Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 września 2016 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego T. G. kwoty 20.963,47 zł wraz odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 19.553.87 zł od dnia 21 września 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powodowi przysługuje wobec pozwanego wymagalna wierzytelność w kwocie 20.963,47 zł z tytułu umowy o kredyt gotówkowy, na którą składają się: kwota 19.553,87 zł z tytułu niespłaconej należności głównej, kwota 1.394,60 zł. z tytułu odsetek naliczonych za okres do dnia 20 września 2016 r. oraz kwota 15 zł z tytułu poniesionych kosztów.

(pozew – k. 1-5)

Nakazem zapłaty z dnia 30 listopada 2016 r. wydanym w sprawie VI Nc – e (...) Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił w całości żądanie strony powodowej.

(nakaz zapłaty – k. 7)

T. G. wniósł sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty, w którym wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwany zakwestionował roszczenie powoda co do zasady i co do wysokości. Podniósł, że powód nie umożliwił pozwanemu zakończenia sporu w sposób polubowny. Ponadto wskazał, że nie otrzymał wypowiedzenia umowy ani wezwań do zapłaty, a także nie był poinformowany o stanie zadłużenia, a wierzytelność nie istnieje w żądanej przez powoda wysokości.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 14-15)

Postanowieniem z dnia 16 stycznia 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin- Zachód przekazał sprawę do Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w W..

(postanowienie - k. 19)

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty powód podtrzymał powództwo w całości oraz wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

(odpowiedź na sprzeciw - k. 50-50v)

Na rozprawie w dniu 03 sierpnia 2017 roku pozwany podniósł zarzut częściowego spełnienia świadczenia, niemniej jednak na poparcie tych okoliczności nie przedstawił żadnych dowodów.

(protokół rozprawy k. 81)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 października 2013 r. została zawarta pomiędzy (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., a T. G. umowa kredytu P. nr (...). Na podstawie rzeczonej umowy pozwanemu został udzielony kredyt gotówkowy w wysokości 31.000 zł. na okres 5 lat, który został wypłacony w pełnej wysokości w dniu zawarcia umowy. (§ 1 i 3.1. umowy).

Kredyt był oprocentowany w całym okresie kredytowania według stałej stopy procentowej w wysokości 9,63% (§ 4.2 umowy). Całkowity koszt kredytu wynosił 43.447,09 zł. (§ 4.2. umowy). Zgodnie z postanowieniem wskazanym w § 8.1. umowy kredyt miał zostać spłacony w 60 ratach miesięcznych liczonych według formuły annuitetowej, a odsetki miały być spłacane w ratach miesięcznych w wysokości i terminach określonych w planie spłaty kapitału i odsetek, zwanym „planem spłaty”, który stanowił integralną część umowy, który pozwany otrzymał przy zawarciu umowy (§ 8.2. umowy). Zgodnie z § 12.1. umowy kwoty niespłaconych w całości lub w części rat kredytu – w terminach określonych w planie spłaty lub w zawiadomieniu - stają się następnego dnia po upływie tych terminów zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym. W przypadku nie spłacenia raty powód pobierał od kwoty zaległej raty kredytu odsetki według ustalonej zmiennej stopy procentowej dla zadłużenia przeterminowanego, równej czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP (§ 12.2 umowy). Na podstawie § 18.1. umowy powód mógł obniżyć kwotę przyznanego kredytu lub wypowiedzieć umowę w przypadku: a) niedotrzymania przez Kredytobiorcę warunków określonych w umowie, b) utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej, c) zagrożenia upadłością Kredytobiorcy. W powyższych wypadkach termin wypowiedzenia umowy wynosił 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy 7 dni (§ 18.2. umowy). Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy miało być, zgodnie z umową, przesłane do kredytobiorcy na piśmie przesyłką poleconą za zwrotnym poświadczeniem odbioru (§ 18.3. umowy). Według § 19 umowy w następnym dniu po wpływie ostatniego dnia terminu wypowiedzenia całe zadłużenie z tytułu udzielonego kredytu wraz z odsetkami i należnymi opłatami staje się zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym, a od całego zadłużenia przeterminowanego i wymagalnego z tytułu udzielonego kredytu, z wyłączeniem kwoty należnych odsetek oraz opłat i prowizji, Bank nalicza i pobiera odsetki według stopy procentowej, określonej w § 12 umowy.

(dowód: umowa kredytu- k. 67-70, harmonogram spłat k. 60)

Od dnia 30 listopada 2015 roku pozwany zaprzestał spłacania rat kredytu. W dacie tej zadłużenie pozwanego wynosiło 19.553,87 zł. Z uwagi na zaprzestanie spłacania przez T. G. rat kredytu (...) Bank (...) S.A. w W. pismem z dnia 29 marca 2016 r. wypowiedziała umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone T. G. w dniu 11 kwietnia 2016 r. W wypowiedzeniu wskazano, że na dzień jego wystawienia stan zadłużenia pozwanego z tytułu umowy wynosi 17.528,39 zł.

