Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w G. - Wydział II Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Joanna Sobczak

Protokolant: Weronika Góralska

w obecności oskarżyciela publicznego Komenda Miejska Policji -

po rozpoznaniu w dniach 29.08.2017r., 22.11.2017r., 27.02.2018r., 28.03.2018r., 25.04.2018r., 22.06.2018r. i 10.10.2018r. sprawy wykroczeniowej

M. K. (1),

s. S. i T. z d. R., urodz. (...) w G., zam. (...)-(...) G., ul. (...), przebywa (...) w G., PESEL (...)

obwinionego o to, że:

w dniu 09 września 2016 roku około godz. 10:30 w G. na ulicy (...), kierując pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...), nie stosował się do sygnałów świetlnych i dźwiękowych nakazujących zatrzymanie pojazdu, podanych przez funkcjonariusza Policji znajdującego się w radiowozie oznakowanym, następnie, przemieszczając się z dużą prędkością, na ulicy (...), wykonał manewr wyprzedzania poprzedzających pojazdów lewym pasem ruchu, czym zmusił kierujących jadących z przeciwnego kierunku ruchu do zjazdu
w prawo i zatrzymania się w celu uniknięcia zderzenia, na ulicy (...), nie stosował się do znaku poziomego P-4 ,,linia podwójna ciągła”, wjeżdżając na pas ruchu przeznaczony dla pojazdów jadących z przeciwnego kierunku ruchu oraz wykonał manewr wyprzedzania pojazdów na oznaczonym przejściu dla pieszych, na ulicy (...), wykonał manewr skrętu prawo
w ulice (...), nie ustępując pierwszeństwa przejazdu pojazdom znajdującym się na tej ulicy, na ul. (...) wykonał manewr wyprzedzania pojazdów jadących w kierunku skrzyżowania z ulica (...), nie stosując się do znaku poziomego P-4 ,,linia podwójna ciągła”, tj. o wykroczenie z art. 92 § 2 kw, art. 86 § 1 kw, art. 92 § 1 kw, art. 97 kw w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym

orzekł:

1.  Obwinionego M. K. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów zabronionych, tj. wykroczenia z art. 92 § 2 kw, art. 86 § 1 kw, art. 92 § 1 kw, art. 97 kw
w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t. j. z 2012 r. Dz. U. poz. 1137 ze zm.), art. 97 kw w zw. z art. 25 ust. 1 cyt. ustawy
– Prawo o ruchu drogowym oraz art. 92 § 1 kw i za to, na podstawie art. 92 § 2 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę 2.000 zł (dwóch tysięcy złotych) grzywny;

2.  Na podstawie art. 92 § 3 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. orzeka wobec obwinionego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku, przy czym na podstawie art. 29 § 3 k.w. zobowiązuje obwinionego do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu;

3.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat M. P. kwotę 324 (trzysta dwadzieścia cztery) złote + 23 % VAT tytułem udzielonej obwinionemu pomocy prawnej obwinionemu z urzędu;

4.  Zwalnia obwinionego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia obwinionego od obowiązku uiszczenia zryczałtowanych wydatków postępowania, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 2467/16

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2016 r. około godziny 10.30 w G. na skrzyżowaniu ulic (...) funkcjonariusze (...) K. K. i M. S. (1) jadący pojazdem służbowym marki R. zauważyli przed sobą samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który był w zainteresowaniu policji ponieważ w przeszłości były nim popełniane wykroczenia drogowe. Pojazdem kierował M. K. (1). Funkcjonariusze postanowili podjąć pojazd do kontroli. Po przejechaniu skrzyżowania K. K. jadąc bezpośrednio za pojazdem S. włączył sygnały świetlne i dźwiękowe nakazujące zatrzymanie się pojazdu. Kierujący S. M. K. (1) nie zatrzymał się jednak do kontroli, przyspieszył i zaczął uciekać. K. K. powiadomił o powyższym dyżurnego K. i podjął pościg używając sygnałów błyskowych i dźwiękowych. Za pojazdem S. ruszył też znajdujący się w rejonie skrzyżowania inny pojazd policyjny, w którym znajdowali się funkcjonariusze D. M. i S. N.. W/wym. rozpoznali w kierującym pojazdem S. M. K. (1) i wiedząc, że jest on osobą zachowującą się agresywnie podczas kontroli drogowych podjęli decyzję o udzieleniu asysty funkcjonariuszom (...) K. K. i M. S. (1).

