Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2014 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) S.A. w W.

przeciwko A. K.

o zapłatę 3 716,00 zł

na skutek sprzeciwu pozwanego od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 18.02.2013 r. sygn. akt XII GNc 291/13, który utracił moc w całości

I.  powództwo oddala w całości,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 617,00 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V GC 550/13 upr

UZASADNIENIE

Towarzystwo (...) S.A. w W. reprezentowane przez adwokata w pozwie z dnia 12.12.2012 r. skierowanym przeciwko A. K. wniosło o zasądzenie kwoty 3.716 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podniosło, że pozwany zawarł umowę ubezpieczenia pojazdu na dowód czego powód wystawił polisę nr (...). Składka z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia została ustalona na podstawie wniosku pozwanego w którym oświadczył, że przez okres 36 miesięcy przed zawarciem umowy nie spowodował żadnej szkody jako właściciel, użytkownik bądź kierujący pojazdem. Z uwagi na treść oświadczenia pozwanego powód obniżył składkę wskazując jednocześnie że informacje podane we wniosku będą weryfikowane z danymi zawartymi w rejestrze umów i szkód prowadzonym przez Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (dalej : UFG). Towarzystwo (...) wskazało, że z informacji uzyskanych od UFG wynika, iż pozwany w okresie 36 miesięcy przed zawarciem umowy ubezpieczenia spowodował szkody co powoduje konieczność dokonania rekalkulacji składki. Obliczyło, że po dokonaniu ustalenia prawidłowej składki bez uwzględnienia udzielonych zniżek do zapłaty pozostała kwota w wysokości 3716 zł. Powód wzywał pozwanego do jej zapłaty ale wezwanie okazało się bezskuteczne.

Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia XII Wydział Gospodarczy w Łodzi w dniu 18.02.2013 r. w sprawie XII GNc 291/13 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k.28) zgodny z żądaniem pozwu.

Pozwany w sprzeciwie od w/w orzeczenia (k.30) reprezentowany przez radcę prawnego zaskarżył je w całości wnosząc oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podniósł, że brak jest podstaw do żądania zapłaty składki ponieważ w dacie zawarcia umowy pozwany złożył prawdziwe oświadczenie co do ilości szkód oraz dochował wszelkiej należytej staranności dokonując wspólnie z agentem ubezpieczeniowym weryfikacji podanych danych w UFG. Pozwany prowadził korespondencję z powodem w tym zakresie. Ponadto złożył do Rzecznika Ubezpieczonych skargę na bezprawne działania powoda. Pozwany podniósł, że w niniejszej sprawie nie znajdują zastosowania art. 815 § 3 k.c. i 816 k.c., ani art. 8a czy art.18 ustawy o działalności ubezpieczeniowej. Pozwany zarzucił ponadto, że powód nieprawidłowo rozliczył składkę bowiem pozwany nie miał żadnych szkód w AC.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty (k.91) podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wskazał równocześnie podstawę prawną dochodzonego roszczenia jako art.471 k.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Strony są przedsiębiorcami. Powód działa w formie spółki kapitałowej, zaś pozwany prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna w oparciu w wpis do ewidencji działalności gospodarczej.

(odpis KRS powoda k.21-23, wyciąg z CEiDG k.24)

A. K. prowadzi firmę (...) i w dniu 20 maja 2011 r. chciał zawrzeć w (...) S.A. prowadzonej przez E. P. umowę ubezpieczenia OC i AC pojazdu marki R. nr rej. (...). Obsługę pozwanego w zakresie tejże umowy prowadził pracownik w/w Agencji (...). Przed zawarciem umowy zapytała ona klienta o to czy w okresie ostatnich 3 lat wystąpiły szkody, a ponadto zatelefonowała do Oddziału W. we W. i tam w bazie danych Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego zweryfikowano oświadczenie A. K. dotyczące tzw. szkodowości. Pracownik Oddziału W. telefonicznie potwierdził informacje podane przez pozwanego i wówczas pracownik E. P. sporządziła wniosek o ubezpieczenie i kalkulację składki (uwzględniającej obniżkę 60% bonus – malus) z których wynikała kwota składki do zapłaty. Strony zawarły umowę ubezpieczenia i M. W. sporządziła polisę nr (...). Pozwany uiścił należną składkę ubezpieczenia.

