Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2018r

Sąd Okręgowy w Częstochowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Urszula Adamik

Protokolant: Katarzyna Kilan

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Lublińcu Magdaleny Sawickiej

po rozpoznaniu w dniach: 06.02., 06.03., 10.04, 08.05, 12.06.2018r.

sprawy przeciwko L. K. (1)

ur. (...) w T., s. F. i A. z domu K.

oskarżonemu o to że:

w dniach 10 lipca 2012 r., 12 lipca 2012 r., 19 września 2012 r., 11 października 2012 r., 30 października 2012 r., 11 lutego 2013 r. i 7 sierpnia 2013 r. w L., O. i W., jako prezes zarządu Spółki (...) sp. z o.o., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w związku ze sprzedażą lokali w budynku przy ul. (...) w L., wprowadził w błąd K. i P. P. (1), T. W., P. J., K. i G. H., M. i K. M., B. i T. M. oraz M. i P. T. co do rzeczywistej sytuacji prawnej lokali tj. co do tego, że stanowią one wyodrębnione lokale w budynku wielorodzinnym, podczas gdy w rzeczywiści budynek stanowił dom jednorodzinny, w którym nie można było wydzielić ośmiu odrębnych lokali, a plan zagospodarowania przestrzennego nie przewidywał możliwości wybudowania w tym miejscu budynku wielorodzinnego, czym doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 160.000 zł K. i P. P. (1), 165.000 zł T. W., 148.942 zł P. J., 165.000 zł K. i G. H., 145.000 zł M. i K. M., 165.000 zł B. i T. M. oraz 225.000 zł M. i P. T. czyli mieniem znacznej wartości w wysokości 1.173.942 zł

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk przy zast. art. 12 kk

orzeka:

1.  uniewinnia L. K. (1) od popełnienia zarzuconego mu przestępstwa;

2.  wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz L. K. (1) kwotę 1.080 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu wynagrodzenia obrońcy.

Sygn. akt II K 242/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16.02.2011r. utworzony został podmiot gospodarczy o nazwie (...) Sp. z o. o. z siedzibą w O.. Pierwszym prezesem zarządu spółki była L. K. (2), która dysponowała całością udziałów, przy czym w dniu 13.06.2012r. 10 udziałów nabył D. S.. W dniu 13.06.2012r. prezesem zarządu został L. K. (1), który pełnił tę funkcję do dnia 2.06.2017r.

(Dowód:

wydruk z Krajowego Rejestru Sądowego

k. 513-518,

aplikacja REGON k. 519 )

Na mocy decyzji nr (...)wydanej w dniu 26.04.2011r. przez osobę reprezentującą Urząd Starosty (...), spółka (...) uzyskała zatwierdzenie projektu budowlanego i pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działkach położonych przy ul. (...) w L..

(Dowód:

kopia wniosku o pozwolenie na budowę

z załącznikami k. 61-103

decyzja nr (...) k. 56-57)

W trakcie budowy prowadzonej przez firmę (...), prezes zarządu spółki (...) podjęła starania o zalegalizowanie planowanych zmian budowy i jej wniosek odnośnie zatwierdzenia projektu zamiennego uzyskał pozytywną decyzję pełnomocnika Starosty (...).

(Dowód:

odpis wniosku o zmianę decyzji o pozwoleniu

na budowę k. 44-56,

odpis decyzji Starosty (...) k. 43)

W dniu 23.12.2011r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w L. wydał zaświadczenie o zakończeniu budowy zgodnie z pozwoleniem na budowę nr (...) z dnia 26.04.2011r. wydanym przez Starostę (...).

(Dowód:

odpis wniosku prezesa zarządu sp. (...) k. 31,

zaświadczenie z dnia 23.12.2011r. wydane przez

Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego

w L. k. 30)

Przed wystawieniem wybudowanego obiektu do sprzedaży L. K. (2) wystąpiła w imieniu spółki (...) o wydanie zaświadczeń o samodzielności 8 lokali wyodrębnionych na terenie budynku funkcjonującego jako jednorodzinny. W dniu 28.12.2011r. Naczelnik Wydziału Budownictwa i Architektury, działający z upoważnienia Starosty (...), wydał stosowne zaświadczenia w oparciu o normę art. 2 ustawy o własności lokali z dnia 24.06.1994r.