Na ul. (...) kierujący S. (...) skręcił na rondzie w ul. (...), następnie wjechał w ul. (...) i pod mostem podjął manewr wyprzedzania lewym pasem zmuszając kierujących jadących z przeciwnego kierunku do zjazdu na bok w celu uniknięcia zderzenia. Z ulicy (...) pojazd skręcił w ul. (...) w kierunku ul. (...), gdzie nie zastosował się do znaku poziomego P-4 „linia podwójna ciągła” wjeżdżając na pas ruchu przeznaczony dla pojazdów jadących z przeciwnego kierunku oraz wykonał manewr wyprzedzania pojazdów na oznaczonym przejściu dla pieszych czym zmusił pieszych do cofnięcia się. Funkcjonariusze policji K. K. i M. S. (1) czas jechali za pojazdem S.. Tymczasem D. M. i S. N. wcześniej pojechali w kierunku ul. (...) aby przeciąć prawdopodobną drogę pojazdu na ul. (...). Gdy w/wym. znaleźli się już na ul. (...) i dojeżdżali do wysokości ul. (...) również widzieli wskazane wyżej manewry wykonywane przez M. K. (1).

Następnie kierujący S. (...) M. K. (1) poruszając się przez cały czas z prędkością wyższą od dozwolonej skręcił w przejazd kolejowy w kierunku ul. (...) nie udzielając pierwszeństwa pojazdom jadącym ul. (...) z kierunku ul. (...) w kierunku wiaduktu. Za nim pojechali funkcjonariusze K. K. i M. S. (1). Z kolei funkcjonariusze D. M. i S. N. przejechali ul. (...) do ul. (...) aby spróbować przeciąć mu drogę.

Pojazd S. z ul. (...) faktycznie wjechał w ul. (...) i następnie w ul. (...). Załoga (...) do tego momentu jechała za nim. Tu pościg przejął pojazd dzielnicowych D. M. i S. N. ponieważ załoga (...) straciła możliwość dalszego pościgu z uwagi na ruch innych pojazdów. D. M. i S. N. jechali za pojazdem S. ul. (...) , ul. (...) i ul. (...), gdzie kierujący S. cały czas jadąc z nadmierną prędkością wykonał manewr skrętu w prawo w ul. (...) nie ustępując pierwszeństwa przejazdu pojazdom znajdującym się na tej ulicy. Z kolei na ul. (...) kierujący S. M. K. (1) wykonał manewr wyprzedzania pojazdów jadących w kierunku skrzyżowania z ul. (...) nie stosując się do znaku poziomego P-4 „linia podwójna ciągła”, co spowodowało, że funkcjonariusze D. M. i S. N. stracili go z pola widzenia i zakończyli pościg.

dowody: zeznania D. M. k. 14-14 v, 51v – 52,K. K. k. 52- 52v, S. N. 52v 53, M. S. (2) k. 66v- 67,

notatki k. 4 - 6, zapis monitoringu k. 10, 16;

M. K. (1) ma (...), jest kawalerem, ma wykształcenie średnie, nie pracuje, przed zatrzymaniem utrzymywał się z zasiłku otrzymywanego z (...)w kwocie (...), w przeszłości był karany za wykroczenia.

dowód: dane obwinionego k. 26 v, odpisy wyroków nakazowych k. 117-119;

M. K. (1) nie przyznał się do postawionego mu zarzutu i wyjaśnił, że kierował pojazdem S. jedynie przez część trasy, później kierował nim M. K. (2). Na ul. (...) nie było mowy o zatrzymaniu ponieważ dwa lub trzy samochody poprzedzały samochód S.. W tym czasie zamienili się z M. K. (2), który usiadł za kierownicą S..

W sprzeciwie od wyroku nakazowego M. K. (1) podał, że wobec jego osoby prowadzone są trzy lub cztery postepowania dotyczące wykroczeń w zw. z kierowaniem pojazdem S. (...). Z jego ustaleń wynika, że pojazd ten od sierpnia do grudnia 2017 r. użytkowało co najmniej sześć osób.

wyjaśnienia obwinionego k. 27, 41;

Sąd nie dał wiary obwinionemu M. K. (1) ponieważ były one sprzeczne z zeznaniami K. K., D. M. i S. N., którym sąd przyznał walor wiarygodności, a także z zeznaniami M. K. (2).

