Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2016 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy A. C. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość świadczenia

na skutek odwołania A. C. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 4 maja 2016 r. nr (...)

oddala odwołanie.

(-) SSO Grzegorz Tyrka

VIII U 1095/16

UZASADNIENIE

Dnia 1 marca 2016 roku ubezpieczony A. C. (1) wniósł o przeliczenie wysokości emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2013 roku, Nr 1440 ze zm.) – zwanej dalej ustawą emerytalną.

Decyzją z dnia 4 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu przeliczenia emerytury, albowiem nowo ustalony wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (tzw. wwpw) emerytury nie przekracza 250%.

Ubezpieczony wniósł odwołanie, domagając się zmiany zaskarżonej decyzji poprzez uwzględnienie wniosku złożonego dnia 1 marca 2016 roku oraz zasądzenia na swoją rzecz od organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na uzasadnienie podano, że ubezpieczony nie może ponosić negatywnych konsekwencji braku dokumentacji zarobkowej za lata 1970-1972. Ubezpieczony wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji osobowej z okresu zatrudnienia w kopalni na okoliczność uzyskiwanego zarobku, a następnie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu emerytur i rent, celem obliczenia wynagrodzenia uzyskiwanego za lata 1970-1972.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. wniósł o oddalenie odwołania.

Na uzasadnienie podano, że organ rentowy obliczył wwpw na podstawie przedłożonego przez ubezpieczonego zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Do obliczenia wwpw należało przyjąć zarobek z 20 dowolnie wybranych lat.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony był zatrudniony na podstawie stosunku pracy w KWK (...) w K. od dnia 28 stycznia 1970 roku do dnia 30 kwietnia 1995 roku.

Decyzją z dnia 1 kwietnia 1995 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. przyznał ubezpieczonemu A. C. (1) prawo do emerytury górniczej, poczynając od dnia (...)roku.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. zawiesił ubezpieczonemu prawo do emerytury do daty rozwiązania stosunku pracy, tj. do dnia 30 kwietnia 1995 roku.

Po nabyciu uprawnień emerytalnych ubezpieczony podlegał pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu.

Dnia 1 marca 2016 roku ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej.

Decyzją z dnia 4 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił ubezpieczonemu przeliczenia emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej, bowiem wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z okresu dowolnie wybranych najkorzystniejszych 20 lat zatrudnienia (przy czym część musi przypadać po dacie przejścia na emeryturę) nie przekroczył 250%.

Na podstawie wykazu zarobków ubezpieczonego znajdujących się w aktach ZUS, Sąd dokonał wyliczeń wwpw z okresu 20 najkorzystniejszych lat zatrudnienia, przy czym część okresu (choćby jeden dzień) musi przypadać po nabyciu prawa do emerytury. Wyliczenia Sądu przedstawia poniższa tabela:

Sąd nie uwzględnił zarobków ubezpieczonego za lata: 1972, 1973, 1976, 1977, 2004, 2005 bowiem są one niższe od zarobków wskazanych w/w tabeli. Poniższa tabela przedstawia wwpw za lata: 1972, 1973, 1976, 1977, 2004, 2005:

Następca prawny pracodawcy ubezpieczonego podał, że nie zachowała się dokumentacja płacowa sprzed 1972 roku. Natomiast w aktach sprawy brak jest dokumentacji, na podstawie której można ustalić zarobek ubezpieczonego za lata 1970-1971.

Należy zauważyć, że z pierwszej w/w tabeli wynika, że wwpw musiałby wynosić po około 350% za każdy rok – 1970, 1971, aby ubezpieczony mógł przekroczyć wymagany art. 110a ustawy emerytalnej wwpw 250% (tj. 5 000% - sumę wwpw z okresu 20 lat). Niemożliwe jest, aby w pierwszych dwóch latach pracy ubezpieczony uzyskał wwpw na poziomie 350%, skoro w późniejszym okresie zatrudnienia takiego wskaźnika nie osiągnął. W związku z tym Sąd oddalił wniosek ubezpieczonego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego ds. obliczania rent i emerytur, uznając go za zbędny.

/dowód z: akt ZUS i akt osobowych ubezpieczonego/.

Sąd zważył, co następuje:

odwołanie A. C. (2) nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 110a ust. 1 ustawy emerytalnej wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15 [podstawa wymiaru składek], z uwzględnieniem art. 110 ust. 3 [wyższy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru], jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250%.

Do obliczenia podstawy wymiaru bierze się pod uwagę okres 10 kolejnych lat kalendarzowych z ostatnich 20 lat kalendarzowych przypadających bezpośrednio przed rokiem, w którym zgłoszono wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia, albo z okresu 20 lat przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie wysokości emerytury, wybranych dowolnie z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (art. 15 ustawy emerytalnej), z tym że część okresu musi przypadać po nabyciu uprawnień emerytalnych.

Do obliczenia wwpw należało przyjąć zarobek ubezpieczonego z 20 dowolnie wybranych lat, przy czym część okresu po nabyciu uprawnień emerytalnych, tj. od lutego do kwietnia 1995 roku. W przypadku ubezpieczonego niemożliwym było przyjęcie zarobku z 10 lat, bowiem należałoby przyjąć okres 2006-2015, tj. okres, w którym nie pozostawał stale w zatrudnieniu i nie uzyskał zarobku mogący być podstawą obliczenia wwpw.

Ubezpieczony nie spełnia przesłanki zawarte w art. 110a ust. 1 ustawy emerytalnej, bowiem wwpw nie jest wyższy niż 250%. Zatem zaskarżona decyzja jest prawidłowa.

Skoro nie zostały spełnione przesłanki, o których mowa w art. 110a ust. 1 ustawy emerytalnej, to na podstawie tego przepisu oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. należało oddalić

(-) SSO Grzegorz Tyrka