadają solidarnie za zadłużenie wynikające z umowy. Z części wstępnej tej umowy wprost wynika natomiast, że kredytobiorcami są, zarówno J. Ż. (2), jak i J. Ż. (1). Obie te osoby podpisały umowę, złożyły oświadczenie o poddaniu się egzekucji, jak też opatrzyły podpisami dyspozycje wypłaty kredytu. Niewątpliwie zatem z czynności prawnej wynikała odpowiedzialna solidarność J. Ż. (1). Okoliczności tej nie zmienia także fakt, iż w tym czasie pomiędzy pozwanym a J. Ż. (2) istniał ustrój rozdzielności majątkowej. Solidarność pomiędzy współkredytobiorcami wynika w tym przypadku bowiem z treści zawartej czynności prawnej – umowy kredytu, nie zaś wzajemnych więzi, czy ustroju małżeńskiego. Solidarności tej nie wyłącza ani nie ogranicza również fakt, iż na zabezpieczenie kredytu zostało ustanowione zabezpieczenie na nieruchomości. Wierzyciel nie ma bowiem obowiązku realizacji praw z tego ograniczonego prawa rzeczowego przed wszczęciem postępowania wobec współdłużnika solidarnego. Należy bowiem pamiętać, że zabezpieczenie umowy kredytowej zostało ustanowione może być nie tylko nieruchomości należącej do strony umowy, lecz również będącej przedmiotem własności osób trzecich. Z faktu tego nie można wszak wywodzić, że to osoba inna, niż wskazana w treści samej umowy ponosi odpowiedzialność osobistą za spłatę zadłużenia. Podkreślić również należy, iż nie miały znaczenia ustne ustalenia pomiędzy J. Ż. (2) i J. Ż. (1), kto faktycznie będzie odpowiadał za spłatę zobowiązania, a nawet to, z czyjego rachunku wpłaty na poczet zobowiązania kredytowego będą przekazywane. Takie porozumienie może mieć charakter wiążący wyłącznie pomiędzy tymi stronami, lecz nie wywiera żadnego skutku wobec powoda, zwłaszcza wobec jednoznacznych postanowień umownych. Nie stanowi również dostatecznego wytłumaczenia, iż obecność pozwanego, któremu wówczas nie przysługiwało prawo do nieruchomości, miała wyłącznie charakter formalny, niezbędny z uwagi na uprzednio zawartą umowę kredytową, która podlegała konsolidacji. Zauważyć należy, iż zawierając umowę pozwany godził się na ukształtowanie swoich praw i obowiązków w sposób przewidziany w jej treści. Złożył w sposób świadomy i swobodny oświadczenie woli określonej treści. Wielokrotnie później występował w postępowaniach przed bankiem, zawierając kolejne aneksy do umowy. Nie można zatem przyjąć, iż był on wyłącznie bezwolnym uczestnikiem całego procesu, którego rola ograniczała się do złożenia podpisu na umowie. Pozwany decydując się na zawarcie umowy tej właśnie treści winien był się liczyć ze wszelkimi konsekwencjami z niej wynikającymi. Jeżeli zaś pozwany nie godził się na takie postanowienia umowy i zakres jego odpowiedzialności, winien był odstąpić od jej zawarcia.

