Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

1. Ustalenia faktyczne

R. J. jest osobą zarządzającą transportem w (...) przedsiębiorstwie (...) s.c. J. J., R. J.. Na przełomie kwietnia i maja 2017 roku zatrudniał on jako kierowcę G. O. (1). Kierowca ten posiadał wszelkie niezbędne uprawnienia, w tym świadectwo kwalifikacyjne kierowcy. Dla uzyskania tego dokumentu musiał odbyć kurs, podczas którego był on uczony odnotowywania czasu pracy kierowcy oraz przerw w tachografie.

/ dowód: wyjaśnienia obwinionego – k. 45v-46; zeznania świadka G. O. – k. 46v/

W toku przeprowadzonej 18 maja 2017 roku przez (...) (...) (...) kontroli drogowej ujawniono w okresie od 20 kwietnia 2017 roku uchybienia związane z prowadzeniem przez tego kierowcę pojazdu z przekroczeniem maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy. Podczas kontroli G. O. (1) nie okazał zapisu urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i odpoczynku oraz aktywność kierowcy. Nie dokonał on stosownego zapisu na elektronicznym urządzeniu rejestrującym, bo nie miał dostatecznego doświadczenia w jego obsłudze.

/ dowód: wyjaśnienia obwinionego – k. 45v-46; zeznania świadka G. O. – k. 46v; protokół kontroli wraz załącznikami – k. 1-7; oświadczenia – k. 16, 18-19 notatka urzędowa - k. 25/

R. J. nie był dotychczas karany, także mandatowo. Jest on żonaty, ma 3 letnią córkę, utrzymuje się z pracy jako pracownik biurowy oraz z prowadzonej działalności, poza należącym do niego oraz żony domem wraz z posesją jest on współwłaścicielem w ½ części przedsiębiorstwa transportowego i należących do niego pojazdów o łącznej wartości około 350 tys. złotych.

/ dowód: wyjaśnienia obwinionego – k.45-45v /

2. Ocena dowodów

Wyjaśnienia obwinionego zasługiwały na wiarę w całości, bowiem zostały potwierdzone zeznaniami świadka G. O. (1). Świadek ten przyznał, że doszło z jego strony do uchybień wytkniętych przez Inspekcję Transportu Drogowego, ale były to wyłącznie jego błędy, na które żadnego wpływu, ani wiedzy o nich, nie miał obwiniony. Żaden z wymienionych niczego nie ukrywał, a wręcz przeciwnie – obaj dążyli do możliwie najpełniejszego wyjaśnienia wszystkich kwestii związanych z zarzucanym R. J. wykroczeniem. Przekazali oni swe relacje w sposób spokojny i rzeczowy, bez unikania odpowiedzi na pytania Sądu, co także było argumentem za ich wiarygodnością.

Zarówno wyjaśnienia, jak i zeznania świadka nie pozostawały w sprzeczności ze zgromadzonymi przez oskarżyciela w toku postępowania wyjaśniającego dokumentami, a jedynie uzupełniały zawarte w nich treści. Dokumenty te dotyczyły opisanej kontroli drogowej G. O. (1) i wykonywanych po niej przez inspektorów z Inspekcji Transportu Drogowego czynności. One również zostały uznane przez Sąd za w pełni wiarygodne, bowiem nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.

3. Ocena prawna

R. J. obwiniony został o czyn zakwalifikowany z art. 92 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym (tekst jednolity - Dz. U. z 2017 roku, poz. 2200 z późn. zm.) w zw. lp. 16 załącznika nr 2 do tejże ustawy. Nie wdając się w szersze rozważania co do poprawności przyjętej kwalifikacji prawnej i zasadności umieszczenia w niej ust. 4, czy też pozycji załącznika do ustawy, przewidującego kary pieniężne za naruszenia przepisów związanych z transportem drogowym, stwierdzić należy, że Sąd był zobowiązany do uniewinnienia obwinionego. Ustęp 3 i 4 cytowanego przepisu, podobnie jak i załącznik nr 2 do ustawy o transporcie drogowym zostały bowiem uchylone przez art. 1 pkt 15 lit. b oraz pkt 22 ustawy z dnia 5 lipca 2018 roku o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1481), która weszła w życie 3 września 2018 roku. Doszło więc do depenalizacji zachowania wyczerpującego wcześniej znamiona wykroczenia, co jest negatywną przesłanką procesową określoną w art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w., której skutkiem w myśl art. 62 § 3 k.p.w., musiało być wydanie wyroku uniewinniającego (taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 16 lipca 2009 r w sprawie o sygn. akt V KK 138/09, opublikowanym w OSNKW 2009, Nr 8, poz. 72).

4. Koszty

Na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 k.p.w. Sąd obciążył Skarb Państwa kosztami sądowymi w całości, bowiem jest to regułą w przypadku uniewinnienia lub umorzenia postępowania w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny.