Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 410/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Jakub Wąwoźny

Protokolant – stażysta M. P.

przy udziale Prokuratora –

po rozpoznaniu w dniu 10/12/2018 roku

sprawy:

M. S.

s. J. i B. z domu K.

ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

we wrześniu 2017 roku w C. przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia konsolę do gier marki P. (...) powodując straty w kwocie 1000 zł na szkodę swojej matki B. S.,

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k.

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego M. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia, to jest występku z art. 278 § 1 kk i za to po myśli art. 37a kk oraz na podstawie art.278 § 1 kk i art. 34§1 i 1a art. 1 i art. 35§1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolości polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 (dwudziestu pięciu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  Na podstawie art. 45a§1 kk w zw. z art. 45§1 kk orzeka wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w kwocie 300 (trzystu) zł;

III.  Zwalnia oskarżonego od ponoszenia opłaty, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

II k 410/18

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423§1a kpk sąd ograniczył sporządzenie uzasadnienia jedynie, co do wymiaru kary.

Sąd podzielił kwalifikację zarzutu aktu oskarżenia, uznając, iż czyn oskarżonego wypełnił znamiona z art.278 §1 i to po myśli art. 37a kk oraz na podstawie art.278 § 1 kk i art. 34§1 i 1a art. 1 i art. 35§1 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolości polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 (dwudziestu pięciu) godzin w stosunku miesięcznym. Na podstawie art. 45a§1 kk w zw. z art. 45§1 kk orzekł wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa w kwocie 300 (trzystu) zł. Ponadto zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Orzekając w powyższy sposób Sąd kierował się dyrektywami, wymienionymi w art. 53 kk, przy uwzględnieniu wszelkich ujawnionych w sprawie okoliczności łagodzących i obciążających, dotyczących osoby oskarżonego. Do okoliczności łagodzących zaliczyć należy przyznanie się oskarżonego do winy oraz uprzednią niekaralność oskarżonego. Sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności obciążających.

Sąd wymierzając karę oskarżonemu miał na uwadze fakt, iż dolegliwość kary nie może przekraczać stopnia winy. W doktrynie podkreśla się nadrzędność powyższej dyrektywy wobec innych ogólnych dyrektyw wymiaru kary. W przedmiotowej sprawie uznać należy, że stopień zawinienia oskarżonego jest wysoki. Oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim, jedynie z chęci zysku.

Sąd wziął także pod uwagę dyrektywę wymiaru kary nawiązującą do stopnia społecznej szkodliwości czynu. W przedmiotowej sprawie jest ona niewątpliwie duża.

Sąd wymierzając karę wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinna ona osiągnąć. Kara w orzeczonym wymiarze powinna niewątpliwie odstraszyć oskarżonego od ponownego wejścia na drogę przestępstwa i spełnić swój cel prewencji indywidualnej. Z drugiej zaś strony orzeczona kara powinna ukształtować postawę oskarżonego. Orzeczona kara spełnić powinna również swoje cele, jeśli chodzi o kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Podkreślić należy, że społeczność lokalna, wśród której orzeczenia sądu rejonowego kształtują politykę karną, musi mieć świadomość tego, że przestępstwo nie popłaca a z drugiej strony wymiar kary ma kształtować postawy społecznie akceptowane. Chodzi, więc o utwierdzenie społeczeństwa w przekonaniu, że prawo karne nie pozostaje na papierze, i że każdy poniesie odpowiedzialność w wypadku jego naruszenia. Wiąże się to oczywiście z poczuciem sprawiedliwości społecznej, która oczekuje od sądu by kara ze wszech miar była sprawiedliwa.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa. Analizując tę dyrektywę należy zwrócić przede wszystkim uwagę na kwestię uprzedniej niekaralności oskarżonego (k.38).

Mając na uwadze stanowisko Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 27 stycznia 1970 r. w sprawie III KR 232/70), iż wymierzenie kary równej najniższej przewidzianej sankcji karnej może mieć miejsce tylko wówczas, gdy okoliczności łagodzące w sposób bezwzględny dominują nad okolicznościami obciążającymi - Sąd wymierzył karę ograniczenia wolności. Możliwości finansowe oskarżonego i szkodliwość społeczna czynu nie pozwoliły na wymierzenie kary grzywny. Kara pozbawienia wolności byłaby karą nieadekwatną do ustalonego stopnia szkodliwości społecznej, okoliczności strony podmiotowej i wartości przedmiotu kradzieży.

Mając na uwadze treść art. 45§1 kk orzeczenie przepadku korzyści majątkowej było obligatoryjne. Przyjęcie przez Sąd podstawy orzeczenia przepadku z art. 45a§1 kk było wynikiem oczywistej omyłki pisarskiej.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 624 kpk, a o opłacie na podstawie art.17 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z 23.06.1973 r..

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13