(dowody: historia operacji na koncie k. 61-62, wypowiedzenie umowy- k. 71, potwierdzenie odbioru k. 72).

Pismem z dnia 24 maja 2016 roku, doręczonym pozwanemu w dniu 10 czerwca 2016 roku, wobec wypowiedzenia umowy kredytu, powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 20.325,99 zł., na którą składają się należność główna – 19.553,87 zł, odsetki – 757,12 zł oraz 15 zł. tytułem opłat i prowizji w terminie 7 dni.

(wezwanie do zapłaty k. 29, dowód doręczenia wezwania do zapłaty k. 30)

W dniu 16 września 2016 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych nr (...), z którego wynika, że według stanu na dzień jego wystawienia wymagalne zadłużenie T. G. z tytułu umowy kredytu wynosi 20.942,05 zł, w tym: należność główna – 19.553,87 zł, odsetki naliczone za okres od dnia 28 grudnia 2015 r. do dnia 16 września 2016 r. – 1.373,18 zł oraz 15 zł. tytułem opłat i prowizji bankowych. W treści wyciągu wskazano, że bankowi przysługują dalsze odsetki od ww. należności głównej za okres od dnia 17 września 2016 r. do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 16 września 2016 r. k. 28)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dokumenty. Dokumenty te mają walor dokumentów prywatnych, których prawdziwość i treść nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie znalazł również podstaw do kwestionowania ich autentyczności z urzędu.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd stanął na stanowisku, że roszczenie strony powodowej zostało udowodnione zarówno co do zasady jak i do wysokości, zaś zarzuty podniesione przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz na rozprawie w dniu 03 sierpnia 2017 roku okazały się w całości niezasadne i nie mogły wywrzeć zamierzonego skutku w postaci oddalenia powództwa.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że strony zawarły w dniu 11 października 2013 r. umowę kredytu, na mocy której pozwany otrzymał do dyspozycji gotówkę w wysokości 31.000 zł. Całkowity koszt kredytu, czyli kwota, którą pozwany zobowiązany był zwrócić w ratach wynosiła zaś 43.447,09 zł.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.U. Nr 140, poz. 939) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zgodnie zaś z art. 75 ust. 1 i 2 ww. ustawy w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, zaś termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni.

Zgodnie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c., to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania, do nich należy gromadzenie materiału i wreszcie one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik ( por.: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6–7, poz. 76, z glosą A. Zielińskiego, Palestra 1998, nr 1–2, s. 204; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 113). W myśl art. 232 k.p.c. powód powinien udowodnić fakty z których wywodzi określone roszczenie (tzw. fakty prawotwórcze), na pozwanym zaś spoczywa ciężar udowodnienia faktów tamujących powstanie roszczenia powoda albo niweczących to roszczenie. Sąd nie jest zobowiązany do ustalenia okoliczności faktycznych w drodze gromadzenia materiału dowodowego z urzędu, a contrario poszukiwanie za stronę przez sąd z urzędu okoliczności przemawiających za jej stanowiskiem w istocie stanowi wyręczanie jej w obowiązkach procesowych, przez co sąd naraża się na uzasadniony zarzut nierównego traktowania stron procesu ( wyr. SN z 12.3.2010 r., II UK 286/09, L. ). Zadaniem Sądu jest stosowanie prawa materialnego na podstawie ustalonego w odpowiednim zakresie stanu faktycznego sprawy - zatem do stron niniejszego postępowania należało przedstawianie dowodów na poparcie swoich stanowisk w sprawie, a w gestii Sądu leży ocenienie czy przedstawione dowody są wiarygodne oraz czy stan faktyczny został wystarczającą wyjaśniony.

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy to powód zobowiązany był udowodnić, że przysługuje mu wobec T. G. wymagalna wierzytelność w wysokości dochodzonej pozwem z tytułu umowy kredytu. Z tego obowiązku w ocenie Sądu powód należycie się wywiązał.

Powód przedstawił w oryginale umowę kredytu wraz z załącznikiem w postaci harmonogramu spłat, która dowodzi, że strony związane były skutecznie umową kredytu. W aktach znajduje się także skutecznie złożone przez pozwaną oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu wraz z potwierdzeniem doręczenia tego wypowiedzenia pozwanemu. Wreszcie powód przedstawił także wydruki historii operacji na koncie kredytowym (k. 61-61), które to dokumenty pozwoliły ocenić istnienie źródła i podstawy oraz wysokość zobowiązania. W świetle przedłożonych przez powoda dokumentów wynikało bezspornie, że pozwany zaciągnął kredyt, nie spłacał go, wskutek czego umowa została wypowiedziana, a co za tym idzie zadłużenie postawione zostało w stan wymagalności.

Pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowy o kredyt oraz wykorzystania środków udostępnionych mu przez powoda. Podniósł jednakże następujące zarzuty:

1.  nieistnienia roszczenia w wysokości dochodzonej pozwem;

2.  uniemożliwienia polubownego rozwiązania sporu;

3.  braku doręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy;

4.  braku informacji o stanie zadłużenia;

5.  spełnienia świadczenia.

Odnosząc się kolejno do powyższych zarzutów wskazać należy, że wszystkie okazały się chybione.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wysokość roszczenia została wykazana przez powoda dowodami z dokumentów w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych banku oraz historii operacji na koncie kredytowym. Z dokumentów tych bezpornie wynika, że pozwany zaprzestał spłacania rat kredytu z dniem 30 listopada 2015 roku, a istniejąca wówczas zaległość wynosiła 19.553,87 zł. Od powyższej kwoty Bank miał zaś prawo pobierać odsetki umowne zgodnie z § 12 ust. 2 umowy w wysokości odsetek maksymalnych od dnia wymagalności tj. 30 listopada 2015 roku do dnia 20 września 2016 roku (dzień wniesienia pozwu), które wyniosły 1.394,60 zł. Jednocześnie stosownie do § 2 ust. 2 umowy Bank uprawniony był również do pobrania kwoty 15 zł. tytułem opłat i prowizji. Niezasadny, albowiem nieudowodniony, okazał się przy tym zarzut spełnienia świadczenia przez pozwanego. W tym zakresie ciężar dowodu spoczywał na pozwanym, który w żaden sposób nie udowodnił, że spłacił zadłużenie. Pozwany (pomimo zobowiązania przez Sąd) na poparcie swojego stanowiska nie przedłożył żadnych dowodów np. wyciągu z rachunku bankowego czy potwierdzenia dokonania wpłat, które zmierzałyby do skutecznego odparcia żądań strony powodowej i wskazywałaby na to, że wywiązywał się z zobowiązania, a wobec czego roszczenie dochodzone pozwem jest niezasadne.

Należy również wskazać, że wbrew twierdzeniom pozwanego, wypowiedzenie umowy kredytu było w pełni skuteczne. Powód wykazał, że oświadczenie o wypowiedzeniu zostało doręczone pozwanemu w dniu 11 kwietnia 2016 r., a tym samym, że pozwany wiedział o istniejącej zaległości i o jej wysokości. Powód wykazał tym samym, iż wskutek istnienia zaległości w spłacie rat kredytu wezwał pozwanego do zapłaty a finalnie, z uwagi na nieuiszczenie przez pozwanego przeterminowanych należności, wypowiedział umowę o kredyt. Mając na względzie brzmienie § 18 ust. 2 umowy przyjąć zatem należało, że umowa przestała wiązać strony z dniem 11 maja 2016 roku tj. po upływie 30 – dniowego terminu po doręczeniu pozwanemu wypowiedzenia. Powód wypowiedział zatem umowę kredytu zgodnie z jej postanowieniami, wskutek czego cała należność stała się wymagalna i jednocześnie powód miał prawo naliczać odsetki od zadłużenia , a także naliczać dodatkowe opłaty za czynności związane z obsługą zadłużenia.

Niesłusznie twierdzi także pozwany, że nie miał wiedzy o stanie zadłużenia. Z akt sprawy wynika, iż wezwanie do zapłaty z dnia 24 maja 2016 roku zostało pozwanemu doręczone w dniu 10 czerwca 2016 roku (pozwany osobiście odebrał przesyłkę). W wezwaniu tym precyzyjnie wskazano wysokość zadłużenia i jej podstawę. Wysokość zadłużenia wynika także z oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu, które jak wskazano wyżej, również skutecznie doręczono pozwanemu w dniu 11 kwietnia 2016 roku. Nieprawdą jest także, że pozwanemu uniemożliwiono polubowne załatwienie sporu, gdyż w wezwaniu do zapłaty, które pozwany odebrał w dniu 10 czerwca 2016 roku Bank informował o możliwości zawarcia porozumienia lub ugody ustalającej spłatę zadłużenia.

Mając powyższe na względzie, Sąd doszedł do przekonania, że powód w dostateczny sposób udowodnił istnienie i wysokość roszczenia wobec pozwanego, a zatem orzekł jak w pkt 1 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1), przy czym, jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (§ 2 zdanie pierwsze). Odsetki od kwoty należności głównej w wysokości 19.553,87 zł. Sąd zasądził zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 21 września 2016 roku, a zatem od daty wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. mając na uwadze, iż pozwany przegrał proces w całości wobec czego zobowiązany był do zwrotu na rzecz powoda kosztów tego procesu w kwocie 1.000 zł, na które składała się opłata od pozwu.

SSR Aleksandra Koman