(Dowód:

wniosek o wydanie zaświadczeń o samodzielności

lokali k. 118,

zaświadczenia o samodzielności lokali k. 119-126)

W okresie od 10.07.2012r. do 7.08.2013r. poszczególne lokale mieszkalne zostały notarialnie sprzedane K. i P. małż. P., T. W., P. J., K. i G. małż. H., M. i K. małż. M., B. i D. małż. M., M. i P. małż. T..

(Dowód:

umowy przedwstępne i umowy sprzedaży

k. 107-114, k. 205-209, k. 214-219, k. 255-263,

k. 274-281, k. 287-298, k. 414-418, k. 424-431,

k. 454, k. 497-501)

Oskarżony L. K. (1) nie przyznał się do winy.

Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym, L. K. (1) podniósł, że nie prowadził procesu inwestycyjnego, a wszystkie decyzje podejmował na podstawie prawomocnych decyzji administracyjnych, w związku z czym stawiany zarzut jest dla niego niezrozumiały (k. 393-396 tom 2).

Składając wyjaśnienia przed Sądem, oskarżony ograniczył się do potwierdzenia protokołu pierwszego przesłuchania (k. 629).

Z ustaleń prokuratora wynikało, że pokrzywdzonymi w sprawie są właściciele mieszkań umiejscowionych w budynku przy ul. (...) w L.: K. i P. małż. P., T. W., P. J., K. i G. małż. H., M. i K. małż. M., B. M. i jej syn T. M. oraz M. i P. małż. T..

P. J. (k. 21-23, k. 245-247, k. 427-428, k. 610-611, k. 631-633) przyznał, że interesował się możliwością zakupu mieszkania przy ul. (...) w L., gdy jeszcze trwały prace budowlane. Z uzyskanych przez niego informacji wynikało, że kierownikiem budowy był A. D. i uznał go za osobę kompetentną do udzielenia mu informacji odnośnie budynku i rozkładu mieszkań. Zdecydował się na zakup wybranego przez siebie lokalu i wpierw podpisał umowę przedwstępną, a po zakończeniu inwestycji uzyskał prawo własności na mocy umowy notarialnej (także dowód: k. 255-263, k. 429-431). Wraz z właścicielami pozostałych mieszkań utworzyli Wspólnotę i zdecydowali o potrzebie zgromadzenia dokumentacji technicznej budynku. Według twierdzeń świadka, dopiero dokumenty wydane im ze Starostwa, zwróciły ich uwagę na rozbieżności między stanem faktycznym a stanem prawnym, w szczególności uświadomiły fakt, że ich mieszkania zostały wydzielone w budynku jednorodzinnym. Postanowili zgłosić problem do Powiatowego Nadzoru Budowlanego w L., a w konsekwencji wytknięte zostały uchybienia w zakresie wykonania budynku oraz niezgodność z planem zagospodarowania przestrzennego. Ostatecznie Rada Miasta L. skorygowała plan zagospodarowania przestrzennego i zaakceptowała budynek przy ul. (...) (k. 682-685). Świadek przyznał, że ujawnione problemy nie spowodowały w jego majątku żadnej szkody. Potwierdził, że poszczególne mieszkania posiadały status lokali samodzielnych i miały urządzone księgi wieczyste.

G. H. (k. 104-106, k. 412-413, k. 534-535, k. 633-634) zdecydował się na zakup mieszkania przy ul. (...) w L. po obejrzeniu nieruchomości i wypytaniu o szczegóły kierownika budowy A. D.. Wraz z żoną K. H. (k. 464-466, k. 536-537, k. 707-708) podpisali umowę przedwstępną, a po zakończeniu inwestycji notarialną umowę zakupu wybranego przez siebie lokalu (dowód: k. 414-418, k. 107-114, k. 601-609). Małżonkowie H. nie mieli żadnych zastrzeżeń do mieszkania i dopiero wytknięcie przez Nadzór Budowlany niezgodności z planem zagospodarowania przestrzennego wzbudziło ich niepokój. Ostatecznie stwierdzona nieprawidłowość została usunięta i aktualnie nie mają powodu do roszczeń. W ocenie G. H., czuje się pokrzywdzony jedynie z powodu konieczności podjęcia działań w celu uzyskania zmiany w planie zagospodarowania przestrzennego, przy czym przyznał, że posiadał wiedzę o decyzji pełnomocnika Starosty odnośnie wydzielenia w budynku (...) samodzielnych lokali mieszkalnych.

P. T. (k. 115-117) podobnie jak większość jego sąsiadów, pozyskał od A. D. informacje odnośnie budynku, w którym zamierzał zakupić mieszkanie. Przyznał, że jeszcze przed podjęciem decyzji o zakupie miał wiedzę w zakresie stanu prawnego budynku – wiedział, że jest to budynek jednorodzinny z wydzielonymi samodzielnymi lokalami mieszkalnymi. Wybrane przez niego mieszkanie miało księgę wieczystą i stanowiło samodzielną nieruchomość, która została jego własnością (dowód: k. 472-488).

T. W. (k. 212-213, k. 408-409, k. 637) przyznał, że czuł się skrzywdzony decyzją Nadzoru Budowlanego, która mogła skutkować rozbiórką budynku, w którym znajdowało się jego mieszkanie. Aktualnie nie ma żadnych pretensji ani roszczeń. Przed zakupem mieszkania (dowód: k. 205-209, k. 214-219) rozmawiał m.in. z kierownikiem budowy A. D., przy czym nie potrafił sobie przypomnieć czy jakieś informacje odnośnie nieruchomości pozyskał także od L. K. (1).

B. M. (k. 450-451, k. 704) jest prawnym właścicielem jednego z mieszkań przy ul. (...) w L., z tym że faktycznie lokal jest użytkowany przez jej syna T. M. (k. 269-271, k. 637-638). Przesłuchana w charakterze świadka B. M. nie posiadała rzetelnego rozeznania odnośnie sporu zaistniałego między spółką (...) a właścicielami lokali, z tym że w jej przekonaniu stan prawny mieszkań nie budził wątpliwości jeśli bank zgodził się udzielić na jego zakup kredytu, a sąd urządził księgę wieczystą. T. M. stanowczo stwierdził, że nie czuje się w żaden sposób skrzywdzony ani oszukany.

P. P. (1) (k. 282-284, k. 419-420, k. 706-707) i jego żona K. P. (k. 457-459, k. 532-533) nie mieli zastrzeżeń do mieszkania w dacie jego zakupu (k. 421-423, k. 424, k. 425-426). Depozycje P. P. (1) świadczą o rzetelnym rozeznaniu sytuacji prawnej jego mieszkania, w szczególności odnośnie wydanych przez pełnomocnika Starosty decyzjach w zakresie wyodrębnienia samodzielnych lokali. Przed Sądem P. P. (1) przyznał, że „na chwilę obecną nie ma już problemu” ponieważ wprowadzone zostały zmiany w planie zagospodarowania przestrzennego sankcjonujące stan prawny budynku.

M. M. (4) (k. 300-301, k. 496, k. 705) jednoznacznie stwierdził, że nie widzi problemu, a w konsekwencji nie czuje się oszukany. Podkreślił, że jego mieszkanie ma księgę wieczystą, co stanowi dowód legalności jego tytułu własności.

B. B. (2) (k. 503-505) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zarządzania nieruchomościami i w okresie od 1.06.2013r. do 31.10.2013r., z inicjatywy A. D., był zarządcą Wspólnoty Mieszkaniowej budynku przy ul. (...) w L.. W celu założenia książki budynku, zwrócił się do A. D. o dostarczenie mu dokumentacji budynku, jednak ten zwlekał przez 5 miesięcy z wykonaniem tej powinności. Nie potrafił przypomnieć sobie sytuacji by zwracał się w tej sprawie do spółki (...) lub prezesa jej zarządu L. K. (1).

H. K. (k. k. 736) autoryzował projekt spornego budynku, przy czym uczynił to na zlecenie A. D., którego firma sporządziła ten dokument. W jego przekonaniu nie naruszył obowiązujących zasad prawnych mimo, że został skazany za występek z art. 271§1 kk polegający na potwierdzeniu oświadczenia kierownika budowy A. P. odnośnie wykonania budynku zgodnie z projektem i pozwoleniem na budowę, podczas gdy faktycznie roboty budowlane zostały wykonane z istotnym odstąpieniem od zatwierdzonego projektu i pozwolenia na budowę (dowód: k. 692-695, k. 727). Zastrzegł, że nie miał kontaktu z L. K. (1).

A. P. (k. 178-179, k. 440-442) pełnił funkcję kierownika budowy budynku przy ul. (...) w L.. W sprawie sygn. II K 486/16 Sądu Rejonowego w L. został nieprawomocnie skazany za poświadczenie nieprawdy w zawiadomieniu o zakończeniu budowy, polegającym na stwierdzeniu wykonania prac zgodnie z projektem i pozwoleniem na budowę, co było niezgodne ze stanem faktycznym (dowód: k. 692-695, k. 727). Zdarzenia związane z osobą A. P. nie pozostają w bezpośrednim związku z zarzutem stawianym L. K. (1).

Akt oskarżenia w sprawie zarejestrowanej pod sygn. II K 486/16 obejmował również zarzut stawiany L. K. (2) pełniącej w okresie od 16.02.2011r. do 13.06.2012r. funkcję prezesa zarządu spółki (...). Wyrokiem z dnia 9.01.2018r. Sąd Rejonowy w L. uniewinnił ją od zarzutu złożenia w Państwowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego w L. dokumentu sporządzonego przez A. P., który stwierdzał nieprawdę odnośnie zakończenia budowy zgodnie z projektem i pozwoleniem na budowę (k. 694-695, k. 727).

A. D. (k. k. 469-470, k. 753-755) był postrzegany przez większość pokrzywdzonych jako osoba zarządzająca budową budynku przy ul. (...) w L., przy czym faktycznie pełnił stanowisko głównego wykonawcy budowy. Zlecenie wykonania inwestycji otrzymał od L. K. (2), prowadzącej działalność gospodarczą pod szyldem firmy (...). W trakcie budowy pojawił się pomysł by wydzielić w budynku kilka samodzielnych lokali i prezes (...) wystąpiła ze stosownym wnioskiem do Starosty Powiatowego (dowód: k. 118, k. 750) co skutkowało wydaniem wymaganych prawem zaświadczeń (dowód: k. 119-126). Po zakończeniu budowy przyjął na siebie obowiązki związane z udzielaniem informacji i wydawaniem dokumentów osobom zainteresowanym zakupem lokali, przy czym nie ukrywał faktu, że jest to budynek jednorodzinny z wydzielonymi mieszkaniami. Lokalizacja budynku i cena były na tyle atrakcyjne, że sam również dokonał zakupu jednego z mieszkań (dowód: k. 205-209).

T. K. (k. 761-762) jest zatrudniony w Starostwie Powiatowym w L. na stanowisku Naczelnika Wydziału Budownictwa i Architektury. Świadek przyznał, że w ramach posiadanych uprawnień, wydał 8 zaświadczeń o samodzielności lokali usytuowanych w budynku przy ul. (...) w L. (także dowód: k. 119-126). W jego przekonaniu, wydanie „zaświadczenia” nie może być utożsamiane z wydaniem decyzji administracyjnej, przy czym jego czynności mieściły się w graniach dozwolonych prawem, w szczególności art. 2 prawa lokalowego. Z jego depozycji wynikało, że w związku z przedmiotowym budynkiem, wydał kilka decyzji na różnych etapach budowy, w tym pozwolenie na budowę i zatwierdzenie jego zmiany (także dowód: k. 56-57, k. 43).

Pod sygn. II K 295/17 został zarejestrowany w Sądzie Rejonowym w L. akt oskarżenia przeciwko T. K. o przestępstwo z art. 231§1 kk w zw. z art. 12 kk, polegające na przekroczeniu uprawnień służbowych i nie dopełnieniu obowiązków poprzez wydanie decyzji o zmianie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego przy ul. (...) w L., w sytuacji gdy do opisanych w decyzji istotnych odstępstw od pierwotnego projektu budowlanego doszło jeszcze przed jej wydaniem, a nadto poprzez wydanie zaświadczeń o stwierdzeniu możliwości wyodrębnienia w budynku (...) samodzielnych lokali mieszkalnych mimo, iż zgodnie z prawem budowlanym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż 2 lokali (k. 712-717). Postanowieniem z dnia 19.12.2017r. Sąd Rejonowy w L.umorzył postępowanie ze względu na brak skargi uprawnionego oskarżyciela.

Sąd zważył co następuje:

W dniu 9.01.2014r. P. J. – właściciel jednego z mieszkań przy ul. (...) w L., złożył w Prokuraturze zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Przedmiotem jego skargi było ukrywanie przez pracowników i osoby zarządzające spółką (...), dokumentacji dotyczącej nieruchomości, w której znajdowało się jego mieszkanie – z uzasadnienia skargi wynikało, że spółka (...) została wezwana pisemnie do „natychmiastowego wydania kompletu dokumentacji” i nie uczyła tego w wyznaczonym 7 dniowym terminie (k. 4-6). W dniu 10.02.2014r. Komenda Powiatowa Policji w L. wszczęła dochodzenie w sprawie o czyn z art. 90 prawa budowlanego polegający na przeprowadzeniu, bez zgłoszenia właściwemu organowi, robót budowlanych w budynku przy ul. (...) w L.. Następnie w dniu 13.03.2015r. prokurator wydał postanowienie w przedmiocie wszczęcia śledztwa w sprawie „dokonania w okresie od kwietnia 2011r. do maja 2013r. w L. oszustw na szkodę osób, które nabyły mieszkania w budynku L. ul. (...), gdzie osoby reprezentujące spółkę (...) działając celem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziły do wybudowania na terenie posesji ul. (...) domu wielorodzinnego niezgodnie z prawem zagospodarowania przestrzennego oraz zatwierdzonym przez organy administracji budowlanej projektem zezwalającym na budowę domu jednorodzinnego i następnie wprowadziły w błąd osoby zainteresowane kupnem mieszkań zatajając fakt, że lokale mieszkalne nie powinny być oddane do użytkowania, doprowadzając wskutek ich sprzedaży do niekorzystnego rozporządzenia mieniem P. J., K. i G. H., T. W., K. i P. P. (1) i M. M. (4)”. Następnie w dniu 22.05.2017r. prokurator zdecydował o przedstawieniu zarzutu L. K. (1) w związku z pełnioną przez niego funkcją prezesa zarządu spółki (...) (k. 340), przy czym postanowieniem z dnia 30.12.2016r. umorzył śledztwo ze względu na nie stwierdzenie znamion przestępstw (k. 308). Uchylenie przez Sąd postanowienia o umorzeniu śledztwa skutkowało wniesieniem przeciwko L. K. (1) aktu oskarżenia.

Prokurator zarzucił L. K. (1) popełnienie przestępstwa oszustwa zdefiniowanego w art. 286§1 kk.

Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 kk polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym przez wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności należytego pojmowania przedsiębranego działania. Zachowanie karalne określone zostało za pomocą znamienia czynnościowo-skutkowego, a czynnością sprawczą jest doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – wykorzystanie znamienia „doprowadza” jako charakteryzującego właściwą czynność sprawczą, zakłada istnienie związku przyczynowego między zachowaniem sprawcy a zachowaniem pokrzywdzonego i rezultatem w postaci niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Nie jest zatem możliwe popełnienie oszustwa przez zaniechanie po stronie sprawcy, jak również nie jest możliwe popełnienie tego przestępstwa przez niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego, które dokonuje się bez wiedzy lub udziału sprawcy (por. wyrok SN z 15.11.2002r., IV KKN 618/99, LEX 75460). Odnosząc te uwagi do okoliczności stanu faktycznego niniejszej sprawy, wymaga zwrócenia uwagi, że prokurator umiejscowił czynność rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonych w datach sporządzenia aktów notarialnych przeniesienia na ich rzecz własności lokali, a przecież sporządzenie tego dokumentu było jedynie finalnym zwieńczeniem decyzji przez nich podjętych w okresie wcześniejszym. Wymaga zaakcentowania, że osoby zainteresowane zakupem mieszkań usytuowanych w budynku przy ul. (...) w L., zadecydowały o zakupie najpóźniej w dacie wystąpienia z wnioskami o udzielenie kredytów i zawarcia umów przedwstępnych, zaś ich wiedza o przedmiocie planowanej transakcji opierała się w dużej mierze na rozmowach z L. K. (2), która reprezentowała spółkę (...) aż do zakończenia budowy i wystawienia lokali na sprzedaż, a nadto niewątpliwie istotny wkład w przekazywaniu informacji odnośnie inwestycji miał też główny wykonawca inwestycji A. D.. Prokurator zdaje się pomijać fakt, że oskarżony nie podejmował żadnych czynności związanych z powstaniem budynku, w szczególności jego zaprojektowaniem, budową, wprowadzeniem zmian skutkujących stworzeniem warunków do wydzielenia odrębnych lokali, a także załatwieniem formalności związanych z zakończeniem inwestycji i wystawieniem jej do sprzedaży. Ponadto oskarżyciel publiczny nie zwrócił uwagi na potrzebę doprecyzowania daty czynności rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonych, błędnie lokując te czynności w datach sporządzenia aktów notarialnych przeniesienia własności.

Przepis art. 286§1 kk wymaga, by po stronie sprawcy zaistniał czynnik polegający na wprowadzeniu w błąd, wyzyskaniu błędu lub wyzyskaniu niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Z okoliczności sprawy nie wynika, by którykolwiek z tych czynników przejawił się w zachowaniu L. K. (1). Pokrzywdzeni są osobami zdolnymi do zebrania niezbędnych im informacji i właściwej ich oceny, a przecież wszystkie dane dotyczące ich lokali były zawarte w legalnych i wiarygodnych dokumentach, wydanych przez uprawnione osoby i urzędy. Sytuacja prawna lokali była przedmiotem kontroli notariuszy i niewątpliwie nie budziła żadnych zastrzeżeń, jeśli zdecydowali się sygnować swoimi nazwiskami umowy przeniesienia własności.

Faktem jest, że budynek pierwotnie był zaplanowany jako budynek jednorodzinny, jednak w trakcie jego budowy powstała koncepcja stworzenia w nim odrębnych lokali i następnie zamysł ten został formalnie zrealizowany, a przed wystawieniem mieszkań do sprzedaży, zalegalizowano zmiany w projekcie i odrębność lokali (dowody m. in. k. 30, k. 43-44, k. 82-84, k. 118-126). Wymaga przypomnienia, że oskarżony L. K. (1) objął stanowisko prezesa zarządu spółki (...) już po zamknięciu inwestycji przy ul. (...) w L., a zatem nie miał wpływu na jej wykonanie i oddanie do użytku, a także zawarcie pierwszych umów przedwstępnych sprzedaży lokali (dowód: k. 414-418, k. 421-423, k. 424, k. 425-426, k. 429). Nie był i nie mógł być ukrywany fakt wyodrębnienia lokali mieszkalnych na mocy decyzji podjętej przez Naczelnika Wydziału Budownictwa i Architektury działającego w imieniu Starostwa Powiatowego w L. (k. 119-126). Każdy z takich lokali miał ustanowioną księgę wieczystą i tym samym był prawnie wyodrębnioną jednostką, która legalnie mogła być przedmiotem obrotu na rynku nieruchomości, jak również przyjąć ciężar obciążeń w postaci hipoteki. Należy stanowczo podkreślić, że w przypadku niedopełnienia formalnych powinności, zarówno banki nie zgodziłyby się udzielić kredytu hipotecznego na zakup lokalu, jak i notariusze nie usankcjonowali by przeniesienia własności wyodrębnionych lokali.

W podsumowaniu poczynionych ustaleń należy stwierdzić, że prokurator w sposób nieuprawniony przypisał L. K. (1) „wprowadzenie w błąd” odnośnie okoliczności mających wpływ na decyzje pokrzywdzonych odnośnie zakupu lokali.

Przestępstwo oszustwa jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem. O niekorzystności rozporządzenia mieniem przesądza ocena rozporządzenia z punktu widzenia interesów osoby rozporządzającej (por. wyrok SN z 30.08.2000r. V KKN 267/00, OSP 2001 z. 3 poz. 51; wyrok SN z 21.08.2002r. III KK 230/02, Prok. i Pr. 2003 nr 3 poz. 12). Odnosząc podniesione uwagi na grunt niniejszej sprawy, należy mieć w polu widzenia oczywisty fakt, że każdy z pokrzywdzonych miał zamiar objąć we władanie na prawach własności wybrany przez siebie lokalu usytuowany w budynku przy ul. (...) w L., przy czym był świadomy i akceptował istotne dla niego czynniki, do których należy przede wszystkim zaliczyć lokalizację, metraż i cenę. Ujawnienie w późniejszym czasie problemu niezgodności budynku z planem zagospodarowania przestrzennego, w żaden sposób nie uszczupliło a tym bardziej nie pozbawiło praw nabytych przez zakup lokali przez ich aktualnych właścicieli. Należy uszanować fakt, że obowiązujące przepisy dopuszczają funkcjonowanie budynków jednorodzinnych z wyodrębnionymi lokalami mieszkalnymi i nie można w sposób uprawniony zarzucać niespójności między stanem prawnym a stanem rzeczywistym. W tym miejscu wymaga przypomnienia, że jakkolwiek sporny budynek był wybudowany jako jednorodzinny, to przecież zgodnie z obowiązującą procedurą przedstawiciel spółki (...) w osobie L. K. (2), uzyskał pozwolenie na wyodrębnienie samodzielnych lokali mieszkalnych, czemu nie sprzeciwiała się ustawa o własności lokali – decyzja T. K. wynikały z upoważnienia zawartego w art. 2 ustawy o własności lokali z dnia 24.06.1994r., w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania „zaświadczeń”, tj. 28.12.2011r. (k. 119-126).

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, Sąd nie stwierdził w zachowaniu L. K. (1) znamion czynu zabronionego, w szczególności zarzucanego mu przez prokuratora przestępstwa oszustwa.