Świadkowie D. M. i S. N. stojąc na krzyżowaniu w rejonie ul. (...) rozpoznali w kierującym pojazdem S. (...) obwinionego M. K. (1) zbieżnie wskazując, że kojarzyli go z wcześniejszych interwencji. Świadek K. K. znajdujący się na tym samym skrzyżowaniu w innym radiowozie co prawda nie kojarzył obwinionego, nie mniej jednak nie miał on żadnych wątpliwości co do tego, że osoba, która siedziała za kierownicą pojazdu S. od momentu gdy zauważył pojazd na skrzyżowaniu do momentu do momentu zakończenia pościgu nie miała możliwości zamienić się miejscami z pasażerem. Powyższe w całej rozciągłości potwierdzili świadkowie D. M. i S. N.. Z korespondujących ze sobą zeznań w/wym. funkcjonariuszy policji wynikało zbieżnie, że pomiędzy ul. (...) a (...) pojazd S. zawsze znajdował się w zasięgu wzroku policjantów przynajmniej z jednego radiowozu.

Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować zeznania D. M., S. N. i K. K. . Zeznania tych osób były jasne, klarowne i wzajemnie ze sobą korespondowały i się uzupełniały. Świadkowie ci kontakt z obwinionym mieli wyłącznie na gruncie wykonywania swoich obowiązków zawodowych, nie mieli zatem żadnych powodów aby bezpodstawnie go pomawiać. Do tego ich zeznania znajdują odzwierciedlenie w zabezpieczonych nagraniach z monitoringu.

Z kolei świadek M. S. (1) nie pamiętał sytuacji związanej z pościgiem za pojazdem kierowanym przez obwinionego, nie mniej jednak odwołał się tu do informacji znajdujących się w notatce sporządzonej przez sierż. K. K. podkreślając, że jeżeli została sporządzona taka dokumentacja to odzwierciedla ona prawdę.

Odnosząc się natomiast do zeznań świadka M. K. (2) wskazać należało, że były one sprzeczne nie tylko z zeznaniami wskazanych powyżej świadków, którzy zbieżnie wskazali, że na ul. (...) kierował M. K. (1), ale również z wyjaśnieniami samego obwinionego. O ile bowiem z wyjaśnień M. K. (1) wynikało, że początkowo to on kierował pojazdem S. (...) i dopiero na ul. (...) przesiadł się on z siedzącym wcześniej na fotelu pasażera M. K. (2), co zostało jednoznacznie wykluczone w oparcia o omówione powyżej zeznania świadków, to świadek M. K. (2) twierdził sprzecznie, że w dniu zdarzenia od momentu gdy zauważył radiowóz podjeżdżający do skrzyżowania ul. (...) z ul. (...) to on kierował pojazdem s. „przez całą drogę do domu”. Świadek nie przypominał sobie aby mieli się z obwinionym zmieniać miejscami na odcinku od ul. (...) do ul. (...). Tym samym sąd odrzucił zeznania świadka M. K. (2) jako niewiarygodne i mające na celu w nieudolny sposób wspomożenie linii obrony obwinionego.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, protokołów i nagraniom z monitoringu zgromadzonym w toku postępowania, uznając je za w pełni wiarygodne i nie znajdując podstaw do kwestionowania ich autentyczności.

Zdaniem Sądu na podstawie zebranego materiału dowodowego wina obwinionego została wykazana w sposób nie budzący wątpliwości.

Wykroczenie z art. 86§1 kw polega na spowodowaniu zagrożenia w ruchu drogowym poprzez niezachowanie należytej ostrożności na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu.

Wykroczenie z art. 92§1 kw polega na nie stosowaniu się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, natomiast wykroczenie z art. 92§2 kw polega na nie stosowaniu się do sygnału osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, nakazującego zatrzymanie pojazdu - w celu uniknięcia kontroli.

Z kolei art. 97 kw obejmuje zachowania uczestnika ruchu lub innej osoby znajdującej się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciela lub posiadacza pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie.