Powód uzyskał z UFG informacje o tym, że w okresie 36 miesięcy wstecz od zawarcia w/w umowy miały miejsce zdarzenia ubezpieczeniowe, dokonał rekalkulacji składki i poinformował o tym pozwanego. Powód obliczył wówczas korektę składki na kwotę 1514,00 zł twierdząc, że nie należała się pozwanemu obniżka bonus – malus w wysokości 60% i wezwał pozwanego do zapłaty. Zdarzenia te miały miejsce 31.11.2009 r., 05.03.2010 r.

W zakresie roszczeń powoda pomiędzy stronami prowadzona była korespondencja. Pozwany kwestionował stanowisko powoda co do zasady i również żądanej kwoty, a nadto zwracał się do Rzecznika Ubezpieczonych o interwencję w jego sprawie.

(polisa ubezpieczeniowa wraz z wnioskiem o ubezpieczenie k.8-9,11-13, arkusz kalkulacji k.10, informacja z UFG k.14-18, wezwanie do zapłaty k.5-7, OWU k.56-82,

pismo Rzecznika Ubezpieczonych k.41-44, zeznania świadka E. P. k.122v-123)

Sąd zważył, co następuje :

Powodowa spółka wskazała, iż podstawę prawną powództwa stanowi art. 471 k.c. Zgodnie z jego brzmieniem dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Wobec powyższego stwierdzić należało, że na powodowej spółce ciążył obowiązek procesowy udowodnienia zarówno istnienia roszczenia dochodzonego pozwem co do zasady tj. faktu zawarcia umowy, niewykonania lub nienależytego wykonania jej przez pozwanego jak i co do konkretnej kwoty szkody tj. 3.716 zł.

Zdaniem Sądu powodowa spółka nie uczyniła zadość temuż obowiązkowi procesowemu, stąd powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd miał na uwadze, że zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c., strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten nie nakłada zatem na sąd obowiązku dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej (materialnej) bez względu na procesową aktywność stron. Wręcz przeciwnie, przy rozpoznawaniu sprawy rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Adresatem normy zawartej w art. 3 k.p.c. są strony a nie sąd, a zatem co do zasady nie można zarzucać, iż sąd go naruszył ( vide : wyrok S. A. w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 r. I ACa 1457/2003). Zważyć przy tym należało, że artykuł 6 k.c. dopuszcza możliwość rozstrzygnięcia przez sąd sporu także wtedy, gdy strona obarczona ciężarem dowodu nie udowodni faktów, z których wywodzi skutki prawne. Sąd nie ma obowiązku działania z urzędu w postępowaniu prowadzonym z udziałem podmiotów profesjonalnie zajmujących się działalnością gospodarczą, tym bardziej gdy są reprezentowani przez pełnomocników zawodowych, co jest zgodne z obecnymi tendencjami w ukształtowaniu kontradyktoryjnego postępowania sądowego ( vide : wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r. II CSK 22/2007).

W ocenie Sądu zaoferowane przez powodową spółkę w niniejszym postępowaniu dowody nie doprowadziły do udowodnienia roszczenia dochodzonego pozwem. Sąd miał bowiem na względzie, że inicjatywa dowodowa powodowej spółki sprowadzała się do wniosku o przeprowadzenie dowodów z dokumentów w postaci polisy ubezpieczeniowej i pism stanowiących korespondencję stron. Wszystkie wnioskowane dowody zostały przeprowadzone przez Sąd i nie wskazywały one zdaniem Sądu na zasadność powództwa. Sąd przydał walor wiarygodności wszystkim dowodom zgromadzonym w sprawie. Sąd nie dopatrzył się okoliczności mogących zdeprecjonować ich moc dowodową, zresztą nie czyniły tego również strony. Zatem uznać należało, że odzwierciedlają one prawdziwy zaistniały w sprawie stan faktyczny.

W ocenie Sądu powodowej spółce udało się udowodnić, że strony łączyła umowa ubezpieczenia OC pojazdu marki R. nr rej. (...) z dnia 20.05.2011 r. o treści wskazanej w owu i polisie. Okolicznościom tym pozwany nie przeczył. Nie sposób jednak przyjąć, że pozwany w sposób nienależyty umowę wykonał. Zdaniem Sądu pozwany z należytą starannością wskazał na tzw. szkodowość przy zawieraniu umowy ubezpieczenia w dniu 20.05.2011 r. Zważyć bowiem trzeba, że udał się do profesjonalisty tj. (...) S.A. prowadzonej przez E. P. aby zawrzeć umowę ubezpieczenia OC. Obsługę pozwanego w zakresie tejże umowy prowadził pracownik Agencji. Przed zawarciem umowy zapytał on klienta o to czy w okresie ostatnich 3 lat wystąpiły szkody, a ponadto zatelefonował do Oddziału W. we W. i tam w bazie danych Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego zweryfikowano oświadczenie A. K. dotyczące szkodowości. Pracownik Oddziału W. telefonicznie potwierdził informacje podane przez pozwanego i wówczas pracownik E. P. sporządził wniosek o ubezpieczenie i kalkulację składki z których wynikała min. zniżka 60% bonus-malus i kwota do zapłaty. Strony zawarły umowę ubezpieczenia i w/w pracownik sporządził polisę nr (...). Pozwany uiścił też należną składkę ubezpieczenia. Z powyższego wynika, że pozwany na dzień zawarcia umowy podał informacje, które posiadał zgodnie z jego najlepszą wiedzą, nadto były one sprawdzone przez pracowników powoda w bazie danych UFG. Zatem były to informacje również zgodne z najlepszą wiedzą powoda. Dopiero na tej podstawie sporządzono kalkulację składki i zawarto umowę. Niedopuszczalnym jest zatem czynienie pozwanemu zarzutów, że podał błędne informacje aby uzyskać 60% zniżkę składki ubezpieczeniowej. Fakt, że w późniejszym okresie powód uzyskał z UFG informacje o tym, że w okresie 36 miesięcy wstecz od zawarcia w/w umowy miały miejsce zdarzenia w dniach 31.11.2009 r., 05.03.2010 r. nie oznacza, że pozwany o nich wiedział, a tym bardziej że celowo ich istnienie zataił. Strona powodowa sama nie wiedziała bowiem o tychże zdarzeniach w dacie zawarcia umowy.

Powyższe rozważania przesądzają jednoznacznie, że pozwany w sposób należyty wykonał umowę łączącą strony.

Ponadto zdaniem Sądu powód nie udowodnił zaistnienia szkody. Jak od lat wskazuje judykatura szkodą jest powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę ( vide : Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11.07.1957 r. 2 CR 304/57, z 22.11.1963 r. III PO 31/63). W świetle art. 361 § 2 k.c. jest przy tym definiowana jako strata oraz utrata korzyści które poszkodowany mógłby osiągnąć. Za stratę przyjmuje się zaś pomniejszenie majątku poprzez uszczuplenie aktywów bądź powiększenie pasywów. Niesłusznie w ocenie Sądu powód zakładał, że zdarzenia ubezpieczeniowe odnotowane w bazie danych UFG w dniach 31.11.2009 r., 05.03.2010 r. są tożsame ze szkodą. Sąd stoi na stanowisku, że gdyby w wyniku tychże zdarzeń dokonano wypłaty odszkodowań (co należałoby udowodnić), to wówczas powód miałby prawo do twierdzenia, że poniósł szkodę w powyższym rozumieniu w postaci pobrania zaniżonej składki ubezpieczenia. W niniejszej sprawie powód zaś niewątpliwie nie dokonał wypłat odszkodowań z powodu zdarzeń które miały miejsce w dniach 31.11.2009 r., 05.03.2010 r., a tym samym nie poniósł szkody.

Wobec powyższego powództwo oddalono w całości.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. stanowiącego o obowiązku uiszczenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez stronę przegrywającą spór, co w niniejszym postępowaniu obligowało stronę powodową do ich uiszczenia. Wysokość zasądzonych w punkcie II wyroku kosztów opiewała na łączną kwotę 617 zł albowiem na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) koszty zastępstwa procesowego wynosiły 600,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa opiewała na 17,00 zł.

Sąd podczas rozprawy w dniu 30.01.2014 r. oddalił wniosek o :

- przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. W. albowiem jego przeprowadzenie nie było możliwe ponieważ ani strony ani E. P. nie znały aktualnego adresu zamieszkania świadka,

- pominął dowód z przesłuchania stron wobec wzywania ich na rozprawę pod takim rygorem i ich niestawiennictwa na rozprawie (zwrotne potwierdzenia odbioru k. 114,115).