W tym miejscu wskazać należy, iż Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego o przesłuchanie w charakterze świadka E. R. i I. G. – pracowników banku - na okoliczność poczynionych w trakcie zawierania umowy kredytowej uzgodnień w zakresie osób odpowiedzialnych za spłatę kredytu oraz sposobu zabezpieczenia spłaty kredytu. Jak bowiem wcześniej wskazano, zakres uzgodnień stron umowy kredytowej znajduje odpowiednie odzwierciedlenie w jej treści. Postanowienia w tym zakresie są jasne i nie budzą wątpliwości. Nawet w przypadku składania oświadczeń przed pracownikami banku przez współkredytobiorców w zakresie ustaleń co do spłaty kredytu wskazać należy, iż oświadczenia takie traktować można wyłącznie jako przedmiot indywidualnej umowy J. Ż. (1) i J. Ż. (2). Nie miały one zatem charakteru wiążącego wobec powoda w przypadku zaprzestania spłaty i konieczności przymusowego dochodzenia swoich należności. Z treści zawartej przez strony umowy jednoznacznie bowiem wynika, iż pozwany wraz z J. Ż. (2) ponoszą względem powoda solidarną odpowiedzialność za zaciągnięty kredyt. Przyjęcie takiego stanowiska jest uzasadnione również w świetle dodatkowych dokumentów, a przede wszystkim przekazanej pozwanemu informacji o skutkach złożonego oświadczenia o poddaniu się egzekucji, którą to informację podpisał pozwany własnoręcznie. Jednoznaczna treść tej informacji winna rozwiewać wszelkie wątpliwości pozwanego co do zakresu jego odpowiedzialności. W piśmie tym bowiem wprost wyrażono stanowisko, iż Bank będzie uprawniony do wszczęcia przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego w przypadku nieuregulowania wymagalnego zobowiązania. Nigdzie nie wskazano, że to J. Ż. (2) będzie wyłącznie odpowiedzialna w przypadku powstania zadłużenia. Zauważyć przy tym należało, iż głównym celem zawarcia umowy kredytowej było spłacenie innych zobowiązań finansowych. Z przedłożonych zaś dokumentów dyspozycji wypłaty wynika, że część środków finansowych przekazywana była na rachunki bankowe prowadzone dla J. Ż. (1). Wobec powyższego nie można było przyjąć, iż J. Ż. (1) nie był współkredytobiorcą odpowiedzialnym solidarnie za zobowiązania. Przesłuchiwanie w tej materii pracowników banku nie miałoby istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Również przesłuchiwanie tych osób na okoliczność zabezpieczenia kredytu nie znajdowała uzasadnienia. Ustanowione zabezpieczenie miało charakter obiektywny. Wynikało z zawartej umowy oraz przedłożonego przez pozwanego odpisu księgi wieczystej nr (...). Zakres zabezpieczenia nie był również kwestionowany przez powoda. Nie było zatem potrzeby dokonywania dodatkowych ustaleń w tym zakresie.

W sprawie nie można było również dojść do wniosku, że powództwo było przedwczesne z uwagi na prowadzone postępowanie o upadłość J. Ż. (2). Z istoty solidarności wynika bowiem uprawnienie wierzyciela do dochodzenia zaspokojenia swoich roszczeń od każdego z współdłużników solidarnych z osobna lub tylko od niektórych z nich (art. 366 § 1 k.c.). Możliwość uzyskania skutecznego zaspokojenia od innego współdłużnika nie pozbawia wierzyciela tych uprawnień. Uzyskanie skutecznego uprawnienia do dochodzenia należności od jednego z współdłużników solidarnych nie stoi na przeszkodzie do wytoczenia powództwa w tym samym zakresie przeciwko kolejnym współdłużnikom. Dotyczy to także przypadku, gdy z okoliczności sprawy wynika, że dotychczasowe postępowanie daje podstawy do przypuszczenia, że może dojść do częściowego zaspokojenia roszczeń wierzyciela. Prowadzenie egzekucji, a postępowanie upadłościowe jest wszak formą egzekucji uniwersalnej, nie wyłącza uprawnień wierzyciela względem pozostałych dłużników solidarnych. Sam zatem fakt, iż powód zgłosił swoje wierzytelności w postępowaniu upadłościowym toczącym się wobec J. Ż. (2) ma wyłącznie to znaczenie, iż w razie uzyskania choćby częściowo zaspokojenia wierzyciela będzie w tym zakresie wyłączało odpowiedzialność pozwanego. Pozwany będzie zatem mógł podnosić w toku ewentualnego postępowania egzekucyjnego zarzut, że wierzyciel został zaspokojony w całości lub w części. Natomiast w przypadku skutecznej egzekucji wobec pozwanego będzie mógł ewentualnie dochodzić od współdłużnika solidarnego, jeżeli ziszczą się podstawy, o których mowa w art. 376 §1 k.c. Dostrzec bowiem należy, iż żaden przepis nie wyłącza równoczesnego dochodzeni należności, również w trybie przymusowym, od więcej niż jednego z dłużników solidarnych. Wierzyciel taki musi jedynie baczyć, aby nie dążył do zaspokojenia ponad przysługującą mu wierzytelność.

Z powyższych względów, o czym była mowa wyżej, Sąd oddalił wniosek pozwanego o zawieszenie niniejszego postępowania z uwagi na będącą w toku sprawę o upadłość J. Ż. (2) (o sygn. akt (...)).

Brak przy tym podstaw do oddalenia powództwa z uwagi na nadużycie prawa podmiotowego przez powoda. Powód ma prawo dochodzić przysługujących mu roszczeń w oparciu o zawartą z kredytobiorcami umowę kredytową. Indywidualne ustalenia pomiędzy J. Ż. (1) i J. Ż. (2) w zakresie celu, na jaki miał być przeznaczony kredyt oraz osoby, która zobowiązana będzie do jego spłaty, nie może wpływać na sytuację prawną kredytodawcy. Nie był on stroną tych ustaleń. W świetle zaś zebranego materiału dowodowego nie było żadnych podstaw do przyjęcia, że na takie ustalenia wyrażał zgodę. Wręcz przeciwnie, dodatkowe oświadczenia i informacje, które były podpisywane przez pozwanego, wskazują, iż dążeniem Banku było należyte zabezpieczenie spłaty swojej wierzytelności zarówno w drodze ustanowienia ograniczonego prawa rzeczowego na nieruchomości stanowiącej własność J. Ż. (2), jak również poprzez ustanowienie solidarnej odpowiedzialności współkredytobiorców. Nie znajduje zatem uzasadnienia powoływanie się w tym przypadku na art. 5 k.c. Przyjęcie koncepcji, że w sprawie doszło do naruszenia zasad współżycia społecznego, prowadziłoby do przerzucenia na powoda odpowiedzialności za ewentualne nierzetelne wywiązywanie się przez J. Ż. (2) z ustnej umowy zawartej z pozwanym, czyli na podmiot pozostający całkowicie poza takim stosunkiem zobowiązaniowym. Zauważyć przy tym należy, iż pozwany dysponował dostateczną wiedzą i rozeznaniem, aby w sposób należyty pojąć treść zawartej umowy oraz jej skutki. Zarzuty dotyczące natomiast zachowania powoda w przedmiocie innych postępowań, w tym w przedmiocie wyceny nieruchomości w postępowaniu upadłościowym, nie mogło być w tym przypadku oceniane przez pryzmat art. 5 k.c. Pozwany nie zaoferował żadnych dowodów na potwierdzenie swojego stanowiska w tym zakresie. Sąd w tym zakresie nie mógł się oprzeć wyłącznie na subiektywnym przekonaniu pozwanego, jeżeli nie dysponował dostatecznymi dowodami, które pozwoliłyby na ocenę takiego zarzutu.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż powód miał prawo dochodzić od pozwanego roszczeń związanych z zawartą pomiędzy (...) a J. Ż. (1) i J. Ż. (2).

Powód w sposób należyty wykazał wysokość dochodzonych roszczeń. Przedłożył wyciąg z ksiąg bankowych, umowę kredytu konsolidacyjnego z dnia 31.05.2007r. nr 206- (...)- (...) wraz z aneksami, wypowiedzenie umowy kredytowej, historię operacji na koncie kredytowym. Z dokumentów tych wynika, iż saldo kredytu do spłaty kształtuje się na poziomie 634.829,84 zł, zaś odsetki na dzień 20.03.2017r. wynoszą 384.972,66 zł. Wysokość powyższego zadłużenia nie była przy tym kwestionowana przez pozwanego. Pozwany nie odnosił się w toku procesu zarzutów co do wysokości zadłużenia, nie zaprzeczał, iż w takiej wysokości istnieje zadłużenie wobec banku, nie podważał rzetelności wyliczeń banku. Z tej też przyczyny Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.019.802,50 zł. na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. Prawo bankowe Dz.U.2018.2187 j.t.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 ¹ k.c. Powód domagał się zasądzenia odsetek umownych naliczanych od kwoty należności głównej 634.829,84 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego rocznie od dnia 21 marca 2017 roku do dnia zapłaty. Mając jednak na uwadze treść art. 481 § 2 ¹ k.c. należało uczynić zastrzeżenie, iż wskazane odsetki umowne nie mogą przekroczyć mogą w stosunku rocznym przekraczać odsetek maksymalnych za opóźnienie.

O kosztach procesu w pkt 2 wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany przegrał sprawę w całości, a zatem zobligowany jest zwrócić powodowi koszty procesu. Na koszty powyższe składają się: opłata od pozwu w wysokości 31.742 zł, wynagrodzenie pełnomocnika, ustalone na podstawie § 21 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1.800 ze zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Na oryginale właściwy podpis