Zgodnie z treścią art. 26 ust3 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym zabrania się kierującemu pojazdem wyprzedzania pojazdu na przejściu dla pieszych i bezpośrednio przed nim, z wyjątkiem przejścia, na którym ruch jest kierowany.

Zgodnie z treścią art. 25 ust 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, wskazać należało, iż w świetle zeznań świadków D. M. i S. N. i K. K., którzy nie mieli żadnych wątpliwości, że obwiniony w dniu 9 września 2016 r. około godz. 10:30 w G. na ulicy (...), kierując pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...), nie stosował się do sygnałów świetlnych i dźwiękowych nakazujących zatrzymanie pojazdu, podanych przez funkcjonariusza Policji znajdującego się w radiowozie oznakowanym, następnie, przemieszczając się z dużą prędkością, na ulicy (...), wykonał manewr wyprzedzania poprzedzających pojazdów lewym pasem ruchu, czym zmusił kierujących jadących z przeciwnego kierunku ruchu do zjazdu w prawo i zatrzymania się w celu uniknięcia zderzenia, na ulicy (...), nie stosował się do znaku poziomego P-4 ,,linia podwójna ciągła”, wjeżdżając na pas ruchu przeznaczony dla pojazdów jadących z przeciwnego kierunku ruchu oraz wykonał manewr wyprzedzania pojazdów na oznaczonym przejściu dla pieszych, na ulicy (...), wykonał manewr skrętu prawo w ulice (...), nie ustępując pierwszeństwa przejazdu pojazdom znajdującym się na tej ulicy, na ul. (...) wykonał manewr wyprzedzania pojazdów jadących w kierunku skrzyżowania z ulica (...), nie stosując się do znaku poziomego P-4 ,,linia podwójna ciągła”. Zatem należało przyjąć, że M. K. (1) wypełnił znamiona zarzuconych mu wykroczeń. Sprawstwo obwinionego potwierdzają również dowody z nagrania monitoringu korespondujące z zeznaniami w/wym. świadków.

Przechodząc do uzasadnienia kary wymierzonej obwinionemu wskazać należało, iż zgodnie z treścią art. 9 § 2 kodeksu wykroczeń jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. Mając powyższe na uwadze sąd wymierzył obwinionemu karę na podstawie art. 92 § 2 kw. W ramach ustawowego zagrożenia przewidzianego w tym przepisie Sąd uznał, iż w realiach niniejszej sprawy odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie kary 2.000 zł grzywny. Kierujący pojazdem S. uciekając przed jadącymi za nim radiowozami wielokrotnie stwarzał zagrożenie w ruchu drogowym dla innych kierujących, nie sygnalizował manewru skrętu, wyprzedzał pojazdy w obrębie przejść dla pieszych oraz na przejściach dla pieszych, nie ustępował pierwszeństwa pieszym znajdującym się na przejściach dla pieszych, poruszał się z dużą prędkością.

Wymierzając wobec obwinionego karę we wspomnianym wymiarze sąd na niekorzyść obwinionego uwzględnił jego uprzednią karalność za wykroczenia, narażenie na niebezpieczeństwo uczestników ruchu drogowego. Sąd nie dopatrzył się zachowaniu obwinionego okoliczności przemawiających na jego korzyść.

Wymierzona kara spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 kw. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. Należy również przypuszczać, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. Czyn, którego popełnienia obwiniony dopuścił się, z uwagi na uprzednią jego karalność za wykroczenia, w tym wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji nie może być traktowany w kategoriach incydentu. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł współżycia w społeczności lokalnej, a naruszenie tych reguł nie jest bezkarne. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym sentencji wyroku.

Na podstawie art. 92 § 3 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. orzeczono wobec obwinionego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 (jednego) roku uznając. Podejmując to rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie opisane już powyżej okoliczności, które zostały wzięte pod uwagę przy wymiarze kary. Na podstawie art. 29 § 3 k.w. sąd zobowiązał obwinionego do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu sąd orzekł na podstawie §17 ust. 2 pkt 2, §20 i § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016.1714 ), gdyż nie zostały one opłacone w żadnej części.

Mając na względzie, że obwiniony przebywa obecnie w Zakładzie Karnym Sąd zwolnił go od obowiązku uiszczenia opłaty oraz od obowiązku uiszczenia zryczałtowanych wydatków postępowania, o czym orzeczono jak w punkcie 2-gim sentencji wyroku.