Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dn. 8.06.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpoznaniu wniosku z dn. 1.04.2018 r. o zmianę stażu pracy i podstawy wymiaru przeliczył emeryturę K. G., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, wskazując, że do ustalenia wysokości emerytury przyjęto dotychczasową podstawę jej wymiaru. Zakład wskazał wysokość emerytury wynosi 1458,80 zł. ZUS wyjaśnił, że przedłożone przez wnioskodawczynię wynagrodzenia pozostają bez wpływu na zmianę wysokości podstawy wymiaru ponieważ nadal najkorzystniejsza jest podstawa wymiaru z lat 1983 – 1987 / decyzja k. 139 akt ZUS/.

Uznając za krzywdzącą powyższą decyzję, ubezpieczona wniosła od niej odwołanie, negując, że najkorzystniejszą podstawę do wymiaru jej emerytury są zarobki z lat 1983 – 1987. W uzasadnieniu argumentowała, że zarchiwizowane dokumenty nie przedstawiają jej zarobków z lat 1983 -1987 ponieważ uległy zniszczeniu, wywodząc, że wobec tego nie wiadomo na jakiej podstawie ZUS obliczył jej emeryturę z tych lat. Podkreśliła, że jej pierwsza emerytura wynosiła 1074,10 zł i wzrosłą tylko w wyniku waloryzacji emerytury. Dodała, że w latach 1995 – 1998 pracowała w (...) w Z., przez ten okres opłacane były składki emerytalno – rentowe, a jej emerytura nie uległa podwyższeniu. Zaakcentowała, że w zakładach (...) w Z. w warunkach szkodliwych pracowała ponad 26 lat, 6 dni w tygodniu na 3 zmiany, 5 dni po 8 godzin, a 6-go dnia po 6 godzin. Konkludując żądała ponownego przeliczenia jej emerytury uznając, że jej obecna emerytura w wysokości 1224,51 zł jest za niska / odwołanie k. 3/.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie / odpowiedź na odwołanie k. 11/.

Na rozprawie z 15.11.2018 r. wnioskodawczyni poparła odwołanie, jej pełnomocnik w osobie syna oświadczył, iż wnioskodawczyni pracowała od 1967 roku do 1987 roku a jest naliczona w tym okresie najniższa krajowa, podczas, gdy odwołująca zarabiała wtedy więcej niż najniższa krajowa. Natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie, oświadczając, że sporne okresy pracy na (...) i w Zakładzie (...) zostały już zaliczone przez organ rentowy w całości do stażu pracy /e-prot. z 15.11.2018 r.: 00:02:33, 00:03:17, 00:05:38, 00:06:45, 00:16:48, 00:17:07, 00:23:25, 00:23:35/.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

K. G., urodziła się (...) /niesporne/.

Wnioskodawczyni w okresie od 28.04.1967 r. do 30.06.1993 r., od 1.02.1994 r. do 28.02.1994 r., 0d 1.07.1994 r. do 30.09.1994 r. była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w Zakładach (...) w Z.. Z wyżej wymienionego okresu zatrudnienia wnioskodawczyni uzyskała od pracodawcy zaświadczenie z 18.08.1994 r. o zatrudnieniu i zarobkach, w którym poświadczono, że jej najkorzystniejsze zarobki z 5 kolejnych lat kalendarzowych to zarobki z okresu 1983 – 1987, które dały wskaźnika wysokości jej wynagrodzenia 101,73% / oryginalne dokumenty osobowe k. 23 – 117, zaświadczenie k. 15 akt ZUS/.

Odwołująca ma na mocy decyzji z 1.09.1994 r. ustalone prawo do emerytury, która w wariancie najkorzystniejszym została ustalona przy przyjęciu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z 5 kolejnych najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. z lat 1983 – 1987 z okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. wynoszącym 101,73%, zgodnie ze złożonym do akt emerytalnych zaświadczeniem z 18.08.1994 r. o zatrudnieniu i zarobkach w ww. zakładzie pracy. Przy wyliczeniu emerytury dla wnioskodawczyni ZUS uwzględnił staż pracy w ilości 27 lat i 4 miesięcy okresów składkowych, tj. 328 miesięcy oraz 1 miesiąc okresów nieskładkowych /decyzja k. 18 akt ZUS, zaświadczenie o zatrudnieniu wynagrodzeniu k. 15 akt ZUS/.

Wnioskodawczyni nigdy nie kwestionowała ani prawidłowości wystawienia przez w/w pracodawcę zaświadczenia o jej najkorzystniejszych zarobkach z lat 1983 – 1987 ani decyzji z 1.09.1994 r. mocą której przyznano jej prawo do emerytury ustalając jej wysokość zgodnie ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 101,73% z 5 kolejnych lat kalendarzowych 1983 – 1987 wynikającym z ww. zaświadczenia /niesporne/.

Decyzją z 16.02.1998 r., a następnie decyzją z 3.10.2012 r. organ rentowy uwzględnił wnioskodawczyni przy wyliczeniu wysokości emerytury sporne okresy zatrudnienia w (...) w Z. od 4.07.1995 r. do 30.04.1996 r. i od 24.10.1996 r. do 31.12.1997 r., gdzie była zatrudniona na ½ etatu. Na mocy przedmiotowych decyzji ubezpieczona otrzymała należnej jej wyrównanie z tytułu zwiększenia stażu pracy. ZUS ustalił staż pracy wnioskodawczyni w ilości 29 lat, 8 miesięcy okresów składkowych, tj. 356 miesięcy oraz 1 miesiąc okresów nieskładkowych / poświadczenie ubezpieczenia społecznego dla celów emerytalno – rentowych k. 26 akt ZUS, decyzja k. 28 akt ZUS, wniosek k. 71/72 akt ZUS, decyzja k. 85/86 akt ZUS/.

Decyzją z 16.10.2017 r. organ rentowy do ustalenia wysokości emerytury przyjęto dotychczasowy wskaźnika wysokości podstawy wymiaru w wysokości 101,74% oraz staż pracy w ilości 29 lat, 8 miesięcy i 6 dni, tj. 356 miesięcy okresów składkowych oraz 3 lata, 1 miesiąc i 2 dni, tj. 37 miesięcy okresów nieskładkowych / decyzja k. 100 akt ZUS/.

Ostatecznie Zakład Ubezpieczeń Społecznych do ustalenia uprawnień i wysokości emerytury wnioskodawczyni przyjął następujące okresy ubezpieczenia:

- 15.08.1959 r. – 9.03.1961 r. praca w gospodarstwie rolnym,

- 10.03.1961 r. – 8.03.1964 r. opieka nad dzieckiem do lat 4,

- 28.04.1967 r. – 30.06.1993 r. praca w (...) w Z.,

- 2.07.1993 r. – 31.01.1994 r. zasiłek dla bezrobotnych,

- 1.02.1994 r. – 28.04.1994 r. praca w (...) w Z.,

- 29.04.1994 r. – 31.05.1994 r. zasiłek dla bezrobotnych,

- 2.06.1994 r. – 30.06.1994 r. zasiłek dla bezrobotnych,

- 1.07.1994 r. – 30.09.1994 r. praca w (...) w Z.,

- 4.07.1995 r. – 30.04.1996 r. praca na ½ etatu na (...) w Z.,

- 24.10.1996 r. – 30.04.1998 r. praca na ½ etatu na (...) w Z..

Łączny staż wyniósł 29 lat, 8 miesięcy i 6 dni okresów składkowych oraz 3 lata, 1 miesiąc i 2 dni okresów nieskładkowych, a ponadto uznał za należycie wykazane także 7 lat, 8 miesięcy i 16 dni okresów rolnych uzupełniających / zawiadomienie k. 120 akt ZUS, zeznania wnioskodawczyni e-prot. z 15.11.2018 r.: 00:20:08, pismo z 23.10.2018 r. potwierdzające zatrudnienie odwołującej w (...) k. 136/.

W dn. 25.05.2018 r. K. G. złożyła wniosek o przeliczenie wysokości świadczenia załączając listy płac za okres 1984 – 1994 z tytułu zatrudnienia w Zakładach (...) / wniosek z listami płac k. 128 – 132 akt ZUS/.

Przy obliczeniu dla wnioskodawczyni wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat za okres 1968 – 1993 dało to wskaźnik w wysokości 70,98%, natomiast z kolejnych 10 lat kalendarzowy w okresie 1998 – 2017 maksymalny wskaźnik wyniósł zaledwie 0,66% /obliczenia wskaźnika k. 136 – 137 akt ZUS/.

W efekcie rozpoznania tego wniosku zaskarżoną decyzją z dn. 8.06.2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przeliczył emeryturę K. G. od 1.04.2018 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek, wskazując, że do ustalenia wysokości emerytury przyjęto nadal najkorzystniejszy dotychczasowy wskaźnik podstawy wymiaru emerytury wynoszący 101,73% wyliczony na podstawie przedłożonego w dn. 19.08.1994 r. zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z 18.08.1994 r. wystawionego przez Zakład (...). Zakład wskazał wysokość emerytury wynosi 1458,80 zł . ZUS wyjaśnił, że przedłożone przez wnioskodawczynię wynagrodzenia pozostają bez wpływu na zmianę wysokości podstawy wymiaru ponieważ nadal najkorzystniejsza jest podstawa wymiaru z lat 1983 – 1987 / decyzja k. 139 akt ZUS, obliczenie wskaźnika k. 136- 137 akt ZUS/.

Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w całości na podstawie powołanych dokumentów oraz zeznań wnioskodawczyni.

Sąd oddalił wniosek odwołującej o przesłuchanie wnioskowanych przez nią świadków na okoliczność, że pracowała razem z nimi, albowiem w sprawie poza sporem pozostaje, że przy ustalaniu uprawnień emerytalnych wnioskodawczyni ZUS zaliczył do jej stażu pracy wszystkie okresy zatrudnienia, w tym także okresy, o których mowa w odwołaniu skarżącej w Zakładach (...) w Z. i zatrudnienia w (...) w Z..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.) wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1)z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2)z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3)z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty,

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

W ustępie 2 ww. przepisu postanowiono, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Natomiast zgodnie z ustępem 3 tego artykułu, podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Zgodnie zaś z § 21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11.10.2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Rozporządzenie to obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

W niniejszej sprawie wnioskodawczyni – uznając, że jej emerytura jest zbyt niska- w postępowaniu odwoławczym żądała uwzględnienia do obliczenia jej świadczenia emerytalnego okresów zatrudnienia oraz zarobków uzyskiwanych w Zakładach (...) w Z. oraz w (...) w Z..

Z akt sprawy wynika, że ww. okresy zatrudnienia w obu wskazanych zakładach pracy były w całości zaliczone przez ZUS do stażu pracy skarżącej, co zresztą odwołująca sama przyznała w toku postępowania sądowego.

Natomiast przechodząc do kwestii wysokości zarobków skarżącej w Zakładach (...) w Z. wymaga podkreślenia, że wbrew wywodom skarżącej wiadomo na czym ZUS oparł się ustalając dla niej wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 5 kolejnych najkorzystniejszych lat kalendarzowych, tj. z lat 1983 – 1987 z okresu zatrudnienia w tych Zakładach, w wysokości 101,73%. Wynika on bowiem wprost ze złożonego do akt emerytalnych za kartą 15 zaświadczeniem z dn. 18.08.1994 r. o zatrudnieniu i zarobkach w ww. zakładzie pracy. Odwołująca nie kwestionowała dotychczas ani tego zaświadczenia co do tego, że były to jej najkorzystniejsze zarobki w ww. Zakładach, ani też decyzji z 1.09.1994 r., na mocy której uzyskała prawo do emerytury wyliczonej w oparciu o wskaźnik wynikający z rzeczonego zaświadczenia. Odwołująca nie wykazała też w żaden sposób, ażeby złożona do akt sprawy w toku n/n postępowania odwoławczego dokumentacja osobowa z okresu zatrudnienia w tym Zakładzie wskazywała, że zaświadczenie to nie odzwierciedlało jej faktycznie najkorzystniejszych zarobków.

Skarżąca złożyła do organu rentowego wraz z wnioskiem o ponowne przeliczenie jej emerytury z 25.05.2018 r. załączyła jedynie listy płac z lat 1984 -1994, a zatem prawidłowo ZUS przy nieudowonieniu przez skarżącą jej rzeczywistych zarobków z okresu 1967 - 1979 przyjął minimalne wynagrodzenie, kierując się treścią art. 15 ust. 2 a ww. ustawy, zgodnie z którym jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Sąd pragnie też zaakcentować, że nie polega na prawdzie twierdzenie skarżącej, że z lat 1983 – 1987 ZUS przyjął minimalne wynagrodzenie skarżącej bo ze złożonego w dn. 19.08.1994 r. zaświadczenia z 18.08.1994 r. /karta 15 akt ZUS/, wynika, że były to najkorzystniejsze zarobki skarżącej z 5 kolejnych kalendarzowych lat z okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. i dały one wskaźnik wysokości jej wynagrodzenia w wysokości 101,73%. Sąd zważył też, że skarżąca nie negowała nigdy udokumentowanych w tym zaświadczeniu zarobków z 5 kolejnych lat kalendarzowych z okresu 1983 – 1987, ani tego, że były to jej najkorzystniejsze zarobki, ani wreszcie decyzji o przyznaniu jej świadczenia emerytalnego z dn. 1.09.1994 r. mocą której wyliczono jej emeryturę uwzględniając przedmiotowe zaświadczenie i wynikający z niego wskaźnik 101,73%.

Podkreślenia wymaga też, że załączone przez odwołującą do wniosku z 25.05.2018 r. dokumenty płacowe w postaci listy płac od 1984 r. do 1994 r. w Zakładach (...) w Z. przy obliczeniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat za okres 1968 – 1993 dało wskaźnik w wysokości 70,98%, natomiast z kolejnych 10 lat kalendarzowy w okresie 1998 – 2017 maksymalny wskaźnik wyniósł zaledwie 0,66%, wobec czego słusznie ZUS zastosował dotychczasowy wskaźnik z 5 kolejnych kalendarzowych lat z okresu zatrudnienia w Zakładach (...) w Z. potwierdzony w zaświadczeniu z 18.08.1994 r. zalegający za kartą 15 akt ZUS w wysokości 101,73%, gdyż nadal jest on najkorzystniejszy.

Niezasadne jest też żądanie wnioskodawczyni, by uwzględniono przy obliczeniu jej emerytury, że pracowała w warunkach szczególnych w (...) w spornych okresach 4.07.1995 r. – 30.04.1996 r. oraz 24.10.1996 r. – 31.12.1997 r. ponieważ obecnie obowiązujące przepisy nie przewidują dodatku do emerytury za pracę w warunkach szczególnych.

Końcowo dodać należy, wobec depozycji odwołującej złożonych na ostatnim terminie rozprawy, że co do okresów uzupełniających rolnych, to prawidłowo ZUS uznając, że wnioskodawczyni należycie wykazała pracę w gospodarstwie rolnym w ilości 7 lat, 8 miesięcy i 16 dni, w efekcie trafnie przyjął, że nie można okresów pracy w gospodarstwie rolnym zliczyć do ogólnego stażu pracy ubezpieczonej, ponieważ zgodnie z art. 10 ust.1 ww. ustawy emerytalnej, możliwe jest ich doliczenie jedynie w sytuacji, gdy ubezpieczonemu brakuje wymaganego prawem ogólnego stażu pracy do uzyskania uprawnień emerytalnych, a ten wnioskodawczyni urodzona przed 1.01.1949 r. bez wątpienia miała, gdyż jej ogólny staż wyniósł ponad 29 lat okresów składkowych i nieskładkowych, a zgodnie z art. 27 ww. ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki: 1) osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn; 2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

W tym stanie rzeczy odwołanie okazało się pozbawione uzasadnionych podstaw, wobec czego Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 [1] par. 1 k.p.c. oddalił je orzekając jak w sentencji wyroku.

.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem oraz stosownym pouczeniem o prawie, terminie i sposobie wniesienia apelacji doręczyć wnioskodawczyni.

A.P

10.12.2018